Κάποιοι, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχουν την αίσθηση -όπως κάποτε ο υπουργός Λάσκαρης- ότι η ταξική πάλη δεν υπάρχει πια. Οτι η πολιτική διεξάγεται όχι με ταξικά όπλα, αλλά με ψηφιακά φίλτρα και viral σόου. Γι’ αυτό και η πρώην πρόεδρος της Βουλής και σημερινή “ναύαρχος” της Πλεύσης της Ελευθερίας, αποφάσισε να παρουσιάσει το “πρόγραμμά” της με τρόπο που θυμίζει περισσότερο χριστουγεννιάτικη βιτρίνα πολυκαταστήματος παρά πρόγραμμα πολιτικού κόμματος.
Στην Τεχνόπολη του Γκαζιού, μπροστά σε ένα κοινό που μάλλον δεν θα έμεινε και έκπληκτο, η Κωνσταντοπούλου εμφανίστηκε ως η απόλυτη πρωταγωνίστρια ενός AI θεάτρου, όπου η ίδια, πολλαπλασιασμένη σε avatars, υποδυόταν τα πάντα: από πυροσβέστη και αγρότισσα μέχρι δικαστή, νοσοκόμα, καπετάνιο και –γιατί όχι;– αρχαία Ελληνίδα που διεκδικεί τα μάρμαρα του Παρθενώνα.
Αυτή η “πρωτότυπη” –λέμε τώρα– παρουσίαση, που οφείλεται εν μέρει στον σύντροφο (και βουλευτή) της Διαμάντη Καραναστάση, είχε στόχο, σύμφωνα με την ίδια, να βάλει “τον άνθρωπο στο επίκεντρο”.
Και ποιος είναι αυτός ο “άνθρωπος”; Φυσικά, η Ζωή σε όλες τις εκδοχές της – ψηφιακές και μη. Ενώ μιλούσε για Υγεία, εμφανιζόταν ως νοσοκόμα· για Παιδεία, ως δασκάλα· για Οικονομία, ως… οικονομολόγος με στολή εργάτη. Και για την “ταξική δικαιοσύνη”; Ως στρατιώτης του 1940, να διεκδικεί πολεμικές αποζημιώσεις από τους Γερμανούς κατακτητές. Ένα σόου που, αν μη τι άλλο, αποδεικνύει ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να παράγει τα πάντα – εκτός από ταξική συνείδηση.
Αυτή η παράσταση δεν είναι απλώς ένα viral gimmick για likes στο TikTok ή εντυπώσεις στα social media. Είναι η απόλυτη εκδήλωση ενός πολιτικού ναρκισσισμού που πνίγει κάθε ίχνος συλλογικότητας. Θυμηθείτε την περίφημη δήλωσή της το 2015: “Αξίζω όσο 100 βουλευτές”.
Σήμερα, με την Πλεύση της Ελευθερίας μετά το δημοσκοπικό ξεφούσκωμά της να σέρνεται σε θλιβερά μονοψήφια ποσοστά η Κωνσταντοπούλου δεν χρειάζεται πια βουλευτές. Χρειάζεται avatars. Δεκάδες ψηφιακές εκδοχές του εαυτού της, για να καλύψει το κενό της απουσίας πραγματικής βάσης.
Και οι άλλοι βουλευτές της; Οι “συνεργάτες” που υποτίθεται ότι χτίζουν μαζί της ένα “δίκτυο ανθρώπων”; Πώς αισθάνονται να βλέπουν το πρόγραμμα –το οποίο, παρεμπιπτόντως, συντάχθηκε από 150 Έλληνες και 60 ξένους “προσωπικότητες” να παρουσιάζεται ως προσωπικό one-woman show; Πιθανότατα σαν κομπάρσοι σε ταινία όπου η πρωταγωνίστρια είναι η Μπάρμπι της πολιτικής, ντυμένη Σάντα Κλάους για τα Χριστούγεννα της εξουσίας.
Και το εκλογικό σώμα; Αυτοί οι λίγοι που ακόμα στηρίζουν αυτό το μόρφωμα πώς ανέχονται αυτή την υποτίμηση; Η απάντηση είναι απλή: Σε ένα κόσμο που δεν έχει καμιά σχέση με την αριστερά που έχει ξεχάσει την ταξική πάλη για χάρη εντυπώσεων και “προοδευτικών” φαντασιώσεων, τέτοια σόου περνάνε για “καινοτομία” και πιθανόν να ελκύουν μια μερίδα ψηφοφόρων.
Αφήστε μια απάντηση