Είναι αργά για δάκρυα Φίλη (Δρίτσα και Μπαλτά)

7acce66d40ec90c2d61987b409cbf850_xl-1Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης σηματοδοτεί μια (ακόμη) απότομη στροφή του Αλέξη Τσίπρα προς τα δεξιά.

 Από τον νεοφιλελευθερισμό περνά πλέον και στον νεοσυντηρητισμό υποτάσσοντας την κυβέρνησή του στις ορέξεις της εκκλησίας – και μάλιστα σε μια από τις πιο σκοταδιστικές εκδοχές της.

Τηρουμένων των αναλογιών θα έλεγε κανείς ότι ο πρωθυπουργός από Ομπάμα γίνεται Μπους – δηλαδή δεν αθέτησε απλώς το σύνολο των προεκλογικών του υποσχέσεων στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, όπως έκανε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά αποδέχεται και δευτερεύοντα αλλά σημαντικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά των πρώην αντιπάλων του.

Η απομάκρυνση Φίλη είναι το επιστέγασμα αυτής της στροφής. Ο απερχόμενος υπουργός παιδείας ήταν ίσως ο υπουργός που έμεινε πιο κοντά στις προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σε γενικές γραμμές μπορεί να μην βοήθησε αλλά δεν ενόχλησε το χώρο της εκπαίδευσης, όπως είχαν κάνει προηγούμενοι υπουργοί.

Η στάση του απέναντι στην εκκλησία αποτελεί τον ελάχιστο παρανομαστή όχι μιας αριστερής αλλά μιας μη-σκοταδιστικής κυβέρνησης.

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να αρχίσουμε να συμπάσχουμε για έναν από τους πιο ορκισμένους υποστηρικτές των μνημονίων η απόσταση είναι τεράστια. Όχι μόνο γιατί η υπογραφή του στις εντολές των πιστωτών θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του ελληνικού λαού αλλά γιατί αντιμετώπισε με χυδαιότητα όσους αμφισβητούσαν την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας σε ελληνικές και ξένες τράπεζες και στην Τρόικα.

«Θα σε τελειώσουμε» ήταν η χαρακτηριστική δήλωσή του απέναντι στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, την εποχή που ο Φίλης συστρατευόταν με τη ΝΔ επιχειρώντας να συνδέσει την πρόεδρο της βουλής με τη Χρυσή Αυγή.

Η κατάσταση είναι ακόμη πιο θλιβερή στην περίπτωση του συμπαθέστερου Θεόδωρου Δρίτσα, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία και τελικά πετάχτηκε σαν στυμμένη λεμονόκουπα από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Τσίπρα.

Δεν θα μάθουμε ποτέ αν πίστευε πραγματικά ότι θα μπορούσε να πετύχει καλύτερους όρους ξεπουλήματος του ΟΛΠ ή αν απλώς δεν ήθελε να αφήσει την υπουργική καρέκλα. Κυρίως όμως δεν μας ενδιαφέρει.

Η στάση του, από τις διαπραγματεύσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις, μέχρι την επίσκεψη στο Ισραήλ – όπου κάποτε κατέβαινε σαν ακτιβιστής – προκάλεσε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στη γενική εικόνα της ελληνικής αριστεράς.

Ο Φίλης δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ για το ήθος του όπως ο Δρίτσας. Συνεπώς ο δεύτερος συνδέει πολύ περισσότερο το όνομα της αριστεράς με την προδοσία του δημοψηφίσματος. Και αυτό είναι ασυγχώρητο.

Η μήπως θα έπρεπε να λυπηθεί κανείς για την τύχη του Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος περιφερόταν σε συνέδρια προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τους παρευρισκόμενους λέγοντας ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ… δεν θα υπάρχει νερό στα νησιά. Ποιος άλλος υπουργός έφτασε να θυμίζει σε τέτοιο βαθμό ένα τρομολαγνικό δελτίο του Mega;

Το έχουμε πει και στο παρελθόν και θα το επαναλάβουμε: Οι υπουργοί και οι βουλευτές που υπέγραψαν τα μνημόνια θα πρέπει να ζήσουν και να πεθάνουν με αυτό το στοιχείο ως βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής τους καριέρας.

Άρης Χατζηστεφάνου – http://info-war.gr/

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *