Να εδώ, κάτι εκατομμύρια Ινδοί, περίπου 150, απεργήσαν τις προάλλες και έκαναν την μαζικότερη απεργία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι που η ιστορία τελείωσε, ο καπιταλισμός νίκησε και οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.
Πάρτε το χαμπάρι: ο κομμουνισμός, ως αίτημα, ως διεκδίκηση, ως όνειρο ήταν και είναι πάντα εδώ. Δεν έφυγε για να επανέλθει. Δεν μπήκε στον πάγο, δεν έμεινε στο ράφι. Εδώ είναι. Ζωντανός και ολόφρεσκος.
Κι αυτό δε συμβαίνει επειδή το λένε οι κομμουνιστές. Αντίθετα. Ο καπιταλισμός είναι που μας οδηγεί με μεγαλύτερη βεβαιότητα και ταχύτατα προς τα εκεί.
Όχι, τα εκατομμύρια εργάτες στην Ινδία που απεργήσαν δεν είναι όλοι κομμουνιστές. Ούτε πιστεύουμε πως μια, ακόμα και τόσο μαζική απεργία, είναι ικανή από μόνη της να αναστρέψει τον καπιταλιστικό όλεθρο.
Δεν παραγνωρίζουμε την δύναμη του καπιταλισμού να επιβάλλεται είτε δια της βίας είτε δια της πειθούς. Ωστόσο φαίνεται ότι το δεύτερο έχει αρχίσει να φθίνει. Γι’ αυτό άλλωστε ανασύρονται οι μαύρες φασιστικές σημαίες του σε πολλές γωνιές της γης.
Ούτε τυφλοί είμαστε. Βλέπουμε ότι αυτό που λέμε επαναστατικό υποκείμενο υστερεί σε οργάνωση, στόχευση, ταξική προσήλωση και αυταπάρνηση.
Αλλά ρε γαμώτο, είναι ωραίο να βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος. Ότι στην άλλη άκρη του κόσμου, σε μια χώρα τόσο διαφορετική, τόσο ιδιαίτερη, οι άνθρωποι διαδηλώνουν με τα ίδια σύμβολα και με τα ίδια περίπου αιτήματα.
Είναι σημαντικό να βλέπεις ότι εργαζόμενοι και εργαζόμενες αρχίζουν να αφυπνίζονται, να αντιστέκονται και να αντιδρούν. Να αναζητούν την διέξοδο γιατί αντιλαμβάνονται ότι η ζωή στα καπιταλιστικά δεσμά απλά δεν είναι βιώσιμη.
Σήμερα σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά το σοκ, είναι σαν να κλείνουν οι πληγές και σταδιακά να αρχίζει να ξανακυκλοφορεί το κόκκινο στις φλέβες μας.
Πηγή: 2310net // – “Ατέχνως”
Αφήστε μια απάντηση