Οι πρόσφυγες λησμόνησαν γρήγορα τον πόνο του ξεριζωμού και αποφάσισαν να φερθούν απάνθρωπα στους επόμενους
Το Ωραιόκαστρο είναι μια προσφυγούπολη στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης, στους πρόποδες του όρους Σιβρί ή Μπάλτζα. Το ’22 η επιτροπή αποκατάστασης προσφύγων αποφάσισε την εγκατάσταση στην περιοχή, προσφύγων από τον Πόντο και τον Καύκασο. Αυτούς που κυνικά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποκαλεί Ρωσοπόντιους.
Στους πρόσφυγες αυτούς οφείλει και το όνομα του καθώς η παλαιότερη ονομασία του σύμφωνα με την wikipedia ήταν Παλαιόκαστρο. Οι πρόσφυγες έφεραν μαζί τον ελληνικό πολιτισμό τους και πρότειναν την αλλαγή του ονόματος της πόλης σε Ωραιόκαστρο, εις ανάμνηση ιστορικού κάστρου που βρίσκεται στο Χατς της Άρδασσας του Πόντου.
Η απόφαση της έκτακτης γενικής συνέλευσης του Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων του 5ου δημοτικού σχολείου της περιοχής, σύμφωνα με την οποία “αποφασίστηκε ομόφωνα, η μη ένταξη-τοποθέτηση των παιδιών των προσφύγων στο χώρο του σχολίου μας” (sic), δεν αποτελεί μόνο προσβολή στη μνήμη των προσφύγων προγόνων τους αλλά και ντροπή για τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο ενεργεί ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Οι κάθε λογής “λαϊκές συνελεύσεις” που ενθαρρύνθηκαν εσχάτως, ενέχουν ακριβώς αυτόν τον κίνδυνο. Μια μερίδα αστοιχείωτων ανθρώπων να προβαίνει σε αυτοδικία, να υποκαθιστά το νόμο και προβαίνει σε ενέργειες που βλάπτουν την κοινωνική συνοχή και δηλητηριάζουν την κοινωνία μπολιάζοντάς την με μίσος. Όσο μάλιστα το κράτος αδυνατεί να πράξει αυτό που πρέπει, απλώνει ζεστό βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να κάνουν το μίσος, κυρίαρχη ιδεολογία.
Ακόμη και αν οι αποφάσεις τους είναι πέρα από κάθε λογική. Η συγκεκριμένη απόφαση, υπερβαίνει κάθε έννοια αρμοδιότητας ενός συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Αποτελεί ρατσιστική ενέργεια και ταυτόχρονα ύβρη προς τον φιλόξενο τόπο που υποδέχθηκε τους προγόνους τους πριν από έναν σχεδόν αιώνα. Το επιχείρημα ότι οι πρόσφυγες από τον Πόντο και τον Καύκασο είχαν ελληνική ρίζα, καθιστά την απόφαση ακόμη πιο ρατσιστική. Ακόμη πιο απάνθρωπη.
Ιδίως καθώς μιλούμε για μικρά παιδιά. Πλάσματα που δεν έχουν καμία ευθύνη για την κτηνωδία του ανθρώπινου είδους. Που αναγκάστηκαν να παίξουν τη ζωή τους κόρωνα γράμματα, με μοναδικό στόχο την επιβίωση. Χωρίς άλλη επιλογή. Αθώες ψυχές που βασανίστηκαν και συνεχίζουν να βασανίζονται από τις παράλογες ιδεοληψίες των μεγάλων.
Το παράδειγμα που δίνουν οι γονείς και κηδεμόνες στα παιδιά τους είναι ειδεχθές. Διαιωνίζουν το ρατσιστικό μίσος, μπολιάζοντας τα δικά τους παιδιά. Είναι απορίας άξιον τι όραμα έχουν για το μέλλον τους.
Πριν σπεύσει κάποιος να τους δώσει δίκιο λόγω της παγερής αδιαφορίας του κράτους και των θεσμών για την υποδοχή μερικών χιλιάδων προσφύγων, η οποία όντως δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες, θα πρέπει να αναρωτηθεί αν η στάση του συμβάλλει στην διάδοση του ρατσισμού.
Θα ήταν όλοι στο πλευρό των γονέων και κηδεμόνων αν απαιτούσαν αξιοπρεπείς συνθήκες μάθησης για τα παιδιά αυτά αλλά και για τα δικά τους παιδιά. Αν απαιτούσαν από την πολιτεία να μην υποβαθμιστεί το επίπεδο φιλοξενίας και μάθησης των παιδιών τους, εξ αιτίας της ανικανότητας προγραμματισμού. Θα περίμενε όμως κανείς από πρόσφυγες να κάνουν ότι περνά απ’ το χέρι τους για να μην ζήσουν τον πόνο της προσφυγιάς, ανήλικα παιδιά.
Τι θα ζητούσαν οι ίδιοι αν τα παιδιά τους βρίσκονταν σε έναν ξένο τόπο; Θα θεωρούσαν ότι η παρουσία τους “μαγαρίζει” τα σχολεία της περιοχής; Είναι θλιβερός ο τρόπος με τον οποίο οι Έλληνες, ένας λαός που γνωρίζει όσο ελάχιστοι άλλοι από προσφυγιά, λειτουργεί με τόσο ωφελιμιστικό τρόπο.
Το καλύτερο σενάριο που μπορούμε να πιστέψουμε είναι ότι οι γονείς αυτοί, έπεσαν θύμα μιας φασιστικής πλάνης που βρήκε εύφορο έδαφος οργωμένο από τον λαϊκισμό και σύντομα θα αντιληφθούν το λάθος τους. Το χειρότερο, ότι ο σπόρος του φασισμού έχει ριζώσει για τα καλά στις ψυχές των Ελλήνων. Ακόμη χειρότερα, καθώς πρόκειται για πρόσφυγες που “βολεύτηκαν” σε έναν φιλόξενο τόπο και τώρα δεν θέλουν άλλους πρόσφυγες στην αυλή τους, οι οποίοι κατά την πεποίθησή τους θα δυσκολέψουν την καλή ζωή τους.
Αφήστε μια απάντηση