ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΣΕΙ “ΔΟΜΕΣ” “ΔΙΑΛΟΓΟΥ” ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Με τα λεφτά ένα μερακλή ποτέ δεν αγοράζεις
με μια δεκάρα κάλπικη χίλιους ρουφιάνους βγάζεις
Κάθε φορά που θέλουν να περάσουν μια πολιτική που έχουν προαποφασίσει εφαρμόζουν ανάλογα με το θύμα και την αντίστοιχη μέθοδο περάσματος αυτής της πολιτικής. Είτε θα αιφνιδιάσουν και μέσα στην νύχτα θα περάσουν κάποιο νόμο ή τροπολογία, είτε θα διαλέξουν την εποχή της χαλαρότητας και του αποσυντονισμού βαθιά μέσα στο καλοκαίρι, είτε θα βάλουν τους γνωστούς ρουφιάνους όπου δει να κραυγάζουν εν χορό την αναγκαιότητα των ” μέτρων και της αλλαγής”, είτε, αν το θύμα είναι σκληρός αντίπαλος, ένα συνδυασμό όλων των παραπάνω μαζί με το βαρύ πυροβολικό: τον “εθνικό διάλογο”. Έτσι λοιπόν το σκέφτονται στο υπουργείο παιδείας διαχρονικά. Αφού κάνουμε όλα τα απαραίτητα τράβα τους και ένα διάλογο. Εθνικό κιόλας. Και αν κάνουν τσιριμόνιες και τον αρνηθούν “αυτοί θα φταίνε που δεν ήρθαν και πέρασαν τα μέτρα μας”.
Αν τώρα εμείς έχουμε υπογράψει μνημόνια και πληρώνουμε τοκογλύφους ξεχνώντας το περιβόητο 5% του ΑΕΠ για την παιδεία δεν συζητείται. Αν η χρηματοδότηση της παιδείας έχει το ύψος τσίχλας επί της πλάκας του πεζοδρομίου στην Τσιμισκή είναι άσχετο και δεν συζητείται. Αν έχουν φύγει 30.000 εκπαιδευτικοί τα τελευταία 4 μνημονιακά χρόνια και εμείς διορίσαμε συνολικά 500 δεν συζητείται. ΘΑ διορίσουμε! Πόσους; Όσους μας αφήσουν! Αν μας έχουν υποβάλει τα σχέδια αναδιάρθρωσης της παιδείας ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί(εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ, ΕΕ κλπ) με μόνα κριτήρια την εκμηδένιση των αντίστοιχων κοινωνικών δαπανών και τη δημιουργία πεδίων κερδοφορίας του κεφαλαίου δεν συζητείται.
Αν ο υπεύθυνος υπουργός, ο γνωστός για τη δημοκρατική του ευαισθησία τήρησης της νομιμότητας, που απειλούσε μαινόμενος “να τελειώσει” την Πρόεδρο της βουλής για να επιβάλουν το κοινοβουλευτικό τους πραξικόπημα ισχυρίζεται ότι “ο διάλογος απειλεί κατεστημένα συμφέροντα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι αυτόκλητοι «επαναστάτες» που εμποδίζουν βίαια τη διεξαγωγή του, εξυπηρετούν αυτά ακριβώς τα συμφέροντα και ταυτίζονται με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις, τα συστημικά ΜΜΕ και τα «κίτρινα» παιδιά τους τα οποία αναλαμβάνουν τη «βρώμικη δουλειά», επιχειρώντας να ματαιώσουν τη μεγάλη δημοκρατική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος” τότε κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Όταν θέλεις να κάνεις “μεγάλη δημοκρατική μεταρρύθμιση” ξεχνώντας το οικονομικό, δηλαδή πόσα και ποια σχολεία, με ποια χρηματοδότηση με ποιες δομές, ποιο περιεχόμενο, με ποιους και πόσους εκπαιδευτικούς και ποιους μισθούς, ποιες υποστηρικτικές ειδικότητες και για πόσους μαθητές, για ποιο λόγο και στόχευση, τότε ξεχνάς το βασικότερο: με τις πορδές δεν βάφονται τα αυγά. Ας έχεις το θάρρος (ποιος το έχασε για να το βρουν) τότε να πεις ότι έχω αναλάβει δεσμεύσεις στους δανειστές και στο κεφάλαιο που με στηρίζει, έτσι βάζω και μπόλικη σάλτσα από αυτή που έχω συνηθίσει ανερυθρίαστα να χρησιμοποιώ για τους αφελείς και όπα της νάτη η μεταρρύθμιση με τα σέα της και τα μέα της, τις μόνιμες περικοπές, το εξαθλιωμένο σχολείο της συμφοράς για τα παιδιά των εργαζομένων, τους κακομοίρηδες εκπαιδευτικούς, υπαλληλάκους που ευγνωμονούν την εξουσία για την “ήπια” αξιολόγηση τους, τη δουλίτσα που τους παρέχει με το μισθουλάκο τους. Μέχρι και ομάδες και ιστοσελίδες διαλόγου στο διαδίκτυο στήνονται για να φανεί πόσο πολλοί συμμετέχουν, πόσο πλατύς είναι ο διάλογος τους.
Και αν όλα αυτά είναι πασιφανή και στους αδαείς τι δουλειά έχουν οι “αλεπούδες συνδικαλιστές” στο παζάρι του διαλόγου; Από τι πάνε να προφυλάξουν τους εκπαιδευτικούς; Τι θα κερδίσουν με τον “εθνικό διάλογο” με αυτούς; ΤΙΠΟΤΑ! Και το ξέρουν καλά. Η πλειοψηφία της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ, με τους γνωστούς Ηρακλειδείς της ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ-ΠΑΣΚ και τους ανανήψαντες της ΕΡΑ κάνουν αυτό που ξέρουν καλά. Συναίνεση σε κάθε μαύρο κυβερνητικό σχέδιο. Οι αντιρρήσεις τους είναι για τα μάτια του κόσμου και για ξεκάρφωμα στους υποστηρικτές τους. Αυτοί, 7 χρόνια τώρα, δεν πήραν καμιά πρωτοβουλία συντονισμού της εργατικής αντίστασης πάνω σε ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων (και όχι αυτό που μας επιβάλουν οι δανειστές και το κεφάλαιο) και θα διστάσουν μπρος στο “διάλογο”; Δεν αρνήθηκαν ούτε μια στιγμή τον “μόνο δρόμο” που μας επέβαλαν, έκαναν τα πάντα, κάθε κατεργαριά και σχέδιο εκτόνωσης της εργατικής και λαϊκής οργής και δεν θα τρέξουν να ροκανίσουν το χρόνο και να επιβάλουν την ανετοιμότητα ως καθεστώς μάταιης αντίστασης; «Η χώρα να είναι συνεπής στις δημοσιονομικές υποχρεώσεις της» δήλωσε εμβριθώς στον Κυριάκο Μητσοτάκη ο πρόεδρος της YES EE Παναγόπουλος.
Κάθε ελπίδα καινούργιου, κάθε αχτίδα φωτός από το μέλλον περνάει από την απαξίωση τους, την αντικατάσταση τους, από την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, το πάθος, τη σκέψη και τη θέληση όλων των εκπαιδευτικών, όλων των εργαζομένων.
Έχει πέσει βαθιά νύχτα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αναίσχυντα τολμάει να απειλεί την άνοιξη ότι “θα ξεπεράσει τα όρια των αρμοδιοτήτων του” για να προστατεύσει τη θέση της χώρας στο ευρώ και στην ΕΕ. Από ποιους; Και ποιος; Ο Πάκης! Οι άλλοι περί τον Τσίπρα με τον ίδιο επικεφαλής απεργάζονταν σχέδια και μέτρα για τον ίδιο σκοπό. Ποδοπάτησαν το ΟΧΙ ενός λαού γιατί έτσι τους βόλευε όταν δεν τους βγήκε ένα ΝΑΙ ή ένα λαβωμένο ΟΧΙ που θα εξυπηρετούσε κάλλιστα ένα “δραματικό” φινάλε σε μια κακοπαιγμένη παράσταση αντίστασης, αξιοπρέπειας και φιλολαϊκότητας. Αν πρόκειται όμως για τους επικυριάρχους μπορεί αυτοί να λένε “φταίει η εφαρμογή ηλίθιε” και μετά να τους πιάνουμε ψιλοσυζήτηση απολογούμενοι και καθόλου θιγμένοι, βεβαίως, βεβαίως.
Γέμισε ρουφιάνους* παντού. Όπως πάντα δηλαδή… Μόνο που τώρα την εποχή της κρίσης τούς έβγαλε το ρεύμα στην επιφάνεια.
Όπως τις κουράδες στη θάλασσα πριν διαλυθούν από τα κύματα…
Και εμείς, οι εργαζόμενοι; Ως πότε θα περιμένουμε σωτήρες; Ως πότε θα περιμένουμε το κάλεσμα άλλων; Ως πότε θα μας λείπουν οι δικές μας σύγχρονες φιλικές εταιρείες, οι δικές μας σύγχρονες σεισάχθειες, τα Μεσολόγγια και τα Αλβανικά έπη, η Αντίσταση και οι εργατικές εξεγέρσεις; Επτά χρόνια βλέπουμε το παρόν και ξεχνάμε το μέλλον. Φοβόμαστε την αυριανή μέρα επειδή μας λένε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι όπως θα θέλαμε και υπομένουμε τη βαρβαρότητα του εξαναγκασμού που μας στερεί τον αέρα λίγο λίγο. Σαν το βασανιστήριο του πνιγμού, που αγωνιζόμαστε για την επόμενη ανάσα και όχι για τον θάνατο του βασανιστή.
Βλέπουμε το μερικό και αφήνουμε το συνολικό, μετράμε την περικοπή στον μισθό ή τη σύνταξη και αφού μας φτάνει να “ζήσουμε” στερούμε το μέλλον από ζωή αφού οι προϋποθέσεις γι’ αυτό δεν μετριούνται με τη μεζούρα ούτε στον πάγκο του χασάπη μπαίνουν. Βλέπουμε την ανάγκη και όχι την αναγκαιότητα. Και περιμένουμε… Αυτοί που μιλάνε εξ ονόματος των εργαζομένων έχουν ευθύνες γι’ αυτό. Ο καθένας τις δικές του. Όσο λίγες να είναι για τον καθένα μας μετά από εφτά χρόνια κρίσης και για εμάς που επισημαίνουμε πράγματα και καταστάσεις, που κάνουμε προτάσεις και μόνο το γεγονός ότι δεν έχει δημιουργηθεί ένα πανίσχυρο ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων, που να επιβάλει ρήξεις και ρωγμές, ελπίδα και ανατροπές, που να είναι σάρκα από τη σάρκα των εργαζομένων, να σκέφτεται με το μυαλό τους και να δρα σύμφωνα με τη θέληση και τη ψυχή τους, το γεγονός ότι δεν υπάρχει μετά από εφτά χρόνια, κάνει τις ευθύνες μας τεράστιες. Κανένας αναμάρτητος σε αυτό το “έγκλημα” διαρκείας.
*Στην ιταλική, ruffiano λεγόταν αρχικά το ψωράλογο που βάζουν μαζί με την φοράδα την εποχή του οίστρου της. Η φοράδα όμως είναι ζόρικο ον και δεν κάθεται εύκολα. Τις πρώτες μέρες κλωτσάει άσχημα, δαγκώνει και μπορεί να τραυματίσει άσχημα το αρσενικό. Γι’ αυτό οι εκτροφείς, θέλοντας να αποφύγουν τυχόν τραυματισμό του καθαρόαιμου επιβήτορα, βάζουν πρώτα μαζί με την φοράδα τον ρουφιάνο. Όταν η φοράδα αρχίσει να «μαλακώνει», τότε βγάζουν τον κακομοίρη τον ρουφιάνο και ρίχνουν μέσα το άτι για τα περαιτέρω.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΥΠΑΙΘΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Αφήστε μια απάντηση