Για άλλη μια φορά θα περισσέψουν οι δηλώσεις αποφασιστικότητας για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Όμως, δεν θα φέρουν πίσω τους νεκρούς της Νίκαιας (ή της Βαγδάτης, ή του Παρισιού, ή της Κωνσταντινούπολης, ή των Βρυξελών…). Ούτε θα αποτρέψουν τους επόμενους.
Όσο οι δυτικές κυβερνήσεις επιμένουν σε καταστροφικές πολιτικές που διατηρούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού του Ιράκ σε συνθήκη πολιτών δεύτερης κατηγορίας, το Ισλαμικό κράτος θα μπορεί να έχει εδαφική γείωση και να διεκδικεί να τους εκπροσωπήσει
Όσο η πολιτική Δύσης στη Συρία εξακολουθεί να έχει ορίζοντα και την αλλαγή καθεστώτος και τον πιθανό διαμελισμό και όπου τα όποια χτυπήματα στο Ισλαμικό κράτος, συνδυάζονται με την παράλληλη ενίσχυση των υποτίθεται μετριοπαθών «ισλαμιστών» (δηλαδή των παρακλαδιών της Αλ Κάιντα…), τόσο και στη Συρία θα υπάρχει περιθώριο για το Ισλαμικό κράτος να βρίσκει εδαφικό πάτημα και να παρουσιάζεται ως το ανάχωμα έναντι των «απίστων».
Όσο από το Ιράκ και τη Συρία μέχρι την ανοιχτή πληγή της Παλαιστίνης οι δυτικές κυβερνήσεις επιμένουν στο δρόμο των επεμβάσεων και στην ανοχή της αδικίας και της καταπίεσης, θα νομιμοποιούνται όσοι λένε ότι πρόκειται για πόλεμο κατά των νέων «Σταυροφόρων».
Όσο στις δυτικές κοινωνίες, πρώτα και κύρια στην ίδια τη Γαλλία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι πολίτες ή μετανάστες αραβικής ή Βορειοαφρικάνικης καταγωγής συναντούν, καθημερινά και επίμονα, το ρατσισμό και τις διακρίσεις σε κάθε τους βήμα, τότε θα συνεχίσει να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να στρατολογούνται υποψήφιοι βομβιστές αυτοκτονίας, εκτελεστές κ.λπ.
Όσο οι αναπτυγμένες χώρες θα γίνονται όλο και πιο αυταρχικές, όλο και πιο αλλοτριωμένες, χωρίς κανένα συνεκτικό ιδεολογικό σημείο αναφοράς και κοινό αφήγημα άλλο από την «αγορά», οι στρατολόγοι του Ισλαμικού κράτους στα κοινωνικά δίκτυα θα μπορούν, μεθοδικά και επίμονα, να εντοπίζουν ανθρώπους χωρίς προσανατολισμό, ανάμεσα στην απελπισία και την παραβατικότητα, έτοιμους να ασπαστούν το αφήγημα του «μαχητή» ή του «μάρτυρα».
Η ιστορία της «τρομοκρατίας» δείχνει ότι αυτόν που είναι έτοιμος και διατεθειμένος να σκοτωθεί ο ίδιος εάν πρόκειται να πετύχει αυτό που θέλει, δεν μπορείς να τον σταματήσεις, γιατί πάντα θα μπορεί να βρει κάτι άλλο, έξω από την όποια περίμετρο προστασίας. Τι μπορείς να κάνεις; Να εξασφαλίσεις ότι δεν θα υπάρξει αυτός ο άνθρωπος, ότι δεν θα το θελήσει, ότι δεν θα πειστεί να το κάνει.
Αλλά αυτό απαιτεί ανατροπές πολιτικές που οι δυτικές κυβερνήσεις δεν έχουν σκοπό να κάνουν. Γιατί η «διαχείριση της αποσταθεροποίησης» στην ευρύτερη Μέση Ανατολή παραμένει ακρογωνιαίος λίθος μέσα στη μεγάλη σκακιέρα του γεωπολιτικού ανταγωνισμού και αυτό σημαίνει να παραμένουν «ανοιχτές πληγές» και όχι να κλείνουν. Γιατί τα αντιδραστικά καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, πρώτα και κύρια η Σαουδική Αραβία, βασικός χρηματοδότης σε διάφορες στιγμές διάφορων παραλλαγών ένοπλου τζιχαντισμού, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως ενεργειακοί συνέταιροι. Γιατί η αυταρχική σκλήρυνση και η αντιτρομοκρατική υστερία παραμένουν ιδιαίτερα βολικά εργαλεία (τόσοι μήνες «κατάστασης έκτασης ανάγκης» στη Γαλλία μπορεί να αποδείχτηκε ότι δεν έχουν καμιά αποτελεσματικότητα ενάντια στην τρομοκρατία αλλά αξιοποιήθηκαν ως κλίμα ενάντια στις απεργιακές κινητοποιήσεις). Γιατί ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία φτιάχνει εύκολα «ορατούς» εχθρούς και υπόσχεται ψήφους στις κυνικές πολιτικές ελίτ.
Και στο μεταξύ θα βλέπουμε νεκρά παιδάκια στην παραλία της Νίκαιας ή σε ένα παζάρι στη Βαγδάτη…
Αφήστε μια απάντηση