Μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή εξελίσσεται μέρα με τη μέρα στη χώρα μας. Ένας ολόκληρος λαός, με την καθοδήγηση της κυβερνητικής τρόικας, έχει γίνει έρμαιο των αρπακτικών του χρηματιστικού κεφαλαίου. Στο όνομα της πληρωμής ενός παράνομου χρέους και μιας υποτιθέμενης αυριανής ανάπτυξης της οικονομίας, καταστρέφεται σήμερα με τον πιο βίαιο τρόπο ολόκληρος ο παραγωγικός και κοινωνικός ιστός της χώρας κι ο λαός οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη εξαθλίωση και υποταγή. Εν ονόματι ποιας ανάπτυξης πρέπει να καταστρέψουμε αυτό που ήδη έχουμε;
Για την ολιγαρχία που κυβερνά, το γενικό συμφέρον της κοινωνίας δεν είναι φυσικά η βούληση του λαού και το συμφέρον της εθνικής του οικονομίας, αλλά το συμφέρον του διεθνούς τραπεζικού συστήματος που βρίσκεται σε ανοικτή σύγκρουση πλέον με τα έθνη και την κυριαρχία τους. Προσέξτε τα λόγια ενός από τους πιο συνειδητούς κομματικούς εκφραστές των συμφερόντων του χρηματιστικού κεφαλαίου, Ε. Βενιζέλου, σε ομιλία του στις 18/2/2011:
«Το Σύνταγμα πρέπει να «υποδεχτεί» ένα νέο φαινόμενο. Αλλάζει η αντίληψη περί γενικού συμφέροντος, περί της εθνικής οικονομίας και των αναγκών της. Η διεθνής οικονομική κρίση ανέδειξε μεταξύ άλλων τα όρια και την ανεπάρκεια ορισμένων θεμελιωδών κλασσικών αλλά και συμβατικών εννοιών. Αυτό ισχύει πρώτο με την έννοια του κράτους.
…Όταν επηρεάζεται τόσο βαθιά η έννοια του κράτους, επηρεάζεται και η πυρηνική έννοια που είναι η έννοια της κυριαρχίας… στην πραγματικότητα έχουμε στο μυαλό μας τη νομισματική κυριαρχία. Και βεβαίως μιλάμε για μια δημοσιονομική κυριαρχία, μιλάμε για ένα φαινόμενο κράτους-προτεκτοράτου που διατηρεί την εδαφική του κυριαρχία …παρόλα αυτά δεν έχει πλήρη κυριαρχία γιατί δεν διαθέτει νομισματική και δημοσιονομική κυριαρχία.
…Η κυριαρχία θίγεται από το γεγονός ότι κανείς δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν νέες κυρίαρχες οντότητες… Αναφέρομαι στις μεγάλες τράπεζες, στα μεγάλα funds, αναφέρομαι στην αγορά, στις «αγορές» στον πληθυντικό, που βρίσκονται σε μια ανοιχτή σύγκρουση με τα κράτη, σε μια σύγκρουση για την κυριαρχία σε τελευταία ανάλυση. Δηλαδή για το ζήτημα που αφορά τον πυρήνα της πολιτικής και τον πυρήνα της δημοκρατίας».
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι χωρίς και τη νομισματική κυριαρχία δεν μπορεί να υπάρξει κυρίαρχο έθνος κι επειδή μονίμως θα είμαστε μια μικρή μειοψηφία θα παραμείνουμε για πάντα δορυφόροι και προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων!!! Αυτή είναι μια συνειδητή επιλογή των κομμάτων που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν, δηλαδή να σέρνουν το λαό πίσω από τις μεγάλες δυνάμεις και για να το κάνουν αυτό είναι αναγκαίο να συνωμοτούν ενάντια στο λαό τους.
Προσέξτε εδώ, δεν μιλούν καν για αλλαγή της Ευρώπης μέσα από θεσμούς, αλλά οι υπάρχοντες θεσμοί θα πρέπει να ακολουθούν τις καινούργιες «οντότητες». Για σκεφτείτε το, το παραδέχονται. Θα μας κυβερνούν όλοι οι τραπεζίτες μαζί και δεν θα έχουμε κανένα λόγο σε καμιά χώρα. Ακόμα και η έννοια της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης δεν έχει πια καμία σημασία γι’ αυτούς, τους είναι πλέον άχρηστη.
Κυρίαρχος, όμως, πρέπει να γίνει ο λαός που δεν μπορεί να αντιπροσωπευθεί σαν πολιτική οντότητα από καμία ομάδα εξουσίας και καμία «νέα οντότητα», όπως είναι οι «αγορές», δηλαδή το χρηματιστικό κεφάλαιο. Η οικονομική ανεξαρτησία μιας χώρας, συνεπώς, προϋποθέτει μια δυνατή οικονομία και ένα νόμισμα που θα είναι στην κατοχή του κυρίαρχου, δηλαδή του λαού της. Κανένας λαός δεν μπορεί να είναι έρμαιο των funds. Καμία ιδιωτική τράπεζα δεν πρέπει να έχει τον έλεγχο πάνω στο νόμισμα, όπως και στις αποφάσεις για την οικονομία, καθώς ο έλεγχος αυτός θα πρέπει να γίνεται μόνο από τον κυρίαρχο λαό και από κανέναν άλλον.
Ο λαός πρέπει να πάρει στα χέρια του όχι μόνο τις τύχες του, αλλά και όλο τον πλούτο της χώρας κι εννοούμε πλούτο όχι το νόμισμα, γιατί αυτό είναι το μέσο για την ανταλλαγή των προϊόντων και των υπηρεσιών, αλλά τα υλικά αγαθά, τα επιτεύγματα και τις υπηρεσίες που έχει αναπτύξει μέχρι σήμερα ο άνθρωπος. Ο πλούτος πρέπει να ανήκει σε όλους, σύμφωνα με τον τρόπο που εμείς θα αποφασίσουμε να κατανέμεται, για να μπορεί να τον χαίρεται ο κάθε πολίτης.
Το χρηματιστικό κεφάλαιο για να αυξήσει τα κέρδη του πρέπει να ελέγχει απόλυτα τα έθνη και δυστυχώς μέχρι στιγμής έχει επιβληθεί πάνω τους. Έχει πετύχει την μέχρι τώρα υποταγή τους στον κρατικό μηχανισμό και στα ένοπλα σώματά του. Αν όμως αλλάξουν τα δεδομένα και τα έθνη αποφασίσουν σαν συλλογικότητες ότι από δω και πέρα θα κάνουν τα ίδια κουμάντο και ξεφορτωθούν τις υπάρχουσες κομματοκρατίες, τότε θα αποτελέσουν πραγματικό εμπόδιο για την ολοκλήρωση των σχεδίων τους.
Η γνώση της αλήθειας απαιτεί την ανασυγκρότηση των εννοιών, που είναι ένα κομβικό σημείο σήμερα, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα δόγματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας ολιγαρχίας, δηλαδή το ψέμα. Είμαστε γι’ αυτό υποχρεωμένοι να στραφούμε στις ρίζες των πραγμάτων και των εννοιών και να σκεφτούμε απλά, χωρίς την επιτηδευμένη σύγχυση με την οποία καθημερινά βομβαρδιζόμαστε.
Το έθνος είναι μια οντότητα, μια ταυτότητα ανθρώπων που ζουν σε μια περιοχή και έχουν κοινή καταγωγή, γλώσσα, ήθη, έθιμα, νοοτροπίες. Δεν μπορεί να είναι ταυτότητα αίματος αλλά ταυτότητα κοινωνική-πολιτισμική. Δεν είναι ομοιογενές και στατικό σαν έννοια και σαν υπόσταση αλλά αλλάζει μέσα στο χρόνο και στο όνομα της υπεράσπισής του δεν μπορεί να εξαφανιστεί το διαφορετικό. Μια οποιαδήποτε ταυτότητα δεν σημαίνει ομοιογένεια γιατί κάθε ταυτότητα από τη φύση της είναι μια ενότητα αντιθέτων. Προϋποθέτει τη διαφορά αλλά και την ελευθερία του καθενός να προσδιορίζει αυτό που αισθάνεται ότι είναι σαν μέρος του. Ο κάθε άνθρωπος έχει όχι μόνο ατομική αλλά και πολλές συλλογικές ταυτότητες.
Η έννοια του έθνους παράγεται από τη λέξη ήθος και έθιμο. Η συνείδηση ότι ανήκει κάποιος σε ένα έθνος λέγεται εθνισμός. Η λέξη εθνικισμός δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα από το νομικό και ιστορικό Πολυζωίδη, αναζητώντας μια λέξη ομόριζη του εθνικός με τη σημασία της ειδωλολατρίας, για να μην προκαλέσει σύγχυση με τον εθνισμό και την φιλοπατρία. Ο εθνικός τον τέταρτο αιώνα μΧ ήταν σύμφωνα με το χριστιανικό ιερατείο ο ειδωλολάτρης κι έτσι χαρακτήριζαν τους λαούς που δεν είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό, όπως ήταν οι Έλληνες εκείνης της εποχής. Η έννοια του έθνους ήταν σε σύγκρουση με την αφηρημένη ανθρωπιστική έννοια του χριστιανικού ιερατείου.
Ο εθνικισμός είναι απαίτηση για εθνική ομοιογένεια, αντίθετος σε οτιδήποτε διαφορετικό πρώτα απ’ όλα μέσα στο ίδιο το έθνος αλλά και προς τα υπόλοιπα. Αυτή η απαίτηση για να κυριαρχήσει, προϋποθέτει εξουσία πάνω στο λαό, γιατί οι εθνικιστές θέλουν αυτοί και μόνο να άρχουν.
Οι εθνικιστές επιλέγουν να βλέπουν μια αφηρημένη ταυτότητα χωρίς την ύπαρξη αντιθέτων, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε αντίθεση αλλά και ατομικότητα να πρέπει να εξαλειφθεί στη βάση της ομοιομορφίας και της καθαρότητας. Στοχοποιούν έτσι, διαφορετικές ομάδες, τις στρέφουν τη μια ενάντια στην άλλη για να μπορέσουν μ’ αυτόν τον τρόπο να εξοντώσουν όσους αντιστέκονται κι έτσι να κυριαρχήσουν πάνω σ’ όλο το λαό. Όλοι πρέπει γι’ αυτούς να είναι όμοιοι αλλά όχι ίσοι. Εχθρός τους δεν είναι ο εχθρός της συλλογικότητας και της αυτονομίας, αλλά καθετί διαφορετικό που μολύνει γι’ αυτούς την εθνική ομοιογένεια. Η φυσική διεκδίκηση μιας ταυτότητας, όμως, δεν σημαίνει εχθρότητα προς τη διαφορετικότητα.
Ο διεθνισμός από την άλλη, έχει τη θέση ότι ο άνθρωπος είναι μια παγκόσμια έννοια που δεν μπορεί να διαχωριστεί, άρα όλες οι διαφορές είναι τεχνητές και κατασκεύασμα του κυρίαρχου τρόπου ζωής, δηλαδή του καπιταλισμού. Έτσι για να ζει αρμονικά σε μια αφηρημένη όμως αρμονία, πρέπει να απαλλαγεί από το τεχνητό κατασκεύασμα του έθνους. Επιλέγουν να αγνοούν τις αντιθέσεις, θεωρούν κατασκευασμένα τα έθνη και πιστεύουν ότι οποιαδήποτε αναφορά του έθνους θα οδηγήσει στον εθνικισμό. Οικουμενικότητα και ανθρωπότητα, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τις εθνότητες.
Το κράτος είναι ο μηχανισμός διοίκησης ενός έθνους. Το γενικό συμφέρον το ορίζει όποιος κατέχει το κράτος. Σήμερα ελέγχεται από μια ολιγαρχία που ήρθε να διαχειριστεί το έθνος προς όφελός της. Είναι ο μηχανισμός διακυβέρνησης αυτής της ολιγαρχίας πάνω στο έθνος. Το κράτος αποκτά μια κυρίαρχη δύναμη μέσα στο έθνος. Πολλές φορές αποκτά τη δική του ζωή, τον δικό του τρόπο να λειτουργεί, αυτονομείται, π.χ. μια δικτατορία, και μπορεί κάποια στιγμή να γίνει ο ίδιος κυρίαρχος σε ένα έθνος.
Το πολιτικό σύστημα είναι η εξουσία ολιγαρχικών ομάδων απέναντι στους λαούς των εθνών, είτε αυτές είναι βασιλείες, είτε τυραννίες, είτε κοινοβουλευτικά συστήματα. Αναδύθηκε μέσα από το κράτος και ταυτίστηκε για τα δικά του συμφέροντα με την υπεράσπιση του έθνους-κράτους. Το κράτος δεν μπορεί να είναι ο μηχανισμός εξουσίας ξέχωρος από την κοινωνία και σε αντίθεση μ’ αυτήν, όπως είναι μέχρι σήμερα. Το ζητούμενο βέβαια είναι όχι η υπεράσπιση αυτού του υπάρχοντος διεφθαρμένου κράτους, αλλά η δημιουργία ενός νέου κράτους που θα εκφράζει το έθνος, τη λαϊκή βούληση και θα ελέγχεται άμεσα απ’ αυτήν.
Πώς μπορεί το χρηματιστικό κεφάλαιο να υποτάξει τα έθνη και τις συλλογικότητες; Μέσα από την επιβολή της συλλογικής σκέψης. Ένα κοινωνικό σύνολο πειθαρχεί σε μια εξουσία όταν κυριαρχεί η συλλογική σκέψη, δηλαδή το δόγμα, σε αντίθεση με τη λογική και την κριτική σκέψη. Ο φανατισμός είναι η υποταγή του ατόμου στη συλλογική συνείδηση. Δεν αρκεί η προσωπικότητα ενός ατόμου για να γίνει πειθαρχημένο σε μια εξουσία, αλλά η δημιουργία τέτοιων συνθηκών όπου η συλλογική συνείδηση που θα στηρίζεται σε κάποιο πολιτικό, θρησκευτικό ή επιστημονικό δόγμα να κυριαρχήσει στα άτομα. Μια μορφή συλλογικής συνείδησης είναι σήμερα η καλλιέργεια από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ μέσα από τρομοκρατία, του μονόδρομου για την παραμονή μας μέσα στο ευρώ και στο μνημόνιο.
Πώς θα μπορέσει η συλλογική συνείδηση να κυριαρχήσει; Δια μέσου της εξουσίας και της πειθαρχίας σ’ αυτήν, επιβάλλοντας ομοιομορφία. Χρειάζεται οπωσδήποτε και την δυσαρέσκεια των μαζών, έναν ηγέτη, έλεγχο, και πάνω απ’ όλα μια ιδεολογία.
Πώς πολεμάς την απολυταρχία; Προσπαθώντας να βρεις κοινές ιδεολογίες με άλλους για να συμμαχήσεις; Υπερασπιζόμενος τους θεσμούς του υπάρχοντος κράτους και των κομμάτων σε κοινό μέτωπο; Με κινηματικού χαρακτήρα μέτωπα; Αντιπαραθέτοντας τα «προοδευτικά» κόμματα απέναντι στα «φασιστικά» κόμματα; Συγκρουόμενος ανοιχτά με τις ναζιστικές οργανώσεις ή με το να ετεροπροσδιορίζεσαι κάθε φορά σε σχέση με αυτές; Με κανέναν απ’ αυτούς τους τρόπους δεν μπορείς να βάλεις φραγμό σε έναν ανερχόμενο ολοκληρωτισμό παρά μόνο χτυπώντας το κακό στη ρίζα του, δηλαδή αντιπαραθέτοντας μια άλλη δύναμη που θα παλεύει για έναν άλλο τρόπο διακυβέρνησης, χωρίς κόμματα και ιδεοληψίες, παλεύοντας για αυτοκυβέρνηση, όπου ο λαός θα παίρνει όλες τις αποφάσεις, θα νομοθετεί και θα κυβερνά ο ίδιος χωρίς αντιπροσώπους.
Το να μπορέσει να εκφραστεί η ταυτότητα και η διαφορετικότητα, δηλαδή η συλλογικότητα, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τον δημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης της κοινωνίας. Η δομημένη συλλογικότητα είναι απαραίτητη για την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Η άμεση δημοκρατία λειτούργησε για πρώτη φορά στην αθηναϊκή δημοκρατία μέσα από την αμφισβήτηση των υπαρχουσών θεσμών, από τη στιγμή που οι άνθρωποι άρχισαν να αυτοοργανώνονται σε πολιτικές κοινότητες, όπως ήταν οι δήμοι. Η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος σήμερα είναι αυτή που ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη της άμεσης δημοκρατίας στις μέρες μας και έτσι η δημιουργία δημόσιου χώρου για την λειτουργία της, είναι απαραίτητη.
Αν το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα υπάρχουν ακόμα, αυτό οφείλεται στη μη απόφαση μέχρι στιγμής των πολιτών να αυτοοργανωθούν, δηλαδή να αυτοπροσδιοριστούν και έτσι να γίνουν οι ίδιοι τα υποκείμενα της αλλαγής της κοινωνίας. Εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε από δω και πέρα.
23/10/2012
ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Αφήστε μια απάντηση