Νέα πρόκληση Ρίχτερ
Ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα χρωστάει κιόλας στη Γερμανία από τα χρόνια της Κατοχής!
«Σφαγές όπως στην. Κάνδανο, στο Σκινέ κ.λπ. τις υποτιμάει ως ναι μεν βάρβαρες, αλλά και ως “περιορισμένες ενέργειες, που πρωτεύοντα στόχο είχανε μάλλον να κατευνάσουν τα ίδια στρατεύματα, ώστε να τα εμποδίσουν από δικές τους θηριωδίες”. (…) Γα τον άμαχο κρητικό πληθυσμό δεν χαλάλισε ούτε μια λέξη εκτός από τον αριθμό των νεκρών και τον ισχυρισμό πως έχουν διαπράξει έγκλημα πολέμου εις βάρος των νεαρών ιδεαλιστών, που αποτέλεσαν προϊόν εκμετάλλευσης», Ραλφ Κλάιν, Γερμανός ιστορικός [κριτική στο βιβλίο του Ρίχτερ Επιχείρηση Ερμής: Η κατάκτηση της νήσου Κρήτης τον Μάιο του 1941, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Zeitschrift fur Geschichtswissenschaft 60(2012)3, σελ. 285-286],
Η Μάχη της Κρήτης αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ορόσημα όχι μόνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και της διαχρονικής πάλης του ανθρώπου ενάντια στον φασισμό και τη βαρβαρότητα. Ο αλαζονικός Γολιάθ, η πανίσχυρη Βέρμαχτ, με αιχμή το πλέον επίλεκτο Σώμα της, τους φοβερούς αλεξιπτωτιστές, δέχτηκε ισχυρό πλήγμα από τον ψυχωμένο Δαβίδ: ο ατρόμητος κρητικός λαός αψήφησε τα πάντα -το δέος που προκαλούσαν οι αλεξιπτωτιστές, την πλημμελή προετοιμασία των Συμμάχων, τον εσκεμμένο εγκλωβισμό της 5ης Μεραρχίας Κρητών στην ηπειρωτική Ελλάδα, τον αφοπλισμό των Κρητών από τη μεταξική δικτατορία, τις ρητές οδηγίες των Αρχών να μην πολεμήσει- και με ενθουσιασμό ρίχτηκε στη μάχη για να υπερασπιστεί τους βωμούς και τις εστίες του.
Ήταν ένας γνήσιος παλλαϊκός ξεσηκωμός, ένας πάνδημος συναγερμός που για πρώτη φορά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο λάμβανε χώρα και έμελλε να θέσει τις βάσεις για τη θεμελίωση της πιο σημαντικής καινοτομίας που έφερε αυτός ο καταστροφικός πόλεμος: του ευρωπαϊκού λαϊκού κινήματος αντίστασης.
Οι Γερμανοί αρχικά σάστισαν, αλλά στη συνέχεια, όταν η Μάχη έγειρε υπέρ τους αντί να σεβαστούν τον γενναίο αντίπαλό τους, έσπευσαν να τον εκδικηθούν σκληρά: στις πρώτες κιόλας μέρες της Μάχης, στις 23 και 24 Μάίου του 1941, διέπραξαν μαζικές σφαγές αμάχων στα Μισίρια Ρεθύμνου και τον Κακόπετρο Χανιών. Στην ηρωική και πολύπαθη Μεγαλόνησο, με βάση το αποτρόπαιο δόγμα της συλλογικής ευθύνης, εκτελούνται 2.000 πολίτες από τον Μάιο έως και τον Αύγουστο του 1941.
Για να προλάβουν την παγκόσμια κατακραυγή και για να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματά τους, οι ναζί έσπευσαν να αποδώσουν τα φρικτά τους εγκλήματα σε δήθεν «ωμότητες» στις οποίες προέβησαν οι αμυνόμενοι Κρητικοί! Όμως η κατηγορία αυτή απορρίπτεται ως αθεμελίωτη όχι μόνο από τους έγκριτους μελετητές της περιόδου, αλλά δεν αποδείχτηκε ούτε από τις έρευνες των οργάνων του Γ’ Ράιχ. Αντί, ωστόσο, ο λαός μας να φοβηθεί και να σκύψει το κεφάλι, συνέχισε με αμείωτη ένταση τον άνισο αγώνα απέναντι στον βάρβαρο κατακτητή, μέχρι την απελευθέρωση ολόκληρης της Ευρώπης (και της ίδιας της Γερμανίας) από τον χιτλερικό ζυγό. Κάτι που, όπως επισημαίνει ο Μανώλης Γλέζος, η δημοκρατική Γερμανία οφείλει να μην λησμονεί.
Κυνικός απολογητής του ναζισμού
Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τη Μάχη της Κρήτης, η οποία δικαίως τυγχάνει της οικουμενικής αναγνώρισης, ο Χάιντς Ρίχτερ επιτίθεται με ωμό και αντιεπιστημονικό τρόπο στην ιστορία μας, επιχειρώντας, μάταια, να σπιλώσει την ηρωική και καθολική αντίσταση του λαού μας στον Άξονα. Πέρα από τις προφάσεις του, ο κ. Ρίχτερ, τόσο στο επίμαχο βιβλίο του όσο και στις συνεντεύξεις του, ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει στον αντιστεκόμενο λαό το δικαίωμα και το καθήκον του να υπερασπιστεί την πατρίδα του, όταν η συντεταγμένη πολιτεία έχει καταρρεύσει, δραπετεύσει ή συνθηκολογήσει.
Ο ανιστόρητος Γερμανός «ιστορικός» υποτιμά συνειδητά το αξιακό φορτίο της βούλησης του λαού να αντισταθεί στον εισβολέα και δυνάστη του και γι’ αυτό δεν ξεχωρίζει τη βία του ΕΑΜ (εναντίον των κατακτητών και των συνεργατών τους) από τη βία των Ταγμάτων Ασφαλείας εναντίον των (κομμουνιστών) ανταρτών. Γι’ αυτόν ουσιαστικά, και πέρα από τις πολιτικά ορθές διατυπώσεις, οι αντάρτες που θυσίασαν τη ζωή τους ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό είναι κατσαπλιάδές, παράνομοι, εκτός Δικαίου του Πολέμου.
Όμως η παραπάνω ορθολογική κριτική στον κ. Ρίχτερ καθίσταται περιττή μετά τις τελευταίες αλλεπάλληλες προκλητικές του δηλώσεις. Αμέσως μετά την απαλλαγή του από το δικαστήριο, ο κ. Ρίχτερ εγκατέλειψε το προσωπείο του δήθεν «φιλέλληνα που αναζητά επίμονα την ιστορική αλήθεια» και αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό του κυνικού απολογητή του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Είναι εμφανές ότι εδώ και χρόνια έχει διαλέξει στρατόπεδο: ανάμεσα στην ιστορία και τη Γερμανία προτιμά τη Γερμανία και προδίδει την ιστορία.
Ο κ. Ρίχτερ, απροκάλυπτα πλέον, καταφεύγει στην προπαγάνδα για να υπηρετήσει τους σχεδιασμούς του βαθέως γερμανικού κράτους. Προκλητικά δηλώνει ότι το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων δεν υφίσταται! Φτάνει δε στο σημείο να ισχυριστεί, με τη χρήση χαλκευμένων, πιθανότατα, εγγράφων, ότι η Ελλάδα οφείλει κιόλας στη Γερμανία από τα χρόνια της Κατοχής! Όμως η συστηματική αφαίμαξη και ληστεία του εθνικού μας πλούτου, η πλήρης καταστροφή των υποδομών, των σπιτιών και ολόκληρης της χώρας, η απώλεια τουλάχιστον 2,5% ΑΕΠ την περίοδο της Κατοχής, η κλοπή και λεηλασία των πολιτιστικών μας θησαυρών και οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών από την πείνα, τις ασθένειες και τις εκτελέσεις αποτελούν την πλέον απτή απόδειξη της προπαγάνδας και της έλλειψης στοιχειώδους επιστημονικού ήθους του κ. Ρίχτερ.
Ο ήρωας της Εθνικής Αντίστασης και πρωτοπόρος στη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων Μανώλης Γλέζος επισκέφθηκε την Τρίτη τη γερμανική πρεσβεία, όπου του δηλώθηκε ότι οι απόψεις του ιστοριολόγου Ρίχτερ εκφράζουν προσωπικές του απόψεις και όχι απόψεις της γερμανικής κυβέρνησης.
Μετά τις προσβλητικές προς την ιστορία μας δηλώσεις του κ. Ρίχτερ, η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει να ανακαλέσει άμεσα τις τιμητικές διακρίσεις και τα βραβεία με τα οποία γενναιόδωρα τον τίμησε.
Πηγή: Αριστομένης Συγγελάκης – «Επίκαιρα
Αφήστε μια απάντηση