Είναι ο σοσιαλισμός ηλίθιε Σόιμπλε

 image002ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ

Είναι η ταξική πάλη και ο σοσιαλισμός που γράφει την ιστορία της προόδου, ηλίθιε Σόιμπλε κι όχι το καπιταλιστικό σύστημα και η εφαρμογή του βάρβαρου «προγράμματός»  σου. Είναι ο σοσιαλισμός που φωτίζει και προσανατολίζει τον κόσμο και τον κάνει να σε ξεπερνάει και να σε ανατρέπει, μαζί με το σύστημά σου!

Όταν το 1992 ο Κλίντον στήριζε την εκλογική του εκστρατεία, στο σύνθημα «είναι η οικονομία, ηλίθιε», απευθυνόταν στους όμοιούς του -κι όχι στην Αριστερά- κι έδειχνε ακριβώς την οικονομική κρίση του αμερικάνικου αλλά και του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Και γι’ αυτό είδε ότι έπρεπε να υποσχεθεί παραχωρήσεις στις αμερικάνικες μάζες για να κερδίσει τις εκλογές. Κι έτσι τις κέρδισε κι όχι με τον πόλεμο στο Ιράκ και με τη σύγκρουση με την ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, όπως τα αρπακτικά γεράκια των ΗΠΑ του ζητούσαν. Αλλά και ο ίδιος βέβαια, στην πράξη συνέχιζε να κάνει τον ίδιο πόλεμο και την ίδια επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και το Ιράκ. Είναι το διπλό παιχνίδι του παγκόσμιου καπιταλισμού, πριν και μετά την κάθε εκλογή, που έχει ξεκαθαριστεί μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Γιατί σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας, όλοι ξέρουν ότι αυτό το σύστημα, μέσα στην επιθανάτια και ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού, δεν μπορεί να επιβιώσει με άλλο τρόπο, παρά μόνο μ’ αυτό που του επιβάλει αυτή η κρίση: Διαρκή αντιλαϊκό παγκόσμιο πόλεμο και φασισμό, με όλα τα μέσα και με όλες τις μορφές. Είναι γι’ αυτό που όλος ο κόσμος και οι έντιμες κι επαναστατικές ηγεσίες του, προωθούν τη Διαρκή ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και Δυαδική Εξουσία ενάντια στο σύστημα και για τον κοινωνικο-πολιτικό μετασχηματισμό. Κι αυτή η πάλη κι Εξουσία, είναι που σ’ αυτή τη φάση γράφει και κατακτά την ιστορία και την πρόοδό της.  Άλλωστε πάντα η ταξική πάλη ήταν αυτή που έγραφε την ιστορία κι όχι το εκάστοτε σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό μας δίδαξε η ιστορία και ο διαλεκτικός ιστορικός υλισμός, ο μαρξισμός-λενινισμός.

Όταν δεκαετίες αργότερα στην Ελλάδα, ο γραφειοκράτης «κομμουνιστής» Μπογιόπουλος κι αφού προηγούμενα όλοι οι όμοιοί του είχαν προδώσει στην πράξη το σοσιαλισμό, έγραψε βιβλίο με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε», το έκανε για να δικαιολογήσει αυτή την προδοσία. Δείχνοντας ανιστόρητα ότι παντού κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός , λες και είναι ο «υπερ-ιμπεριαλισμός» του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Κάουτσκι. Η ταξική πάλη, ακόμα και σαν όρος, έλειπε παντελώς από το βιβλίο του! Έτσι άφηνε εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί, ότι  η προοπτική για την ανθρωπότητα, είναι: ή η προσαρμογή και ο οπορτουνισμός στο σύστημα, περιμένοντας ν’ αλλάξει «από τα μέσα» σε σοσιαλισμό (σοσιαλδημοκρατία), ή ο σεχταρισμός και η «έφοδος στα ανάκτορα», χωρίς την προηγούμενη Διαρκή Προετοιμασία και Πάλη Ταξική, Επαναστατική και Σοσιαλιστική και χωρίς τη δημιουργία των Γνήσιων Οργάνων της (Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής), όπως το έκαναν αυτό οι Λένιν-Τρότσκι και οι Μπολσεβίκοι. Η γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, δεν είναι ότι ξεχνάει την Ταξική Πάλη, αλλά την αποφεύγει ή/και τη συγκρατεί στο ατελέσφορο -στα σημερινά ασφυκτικά καπιταλιστικά πλαίσια- διεκδικητικό πλαίσιο (οπορτουνισμός), για να έχει εκεί, κύρια συνδικαλιστική, αλλά και κομματική πελατεία. Κι όταν αυτή η Ταξική Πάλη γίνεται Πολιτική, ανατρεπτική του καπιταλισμού, με Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, για να μπορέσει να στρώσει ταξικά κι οργανωτικά το δρόμο, την πορεία και τη Μετάβαση προς το Σοσιαλισμό, όπως έκαναν στη Ρώσικη Επανάσταση , η γραφειοκρατία, όταν δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό (όπως προσπάθησε να το κάνει ενάντια στον ίδιο τον Λένιν, με το «επιχείρημα» ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση), ανεβαίνει στο τρένο αυτής της Επανάστασης, για να το εκτροχιάσει και να το ανατρέψει προδοτικά στη συνέχεια. Όπως το έχει αποδείξει αυτό η ιστορία, επιβεβαιώνοντας τις αναλύσεις και τις προβλέψεις των Λένιν και Τρότσκι, γύρω από τη γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό και η προοπτική για την προοδευτική ανθρωπότητα είναι η Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση, Κοινωνική αλλά και Πολιτική, ενάντια στον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία. Για να συγκρατήσει αυτή την προοπτική, ο Μπογιόπουλος, καθισμένος καλά στο υπάρχον σύστημα, απευθύνεται στον εργαζόμενο και όλο το λαό, αλλά κύρια στον Αριστερό Αγωνιστή κάθε απόχρωσης και τον αποκαλεί ηλίθιο, γιατί δεν καταλαβαίνει αυτή την «κυριαρχία» του ιμπεριαλισμού και την υποταγή και προδοσία της γραφειοκρατίας απέναντι σ’ αυτή. Το ΚΚΕ δίκαια τον απομονώνει, αν και η ηγεσία του δεν εφαρμόζει τα Πολιτικά Συμπεράσματα -αυτά του αναγκαίου και ικανού Μετώπου και Κυβέρνησης της Αριστεράς-,  που συσκοτίζει, συγκρατεί και αποπροσανατολίζει ο Μπογιόπουλος. Αυτός προσπαθεί δήθεν να εξηγήσει τι είναι ο καπιταλισμός σήμερα, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, πράγμα που το έχει κάνει με μεγαλοφυία ο Λένιν, πριν έναν αιώνα, στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού». Κι ήταν μεγαλοφυές το έργο του Λένιν, γιατί είχε σαν σκοπό όχι να εξηγήσει, αλλά ν΄ αλλάξει την ιστορία, όπως και το έκανε. Γι’ αυτό και αυτό το έργο του, παραμένει σε πλήρη ισχύ, στην πάλη για το σοσιαλισμό, δια μέσου πάντα της ταξικής κι επαναστατικής σοσιαλιστικής πάλης. Και γι’ αυτό επίσης οι μάζες της Ελλάδας και του κόσμου, μαζί με την κομμουνιστική, σοσιαλιστική, αριστερή, πρωτοπορία τους, ξέρουν πολύ καλύτερα από τον Μπογιόπουλο, το τι σημαίνει ο ιμπεριαλισμός, το αισθάνονται πάνω στις πλάτες τους και γι’ αυτό παλεύουν καθημερινά για να τον ανατρέψουν. Εφαρμόζοντας αυτό που είπε ο Μαρξ στις «Θέσεις για τον Φόιερμπαχ», με φράση που είναι επίσης χαραγμένη στον Μνημείο του τάφου του: «Οι φιλόσοφοι έχουν ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα, όμως, είναι να τον αλλάξουμε». Και μόνο τότε τον εξηγούμε, τον ερμηνεύουμε σωστά, διαλεκτικά υλιστικά.

Όταν ο υπουργός των Οικονομικών του γερμανικού και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, ο Σόιμπλε, λέει στο σύντροφο Αλέξη Τσίπρα «Είναι η εφαρμογή του προγράμματός μας, ηλίθιε», είναι γιατί ο Αριστερός Πρωθυπουργός μιας καπιταλιστικής χώρας της ΕΕ, σαν πολύ έξυπνος και καθόλου ηλίθιος, έχοντας την εξυπνάδα όλου του κόσμου, δεν εννοεί να καταλάβει την «κυριαρχία του ιμπεριαλισμού» και να υποταχθεί στη βαρβαρότητα των μνημονίων του. Κι εμείς αυτό πιστεύουμε για τον Αλέξη και γι’ αυτό στηρίζουμε τον Πρωθυπουργό της χώρας, απέναντι στον ιμπεριαλισμό, όπως κάνει και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που εμπόδισε κι εμποδίζει την αποσταθεροποίηση και την ανατροπή του, οργανωμένη από τον ιμπεριαλισμό και το Μαύρο Μέτωπο. Στηρίζουμε τον Τσίπρα, τόσο στην Αντίστασή του ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό του συστήματος, όσο και γιατί η Κυβέρνηση της Αριστεράς είναι «εκ των ων ουκ άνευ όρος» για τη Μετάβαση και την Πορεία προς το Σοσιαλισμό. Γι’ αυτό επίσης εμείς, μαζί με την Κυβέρνηση και  με τον ελληνικό λαό, στηρίζουμε τις λαϊκές κινητοποιήσεις , αυτές που στρέφονται αντικειμενικά και συνειδητά -όχι οι προβοκατόρικες και των «γραβατών των συντεχνιών», που στηρίζονται από το Μαύρο Μέτωπο κι από κάποιους μνημονιακούς κατά τα άλλα και βολεμένους γραφειοκράτες-, ενάντια στον ιμπεριαλισμό.  Που είναι αυτός που επιβάλλει εκβιαστικά, αντιδημοκρατικά και πραξικοπηματικά τα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν είναι ενάντια στην Κυβέρνηση που αντιστέκεται σ’ αυτά, με τα «ισοδύναμα» και με τα «παράλληλα» μέτρα της. Που άλλωστε τα συζητάει ανοιχτά με τον κόσμο και με βελτιώσεις που ήδη έχουν γίνει και θα γίνουν, με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στο πλευρό τους.

Όχι τυχαία , αλλά σαν ιστορικό ανάλογο, αλλά και σαν νέο φαινόμενο, σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας,  ο Σόιμπλε προσπαθεί, μέσα στην επιθανάτια αγωνία του συστήματος που αντιπροσωπεύει, να τρομοκρατήσει τόσο τον Αλέξη Τσίπρα, τον ελληνικό λαό και τις οργανώσεις του (όπως με άλλη μορφή και περιεχόμενο κάνει ο Μπογιόπουλος και η γραφειοκρατία), όσο και τους όμοιούς του ιμπεριαλιστές (όπως τα αρπακτικά γεράκια έκαναν ενάντια στον Κλίντον), δείχνοντας τους ότι απαγορεύεται ακόμα και να σκεφτούν μια παραχώρηση στην Ελλάδα και παντού, γιατί χάθηκαν. Ο Σόιμπλε, με τον τρόπο του εκφράζει τη συμμαχία ή/και ταύτιση του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας στην Ευρώπη, εκπληρώνοντας ταυτόχρονα το ρόλο και των δύο! 1. Σαν Σόιμπλε για να συνεχίσει το διαρκή αντιλαϊκό πόλεμο και το φασισμό στην Ευρώπη, για να εμποδίσει την αποσύνθεση και το θάνατο του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, εμποδίζοντας κάθε παραχώρηση του συστήματος στους λαούς της Ευρώπης και  2. σαν γραφειοκράτης για να εμποδίσει την πορεία προς το σοσιαλισμό. Αλλά είναι η ταξική πάλη και ο σοσιαλισμός που γράφει την ιστορία, ηλίθιε -καπιταλιστή και γραφειοκράτη- κι όχι το καπιταλιστικό σύστημα και η εφαρμογή του βάρβαρου «προγράμματός»  του. Είναι ο σοσιαλισμός που φωτίζει και προσανατολίζει τον κόσμο. Και σένα, ηλίθιε, σε ξεπερνάει και σε ανατρέπει.

Όλες οι προηγούμενες, οι τωρινές και οι επόμενες συνιστώσες του Μαύρου Μετώπου, των Κομμάτων που αντιπροσωπεύουν τον ιμπεριαλισμό της ΕΕ και που στον ένα ή τον άλλο βαθμό φώναζαν «φέρτε οποιαδήποτε -αντιλαϊκά- μέτρα, αρκεί να παραμείνουμε στο Ευρώ και την ΕΕ» , μαζί με τα μιντιακά φερέφωνα των διαπλεκόμενων και του ιμπεριαλισμού, τώρα παρουσιάζονται να αντιπολιτεύονται και ν’ αντιδρούν στα «ισοδύναμα μέτρα» και στο «παράλληλο πρόγραμμα» της Κυβέρνησης τη Αριστεράς .Παρουσιάζονται μάλιστα ακόμα και σαν «αντιμνημονιακοί» και σαν υποστηρικτές των κινητοποιήσεων τομέων της μικροαστικής και μεσαίας τάξης της πόλης και της υπαίθρου, ακόμα και των εργαζομένων. Η «τερατρόικα» (Τα τρία τέρατα της τρόικα, έγιναν τέσσερα, ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ+ Eυρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας) αντιπολιτεύεται αυτά τα μέτρα της Κυβέρνησης «από τα δεξιά» και το ντόπιο Μαύρο Μέτωπο-ΜΜΕ «από τα αριστερά»! Η Κυβέρνησης της Αριστεράς και το εργατικό και λαϊκό κίνημα, με τις Πολιτικές, Συνδικαλιστικές και Κοινωνικές οργανώσεις του, από τα -πραγματικά- Αριστερά κι έχοντας στραμμένο το Μέτωπο ενάντια στον κύριο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό, πρέπει να εναντιωθούν και στους  δύο (Τερατρόικα και Μαύρο Μέτωπο) και στο διπλό και συντονισμένο ταξικό παιχνίδι τους, αυτό του «καλού και του κακού αστυνόμου»: Φιλολαϊκό στα λόγια (Μαύρο Μέτωπο) και Αντιλαϊκό στην πράξη (ιμπεριαλισμός-κυβέρνηση Μαύρου Μετώπου).

Το γεγονός και μόνο ότι το εσωτερικό Μαύρο Μέτωπο, για να διατηρήσει και να αυξήσει τα εκλογικά του στηρίγματα, καταφεύγει σ’ ένα φιλολαϊκό προσωπείο, δείχνει ότι οι κοινωνικές βάσεις της χώρας, ακόμα και οι δικές του, είναι ώριμες και απαιτούν τη διεκδίκηση και την κατάκτηση των δικών τους ταξικών και ιστορικών, πανανθρώπινων αναγκών. Έχοντας μάλιστα αυτές οι κοινωνικές βάσεις δώσει ιστορικά δείγματα κι εμπειρίες στην Ελλάδα -όπως με την Αντίσταση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κατοχή, με τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη Δυαδική Εξουσία που ανέπτυξε εκεί, με την πρόσφατη 20ετή ανάδειξη σοσιαλιστικών κυβερνήσεων (ανεξάρτητα κι ενάντια στην προδοσία των ηγεσιών τους) και με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση πριν από ένα χρόνο-, ότι πάντα συνέδεαν και συνδέουν τις δικές τους ταξικές διεκδικήσεις, με τους ιστορικούς κοινωνικο-πολιτικούς στόχους τους, με την αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική διέξοδο και πάλη.

Αυτό είναι το τωρινό, συγκεκριμένο ταξικό και Πολιτικο-Κοινωνικό διακύβευμα, που όπως πάντα ,έχει τη βάση του στην οικονομία, την παραγωγή των αγαθών και τη διανομή τους. Ταξικό διακύβευμα σημαίνει, ή η οικονομία, η παραγωγή και η κατανάλωση, συνεχίζει να γίνεται (;…;) κάτω από την εξουσία και ηγεμονία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου, ή το Κοινωνικο-Πολιτικό Μέτωπο Κομμάτων της Αριστεράς-Συνδικάτων-Κοινωνικών Οργανώσεων-Κυβέρνησης της Αριστεράς, αναλαμβάνει άμεσα την Πολιτική και Κοινωνική Ηγεμονία και την όσο το δυνατό πιο γρήγορη Μετάβαση στη Νέα Κοινωνία, στον Κοινωνικό Μετασχηματισμό, στο Επαναστατικό Κράτος, στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία.

Επιστρέφοντας και πάλι στην οικονομική βάση: αυτό το ταξικό, διπολικό διακύβευμα, που σημαίνει σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, ή καπιταλισμός, ή σοσιαλισμός, έχει την αιτία και το αποτέλεσμα, το συμπέρασμά του, στο ότι, από τη μια μεριά, του ταξικού δίπολου,  το καπιταλιστικό σύστημα , στη σημερινή φάση της ολοκληρωτικής και τελικής κρίσης αποσύνθεσης, φασισμού και πολέμου, όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει καμιά παραχώρηση σ’ αυτές τις διεκδικήσεις κι ανάγκες του λαού, αλλά αντίθετα παίρνει πίσω κι αυτές που είχε παραχωρήσει σε προηγούμενες φάσεις και ταυτόχρονα προσπαθεί να γυρίσει πίσω το ρολόι της ιστορίας, κάθε κατάκτηση και πρόοδό της, σε φεουδαρχικές, μεσαιωνικές, ακόμα και δουλοκτητικές μορφές παραγωγής και διανομής. Έχοντας βέβαια σαν βάση και περιεχόμενο, το πιο συγκεντρωμένο σε λίγα χέρια ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό κεφάλαιο, κερδοσκοπικό, τοκογλυφικό, παρασιτικό. Ανήμπορο κι ανίκανο αντικειμενικά κι αρνητικό κι ανταγωνιστικό συνειδητά, για κάθε Πραγματική Παραγωγή και Διανομή, με βάση ακόμα και τους νόμους της δικής του αγοράς, ακόμα κι αυτόν της προσφοράς και της ζήτησης, που ν’ αφορά όλο τον κόσμο κι όχι μόνο το ένα τρίτο του πληθυσμού κι όπου κι αυτό το ένα τρίτο μειώνεται συνεχώς. Αλλά στο μεταξύ αυτό το ένα μόλις τρίτο, είναι μια λίγο πολύ συμπαγής κοινωνική βάση του συστήματος στον κόσμο, ήδη βέβαια πολύ μικρότερη στην Ελλάδα. Κι ανάμεσα στ’ άλλα είναι γι’ αυτό που -από την άλλη μεριά του ταξικού δίπολου-, όχι μόνο είναι αναγκαία, «εκ των ων ουκ άνευ όρος» και δυνατή, η Επαναστατική Κοινωνική Πορεία της χώρας, η Μετάβαση στη Νέα Κοινωνία, από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, αλλά και είναι μόνο αυτή η Πορεία και Μετάβαση που μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις κι ανάγκες, να προχωρήσει στην «Αλληλεγγύη-Δημοκρατία-Κοινωνική Δικαιοσύνη». Που είναι και το κεντρικό σύνθημα της συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου Κυβέρνησης της Αριστεράς. «Προχωράμε» μόνο αν βαθύνουμε τα μέτρα στην Οικονομία, την Κοινωνία, την Πολιτική, τον Πολιτισμό, στην κατεύθυνση αυτής της Μετάβαση στον Κοινωνικό Μετασχηματισμό. Αυτό άλλωστε έδειξαν ήδη χώρες, που προόδευσαν σε όλους τους τομείς της ζωής -παρόλη την αντιφατική, αντίξοη, διπολική ταξική φάση της ιστορίας που διανύουμε-, μέσα από την προώθησε αυτής της Μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό: σαν Εργατικά (Σοσιαλιστικά) κι Επαναστατικά Κράτη (σε μια στιγμή 20 και 20 αντίστοιχα και σε Συνεργασία , Ολοκλήρωση, «Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο»), όπως έχει αναλύσει ο σύντροφος Χ. Ποσάδας, στα κείμενα που δημοσιεύουμε και σε όλο το έργο του. Ήταν χώρες που αντίθετα οπισθοδρόμησαν σε όλους τους τομείς της ζωής, όταν έμειναν στα μισά του δρόμου προς το σοσιαλισμό,  ή/και αντέστρεψαν τη ρότα της Μετάβασης και την έστρεψαν προς τον καπιταλισμό!!! Κι αυτό όχι βέβαια γιατί ήταν αναπόφευκτο να «νικήσει ο καπιταλισμός και να  τελειώσει η ιστορία», όπως έλεγαν οι γραφειοκράτες κάθε απόχρωσης -μαζί με τον παγκόσμιο καπιταλισμό-, προδότες του σοσιαλισμού και πάντα συνδαιτημόνες, συνένοχοι και σύμμαχοι του συστήματος, μέχρι την κατάργησή του. Αλλά ακριβώς το αντίθετο: γιατί ήταν τόσο ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες και οι μάζες του κόσμου για το σοσιαλισμό, για την επέκταση, το βάθεμα και την Ένωση των Εργατικών Κρατών, προς το σοσιαλισμό, ώστε η γραφειοκρατική κάστα και ηγεσία τους , που πάντα παρασιτούσε μέσα σ’ αυτά και συμμαχούσε με τον παγκόσμιο καπιταλισμό, φοβούμενη ότι με το σοσιαλισμό θα εξαφανιστεί και η ίδια, προτίμησε ανοιχτά τον καπιταλισμό, για να επιβιώσει, από κοινού με αυτόν. Το ίδιο ακολούθησε και η γραφειοκρατία της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά δεν αφορούν τα Όργανα-Κατακτήσεις των μαζών, Κομμουνιστικά, Σοσιαλιστικά, Αριστερά Κόμματα, κτλ, αλλά τη γραφειοκρατία τους). Αλλά η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των μαζών του κόσμου και της Ελλάδας, όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά και πάλι οικοδόμησε κι ανοικοδόμησε νέες ηγεσίες και Μέτωπα, όπως στην Ελλάδα αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Αποδείχνοντας και πάλι την Πολιτικοποίηση της πάλης, σε κάθε επίπεδο και την ΑΝΑΓΚΗ, «ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ ΟΡΟ» ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, ΠΟΥ Θ’ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, ΧΩΡΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΗΓΕΣΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ. ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Σ’ ΑΥΤΟ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Αυτό το ίδιο προτσές έδειξαν επίσης, έστω και με άλλο τρόπο και μορφή, οι πρόσφατες εκλογικές ήττες στην Αργεντινή και τη Βενεζουέλα, όπως αναλύουν τα κείμενα της Διεθνούς που δημοσιεύουμε πάνω σ’ αυτό. Αλλά η ωρίμανση και η θέληση του κόσμου για τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό σε όλο τον κόσμο, απάντησε την ίδια στιγμή με τις εκλογικές επιτυχίες και νίκες στην Πορτογαλία και Ισπανία, αλλά και με την επέμβαση της Ρωσίας (με κοινωνική βάση σοβιετική) και της Λαϊκής Κίνας στη Μέση Ανατολή, στρατιωτικά αλλά και διπλωματικά, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους τζιχαντιστές δολοφόνους του. Αλλά και πάλι αποδείχνεται και λέμε: ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ. Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΚΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ. Το ίδιο σε όλες τις περιοχές και τις ηπείρους της γης, χρησιμοποιώντας τις υπάρχουσες ήδη Περιφερειακές Ενώσεις και Συνδέσμους Χωρών, που από καπιταλιστικές (και που σαν τέτοιες δεν μπορούν ούτε καν ν’ αντισταθούν για πολύ στην ιμπεριαλιστική συγκέντρωση κι επιδρομή), πρέπει να μετασχηματιστούν σύντομα σε αντιιμπεριαλιστικές , επαναστατικές και σοσιαλιστικές.  Όπως εν μέρει γίνεται ήδη στη Λατινική Αμερική, βαθαίνοντας σ’ αυτή την κατεύθυνση το προτσές της Ολοκλήρωσης που υπάρχει εκεί. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΘΕΙ Η ΙΔΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ, ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΑΥΤΗ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ και στην Ελλάδα, όπως έγινε ήδη στο παρελθόν. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει Διαρκής Ειρήνη και Πρόοδος στην κάθε περιοχή και χώρα. Είναι σ’ αυτή τη συγκέντρωση των δυνάμεων του προλεταριάτου και της ταξικής κι επαναστατικής πάλης, που αναφέρεται και το επίκαιρο κείμενο του Χ. Ποσάδας που δημοσιεύουμε, πάνω στον Τοπικισμό στην Ισπανία, όπου ασκεί πειστική κι εποικοδομητική κριτική στον Τοπικισμό της Αριστεράς και καταδίκη στον αντιδραστικό και διασπαστικό Τοπικισμό της αστικής τάξης και της γραφειοκρατίας της κάθε περιοχής.

Είναι τόσο ώριμο και δυναμικό το προτσές της ταξικής όξυνσης, αντιπαράθεσης, σύγκρουσης και τελικής αναμέτρησης ανάμεσα στα δύο συστήματα, ώστε απέναντι στο διαρκή αντιλαϊκό και αντεπαναστατικό -και με όλα τα μέσα- παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, απέναντι σ’ ένα σύστημα που στην «επιθανάτια αγωνία του» (Τρότσκι) συγκεντρώνεται οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά για να επιβιώσει, η προοδευτική ανθρωπότητα και η νέα επιστημονική σοσιαλιστική ηγεσία της, πρέπει να συγκεντρωθεί κι αυτή γύρω από τη Διαρκή Επανάσταση: Άμεσα και ξεκινώντας σε κάθε χώρα, από οποιοδήποτε οπισθοδρομικό επίπεδο την έχει οδηγήσει η κρίση και ο πόλεμος του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, πρέπει η εργατική και λαϊκή πάλη, να συνδυάσει κάθε αντίσταση, διεκδίκηση, ανάγκη για πρόοδο, με την Πολιτική, την Τακτική και την Οργάνωση της  Μετάβασης στο Σοσιαλισμό, Εθνικά, Τοπικά, Ηπειρωτικά και Παγκόσμια. Αυτό ισχύει βέβαια και για την Ελλάδα και μάλιστα  περισσότερο εδώ, όχι μόνο γιατί το απαιτεί η κρίση και η καθυστέρηση του ελληνικού καπιταλισμού, που επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο με τη βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών μνημονίων και με το Μαύρο Μέτωπο στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και γιατί ένα χρόνο τώρα, ο ελληνικός λαός ανέδειξε με την ψήφο του στην Κυβέρνηση της χώρας και μάλιστα μέσα από τρεις επανειλημμένες εκλογικές αναμετρήσεις και πάλι ένα Κόμμα με σοσιαλιστική αναφορά και προσανατολισμό, τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναλαμβάνει αυτό τον Κοινωνικο-Πολιτικό ρόλο. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΑΜΕΣΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΗΤΕΙΑ, Θ’ «ΑΞΙΟΛΟΓΗΘΕΙ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ Ο ΣΥΡΙΖΑ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΞΙΟΛΟΓΗΘΕΙ ΑΝΤΑΞΙΑ, ΜΕ ΒΑΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ. Η «αξιολόγηση» που αναμένεται από την «τερατρόικα», δεν θα είναι καθόλου ευνοϊκή για μια τέτοια πορεία. Και γι’ αυτό πρέπει να προετοιμαστούμε για τη σύγκρουση, με όλες τις συνέπειες που αυτό σημαίνει. «Ή ΜΕ ΤΟ ΔΝΤ, Ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ», όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στις 24/1/2016.Πιστεύουμε ότι το είπε απευθυνόμενος όχι μόνο στο Μητσοτάκη, αλλά και στο εσωτερικό του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και σε όλη την Αριστερά στη χώρα. Είναι αυτό που επιβεβαιώνει την ανάγκη για το Μέτωπο που αναφέραμε, για «…Νέους Συμμάχους», όπως ήταν και η κεντρική αφίσα σ’ αυτή την ομιλία του Πρωθυπουργού. Που πρέπει και μπορεί να είναι, σ’ αυτή την Αριστερή, Δημοκρατική και Προοδευτική Κατεύθυνση. Συμμάχους έτοιμους να συγκρουστούν με τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, που είναι λυσσαλέα ανταγωνιστικοί μ’ αυτή την κατεύθυνση.

Είναι αυτό το ρόλο που πρέπει να έχει και να αποδείχνει συνεχώς και να προπαγανδίζει, να συζητάει παντού ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Οργανώσεις του. Από τα κάτω, εκεί που ζει κι εργάζεται ο κόσμος και στις συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές οργανώσεις του, αλλά και από τα πάνω, με τις ηγεσίες, τα στελέχη και τα μέλη των Αριστερών Οργανώσεων, κάθε απόχρωσης, για την Άμεση συγκρότηση του νέου Ενιαίου Μετώπου τους, που θα συγκεντρωθεί με τη σειρά του γύρω απ’ αυτή τη Μετάβαση στη Νέα Κοινωνία. Θα συγκεντρωθεί γύρω από την ανασυγκρότηση κι ενίσχυση της Κυβέρνησης της Αριστεράς, που σύντομα θα χρειαστεί, γιατί Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ. Το καπιταλιστικό σύστημα, μέσα κι έξω, δεν περίμενε την εκλογή του ακραίου νεοφιλελεύθερου Μητσοτάκη στην προεδρία και το συμφωνημένο από πριν διορισμό του ακροδεξιού Γεωργιάδη στην αντιπροεδρία της Νέας Δημοκρατίας, για να επιτεθεί στην Κυβέρνηση της Αριστεράς. Το είχε κάνει και πριν, πριν και μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βέβαια έκανε και το παν, με σχεδιασμένα εσωτερικά εκλογικά «ατυχήματα» και λαθροχειρίες, με συσπείρωση των πιο αντιδραστικών τομέων στο δεύτερο γύρο των εκλογών στη ΝΔ και με την ανοιχτή υποστήριξη ακόμα και του ξένου ιμπεριαλιστικού τύπου, για να εκλεγεί ο Μητσοτάκης. Ώστε να κάνει αυτή την επίθεση πολύ πιο λυσσαλέα τώρα. Πρόκειται λοιπόν για μια αναπόφευκτη και συνεχή όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης , σε όλα τα επίπεδα και χώρους, από και προς τα έξω κι από και προς τα μέσα, πράγμα που καθορίζει και τα αντιιμπεριαλιστικά, προοδευτικά δημοκρατικά και σοσιαλιστικά μέτωπα, μέσα κι έξω. Είναι λοιπόν αναγκαία και ικανή συνθήκη το αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό Μέτωπο της Αριστεράς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο. Μέτωπο που θα περιλαμβάνει στο εσωτερικό κάθε δημοκρατική, προοδευτική, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ριζοσπαστική, αριστερή οικολογική κι εξωκοινοβουλευτική δύναμη και στο εξωτερικό, όλες τις αντίστοιχες δυνάμεις της Ευρώπης και του κόσμου και άμεσα τη Ρωσία του Πούτιν (με κοινωνική βάση πάντα σοβιετική), το «ιδιόμορφο» Εργατικό Κράτος της Λαϊκής Κίνας , όλα τα Εργατικά και τα υπό διαμόρφωση Επαναστατικά Κράτη, τις BRICS, την Ευρασιατική Ένωση, τη CELAC, την ALBA, την Τράπεζα του Νότου, κτλ της Λ. Αμερικής, την Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών που ίδρυσε η Κίνα, κτλ. Χρησιμοποιώντας άλλωστε το κύρος που ήδη έχει αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνησή του στην Ευρώπη και τον κόσμο, όπως και τον πιο ευνοϊκό συσχετισμό των δυνάμεων στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, που υπάρχει τώρα, γι’ αυτή την κοινωνική επαναστατική πορεία. Στον οποίο συσχετισμό άλλωστε η Αριστερά της Ελλάδας έχει συμβάλλει καθοριστικά. Γι’ αυτό κι έχει βρει τόσους υποστηρικτές, σ’ αυτό το δικό μας στρατόπεδο, αλλά ακόμα και από τομείς των ΗΠΑ, που βλέποντας την επαναστατική προοπτική της Ελλάδας και της Ευρώπης, αναγκάζονται να τρέξουν να προλάβουν με παραχωρήσεις για να τη συγκρατήσουν. Αλλά όπως πάντα τα γεράκια παραμονεύουν! Αυτά είναι που στήριξαν ανοιχτά και τον Μητσοτάκη.

Συγκεκριμένα, τα «ισοδύναμα μέτρα» που προτείνονται συνεχώς και εύστοχα από την Κυβέρνηση -και τώρα η Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση-, είναι έκφραση της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης με τα μέτρα του βάρβαρου «προγράμματος», που ο Σόιμπλε, η ΕΕ και το ΔΝΤ, αλλά και η ντόπια ολιγαρχία, θέλουν να επιβάλλουν στον Τσίπρα. Πρέπει όμως να εξηγηθεί στο λαό, ότι αυτά τα μέτρα παραμένουν στα αστικά πλαίσια και γι’ αυτό είναι προσωρινά. Και ταυτόχρονα εξηγηθεί ότι ακόμα και μια τέτοια μεταρρύθμιση, που είναι στην ουσία της αστική, δεν την ανέχονται ούτε τα σημερινά ασφυκτικά πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ούτε η εξάρτηση και η υποταγή του πάντα εξαρτημένου από τον ιμπεριαλισμό ελληνικού καπιταλισμού. Γιατί αυτός, έτσι εξαρτημένος, έμεινε καθυστερημένος και καθηλωμένος σε μισο-φεουδαρχικά πλαίσια στην παραγωγή και τη διανομή. Μέρος αυτών των πλαισίων είναι και οι «συντεχνίες» (π.χ., εργοδότες, μισθωτοί και άνεργοι, της ίδιας επιστημονικής ειδικότητας, πληρώνουν τις ίδιες εισφορές για τη σύνταξή τους). Είναι επίσης η εισφορο και φοροδιαφυγή και κλοπή, η μαύρη και «μισακή» εργασία στην πόλη και την ύπαιθρο, η απουσία βιβλίων εσόδων εξόδων και εργατικής  ασφαλιζόμενης αμοιβής στην αγροτική παραγωγή, χαράτσια (φεουδαρχικά) από τη μια φοροαπαλλαγές από την άλλη, μεγάλη αμοίραστη και φεουδαρχικά εκμεταλλευόμενη γαιο και ιδιοκτησία της εκκλησίας -και όχι μόνο-, εξάρτηση του κράτους από την εκκλησία, κτλ. Τώρα μάλιστα, αυτά τα ασφυκτικά, μισοφεουδαρχικά ή/και δουλοκτητικά, μεσαιωνικά πλαίσια του ελληνικού καπιταλισμού, όχι μόνο τα έχει ανάγκη και τα χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα, όπως έκανε πάντα με τις αποικίες, τις μισοαποικίες και τις περιφερειακές του χώρες, στον Τρίτο Κόσμο, αλλά το κάνει και σ’ όλο τον κόσμο, ακόμα και στον «αναπτυγμένο Πρώτο Κόσμο», στις ίδιες τις χώρες-κέντρα αυτού του συστήματος,  για να επιβιώσει. Τα «δουλο-πάζαρα» και οι δουλο-φονίες και τα «τείχη» σ’ αυτούς, είναι μια από τις ακραίες εκφράσεις της οπισθοδρόμησης που σημαίνει ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός για την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και δεν ανέχεται ούτε την αξιοπρεπή στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης στο «προσφυγικό πρόβλημα», που δεν είναι τέτοιο, αυτόνομο, αλλά είναι ένα από τα προβλήματα που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμός του σε όλο τον κόσμο. Αυτά λοιπόν τα «ισοδύναμα μέτρα», σαν αστικά και μαζί με την αντίσταση στο ΝΑΤΟ και στις Πολεμικές του Δυνάμεις κι Ενέργειες και την προώθηση της ειρήνης στην περιοχή και σ’ όλο τον κόσμο, πρέπει κα μπορούν να στηριχτούν πραγματικά σε «νέες συμμαχίες» αντιιμπεριαλιστικές, αντιπολεμικές και αντιφασιστικές. Αριστερών αλλά και προοδευτικών, αστικοδημοκρατικών, αναπτυξιακών δυνάμεων, όπως ήταν ο Μαύρος του Κέντρου και ο αντινατοϊκός Καραμανλής στην εποχή του (όπως εξηγούν τα κείμενα του Χ. Ποσάδας που δημοσιεύουμε.. Τομείς που ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πολιτικά σήμερα, πρέπει να παρακινηθούν και να οργανωθούν. Στο δρόμο θα δουν και κύρια ο λαός που τους στηρίζει και ψηφίζει -και που σίγουρα έχει απομακρυνθεί από την τωρινή ΝΔ του Σαμαρά και του Μητσοτάκη-, ότι μια τέτοια «καλή διαχείριση», «καλός, αναπτυξιακός καπιταλισμός» των προηγούμενων αιώνων, δεν μπορεί να υπάρξει στα σημερινά ασφυκτικά πλαίσια της νεοφιλελεύθερης και βάρβαρης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του ιμπεριαλισμού.

Είναι γι’ αυτό που, όπως πάντα τον τελευταίο αιώνα, αυτές οι συμμαχίες δεν μπορούν να σταθεροποιηθούν και να νικήσουν με διάρκεια και μέχρι να κατακτήσουν τους στόχους που επιδιώκουν, αν δεν ανυψωθούν, αλλάξουν, μετασχηματιστούν σε «νέες», ταυτόχρονα αντικαπιταλιστικές συμμαχίες, δηλαδή ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και διανομής σε κάθε χώρα, στην Ελλάδα και στον κόσμο. Κεφάλαιο ή Εργασία. Αυτός είναι ο ταξικός διαχωρισμός, η ταξική βάση του «ή με το ΔΝΤ, ή με το Λαό» του Τσίπρα, που είναι ιστορικά κοινωνικά και συγκεκριμένα ισοδύναμο με το «ή με τα Μονοπώλια, ή με το Λαό». Ένα σύνθημα και μια στρατηγική σωστή, του ΚΚΕ και της κομμουνιστικής και αριστερής πρωτοπορίας και σίγουρα όλου του λαού, των εργαζόμενων, των ανέργων, των περιθωριοποιημένων και αποκλεισμένων από το σύστημα, όλων των καταπιεσμένων, εκμεταλλευόμενων και φτωχοποιημένων τομέων του πληθυσμού, των λεγόμενων πριν «μη προνομιούχων» μικρομεσαίων ταξικών τομέων, που πλέον όχι μόνο δεν έχουν προνόμια όπως πριν, αλλά αφανίζονται καθημερινά. Ευτυχώς που ένα από τα λίγα πράγμα που τους απομένουν, είναι η εμπειρία και η ωρίμανσή τους, να δουν την προοπτική και την προώθηση του κοινωνικού μετασχηματισμού, σαν τη μόνη αναπτυξιακή, προοδευτική, παραγωγική και διανεμητική για όλους διέξοδο, άρα και γι’ αυτούς. Το Κεφάλαιο, στα χέρια των καπιταλιστών συγκεντρώνεται και παρασιτεί, ακόμα και εικονικά, σε χαρτιά, μετοχές, ομόλογα, μεγαλοκαταθέσεις, αρπακτικά κεφάλαια, κτλ, στις λίγες οικογένειες στον κόσμο και την Ελλάδα. Όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την Πραγματική Παραγωγή και την Εργασία που απαιτεί, ενσωματώνοντας σ’ αυτή και ισότιμα όλο το λαό, αλλά και την ανταγωνίζεται, την καταστρέφει, την καταργεί, την καταπιέζει μεσαιωνικά και φασιστικά όπου υπάρχει ακόμα. Επενδύει και παράγει μόνο όπλα και ναρκωτικά, για να σκοτώνει και άμεσα τον κόσμο που του περισσεύει, προετοιμάζοντας και κάνοντας, «αναπόφευκτα» όσο υπάρχει, τους περιοδικούς (1ο  και 2ο) και Διαρκείς Παγκόσμιους Πολέμους. Και στο μεταξύ επιβιώνει, γιατί επιβάλλει με κάθε τρόπο και μέσο την αφαίρεση όλων των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης των λαών. Με τη συνενοχή πάντα της γραφειοκρατίας. Κεφάλαιο ή Εργασία, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνο ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΣΤΟ ΑΛΛΟ. Και μόνο τότε η Εργασία όλης της Ανθρωπότητας, χωρίς αποκλεισμούς και με αξιοπρεπείς και ίσες συνθήκες εργασίας και ζωής,  θα παράγει το Πραγματικό Κοινωνικό, Παραγωγικό και Διανεμητικό Κεφάλαιο και Αγαθά. Κάτω από τον έλεγχο και το σχεδιασμό, από και για όλο τον οργανωμένο και εργαζόμενο λαό και για τις ανάγκες όλων και του καθενός.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει άμεσα ν’ αρχίσει ο σχεδιασμός της «Ανάκαμψης και της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης». Άμεσα με το συνεχώς διευρυνόμενο σε έκταση και βάθος «Παράλληλο Πρόγραμμα», που είναι βέβαια η πρώτη έννοια και ένδειξη  της Ανεξάρτητης από τον ιμπεριαλισμό Κυβερνητικής Πολιτικής, αλλά που πρέπει σύντομα να δείχνει και να εφαρμόζει μια Πολιτική κι ένα Πρόγραμμα από το Εθνικό Κράτος, που στο δρόμο προς το Επαναστατικό Κράτος  και διευρυνόμενο Διαρκώς (κι όχι «βαθμιαία», γιατί ο ιμπεριαλισμός διαρκώς θα το αντιστρατεύεται και θα τείνει να το απορροφήσει, να το καταπιεί και να το συγκεντρώσει προς όφελός του), θα ελέγχει και θα σχεδιάζει, κάτω από Εργατικό και Λαϊκό Έλεγχο, τις κύριες πηγές παραγωγής και διανομής, αρχίζοντας από το Χρηματοπιστωτικό Τραπεζικό Κεφάλαιο και τις Εξωτερικές κι Εσωτερικές Διακινήσεις  και Διαχειρίσεις του, προς όφελος της Πραγματικής Παραγωγής και του Λαού. Μια τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι «παράλληλη», δεν μπορεί δηλαδή να συνυπάρξει, ειρηνικά, με τον ιμπεριαλισμό. Προετοιμασία λοιπόν της χώρας, του Εθνικού Κράτους, του Λαού και της Κυβέρνησής του και σε όλα τα επίπεδα, για τη σύγκρουση που προετοιμάζει και ήδη κάνει ο ιμπεριαλισμός μ΄ ένα τέτοιο Εθνικά Ανεξάρτητο και Λαϊκά Κυρίαρχο Σχέδιο. Στην πορεία από την Κυβέρνηση της Αριστεράς, στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία και στο Εργατικό Κράτος. Και η Συνταγματική Μεταρρύθμιση πρέπει να μην εμποδίζει, να επιτρέπει και να διευκολύνει αυτή την πορεία: για μια Επανίδρυση της Ελλάδας, Λαϊκή, Δημοκρατική, Επαναστατική, Αλληλέγγυα και Σοσιαλιστική. Από την τωρινή «Αναδιανομή των βαρών και του Πλούτου», που επιδιώκουν τα «ισοδύναμα μέτρα» και το «παράλληλο πρόγραμμα» της κυβέρνησης και για να μπορέσουν άλλωστε να σχεδιαστούν σε βάθος και να εφαρμοστούν «ισοδύναμα και παράλληλο», πρέπει να προετοιμάζουμε, να οργανώνουμε και να προωθούμε Διαρκώς την αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική ρήξη κι ανατροπή. Σίγουρα αυτό χρειάζεται και την ανάλογη προώθηση στην Ευρώπη και στον κόσμο, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι άλλοθι για καθυστέρηση και οπισθοδρόμηση αυτής της πορείας, αλλά αντίθετα στόχο για επίτευξη.

Αν ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός σε κάθε χώρα, επιστρέφουν σε προκαπιταλιστικές μορφές παραγωγής και διανομής -όταν δεν τις αφανίζουν εντελώς- για να επιβιώσουν, η ανθρωπότητα επιστρέφει στις ρίζες της Πρώτης Σοσιαλιστικής Επανάστασης στον κόσμο, για να ζήσει με αξιοπρέπεια. Αν ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός της ΕΕ και του κόσμου, μαζί με την ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, γύρισαν πίσω τις λαϊκές κατακτήσεις στην Ελλάδα, πότε με την ανοιχτή επέμβαση του αγγλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των αντιπροσώπων του στην Ελλάδα, με την κατάπνιξη των δύο Λαϊκών Αντιφασιστικών Αντιιμπεριαλιστικών Επαναστάσεων της δεκαετίας του ‘40, αλλά και με τη στρατιωτική δικτατορία του ‘67 και πότε με την αφαίρεση των κατακτήσεων των 4 πρώτων χρόνων της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπου η χώρα είχε φτάσει στο κατώφλι του Επαναστατικού Κράτους, όπως είχαμε αναλύσει τότε. Αν ο ιμπεριαλισμός, στα 5 τελευταία χρόνια έκανε ένα από τα πιο αντιδραστικά, αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά πειράματα, δοκιμή για όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, η χώρα, ο λαός της και η Κυβέρνησή τους, προχωράμε τώρα σε μια προοδευτική, δημοκρατική, επαναστατική και σοσιαλιστική αποτυχία αυτού του πειράματος. Γυρίζοντας και μεις πίσω και βασιζόμενοι σ’ εκείνες τις εμπειρίες (όχι πειράματα) των κατακτήσεων του λαού μας. Για να προωθήσουμε τη Διαρκή -διακοπτόμενη από τον ιμπεριαλισμό και τη γραφειοκρατία- Επανάστασή μας. Χωρίς αστικά -ατελέσφορα- στάδια και παρενθέσεις αντιδραστικές.

ΕΚΚ (Τ-Π), 25/1/2016

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *