Οι εργοδότες φεύγουν, τα όρνεα μας έχουν κυκλώσει – η αριστερά τι προτείνει;

Στη Βουλγαρία “μετανάστευσαν” 800 ελληνικές εταιρείες

Συνολικά 800 εταιρείες ελληνικών συμφερόντων «μετανάστευσαν» στη Βουλγαρία το πρώτο εξάμηνο του 2011, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων “Sofia News Agency”, επικαλούμενο ρεπορτάζ του βουλγαρικού ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού bTV.

Επίσης, στο ίδιο ρεπορτάζ σημειώνεται ότι μέχρι τα τέλη του τρέχοντος έτους αναμένεται αύξηση των επιχειρήσεων ελληνικών συμφερόντων, που θα συσταθούν στη γειτονική χώρα. Αναφέρεται, μάλιστα, πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και με ρουμανικής ιδιοκτησίας εταιρείες.

Άλλοι λόγοι μεταφοράς των εταιρειών είναι το φορολογικό καθεστώς της Βουλγαρίας- το χαμηλότερο σε όλη την ΕΕ- αλλά και η μακροοικονομική της σταθερότητα, το φθηνό εργατικό δυναμικό, οι ικανοποιητικές τιμές σε ακίνητα, ενοικιάσεις και υπηρεσίες μεταφοράς.

Για το outsourcing δε χρειάζεται να πούμε πολλά, μιας και ήδη έχουμε γράψει για το φαινόμενο σε πάμπολλες αναρτήσεις: Ο κεφαλαιοκράτης κινείται με βάση τον ατομικό του πλουτισμό, χωρίς να αντιλαμβάνεται, και χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα, για τις συνέπειες των πράξεων του.

Έτσι, είναι αναμενόμενη η μετακίνηση της παραγωγής προς τη Βουλγαρία (ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις είναι “μικρομεσαίες”, και άρα δε μπορούν εύκολα να μεταναστεύσουν για τη μακρινή Κίνα, Ινδία, κτλ, μπορούν όμως αρκετά εύκολα να πάνε στη γειτονική Βουλγαρία).

Τα πλεονεκτήματα για το κεφαλαιοκράτη περιγράφονται στο άρθρο – είναι κυρίως το χαμηλό εργατικό κόστος, η χαμηλή φορολογία για το κεφάλαιο (που τη ζήλεψε ο Σαμαράς και θέλει να τη φέρει στην Ελλάδα), φτηνά λειτουργικά κόστη (ενοικίαση/αγορά κτιρίων και εξοπλισμού, κόστος ενέργειας, κόστος μεταφορών, κτλ), κτλ.

Εδώ όμως είναι που θα πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα, πέρα από το να καταγγέλλουμε την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για κέρδη, στην πλάτη του εργάτη (κάτι που βέβαια ισχύει, και άρα θα πρέπει να το λέμε). Θα πρέπει, εκτός από την καταγγελία, να δώσουμε και μια πρόταση.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, με το να καταγγέλλεις απλά τον κεφαλαιοκράτη, ή, ακόμα χειρότερα, με το να καταγγέλλεις απλά την αστυνομική βία, δε θα πας και πολύ μακρυά. Όσο σωστά, δίκαια και απαραίτητα και αν είναι αυτά, δεν αρκούν. Για να κερδίσεις τον κόσμο, θα πρέπει να του δείξεις το πως ζήσει, του πως θα αναπτυχθεί η κοινωνία.

Αυτό πχ προσπαθεί να κάνει πχ ο Σαμαράς ως “εναλλακτική λύση” όταν ο Γιωργάκης εξαντλήσει την ανοχή του κόσμου, και δε μπορεί πλέον να περάσει άλλα μέτρα ρημάγματος του εργάτη, ώστε να γίνει πιο “ανταγωνιστικός” (πχ σαν το Βούλγαρο εργάτη):

Ο Σαμαράς μιλά διαρκώς για “ανάπτυξη” (άσχετα με το αν αυτή δε θα έρθει ποτέ έως ότου ο εργάτης έχει ρημαχθεί πρώτα μέχρι αηδίας, και απλά κοροϊδεύει τους “ιθαγενείς”). Στην πραγματικότητα, για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη, πρέπει να “γίνουμε Βουλγαρία” (μισθοί πείνας, χαμηλή φορολογία για το κεφάλαιο ->μετακύλιση των φορολογικών βαρών σε εργάτες και λοιπούς “μικρομεσαίους”, κτλ, κτλ, κτλ).

Η αριστερά δε μπορεί να στέκεται όμως απλά “καταγγελτικά” απέναντι στην όλη κατάσταση. Και πέρα από τα αιτήματα-στόχους της στάσης πληρωμών και εξόδου από το ευρώ, θα πρέπει να περιγράψει και την “επόμενη μέρα”. Ας δούμε πχ ένα ψήφισμα από το real-democracy.gr, που νομίζω ότι η αριστερά πρέπει να το αναλύσει λίγο παραπάνω:

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΡΟΙΚΑ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ και ΝΤΟΠΙΟΥΣ ή ΞΕΝΟΥΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ που ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ την ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ

Μια έκπτωτη και δικτατορική ελληνική κυβέρνηση που δεν εκπροσωπεί τον λαό αυτής της χώρας, μόλις ψήφισε νομοσχέδια με τα οποία σκοπεύει να εκποιήσει την δημόσια ελληνική περιουσία και γη, ενάντια στην θέληση της μεγάλης πλειονότητας του λαού.

Ενημερώνουμε όσους διαβλέπουν μια επενδυτική ευκαιρία, ότι δεν θα αργήσουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση, που σύντομα θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της απέναντι στον λαό και στην χώρα. Οι υπογραφές και τα νομοσχέδιά της είναι άκυρα. Δεν τα έχει επικυρώσει ο ελληνικός λαός και βεβαίως δεν τα αναγνωρίζει.

Προειδοποιούμε κάθε επίδοξο επενδυτή να μην σκεφτεί καν να πλησιάσει σε δημοπρασία η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή γης μας και πολύ περισσότερο να μην την αγοράσει. Εκτός του ότι όταν επανακτήσουμε ως λαός την κυριαρχία της χώρας μας θα χάσει ότι αγόρασε, τα χρήματά του που συμμετείχαν στην παράνομη συναλλαγή δεν θα του επιστραφούν.

Επίσης τον προειδοποιούμε ότι μέχρι να ξαναποκτήσουμε τον έλεγχο της χώρας, στα πλαίσια υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας όπως αυτά απορρέουν και από το Σύνταγμα της Ελλάδας αλλά και από τα διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα των λαών και των ανθρώπων, θα κάνουμε ότι είναι αναγκαίο μέσα από την αυτο-οργάνωσή μας για να ακυρώσουμε στην πράξη και να σαμποτάρουμε την τυχόν επένδυσή του.

Ας μην τολμήσει λοιπόν κανείς επίδοξος επενδυτής να κάνει ψώνια ευκαιρίας δημόσιας περιουσίας και γης στην Ελλάδα, εκτός κι αν αντιλαμβάνεται το υψηλό ρίσκο της επένδυσής του. Σε αυτή την περίπτωση, η επένδυσή του θα «είναι ευπρόσδεκτη» στην χώρα όπου όταν στερείς την ελευθερία στο λαό της, ξέρει να γεννά έναν Κανάρη ή να κάνει συντρίμμια μια γέφυρα στον Γοργοπόταμο.

Η Λαική Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος 3-7-2011

Για ΨΗΦΙΣΗ και ΔΙΑΔΟΣΗ ως Δελτίο Τύπου στα ΞΕΝΑ και Ελληνικά ΜΜΕ και το Διαδίκτυο (ΨΗΦΊΣΤΗΚΕ)

Είναι πολύ ενθαρρυντικό το ότι ο λαός αντιλαμβάνεται πλέον ότι τα όρνεα έχουν αρχίσει να “κάνουν κύκλους” από πάνω του, περιμένοντας σύντομα να “ψοφήσει”, ώστε να αρχίσουν να τον “τρώνε”.

Και πράγματι, θα πρέπει να δωθούν μεγάλες μάχες “α λα Γοργοπόταμο” τα επόμενα χρόνια.

Ωστόσο, ακόμα και αν ο λαός δώσει αυτές τις μεγάλες μάχες, ώστε να σταθεί “στο ύψος των περιστάσεων”, και ακόμα και αν τις κερδίσει αυτές τις μάχες, θα πρέπει να μιλήσει και λίγο παραπάνω για μέτρα όπως πχ η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, η άπο-ιδιωτικοποίηση σημαντικών εταιριών (πχ ΟΤΕ, κτλ), αλλά και η επαναλειτουργία, υπό εργατικό έλεγχο, πολλών βιομηχανιών που τώρα κλείνουν, ή φεύγουν, κτλ.

Αλλιώς, απλά πολλοί θα μείνουν άνεργοι και θα πεινάσουν.

Η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος θα είναι απαραίτητη καταρχήν για να αντιμετωπιστεί καλύτερα η στάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ, και να ελεγχθεί η προσπάθεια των κεφαλαιοκρατών να μεταφέρουν τον πλούτο που έχουν συσσωρεύσει αλλού. Πιο μακροπρόθεσμα, οι τράπεζες, που τώρα κοστίζουν δισεκατομμύρια στο λαό(“ρουφάνε” ένα σωρό “πακέτα σωτηρίας” προκειμένου να μη χρεωκοπήσουν, και που δύσκολα θα το αποφύγουν όλες πάντως) θα πρέπει να περάσουν υπό τον έλεγχο μας, ώστε να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη, δίνοντας χαμηλότοκα δάνεια. Αυτή τη στιγμή, απλά δε δανείζουν, κοιτάζουν να γλιτώσουν αυτές τσεπώνοντας τα “πακέτα σωτηρίας”.

Όμως, κάπως θα πρέπει να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, αναστήλωση του αγροτικού τομέα της παραγωγής, κτλ. Αυτά εκτός από ένα σχέδιο που θα πρέπει να καταρτιστεί, θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν από κάπου.

Και επειδή οι κεφαλαιοκράτες δε φαίνεται να έχουν σκοπό να επενδύσουν παρά μόνο αν φτάσουμε σε έσχατα επίπεδα εξαθλίωσης και ξεπουλήματος, θα πρέπει το κράτος να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Επιπλέον, όπως έδειξε και η εμπειρία της Αργεντινής, πολλά εργοστάσια που έβαλαν λουκέτο ή μεταφέρονται αλλού από τους ιδιοκτήτες τους, μπορούν να λειτουργήσουν υπό εργατικό έλεγχο. Με το που έφυγε ο εργοδότης από την εξίσωση, τα κέρδη της επιχείρησης φτάνουν για τους εργάτες, που πλέον δε χρειάζεται να ταΐζουν τον εργοδότη, δίνοντας του μάλιστα συνήθως “τη μερίδα του λέοντος”. Ως εκ τούτου, πολλές επιχειρήσεις που τώρα είναι “οικονομικά ασύμφορες”, θα μπορούν πλέον να λειτουργήσουν από τους ίδιους τους εργάτες τους, διότι θα είναι απαλλαγμένες από το βαρίδι του να καταβάλλουν κέρδη στον εργοδότη. Παρομοίως, αγροτική γη που τώρα δεν καλλιεργείται (φαινόμενο που θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις τα επόμενα χρόνια, όταν η ΕΕ καταργήσει/περικόψει τις αγροτικές επιδοτήσεις), ή είναι συγκεντρωμένη σε ολιγάρχες (πχ Εκκλησία, κτλ) θα πρέπει να μοιραστεί σε όσους σήμερα δεν έχουν γη αλλά έχουν διάθεση να ασχοληθούν με τον συγκεκριμένο κλάδο.

Αυτά τα μέτρα είναι απαραίτητο να γίνουν, προκειμένου να διασφαλιστεί ακόμα και η ίδια η επιβίωση ενός κομματιού του πληθυσμού που τώρα προορίζεται να εξοντωθεί, ή να ζήσει στη φτώχεια. Ως εκ τούτου, αν η αριστερά ενδιαφέρεται όντως για το καλό της εργατικής τάξης, και όχι απλά για να “τις παίζει με τους μπάτσους” ή για να βρίζει στην αντιπολίτευση, θα πρέπει να εκπονήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα (ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων), και να το παρουσιάσει στο λαό, ώστε να υπάρξει μέλλον για αυτόν.