Συζητούν: Μπάμπης Γεωργούλας, Μπάμπης Κοβάνης, Παύλος Κλαυδιανός, Κωστής Γιούργος – “Εφημερίδα των Συντακτών”
Εχουμε ένα φαινόμενο –αρχίζει τη συζήτηση ο Κωστής Γιούργος– που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Εμείς και «Ρηγάδες» ήμασταν και δουλεύαμε παράλληλα για μια ομάδα που είχαμε φτιάξει στην Κρήτη και της οποίας εκδώσαμε και το πρώτο φύλλο, την «Ελεύθερη Κρήτη». Είχαμε επινοήσει έναν πολύγραφο μόνοι μας. Τον στήσαμε στην Αθήνα, τον διαλύσαμε και τον στείλαμε στην Κρήτη, για την οργάνωση εκεί… Κρύβαμε τον Στέλιο Παπαδομιχελάκη τότε. Ηταν ο θείος του Χαρίτου Παπαδομιχελάκη, που ήταν η διασύνδεσή μας. Ο Στέλιος ήταν ασύλληπτος από την εποχή του Εμφυλίου. Ηταν ήδη από τον μεσοπόλεμο σπουδαία προσωπικότητα του αντιστασιακού αγώνα. Αυτός ήταν και ο εμπνευστής της «Ελεύθερης Κρήτης»…
Με τον ίδιο πολύγραφο βγάλαμε και τον πρώτο «Θούριο», την εφημερίδα του «Ρήγα». Ηταν πολύγραφος οινοπνεύματος, με κύλινδρο. Και νομίζω ότι από αυτόν τον κύλινδρο πιαστήκαμε.
Γιατί ο άνθρωπος που μας τον προμήθευσε τον έδωσε εν κινήσει στον Γιανναδάκη, μέσα σε ένα τρόλεϊ. Μαζί με τον Νίκο και τον Ανδρέα Σαββάκη (που ζει ακόμη στην Κρήτη) επινοήσαμε τρόπους για να τον συναρμολογήσουμε. Βέβαια, ήταν πολύγραφος περιορισμένης παραγωγικότητας. Δεν μπορούσαμε να έχουμε πολύγραφο με μελάνι, δεν είχαμε τα τεχνικά μέσα. Τώρα, όλα αυτά ακούγονται πρωτόγονα. Τότε μπορούσαμε να βγάζουμε το πολύ 10-15 αντίτυπα. Φυσικά δεν υπήρχαν φωτοτυπικά μηχανήματα. Την ίδια τεχνική χρησιμοποιήσαμε και αργότερα, για να βγάζουμε τα «Τετράδια» μέσα από τον Κορυδαλλό. Ενα εξαιρετικό περιοδικό… Τον πρώτο εκείνο πολύγραφο πρέπει να τον βρήκε η Ασφάλεια τότε στην Κρήτη.
Εγώ δεν είχα ψευδώνυμο… ρηγάδικο. Προσπαθούσαμε να επινοήσουμε συνθήκες παρανομίας. Δεν τις ξέραμε. Γνωριζόμασταν, βέβαια, οι περισσότεροι από το Σπουδαστικό. Με τον Μανωλάκο και με άλλους.
– Μπάμπης Γεωργούλας: Εγώ στον «Ρήγα» μπήκα αργότερα. Οταν γύρισα από τον στρατό, ήταν παραμονές του Πολυτεχνείου και προσπαθούσα να έρθω σε επαφή με την οργάνωση. Βρήκα μία επαφή και μου λένε «θα σου δώσουμε ένα παράνομο ραντεβού». Εκεί θα με περίμενε κάποιος και θα κρατούσε κάτι για αναγνώριση. Πάω, και πέφτω πάνω στον Ηλία Τριανταφυλλόπουλο, που τον ήξερα από τον «Ηριδανό», τις εκδόσεις όπου δούλευε. Αρχίσαμε να μιλάμε και μετά από λίγη ώρα του λέω: «Ρε, μήπως έχεις κανένα ραντεβού εδώ;». Και ήταν αυτός που είχαν στείλει. Θέλω να σου πω ότι δεν ήταν ευρύς ο κύκλος, οι περισσότεροι γνωριζόμασταν μεταξύ μας και ήμασταν συγκεκριμένα άτομα.
– Κωστής Γιούργος: Με ρωτάς γιατί φτιάξαμε τον «Ρήγα»… Και σου λέω πως ο «Ρήγας» ήταν μέσα μας πολύ πριν δημιουργηθεί ως οργάνωση. Δεν μας βλέπεις και τώρα, σχεδόν μισό αιώνα μετά; Ακόμα τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, ψαχνόμαστε συνέχεια… Πού τότε που ήμασταν20χρόνων! Ερωτευτήκαμε την Ελλάδα… και ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται με τίποτα… Νιώθαμε πως έπρεπε να κάνουμε κάτι. Ψάχναμε, προβληματιζόμασταν… κάναμε και τσαπατσουλιές, μη νομίζεις. Ενα αποτέλεσμα βγήκε, όμως, το οποίο είναι θετικό. Αυτό είναι πως ιδρύθηκε μία σχέση του «Ρήγα» με τη νεολαία και ακολούθησε την εξέλιξη του κινήματος και μεταπολιτευτικά. Βέβαια, σε αυτή τη μετάβαση στον μεταπολιτευτικό «Ρήγα» εμείς δεν είχαμε καμία συμμετοχή. Είχε πληθώρα κόσμου τότε… εμείς περισσεύαμε.
Οσοι μπλέξανε με τον «Ρήγα», γράψανε μια ιστορία τότε. Και προσωπική. Διανύσανε «διαδρομές», οι οποίες είχαν από το ευτράπελο στοιχείο μέχρι το δραματικό. Εκεί συναντηθήκαμε με συνομηλίκους μας, που δεν είχαν όλοι πολιτικό παρελθόν στην Αριστερά. Υπήρχαν νέοι από την ΕΔΗΝ (Ενωση Δημοκρατικού Κέντρου), όπως ο Μανώλης Συμβουλάκης από την Κρήτη. Η ΕΔΗΝ φτιάχτηκε ως απάντηση στη Νεολαία Λαμπράκη, που όμως στη συνέχεια είχε αξιόλογη δράση.
– Παύλος Κλαυδιανός: Νομίζω ήταν και ακόμη δύο από την ΕΔΗΝ -ένας από τη Γεωπονική και ένας από το Πολυτεχνείο.
– Κωστής Γιούργος: Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Μαγνητόφωνα, προκηρύξεις, συνθήματα στους τοίχους, εκδίδαμε τον «Θούριο», διακινούσαμε την εφημερίδα χέρι με χέρι, βάλαμε και μια βόμβα σε περίπτερο της χούντας στο Σύνταγμα.
– Παύλος Κλαυδιανός: Ναι, γίνονταν πολλές συζητήσεις για τις μορφές πάλης της οργάνωσης. Τότε με τη βόμβα, του είπε του Νικηφόρου Σταματάκη ο Μανωλάκος: «Ναι, πήγαινε». Πάντως γενικά δεν ήταν στην πρακτική της οργάνωσης η βία ή οι τόσο έντονα δυναμικές δράσεις.
– Κωστής Γιούργος: Πάντως, οι περισσότεροι πιαστήκαμε τον Απρίλιο του ’68. Η αδερφή μου, η Λάγια, τότε ήταν 19 χρόνων και πιάστηκε κι αυτή… Παρότι δεν ξέραμε και καλά καλά πώς να προφυλαχτούμε στην παρανομία, κάποιους κανόνες τούς τηρούσαμε ευλαβικά. Οι τριάδες, για παράδειγμα, δεν σπάσανε ποτέ. Εγώ, εκτός από την επαφή που είχα με τον Νίκο Γιανναδάκη και τον Ανδρέα Σαββάκη, δεν ήξερα κανέναν άλλο. Και οι από κει και κάτω κανείς δεν ήξερε με ποιους μιλάω εγώ, ούτε εγώ ήξερα τους από εκεί και πάνω. Γ’ αυτό νομίζω ότι εμάς όλους η Ασφάλεια μας βρήκε από εκείνον τον περίφημο κύλινδρο του πρώτου πολυγράφου. Αυτός που μας τον προμήθευσε, πολλά χρόνια μετά, έμαθα πως δεν είχε και πολύ καθαρή διαδρομή.
Το κοινό μεταξύ μας ήταν η εμπιστοσύνη. Ημασταν φίλοι πρώτα και σύντροφοι. Με τον Νίκο Γιανναδάκη, η φιλία μας ξεκίνησε όταν ανοίξαμε τα γραφεία μας στο Ηράκλειο, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου. Και μετά μπήκα και στον «Ρήγα Φεραίο». Είχα αριθμό μητρώου στο Γυμνάσιο τον 509 και δικάστηκα με τον νόμο 509. Πολλές συμπτώσεις…
Την πρώτη μου εμπειρία, από αυτό που λέμε «κοινό αγώνα», την είχα όπως και οι περισσότεροι από πολύ μικρός. Θυμάμαι ήμουν στο Δημοτικό, εννιά χρόνων, στο Ηράκλειο Κρήτης, όταν μαθαίνουμε ότι γίνεται φασαρία στο κέντρο της πόλης. Ηταν το ’56, όταν οι Αγγλοι έχουν καταδικάσει σε θάνατο δύο Κύπριους αγωνιστές και ετοιμάζονται να τους απαγχονίσουν. Η Κύπρος τότε ήταν ακόμη αποικία. Τότε, έζησα μια εμπειρία που ήταν συγκλονιστική: θυμάμαι το πλήθος των ανθρώπων που είχαν κατακλύσει την πόλη, που δεν τους σταμάταγαν ούτε οι ξιφολόγχες των δοκίμων αξιωματικών.
Στο Ηράκλειο υπήρχε ένα κέντρο εκπαίδευσης δοκίμων αξιωματικών και τους είχαν κατεβάσει στους δρόμους, με τις ξιφολόγχες, κανονικά. Ο κόσμος τους αγνόησε, δεν υποχώρησε και έγινε κατάληψη του αγγλικού προξενείου στο Ηράκλειο. Η εκτέλεση των αγωνιστών έγινε βέβαια, μάλιστα ήταν δημόσιος ο απαγχονισμός τους, αλλά αυτό που έγινε τόσο μακριά από την Κύπρο, στο Ηράκλειο, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Με καθόρισε ως άνθρωπο. Τα λέω αυτά για να καταλάβουν όσοι διαβάζουν πώς ξεκινάει κανείς να μπαίνει στα «κοινά». Κατεβήκαμε, λοιπόν, στην πόλη και ένιωσα πως χιόνιζε! Αυτό μου έχει μείνει ως αίσθηση. Πως για πρώτη φορά έβλεπα χιόνι στο Ηράκλειο, που είχα τόση λαχτάρα σαν παιδί να δω… Αλλά δεν χιόνιζε. Είχε μπει ο κόσμος στο αγγλικό προξενείο και σκίζανε τα στρώματα και πετάγανε τα πούπουλα από τα παράθυρα και νόμιζα πως χιόνιζε. Ημουν ενθουσιασμένος. Η πρώτη μου παλλαϊκή αντίδραση.
Διαβάζαμε στο σπίτι. Λουντέμη, Βάρναλη. Στο σπίτι ακούγαμε τον «Σταθμό της Αλήθειας» από τη Μόσχα. Ακούγαμε και τους γονείς μας. Τι είχαν περάσει μέχρι τότε. Ο πατέρας μου είχε πολεμήσει στο αλβανικό μέτωπο. Επέστρεψε, όπως πολλοί, με κρυοπαγήματα και μετά, όταν τον έστειλαν εξορία, έπαθε καρδιά. Ηταν μόλις 50 ετών. Τότε με πήγαν συνοδεία στο Τρίτο Νεκροταφείο, στην Αγ. Βαρβάρα. Τότε τον είδα τελευταία φορά. Με τη χούντα, το σπίτι μας διαλύθηκε… Αυτά τα λέω γιατί οι περισσότεροι σύντροφοί μας είχαν ζήσει παρόμοιες ιστορίες. Αυτά μας έδεναν: ένα κοινό ιστορικό και οικογενειακό παρελθόν και ένα κοινό όραμα για το μέλλον μας.
Στην Αθήνα, δεν μπορούσαμε να ξανοιγόμαστε. Ημασταν στην παρανομία. Οικονομικά μάς βοηθούσαν από τα σπίτια μας. Μετά τη διάσπαση, αγρίεψαν τα πράγματα.
Δεν είχαμε τίποτα, δεν είχαμε ούτε να φάμε.
Ναι, μας βασάνισαν.
Αλλά δύσκολα μιλάει κανείς γι’ αυτά. Ο φάλαγγας ήταν κάτι που τον περάσαμε όλοι. Και οι βασανιστές μας, κοινοί: ο Καραπαναγιώτης, ο Χριστάκης, ο Μαρίνος… Τι μας έλεγαν; Ποια έχουμε γκόμενα, αν είμαστε πούστηδες, να τους πούμε ονόματα… μας έβριζαν, τέτοια… Στην αρχή με το ξύλο λες «εντάξει, ώς εδώ καλά πάμε», και μετά έρχεται μια σωλήνα δύο μέτρα και χτυπούν στα πόδια. Τα πρώτα λεπτά αντέχεις. Μετά είναι σαν να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα… Σκληρά πράγματα, δύσκολα μιλάς γι’ αυτά…
– Μπάμπης Γεωργούλας: Τελείωσα τη Νομική το ’73- Είχα ένα μάθημα και το κράταγα, γιατί μετά τη δικτατορία αν πήγαινες στη Σχολή σε πιάνανε. Το ’69 μας πιάσανε, ως «Ρηγάδες». Δεν ήταν απλά τα πράγματα. Ημασταν στην παρανομία. Και είχαμε επαφές με ανθρώπους που ήταν νόμιμοι, αλλά πρόσεχαν. Η περίπτωση του Μπάμπη Κοβάνη ήταν ενδιαφέρουσα, για τον τρόπο που του φέρθηκαν: Αρχικά, επειδή δεν είχαν ιδιαίτερα στοιχεία εναντίον του, αντί για φυλακή, πρότειναν «εκτόπιση», να τον μεταφέρουν δηλαδή σε κάποια ακριτική πόλη της Ελλάδας. Θέλανε να δείξουνε και «καλό πρόσωπο», γιατί είχε αρχίσει να τους στριμώχνει ο Ερυθρός Σταυρός. Του ρίχνουν, λοιπόν, εκτόπιση και τρέχει ο ασφαλίτης και λέει: «Τον Κοβάνη θα στείλετε εκτόπιση; Είστε τρελοί; Μέσα, φυλακή κατευθείαν…». Ετσι κι έγινε.
– Μπάμπης Κοβάνης: Οπως στα λένε είναι… Για τον «Ρήγα» είναι η ίδρυση, η παράνομη δράση, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι καταδίκες, και μετά έρχεται η ανασυγκρότηση της οργάνωσης και μετά έγιναν και άλλες συλλήψεις, που όμως δεν είχαν τη μαζικότητα των πρώτων.
Η χούντα, μετά το 1970, ήθελε να δώσει μια νομιμοφάνεια και στα Πανεπιστήμια, και έτσι είχε αναγκαστεί να υπογράψει ο Πιπινέλης -ως υπουργός Εξωτερικών τότε- τη σύμβαση με τον Ερυθρό Σταυρό που ερχόταν στους χώρους κράτησης κ.λπ. Εγώ, λοιπόν, ήμουν από τους τυχερούς, γιατί πιάστηκα άνοιξη του ’70 και το κλίμα δεν ήταν τόσο σκληρό, όπως τα πρώτα χρόνια. Τα βασανιστήρια, δηλαδή, δεν ήταν τόσο άγρια. Τα πιο σκληρά ήταν ο φάλαγγα.ς, η εικονική εκτέλεση, το κρέμασμα ανάποδα ή όχι, ένα σωρό…
– Παύλος Κλαυδιανός: Και εικονικές εκτελέσεις υπήρχαν -όπως κάνανε στον Κιάο και τον αείμνηστο τον Ρεκλείτη. Δεν είναι απλή η κουβέντα για τα βασανιστήρια. Δύσκολα μιλάει κανείς… Εμένα με σημάδεψαν με πιστόλι μέσα στην Ασφάλεια. Εβλεπα, θυμάμαι, να σκάβουν στο έδαφος στον Διόνυσο, τον Μάρτη του ’68, ενώ ήμουν φυλακή, και τότε, ναι, φοβήθηκα. Μου φώναζαν: «Θα σε θάψουμε ζωντανό, ρε πούστη…». Τελικά, ο τάφος ήταν για τον Ρεκλείτη. Τον έθαψαν εικονικά, αλλά κανονικά. Του έδεσαν τα μάτια, τον άφησαν για ώρες μέσα. Ποιος να ξέρει τι ένιωσε… Στην Ασφάλεια δεν είχες τον φόβο του θανάτου, αλλά στην ΕΣΑ το σκεφτόσουν ότι μπορούσε και να γίνει. Ειδικά στον Διόνυσο. Εκεί ήξερες ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα.
Πολιτικά είχαμε έναν προσανατολισμό. Αν και πιτσιρικάδες, ξέραμε τι συνέβαινε. Είχαμε κοινά διαβάσματα. Και βιώματα. Η αντίσταση χρειαζόταν ένα πιο ευαίσθητο και δραστήριο σώμα, μέσα στους φοιτητές, γι’ αυτό και φτιάχτηκε ο «Ρήγας». Γι’ αυτό πήρε και αυτό το όνομα. Γιατί είχε έναν διεθνισμό.
– Κωστής Γιούργος: Είχε πέσει και το όνομα του Μπάιρον στο τραπέζι. Αλλά εκεί πρυτάνευσε η αντίληψη ότι δεν πάμε να στρέψουμε τον κόσμο προς τον ένοπλο αγώνα, αλλά προς τον ειρηνικό. Γιατί ο «λόρδος Μπάιρον» ήταν λόχος του ΕΛΑΣ ΕΠΟΝ και ήταν ένοπλη οργάνωση.
– Παύλος Κλαυδιανός: Και του Καραϊσκάκη είχε πέσει το όνομα στο τραπέζι. Γενικά, και ο Ρήγας και ο Καραϊσκάκης ήταν πάντοτε πολύ αγαπητές προσωπικότητες στην Αριστερά. Ο Ρήγας για τους γνωστούς λόγους, που προείπαμε. Ο Καραϊσκάκης γιατί…
– Κωστής Γιούργος: Γιατί ήταν πιο μάγκας.
– Μπάμπης Κοβάνης: Και πιο αθυρόστομος.
– Παύλος Κλαυδιανός: Και πιο λαϊκός… Ο Ρήγας Φεραίος μας ταίριαζε για ιδεολογικούς λόγους.
– Μπάμπης Κοβάνης: Η κύρια στελέχωση του «Ρήγα» ήταν ανάμεσα στους φοιτητές. Ωστόσο, είχε ανοίξει και στους μαθητές κ.λπ. Το’67 ο Καραπαναγιώτης-ασφαλίτης επί των φοιτητικών- δεν ήθελε να κάνουν συνελεύσεις οι φοιτητές. Και είχαμε γράψει τότε, θυμάμαι, ένα κείμενο στον «Θούριο»: «Οι πονοκέφαλοι του Καραπαναγιώτη».
Από τα ηγετικά στελέχη της Νεολαίας Λαμπράκη ήταν ο Μπάμπης Θεοδωρίδης, που δεν ήταν πια φοιτητής, ήταν κάπως μεγαλύτερος, και με το που έγινε χούντα, βγήκε αμέσως στην παρανομία. Αυτό ήταν το πολιτικό στέλεχος της Νεολαίας που κράτησε τα νήματα της αντιδικτατορικής δράσης του «Ρήγα», από την αρχή μέχρι την άνοιξη του ’70. Αυτός ήταν το κεντρικό πρόσωπο.
Τον «Θούριο» του βγάζαμε με τυπογραφικά στοιχεία. Είχε και πολιτικό πρόσημο, δεν περιστρεφόταν μόνο γύρω από τα φοιτητικά ζητήματα. Πολλά από τα κείμενα τα είχε γράψει ο Μπάμπης [Θεοδωρίδης].
Μετά και τη δικιά μας καταδίκη, συνέχισε άλλο παράνομο τμήμα του «Ρήγα», με τον Κώστα Κωσταράκο, τον Φώτη Πρόβατά, του Γιάννη Ρέγκα και άλλους, κυρίως Πολυτεχνίτες. Αυτά μετά το ’70. Βγήκαμε όλοι με την αμνηστία του’73.
– Παύλος Κλαυδιανός: Μετά τη δικτατορία, όταν έγινε η Β’ Πανελλαδική, ο «Ρήγας» διασπάστηκε. Ηταν το 1978. Τότε, για να ανασυγκροτηθεί ο «Ρήγας» επιστρατεύτηκε ένα από τα παλαιά στελέχη της οργάνωσης, που ήταν ο Μπάμπης Γεωργούλας.
– Μπάμπης Γεωργούλας: Ημουν 32 χρόνων το 78.
Ημουν σαν τους γραμματείς της Σοβιετικής Νεολαίας… πολύ μεγάλος, για τα νέα τότε παιδιά. Πλέον, όμως, ο «Ρήγας» ήταν κομματική Νεολαία. Δεν είναι ο ίδιος «Ρήγας», όπως ήταν τα πρώτα χρόνια. Με την πτώση της χούντας, ο αντιδικτατορικός χαρακτήρας του δεν υπάρχει πια. Υπάρχει, όμως, μια νεολαία που ψάχνει να βρει τα πατήματά της.
Οπότε ο «Ρήγας» γίνεται μια νεολαιίστικη οργάνωση, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση δηλαδή, ώσπου να φτάσει στο πρώτο της πανελλαδικό συνέδριο, για να πει τι θα είναι (αν θα είναι νεολαία του κόμματος, του ΚΚΕ Εσωτερικού, ή ανεξάρτητη από κόμματα). Εγινε μια ολόκληρη συζήτηση τότε και κατέληξε να είναι το πρώτο, με μεγάλη όμως ανεξαρτησία, ότι είναι μια ξεχωριστή κοινωνική κατηγορία, ότι έχει αυτονομία, ότι μπορεί να δρα ανεξάρτητα.
– Παύλος Κλαυδιανός: Το ερώτημα ήταν αν θα ήταν ΕΚΟΝ ή ΕΠΟΝ, δηλαδή ή θα ήταν πανελλαδική οργάνωση νέων «Ρ.Φ.» ή ελληνική κομμουνιστική οργάνωση νέων. Υπερίσχυσε το δεύτερο.
– Μπάμπης Γεωργούλας: Η διάσπαση, όπως προείπα, ήρθε πολύ αργότερα. Μετά τις εκλογές του ‘77- Η εκλογική τακτική της συμμαχίας ήταν πως θα έφερνε το ΚΚΕ Εσωτερικού αλλά και τις δυνάμεις της Αριστερός ευρύτερα (γιατί τότε στη Συμμαχία πήραν μέρος σοσιαλιστικές κινήσεις, ακόμη και η Χριστιανική Δημοκρατία του Ψαρουδάκη σε υψηλή θέση. Οταν λοιπόν έγινε αυτή η συμμαχία, οι προσδοκίες όλων ήταν πάρα πολύ μεγάλες. Λέγαμε συγκεκριμένα τότε ότι τρέχανε τρία ισοδύναμα άλογα στον εκλογικό αγώνα (εκτός Ν:Δ. Μιλάμε μόνο από την αντιπολίτευση). ΠΑΣΟΚ, Ενωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις του Γιώργου Μαύρου και η Συμμαχία. Και οι εκλογές έδειξαν ότι καθόλου ισοδύναμα δεν ήταν τα άλογα. Η Συμμαχία τότε είχε πάρει 2,7%, ένα ποσοστό καταστροφικό. Και πάνω σε αυτή την εκλογική αποτυχία βγήκαν ένα σωρό άλλα πράγματα: πολλές διαφωνίες για το τι θα έπρεπε να έχει γίνει, αν θα έπρεπε να έχει αναδειχθεί με μεγαλύτερη σαφήνεια και αυτοτέλεια το ΚΚΕ Εσωτερικού κ.λπ. Και πάνω σ’ αυτά έγινε η διάσπαση της Β’ Πανελλαδικής.
– Παύλος Κλαυδιανός: Ετσι ήταν το ΚΚΕ Εσωτερικού. Γεμάτο αποχρώσεις… Εξάλλου, αν δεν έχει η Αριστερά αποχρώσεις, ποιος θα έχει;
– Κωστής Γιούργος: Μην του βάζεις αρνητικό πρόσημο. Δεν ξέρω άλλο πολιτικό χώρο που να έχει τόσες διασπάσεις αλλά και τόσο δημοκρατικό περιεχόμενο.
Αφήστε μια απάντηση