Θέλει τέχνη να είσαι Νίκος Παρασκευόπουλος. Να καταφέρεις δηλαδή, να κάνεις την ελληνική κοινωνία, να στραφεί εναντίον σου, για πράγματα που δεν αποτελούν αντικείμενο τρέχοντος προβληματισμού. Η θέση πως πρέπει να αποποινικοποιηθεί το κάψιμο της σημαίας αναστάτωσε τους «ευαίσθητους» περί τα εθνικοπατριωτικά, ενώ η θέση πως πρέπει να αποδεχθούμε και να συμβάλουμε στην προσπάθεια «εκδημοκρατισμού της Χρυσής Αυγής» έσπειρε ανατριχίλα στο δημοκρατικό τόξο.
Mέχρι και ο φίλος του Ευάγγελος Βενιζέλος, χορδή, βέλος και ευρύ σώμα του τόξου, φαντάζομαι πως παίρνει αποστάσεις.
Μήπως του Παρασκευόπουλου του περισσεύει πολιτικό θάρρος που λείπει στους υπόλοιπους; Μήπως τολμά όσα άλλοι δεν τολμούν;
Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, απλώς για μια ακόμη φορά πλασάρει θεσμοανησυχίες, σε ένα ψευδοακαδημαϊκό πεδίο, για εσωτερική κατανάλωση. Αδυνατεί να καταλάβει και τι είπε και πόσο αποτελούν ουσιαστικό προβληματισμό για την κοινωνία.
Αυτοτοποθετημένος ψηλότερα από την κοινωνία και τους ενοχλητικούς καημούς της, απλώς βρήκε ένα πεδίο «διαφορετικότητας» για να προβάλει τις προκλήσεις του και να αποτρέψει ίσως την πολιτική του εξαφάνιση.
Δεν υπάρχει εκδημοκρατισμός της Χρυσής Αυγής για να συμβάλει κάποιος. Ενδεχομένως να υπάρχει καμουφλάρισμά της πίσω από εθνικιστικές θέσεις για να πάψει να φοβίζει με τη ρητορική μίσους, αλλά όχι εγκατάλειψη του μίσους που είναι η ουσία του ναζισμού.
Απ΄ όσα προβλήματα μαστίζουν την κοινωνία, ο Παρασκευόπουλος επέλεξε μια γωνία να φτιάξει μετερίζι για να ξεχωρίζει με νομομπουρδοκλομένες θεωρήσεις εσωτερικής κατανάλωσης και εξωτερικής πρόκλησης. Ο ακαδημαϊκός και μάλιστα αυτός που θέλει να λέει πως εκφράζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν κάνει συνεχή διαστολή των εννοιών για να χωρέσει τη σύγχυσή του. Ο καθηγητής και ευτυχώς πρώην υπουργός Παρασκευόπουλος, το κάνει συνεχώς, αλλά φροντίζει να παραμένει φτηνός στο αλεύρι ακριβοπουλώντας τα πίτουρα.
Ο Νίκος Παρασκευόπουλος δεν διακρίνεται από κανένα πολιτικό θάρρος. Απλώς θεωρεί πως η κοινωνία πρέπει να σηκώνεται στη μία ρόδα, όποτε επιλέξει να παράξει μια προκλητική γενικότητα, επειδή δεν μπορεί να παράξει τίποτα άλλο. Και σίγουρα θα βρεθούνε καμιά δεκαριά παντών κομμάτων και παντός καιρού να αναφωνήσουν «μα ο κύριος καθηγητής».
Στην πορεία του ως υπουργός δημιούργησε μόνο προβλήματα και εξυπηρέτησε με την πρακτική του τα πιο συντηρητικά κομμάτια στη Δικαιοσύνη. Βέβαια στον αντίποδα, υποδείκνυε προωθημένες θέσεις για να χουμε να λέμε.
Ο Νίκος Παρασκευόπουλος, απέτρεψε τον πειθαρχικό έλεγχο της πρώην Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Ευτέρπης Κουτζαμάνη, για μεθοδεύσεις της στην υπόθεση Βγενόπουλου, παρότι υπήρχε αναφορά Εισαγγελέα με σοβαρά στοιχεία, διατάζοντας αυτόν τον έλεγχο λίγο πριν φύγει από την Εισαγγελία η Κουτζαμάνη και όχι έγκαιρα με αποτέλεσμα να μην ελεγχθεί ποτέ.
Με ανάλογο τρόπο, ο Νίκος Παρασκευόπουλος, απέτρεψε τον έλεγχο του Αντιπροέδρου του ΣτΕ , Αθανάσιου Ράντου, ο οποίος με στοιχεία εμφανιζόταν να ευνοεί υποψήφια για το ΣτΕ σε διαγωνισμό, χαρακτηρίζοντας τα στοιχεία προσωπικά δεδομένα. Δεν έστειλε τα στοιχεία στην Εισαγγελία για να κρίνει, αλλά έγινε ο ίδιος Εισαγγελέας και Αρχή Προσωπικών Δεδομένων.
Με τις νομικές του ρυθμίσεις επίσης, ο Νίκος Παρασκευόπουλος, κατάφερε να θέσει εκτός φυλακής, πολλούς από αυτούς που ήταν υπόδικοι για εγκλήματα του λευκού κολάρου. Όταν καταδεικνύαμε δημοσιογραφικά όλα αυτά, κάποιοι μιλούσαν για τι άλλο, για εμμονές.
Την ίδια ώρα μέσω φιλικών εντύπων, ο Νίκος Παρασκευόπουλος φιλοτεχνούσε το προφίλ του δικαιωματιστή και «ανοιχτού» περί τα δικαιώματα. Σήμερα βέβαια, είναι αυτά τα φιλικά έντυπα που σηκώνουν τα χέρια μπροστά στη θεωρία της «εκδημοκρατισμένης Χρυσής Αυγής» η οποία ωχριά μπροστά στη «σοβαρή» της ΝΔ. Τελικώς, όλα εδώ πληρώνονται.
Αφήστε μια απάντηση