Είναι σίγουρο, ότι οι περισσότεροι δε μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την εκτενή συνέντευξη του Α. Τσίπρα στους «Σκούλιγκανς» (άλλη μια τσογλανοπαρέα, που έκανε το χαβαλέ επάγγελμα, της έκατσε και έκτοτε κονομάει με τον επιτηδευμένο χαβαλέ).
Οσοι τη διάβασαν για να τη σχολιάσουν, έμειναν στα πιασάρικα: έχω βρεθεί σε παρέες που πίνουν χασίς, έκανα σκονάκια στο σχολείο, έκλεψα παγωτό από τον περιπτερά, έβαλα βύσμα στο στρατό κι άλλα παρόμοια, εντελώς ασήμαντα από πολιτική άποψη.
Εμείς, όμως, εντοπίσαμε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό πολιτικά. Τον αδίστακτο τυχοδιωκτικό λαϊκισμό που χαρακτηρίζει το άτομο και την πολιτική που υπηρετεί. Κάθε φορά που αυτοί που του έπαιρναν τη συνέντευξη διαφωνούσαν με κάτι που εξέφραζε και επέμεναν στη διαφωνία τους, στο τέλος συμφωνούσε μαζί τους (για παράδειγμα στην άποψη που εξέφρασε για το Μάο ή για τις προσωπικές σχέσεις μεταξύ των πολιτικών).
Ως προς αυτό, μόνο με έναν άλλο αστό πολιτικό ταυτίζεται ο Τσίπρας. Με τον Αβραμόπουλο. Οι πολιτικές τους θέσεις υποτάσσονται στις ανάγκες της εικόνας, του πολιτικού ίματζ. Γι’ αυτό και δεν έχει σημασία αν έχει προσλάβει επαγγελματία ίματζμέικερ. Και ο ίδιος και ο πυρήνας των ροζ γιάπηδων που τον περιβάλλει, μ’αυτό ασχολούνται. Γι΄ αυτό και είναι έτοιμος σε χρόνο dt να εγκαταλείψει μια άποψη, αν αυτό βοηθάει την εικόνα που του φιλοτεχνεί ο συνομιλητής του.
Από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Αφήστε μια απάντηση