Για τον φράχτη της Furom

alex 1Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗ – iskra

Είναι πλέον θέμα λίγων ημερών η ανύψωση ενός ακόμα φράκτη στην Ευρώπη, αυτή τη φορά από τη FYROM στο ύψος της Ειδομένης. Πρόκειται για την απτή κληρονομιά της Συνόδου Κορυφής της 25ης Οκτωβρίου 2015 που έγινε για το προσφυγικό και η οποία πανηγυρίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση γιατί “άλλαξε” τους προτεινόμενους από την Ευρώπη “παραλογισμούς” για το θέμα. Στην πραγματικότητα, ήταν μία Σύνοδος πολύ μακριά από την καρδιά των ευρωπαϊκών λαών, από τις έως τώρα ανθρωπιστικές αξίες και τις αξίες δικαίου. Ήταν μία σύνοδος Κορυφής που δεν μπορούσε παρά να κοιτάειαπό την κορυφή το προσφυγικό ζήτημα, που οδεύει προς τις δραματικές του έξελίξεις βαδίζοντας στους σιδερόφρακτους δρόμους της Ευρώπης.

Τα δεκαεφτά σημεία που προέκυψαν από τη Σύνοδο, δεν ήταν τίποτα άλλο από γενικόλογες συμφωνίες, ασαφείς, χωρίς συγκεκριμένη εξειδίκευση και άρα ανοιχτά και πολυερμηνευόμενα. Έτσι, η συμφωνία για την ενίσχυση των χερσαίων συνόρων ερμηνεύτηκε από τη FYROM ως ανύψωση ενόςφράκτη για τον οποίο, απ’ ό,τι φαίνεται από την ταχύτητα υλοποίησής του, τα κονδύλια βρέθηκανάμεσα. Έτσι η Ευρώπη αποκτά τις επόμενες μέρες έναν ακόμη φράκτη, ένα μνημείο δοκιμασίας θεμελιωδών ανθρώπινων αξιών και δικαιωμάτων.

Τα μόνα σαφή σημεία της Συνόδου υπήρξαν εκείνα που αφορούσαν τον ενισχυμένο ρόλο της Frontex. Η συμφωνία για την με κάθε τρόπο ενίσχυση των επιχειρήσεών της σε στεριά και θάλασσα και ηάμεση, διευρυμένη πλέον παρουσία και εμπλοκή της στα κράτη κατά μήκους των προσφυγικών οδών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά ότι η απάντηση της Ευρώπης στα μεγάλα ανθρωπιστικά θέματα είναι η απάντηση της βίας και της καταστολής. Η Ευρώπη διαχειρίζεται το προσφυγικό ζήτημα με στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις, με απροσδιόριστης φύσης επιχειρήσεις “έρευνας και διάσωσης” που κανείς δεν ξέρει ποιοι τις κάνουν και με δυνάμεις καταστολήςνα ελέγχουν και να επιτίθενται στις προσφυγικές ροές.

Η πρόσφατη συμφωνία της Σερβίας, της Σλοβενίας και της Κροατίας να προχωρήσουν σε έναναυθαίρετο ορισμό του “πρόσφυγα”, με βάση την εθνικότητα, υπήρξε μία πρωτοφανής, απόφαση,χωρίς καμία ανθρωπιστική και νομική βάση που πλήττει το έως τώρα διεθνές κεκτημένο του νομικού πολιτισμού. Η αποδοχή προσφύγων μόνο από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν σχεδόν υιοθετήθηκε με ανακούφιση από την υπόλοιπη Ευρώπη, ως ενιαία στάση των βαλκανικών χωρών. Η απόφαση των τριών ευρωπαϊκών κρατών, κρατάει μέρος του μεγάλου προβλήματος μακριά από την κεντρική Ευρώπη. Δημιουργεί όμως μία σειρά από άλλα.

Καταρχήν, έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα άτυπο και παράνομο σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο “pushed back”. Πρόσφυγες διαφορετικής εθνικότητας από τις τρεις επιλεγμένες στέλνονται πάλι “πίσω” χωρίς καμία διαδικασία. Πρόκειται για ένα “πίσω” που δεν έχει προσδιοριστεί, ένα άτυπο “πίσω” μεταξύ των χωρών, που στερεί από τους πρόσφυγες παροντικά διακαιώματα και ελπίδες για το μέλλον.

Αυτή η παράνομη απόφαση και διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα τον κατακερματισμό των προσφυγικών ροών. Ομάδες προσφύγων έχουν εγκλωβιστεί σε διάφορα συνοριακά σημεία, με απροσδιόριστηπλέον τύχη και μέλλον.

Η απόφαση αυτή σε συνδυασμό με τον νέο φράκτη στη ΦΥΡΟΜ θα ενεργοποιήσει τον επόμενο καιρό παλιές και πιο επικίνδυνες προσφυγικές οδούς. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την ένταση της ήδη επισφαλούς θέσης και τύχης των προσφύγων, την ακόμη μεγαλύτερη απομάκρυνση από τις αρχές δικαίου και την ενίσχυση του ρόλου και της δράσης των διακινητών τους, διαχέοντάς τους ακόμα περισσότερο και στις χερσαίες ευρωπαϊκές προσφυγικές οδούς.

Σε έναν “δεύτερο χρόνο” ο εγκλωβισμός που ο κατακερματισμός αυτός επιφέρει, θα δυσχεράνει ακόμα περισσότερο ενέργειες που αφορούν την πλήρη και αρμονική εγκατάσταση, όπως την οικογενειακή επανένωση.

Σήμερα, η κατάσταση σε συνοριακά σημεία όπως στην Ειδομένη αποδεσμεύει συνεχείς κλιμακούμενες εντάσεις σε καθημερινή βάση. Πρόσφυγες που τους αρνούνται το δρόμο προς της ζωή και την ελευθερία παραμένουν εγκλωβισμένοι εκεί, άλλοι αδρανοποιημένοι από την απόγνωση και άλλοι παρακινούμενοι από αυτήν σε απεργίες πείνας και ενέργειες διαμαρτυρίας, χωρίς κανείς να γνωρίζει κυριολεκτικά ποια θα είναι η “επόμενη μέρα” για αυτούς.

Είναι εμφανές ότι η Ευρώπη και η ΕΕ ειδικότερα, αναζητούν έναν τρόπο να διαχειριστούν τις αρνήσεις τους στο προσφυγικό ζήτημα και όχι προς μία λύση στη βάση των ανθρώπινων αξιών. Και η άρνηση αυτή είναι και το μοναδικό έως τώρα πεδίο συμφωνίας, καθώς κάποιο άλλο μετά απ΄τόσους μήνες συναντήσεων, συζητήσεων και επαφών, δεν έχει υπάρξει.

Ο κλονισμός που το προσφυγικό ζήτημα επιφέρει στους κόλπους της ΕΕ είναι ίσως το μόνο θέμα που παραμένει με αμείωτη ένταση στη διεθνή συζήτηση εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πολλοί κάνουν λόγο για ένα ζήτημα που θα επιφέρει την τελική της διάλυση, ή θα συμβάλλει με καίριο τρόπο σε αυτήν. Οπωσδήποτε όμως αποκαλύπτει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το πρόσωπο της Ευρώπης σήμερα.

Η ελληνική κυβέρνηση πηγαινοέρχεται στις συνόδους και στις διασκέψεις, οι αποφάσεις των οποίων όταν πρόκειται για την ανακούφιση των προσφύγων δεν υλοποιούνται ούτε καν από τα κράτη που συμμετέχουν σε αυτές και βέβαια, περιμένει συνεχώς μία βοήθεια που όμως δεν έρχεται.

Συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι, ο μακρύς δρόμος του χρήματος που ακολουθεί τις προσφυγικές ροές, ο φοβικός και απάνθρωπος χαρακτήρας της Ευρώπης που ορθώνει περισσότερους φράκτες από όσους θα μπορέσει μια μέρα να γκρεμίσει, το προσφυγικό ζήτημαδοκιμάζει την ηγεσία της ΕΕ αναμετριέται με τις αρχές και τις αξίες της και τη δείχνει “λίγη”. Και θα συνεχίσει να τη δοκιμάζει με απίστευτες διακλαδώσεις και προεκτάσεις. Μέχρι τέλους; Εάν όπως κάποιοι υποστηρίζουν “χωρίς ελεύθερη διακίνηση δεν υπάρχει ΕΕ” τότε, οι περιορισμοί που πολλοί φοβούνται ότι θα τεθούν σύντομα στα κράτη – μέλη, δείχνουν ότι είναι πολύ πιθανό.

Μία απάντηση στο “Για τον φράχτη της Furom”

Γράψτε απάντηση στο ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *