Πηγή: Δημήτρης Νανούρης – “Εφημερίδα των Συντακτών”
Γαλέρα ρωμαϊκή κατάντησε η χώρα με πηδαλιούχους τούτους τους εκατόνταρχους της συμφοράς, οι οποίοι επαίρονται ως αριστεροί -καθότι αδέξιοι- τεχνικοί της εξουσίας και εφαρμόζουν με εδαφιαίους τεμενάδες τις ντιρεκτίβες των νεοφιλελεύθερων ξένων αρμοστών, μαστιγώνοντας αλύπητα τους συνήθεις ερέτες, παριστάνοντας ταυτοχρόνως ότι προασπίζουν τα συμφέροντά τους. Για τα δικά τους νιτερέσα ενδιαφέρονται· να παραμείνουν γαντζωμένοι στους θώκους.
Λαφυραγωγούν τους πολίτες, ισοπεδώνουν την κοινωνία, ευτελίζουν τη δημοκρατία και κηλιδώνουν την Αριστερά, για την οποία τάχατες κόπτονται. Στρέφω τα μάτια απ’ τον ολισθηρό τους κατήφορο και εστιάζω στα στρατιωτικά καμιόνια που, σαν σήμερα στα 1944, μεταφέρουν ενενήντα δύο κομμουνιστές, ανάμεσά τους δέκα γυναίκες, από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου στο σκοπευτήριο της Καισαριανής για να τους στήσουν μπροστά στο απόσπασμα. Σε αληθινούς αριστερούς δηλαδή.
Ενας απ’ αυτούς γράφει στη φόδρα του μπερέ του τα ύστατα λόγια προς τους δικούς του, την κόβει και την πετά στη συμβολή Ιεράς Οδού και Κωνσταντινουπόλεως: «10-5-44 Αγαπητή Μητέρα Σας φιλώ, Χαιρε[τι]σμους. Σήμερα πάω για εκτέλεση πέφτοντας για τον Ελ. ΛΑΟ. Γλέζος Νίκος Παραμυθίας 40». Εμβρόντητοι οι διαβάτες πηγαίνουν στη μάνα του τη μακάβρια επιστολή.
Ζωντανό τον λογαριάζει εκείνη για μεγάλο διάστημα έκτοτε. Αρνείται να δεχτεί το τρομερό μαντάτο. Περιμένει κρατώντας τη φωτογραφία του στον σταθμό Λαρίσης αργότερα, να τον αναγνωρίσει μεταξύ όσων επιστρέφουν απ’ το Νταχάου και τ’ άλλα κολαστήρια του Βορρά. Πρόκειται για την Ανδρομάχη Ναυπλιώτου, δασκάλα από την Πάρο.
Οταν υπηρετούσε στ’ Απεράθου της Νάξου συνδέθηκε με τον νομικό και δημοσιογράφο Νίκο Γλέζο. Το 1922 γέννησε τον Μανώλη και το ’25 τον δεύτερο γιο της, που πήρε το όνομα του πατέρα του, ο οποίος πέθανε πριν απ’ τον τοκετό. Ο Νίκος ήταν «κοιλάρφανος» κατά πώς λένε στο χωριό. Υστερα από χηρεία επτά ετών η Μάχη παντρεύτηκε τον δάσκαλο Νίκο Δημητροκάλλη, που της χάρισε τον Γιώργο και τη Βασιλική.
Στα χρόνια της Κατοχής η οικογένεια ζει στην Αθήνα. Τα μεγαλύτερα αγόρια εντάσσονται απ’ την πρώτη στιγμή στην ΟΚΝΕ και έπειτα στην ΕΠΟΝ. Δίνουν καθημερινά μάχες, συχνά ένοπλες, ενάντια στον κατακτητή και τους συνεργάτες του, όπως χιλιάδες συνομήλικοί τους. Ο Νίκος συλλαμβάνεται από γερμανοτσολιάδες τη Μεγάλη Πέμπτη 13 Απριλίου 1944 και βασανίζεται φρικτά. Μέχρι την τελευταία στιγμή εμψυχώνει τους συντρόφους του. Τους πρέπει ένα κόκκινο στεφάνι στην Καισαριανή.
Αφήστε μια απάντηση