Η ώρα της Γαλλίας να γευτεί το τίμημα

image002Βρισκόμαστε σε πόλεμο, αναφώνησε ο Ολάντ, μετά το πολλαπλό τυφλό χτύπημα μαχητών του ISIS στο Παρίσι, που άφησε πίσω του σχεδόν 150 νεκρούς πολίτες και ακόμα περισσότερους τραυματίες (πολλοί από τους οποίους νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση). Πίσω από τη χρήση του όρου «πόλεμος» υπάρχει, βέβαια, πολιτική σκοπιμότητα. Ο Ολάντ, ως εκπρόσωπος του γαλλικού ιμπεριαλισμού, αναζήτησε από την πρώτη στιγμή στηρίγματα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, προκειμένου να αναβαθμίσει τον πόλεμο στη Συρία, στον οποίο ήδη συμμετείχε η Γαλλία με αεροπορικές επιδρομές. Ομως, πέρα από το παιχνίδι με τους νομικούς όρους, που αφορά τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, η δήλωση του Ολάντ δεν απέχει από την πραγματικότητα. Η Γαλλία βρισκόταν ήδη σε πόλεμο. Οι μόνοι που δεν φαίνονταν να το αντιλαμβάνονται (ή δεν ήθελαν να το αντιληφθούν) ήταν οι πολίτες της, που διασκέδαζαν αμέριμνοι στο «Γήπεδο της Γαλλίας», όπου αναμετρώνταν οι εθνικές ποδοσφαιρικές ομάδες της Γαλλίας και της Γερμανίας, στα μπαρ, τα μπιστρό και τα ρεστοράν του παριζιάνικου κέντρου και σε συναυλιακούς χώρους όπως το διάσημο «Μπατακλάν». Ο τραγικός απολογισμός της επίθεσης των τζιχαντιστών ίσως κάνει πολλούς να το συνειδητοποιήσουν, καθώς αυτή τη φορά μπήκαν στο στόχαστρο οι ίδιοι, αδιάκριτα και όχι στοχευμένα όπως είχε γίνει με την επίθεση στο ρατσιστικό Charlie Hebdo.

Γαλλία, το πιο φιλοπόλεμο κράτος της Ευρώπης! Δεν είναι ένα δικό μας αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά συμπέρασμα της στατιστικής των πολέμων. Περίπου 40 στρατιωτικές επεμβάσεις έχει πραγματοποιήσει η Γαλλία στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. «Είναι δύσκολο να βρεις μια χρονιά από το 1960 μέχρι σήμερα, που οι γαλλικές ένοπλες δυνάμεις να μην επιχειρούσαν σε κάποια χώρα της Αφρικής» έγραφε πριν από καιρό το γερμανικό Spiegel, εκφράζοντας τη ζήλια των «άσπονδων φίλων» γερμανών ιμπεριαλιστών. Ζήλια γιατί η Γερμανία, ηττημένη σε δυο παγκόσμιους πολέμους, δεν ήταν σε θέση να διεξαγάγει νεοαποικιοκρατικούς πολέμους, εξασφαλίζοντας φτηνές πρώτες ύλες, όπως π.χ. το ουράνιο με το οποίο κινείται η βιομηχανία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Γαλλίας (πυρηνικοί αντιδραστήρες).

Κι όμως, αυτή η στυγνή ιμπεριαλιστική δύναμη, που με την περιβόητη Λεγεώνα των Ξένων σκορπούσε και εξακολουθεί να σκορπά το θάνατο στις πρώην αποικίες της, προβαλλόταν και εξακολουθούσε να προβάλλεται ως κοιτίδα της δημοκρατίας, του πνεύματος, του πολιτισμού, της ειρήνης. Αυτό το παράδοξο μπορεί να είναι ικανό για να παραμυθιάσει την «κοινή γνώμη» στη Δύση, αφήνει όμως παγερά αδιάφορους τους μακελάρηδες του ISIS. Αφήνει παγερά αδιάφορους –όπως αποδεικνύεται- και τους κολασμένους των γαλλικών προαστίων, κάποιοι από τους οποίους (μια μειοψηφία ασφαλώς) στρατεύονται στις σαλαφιστικές και τζιχαντιστικές οργανώσεις. Αν την ευθύνη για τη στοχευμένη επίθεση στο Charlie Hebdo ανέλαβε η Αλ Κάιντα της Υεμένης, την ευθύνη για το τυφλό μαζικό χτύπημα της 13ης Νοέμβρη ανέλαβε το ISIS. Αν η Αλ Κάιντα άφησε τη Γαλλία στο απυρόβλητο, λόγω της μη συμμετοχής της στον πόλεμο του Ιράκ με στρατεύματα, το ISIS έχει κάθε λόγο να τη βάλει στο στόχαστρό του. Και να τη χτυπήσει «με τον τρόπο του ISIS». Χωρίς την πολιτική επιχειρηματολογία της Αλ Κάιντα, αλλά με τον κυνισμό που χαρακτηρίζει αυτό το μόρφωμα, που πριν στραφεί ενάντια στους Γάλλους, είχε στραφεί ενάντια στους Ιρακινούς, τους Σύριους, τους Κούρδους, σπέρνοντας τον τρόμο και το θάνατο σε όποιους δε συμμερίζονται το δόγμα του «χαλιφάτου».

Οποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Και οι γάλλοι πολίτες θα έπρεπε να περιμένουν ότι μετά την ενεργή ανάμιξη της κυβέρνησής τους στον πόλεμο της Συρίας, θα έρχονταν τα αντίποινα. Και θα έρχονταν με τα μέσα του ασύμμετρου πολέμου, του μόνου πολέμου που μπορούν να διεξάγουν οι άνθρωποι από τις πρώην αποικίες και νυν νεο-αποικίες. Το ISIS, μολονότι δεν είναι καμιά εθνικοαπελευθερωτική ή αντιστασιακή οργάνωση, αλλά ένα αντιδραστικό μόρφωμα, γέννημα της κοινωνικής διάλυσης που επέφεραν οι κατακτητές ιμπεριαλιστές στο Ιράκ και του φατριαστικού πολέμου που πυροδότησαν, για να μπορέσουν να καταστείλουν την αντίσταση, χρησιμοποίησε για τους δικούς του σκοπούς τα ίδια μέσα του ασύμμετρου πολέμου. Και απέδειξε ότι είναι σε θέση να το κάνει. Κανείς, όμως, δε δικαιούται να δηλώνει έκπληκτος γι’ αυτή την εξέλιξη. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός εισπράττει σε θύελλες τουα ανέμους που έσπειρε. Και οι γάλλοι πολίτες πληρώνουν το τίμημα για την ανοχή ή την υποστήριξή τους στην ιμπεριαλιστική πολιτική της χώρας τους.

Οσοι μένουν στις καταγγελίες για το έγκλημα κατά αμάχων του Παρισιού, ακόμα κι αν διαχωρίζονται από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, όσοι περιορίζονται να στηλιτεύσουν τον ισλαμοφασισμό του ISIS, εξακολουθούν να λένε τη μισή αλήθεια. Και δεν έχει καμιά σημασία αν αυτό το κάνουν συνειδητά ή από άγνοια ή από αδυναμία ν’ αναλύσουν την πραγματικότητα στο σύνολό της. Να δουν, δηλαδή, τη γενεσιουργό αιτία του φαινομένου της μαζικής δολοφονίας αμάχων στις δυτικές μεγαλουπόλεις από ισλαμιστές. Ενός φαινομένου που είχε πολύ καιρό να εμφανιστεί, καθώς ανάλογες επιθέσεις που συγκλόνισαν την ευρωπαϊκή ήπειρο έχουν να γίνουν εδώ και πάνω από δέκα χρόνια. Ας τις θυμηθούμε.

Λονδίνο, 7 Ιούλη 2005: Τέσσερις βομβιστές αυτοκτονίας ανατινάζονται σε τρία διαφορετικά σημεία του Μετρό και σε μία στάση λεωφορείου. Οι βομβιστές ήταν βρετανοί μουσουλμάνοι, άγνωστοι μέχρι εκείνη τη στιγμή στην αστυνομία. Αποτέλεσμα των εκρήξεων ήταν ο θάνατος 56 πολιτών και ο τραυματισμός άλλων 700. Aρθρογράφος του βρετανικού Guardian, πέντε μέρες μετά, παραδέχεται: «Ενώ επανειλημμένα σχόλια στον Tύπο μιλούν για την απανθρωπιά της άλλης πλευράς αυτές τις μέρες, τα δυτικά τηλεοπτικά δίκτυα ούτε καν υπαινίχθηκαν κάτι για τις φωτογραφίες που διαθέτουν, για τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έγιναν στη Φαλούτζα, τη Νατζάφ, την Κάιμ, τα ορεινά βουνά του Αφγανιστάν, τη Τζενίν. Ναι οι τρομοκράτες είναι βάρβαροι, αλλά ποιος είναι περισσότερο;» .

Μαδρίτη, 11 Μάρτη 2004: Τρεις μέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία, δέκα εκρήξεις προκαλούν τον πανικό στον προαστιακό σιδηρόδρομο της Μαδρίτης. Οι εκρήξεις ξεσπούν σχεδόν ταυτόχρονα και προκαλούν το θάνατο 191 πολιτών και τον τραυματισμό 1.800. Την ευθύνη για τις επιθέσεις αναλαμβάνει πυρήνας της Αλ Κάιντα σε αντίποινα για τη συμμετοχή της Ισπανίας στην κατοχή του Ιράκ. Ο δεξιός Αθνάρ, που έως εκείνη τη στιγμή ήταν το φαβορί των εκλογών, ηττάται και στη θέση του έρχεται ο «σοσιαλιστής» Θαπατέρο, ο οποίος ένα μήνα μετά δίνει εντολή για την απομάκρυνση των ισπανών στρατιωτών από το Ιράκ. Η αποχώρηση γίνεται ταχύτατα και στις 8 Μάη του 2004 αποχωρούν από το Ιράκ οι τελευταίοι από τους 1.300 ισπανούς στρατιώτες.

Τώρα, ήταν η σειρά του Παρισιού να γευτεί το τίμημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του γαλλικού κράτους που μέχρι πρότινος φαινόταν να χαίρει μιας ιδιόμορφης ασυλίας. Η Γαλλία ήταν η ιμπεριαλιστική δύναμη που αρνήθηκε να συμμετάσχει στο «συνασπισμό των προθύμων» του Μπους που ευθύνεται για τον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ και αυτός ήταν ο λόγος που έχαιρε αυτής της ασυλίας. Από τότε όμως τα πράγματα άλλαξαν. Η Γαλλία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στους βομβαρδισμούς στη Λιβύη και από τον περασμένο χρόνο αποφάσισε να συμμετάσχει στις επιθέσεις κατά του ISIS στο Ιράκ, τις οποίες επέκτεινε και στη Συρία από τα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη. Μάλιστα, λίγες μέρες πριν από τις επιθέσεις στο Παρίσι, η γαλλική αεροπορία έπληξε σταθμό διανομής πετρελαίου των τζιχαντιστών στη Συρία, επιφέροντας έτσι πλήγμα στην πηγή των εσόδων τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο Παρίσι διεξήχθη ένα ακόμη πολεμικό επεισόδιο που ακολουθεί τη λογική του ασύμμετρου πολέμου, όπως συνέβη παλαιότερα στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη. Με τη διαφορά, όμως, ότι τότε υπήρχε η ιρακινή αντίσταση που μαχόταν για να διώξει τους κατακτητές από τη χώρα της, ενώ τώρα είναι το φασιστικό έκτρωμα του ISIS που ασκεί πλέον εξουσία στις περιοχές που έχουν περάσει υπό τον απόλυτο έλεγχό του. Μια εξουσία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα δικτατορικά αραβικά καθεστώτα, με πρώτο το σαουδαραβικό, που –εκτός των άλλων- αποτελεί διαχρονικά και το χρηματοδότη του σαλαφισμού και τον πυροδότη των φατριαστικών πολέμων, μέσω των οποίων επιχειρεί να πλήξει το σιιτικό καθεστώς του Ιράν. Ενα μόρφωμα που συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο άδικο απ’ όλες τις πλευρές. Από τη μια το δικτατορικό μπααθικό καθεστώς του Ασαντ, με τη στήριξη της Ρωσίας, και από την άλλη μια αντιπολιτευτική πανσπερμία, που στηρίζεται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης και την Τουρκία. Μέσα απ’ αυτή την πανσπερμία ξεπήδησε το ISIS, που γιγαντώθηκε ταχύτατα και θέλει να εγκαθιδρύσει τη δική του «μαύρη» εξουσία στην περιοχή, χωρίς να ελέγχεται από τους αμερικανούς, γάλλους και λοιπούς ιμπεριαλιστές που έχουν εμπλακεί στον πόλεμο. Το ISIS είναι ένα έκτρωμα. Οχι όμως για τους ιμπεριαλιστές, αλλά για τους λαούς της περιοχής.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που ευθύνονται για τη δημιουργία αυτού του εκτρώματος; Δεν ήταν οι Αμερικάνοι που πυροδότησαν την εμφύλια διαμάχη στο Ιράκ, προκειμένου να κάμψουν την ιρακινή αντίσταση; Δεν ήταν οι Γάλλοι που μπορεί να μην συμμετείχαν ενεργά στην αμερικανοκίνητη «σταυροφορία» (για τους δικούς τους λόγους), αλλά φυσικά δεν έκαναν τίποτα για να τη σταματήσουν; Οταν μάλιστα αυτή η «σταυροφορία» φάνηκε να πετυχαίνει μια σχετική σταθερότητα στην κατεχόμενη χώρα, δεν ήταν τα γαλλικά μονοπώλια που έσπευσαν να επωφεληθούν από τη λεία; Δεν ήταν οι γάλλοι ιμπεριαλιστές που χρηματοδοτούσαν αφειδώς και έστελναν καραβιές τα όπλα στη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση, εν γνώσει τους ότι μεγάλο μέρος αυτού του οπλισμού πήγαινε στο ISIS;

Το ISIS δε θα υπήρχε αν επί μία εικοσαπενταετία το Ιράκ δεν αποτελούσε τον αγαπημένο σάκο του μποξ της  Δύσης. Από τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ (Αύγουστος 1990) και το οικονομικό εμπάργκο, που αντικαταστάθηκε στη συνέχεια από το πρόγραμμα «πετρέλαιο αντί τροφίμων», ενάμισι εκατομμύριο άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. Σ’ αυτούς προστέθηκαν άλλοι τόσοι ως συνέπεια του δεύτερου πολέμου (Απρίλης 2003) και της κατοχής που ακολούθησε. Οι «τυχεροί» που έζησαν είτε έγιναν πρόσφυγες (στο εσωτερικό ή το εξωτερικό), που ξεπέρασαν τα δύο εκατομμύρια, είτε αναγκάστηκαν να επιβιώνουν κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Δεν τους έφτανε ο πόλεμος και οι εμφύλιες διενέξεις, είχαν να αντιμετωπίσουν την καταστροφή των υποδομών της χώρας, που τους ανάγκαζε να ζουν πολλές ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με κατεστραμμένα τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης, χωρίς επαρκή πρόσβαση σε πόσιμο νερό για την πλειοψηφία των κατοίκων και με χίλιες δυο δυσκολίες στην καθημερινή επιβίωση.

Τα θύματα των επιθέσεων στο Παρίσι είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις εκατόμβες των Ιρακινών που έχασαν τη ζωή τους στο βωμό των συμφερόντων της «πολιτισμένης Δύσης». Οταν η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία στις χώρες της Μέσης Ανατολής, τότε δεν είναι δύσκολο να βρεθούν κάποιοι που θα θελήσουν να εκδικηθούν με τον πιο βάρβαρο τρόπο, αδιαφορώντας αν τα θύματά τους είναι εργάτες, νεολαίοι ή άνεργοι.

Αν σ’ αυτά προσθέσουμε τη χρόνια εκμετάλλευση των μεταναστών (ακόμα και των  γόνων των μεταναστών, που είναι γάλλοι πολίτες και δεν έχουν δει ποτέ τη χώρα καταγωγής της οικογένειάς τους), τη γκετοποίηση και την εξαθλίωση, που οδήγησαν στις εξεγέρσεις των προαστίων του Παρισιού και άλλων γαλλικών πόλεων την προηγούμενη δεκαετία, θα καταλάβουμε γιατί βρίσκονται νέοι άνθρωποι με γαλλική υπηκοότητα που δε διστάζουν ν’ ανοίξουν πυρ αδιακρίτως κατά παντός περαστικού.

Πολλές φορές έχουμε υποστηρίξει από τις στήλες της «Κόντρας», ότι στην εποχή των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των πολέμων και της αδυσώπητης εκμετάλλευσης των λαών της Ανατολής, κανένας στη Δύση δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι «ανυποψίαστος». Η αθωώτητά του δε θα τον σώσει, όσο «νίπτει τας χείρας του» μπροστά στο συνεχιζόμενο έγκλημα κατά των λαών της Ανατολής, που τώρα συμπληρώνεται με το έγκλημα κατά των προσφύγων. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή τελειώσουν με το ISIS, η πολυπόθητη «ασφάλεια» δε θα επιστρέψει στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θα υπάρξουν πολλοί «τρελοί» που -όντας περιθωριοποιημένοι- θα θελήσουν να εκδικηθούν για τη μίζερη ζωή τους στα κάτεργα της «πολιτισμένης Δύσης». Oποιος θέλει να αισθανθεί «ασφαλής», θα πρέπει να απαλλαγεί από τον ιμπεριαλισμό.

Πηγή: “ΚΟΝΤΡΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *