«Θείος Άνεμος»

«Στις 19 Οκτωβρίου 1944 οι ιαπωνικές ένοπλες δυνάμεις του αυτοκράτορα Χίρο Χίτο έχοντας φτάσει σε απελπιστική πλέον κατάσταση άνισου αγώνα στον πόλεμο του Ειρηνικού με τις ΗΠΑ, σε συμβούλιο που συγκλήθηκε υπό τον υποναύαρχο Τακιτζίρο Ονίσι, αποφάσισαν μια νέα ναυτική και αεροπορική τακτική η οποία χαρακτηρίστηκε τερατώδης. Επρόκειτο για τη συγκρότηση ειδικών δυνάμεων αυτοκτονίας, δηλαδή μονάδων οι επιθέσεις των οποίων κατέληγαν σε ολοκαύτωμα, πέφτοντας επί των στόχων τους. Έτσι το όνομα “καμικάζε” (ιαπωνική σύνθετη λέξη με δύο ιδεογράμματα, kami: θεός, πνεύμα – kaze: άνεμος, με κυριολεκτική σημασία: Θείος Άνεμος) έλαβαν τόσο οι αποστολές όσο και οι χειριστές-πιλότοι αεροσκαφών, κατευθυνόμενων βομβών, σκαφών κλπ, γράφοντας μια εκπληκτική εποποιία θάρρους, ηρωισμού, υπερηφάνειας, φιλοπατρίας και καθήκοντος προκαλώντας ταυτόχρονα παγκόσμιο δέος αλλά και θαυμασμό» (από τις εγκυκλοπαίδειες).

Την ίδια περίοδο, άλλωστε, και η ναζιστική Γερμανία εκπαίδευε ομάδες ηρώων πιλότων, -Ζέλμπστόπφερ (Selbsstopfer) τις έλεγαν, που είχαν διαταγές να καταστρέψουν τον στόχο τους με τη ρίψη του αεροπλάνου τους πάνω σ’ αυτόν.

Ήρωες επίσης -όπως είναι γνωστό- χαρακτηρίζονται σε όλες τις χώρες του κόσμου οι πιλότοι, οι βομβαρδιστές και τα άλλα σχετικά πρόσωπα της πρώτης γραμμής των μαχών που διακρίθηκαν σε πολεμικές επιχειρήσεις, δηλαδή συνέβαλαν στην ισοπέδωση στόχων (και με carpet bombing πόλεων και χωριών με αμάχους) του όποιου εχθρού τους, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Το «χαλιφάτο του ISIS» εξέλιξε αυτήν την παράδοση του ολοκληρωτικού πολέμου. Και προφανώς αξιοποίησε τις παραδόσεις του ευρύτερου «ιδεολογικο-πολιτικού χώρου» του «ριζοσπαστικού ισλαμισμού» και τις αμέτρητες έως τώρα αιματηρές πρακτικές των βομβιστών αυτοκτονίας εναντίον του εκάστοτε εχθρού τους. Οι βομβιστές αυτοκτονίας θεωρούνται ασφαλώς μάρτυρες και ήρωες του κάθε φορά «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα της οργάνωσης ή του κινήματος που «αναλαμβάνει την ευθύνη» (στην Τουρκία, τη Ρωσία, την Τσετσενία, σ’ όλη τη Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τις Ινδίες, την Ινδονησία, την Αφρική κ.ο.κ).

Το κάθε τρομοκρατικό χτύπημα είναι μέρος του ολοκληρωτικού -αλλά άνισου και ασύμμετρου- πολέμου κατά της Δύσης που διεξάγουν το «Χαλιφάτο» και οι ανάλογες εθνικές ή θρησκευτικές «απελευθερωτικές» ένοπλες οργανώσεις. Είναι πόλεμος λοιπόν οι επιθέσεις στον σωρό στις μητροπόλεις του «σατανικού» δυτικού ιμπεριαλισμού ή των «προδοτικών» μουσουλμανικών καθεστώτων από διάφορους πυρήνες ηρώων αυτοκτονίας (που συγκροτούνται πλέον σχεδόν αποκλειστικά από Παριζιάνους, Βρυξελλιώτες και άλλους Δυτικούς πολίτες κυρίως με καταγωγή από τριτοκοσμικές επί χρόνια φλεγόμενες περιοχές).

Οι δυτικές μητροπόλεις, επομένως, για τους βομβιστές μάρτυρες και την πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία τους είναι οι έδρες του χθόνιου αντιπάλου τους, όπου κανείς δεν είναι αθώος και αμέτοχος του αίματος. Και επειδή δεν διαθέτουν αεροπλάνα, στόλους και πυραύλους, για να επιτεθούν οργανωμένα είτε με πιλότους αυτοκτονίας είτε με μαζικούς βομβαρδισμούς εγκαταστάσεων και πόλεων του εχθρού, όπως έπραξαν οι μακαρίτες μάρτυρες καμικάζι ή οι παρασημοφορημένοι Δυτικοί ήρωες βομβαρδιστές λ.χ. του Βιετνάμ, του Ιράκ ή της Συρίας, εκπαιδεύουν τους δικούς τους καμικάζι.

Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι σύμμαχοι που εμπλέκονται στρατιωτικά άμεσα ή έμμεσα μαζί με τη Ρωσία και τα αραβικά φιλοδυτικά καθεστώτα στη μοιρασιά στην Εγγύς Ανατολή και στην ευρύτερη ζώνη που περιλαμβάνει τεράστιο μέρος της Αφρικής, είναι σχεδόν όλο το ΝΑΤΟ και σχεδόν όλες οι χώρες της Ε.Ε. Μπορεί, λοιπόν, εμείς οι Δυτικοί πολίτες να αισθανόμαστε εντελώς αθώοι και απολύτως αμέτοχοι, καθώς βρισκόμαστε πολύ μακριά από τα πεδία των μαχών ανατολικά του Αιγαίου και νότια της Μεσογείου, αλλά οι γκρούπες των καμικάζι δεν μας εμπιστεύονται. Γι’ αυτούς είμαστε -ασφαλώς άδικα για μας- πάντοτε στόχοι του πολέμου τους, όσο τα δυτικά στρατεύματα, οι τοπικοί άρχοντες και τα άπειρα δυτικά όπλα και πυρομαχικά θα καθορίζουν τη μοίρα των… ιερών εδαφών τους και θα εξοντώνουν τα ομόδοξα και ομοεθνή αδέλφια τους.

Η ασφάλεια και η ευημερία όλων (και) των δυτικών πόλεων, έτσι κι αλλιώς, συναρτάται από την ειρήνη παντού, χωρίς καμιά ανάγκη από  ήρωες, πολεμικά παράσημα ή καμικάζι και μάρτυρες. Εκτός αν μετά τους αγκαθωτούς φράχτες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ορισμένοι πολύ σκληροί Ευρωπαίοι αναζητήσουν την… λύση χωρίς δημοκρατία, ειρήνη και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες με δικαιώματα και ελευθερίες, υιοθετώντας τα ευρωπαϊκά θεοκρατικά χαλιφάτα με  τους νέους  Φίρερ, για βρουν έτσι την ησυχία και την τάξη του νεκροταφείου.

Πηγή: Δημήτρης Τρίμης – “Εφημερίδα των Συντακτών”