Το πρώτο, αυτή τη στιγμή, είναι το αίσιο τέλος: το εξάχρονο παιδί της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη θα είναι στο εξής με τη γιαγιά του, όπως έπρεπε νάχει συμβεί εξαρχής, και όπως αποφάσισε την Κυριακή το απόγευμα η εισαγγελέας ανηλίκων. Αυτό είναι το πιο σημαντικό – και είναι σημαντικό πρώτα απ’ όλα για τον κόσμο που κινητοποιήθηκε για την υπόθεση αυτή.
Πρώτα απ’ όλα, λοιπόν, για τη Ρούπα, τον Μαζιώτη και την Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, που κατέβηκαν σε απεργία πείνας και δίψας, για να υπερασπιστούν με το σώμα τους το αυτονόητο, φτάνοντας να νοσηλευτούν, οι δύο από τους τρεις, στη Σωτηρία. Έπειτα για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, τις οργανώσεις της Αριστεράς, τους ανθρώπους που δήλωσαν με λόγια και με πράξεις την αλληλεγγύη τους, χωρίς «ναι μεν αλλά» – και συμπεριλαμβάνω εδώ κι αυτούς που το έκαναν αν και στηρίζουν την κυβέρνηση. Η απόφαση είναι νίκη για τον κόσμο που δήλωσε αλληλέγγυος, με βάση την κοινή αίσθηση για το δίκιο, και την προφανή σκέψη, ότι τα παιδιά των διωκόμενων γίνονται μέρος της δίωξης των γονιών τους μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Τέλος καλό, λοιπόν. Αλλά όλα καλά;
Η ανάθεση του παιδιού στη μητέρα της Ρούπα είναι υπόμνηση ότι η αλληλεγγύη μπορεί και να κερδίζει. Είναι όμως και υπενθύμιση ότι αυτά που ανήκουν στη σφαίρα του αυτονόητου έχουν λιγοστέψει ανησυχητικά πολύ – κι αυτό χρειάζεται να μην ξεχαστεί από το τελευταίο 48ωρο. Όχι για λόγους μικρόψυχου καταγγελτισμού και αντικυβερνητικής «συνέπειας». Αλλά γιατί όσα συνέβησαν αυτές τις δύο μέρες δεν προσφέρονται για συμπεράσματα της στιγμής – πολλώ δε μάλλον για επικοινωνιακές εξάρσεις φιλοκυβερνητικής πλειοδοσίας.
* Όποιος γνωρίζει την αγριότητα των επιχειρήσεων της Αντιτρομοκρατικής και των κουκουλοφόρων της, και ειδικά την εργαλειοποίηση των παιδιών, από τη σύλληψη Κουφοντίνα ως αυτή του Γουρνά, πάντα στο όνομα της μέγιστης αποτελεσματικότητας απέναντι στον εχθρό, δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων: «Η επιλογή της Αντιτρομοκρατικής να πραγματοποιήσει την επιχείρηση σύλληψης σε χρόνο και τόπο κατά τον οποίο το παιδί ήταν παρόν, δείχνει πόσο χαμηλά είναι στις προτεραιότητες του κράτους η προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας του».
* Όποιος σκέφτεται με την κοινή λογική, διαβάζοντας την ενυπόγραφη δήλωση της αδελφής της Πόλας Ρούπα, ότι οι συγγενείς χρειάστηκε να ψάξουν όλα τα δωμάτια του Νοσοκομείου Παίδων, για να βρουν τελικά φρουρούμενο το παιδί, και να ακούσουν την παιδοψυχίατρο να τους απαγορεύει την επίσκεψη το Σαββατοκύριακο, καταλαβαίνει το προφανές: ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης είπε ψέματα στην ΕΡΤ, ισχυριζόμενος ότι θεία και γιαγιά το επισκέπτονταν καθημερινά. Απλά ψέματα, καθώς το ίδιο βεβαίωσε ο Μανόλης Γλέζος, που επίσης προσπάθησε να δει το 6χρονο παιδί. Απλά ψέματα, που υποχρέωσαν τους γονείς του παιδιού και την Αθανασοπούλου να υπερασπίζονται την αλήθεια με το σώμα τους – με απεργία πείνας και δίψας. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα πολιτικής ηθικής, αλλά και πολιτικής στάθμισης – ζήτημα που δεν αναιρούν οι ευχαριστίες του Φραγκίσκου Ρακγκούση προς την κυβέρνηση. Το να λες ψέματα ενώ η αλήθεια βοά, σημαίνει πως, όταν απέναντι είναι «τρομοκράτες και αναρχικοί», κρίνεις επωφελέστερο να είσαι υπουργός Εισαγγελέων και Δικαστών, παρά Δικαιοσύνης και Δικαιωμάτων.
* Όποιος δεν θέλει να λέει ψέματα στον εαυτό του, χρειάζεται να προβληματιστεί ειδικότερα με τη δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης –μνημείο πολιτικαντισμού–, σύμφωνα με την οποία, κατήγοροι της κυβέρνησης για την υπόθεση Ρούπα ήταν αυτοί που μέμφονταν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν έκλεινε τις φυλακές «τύπου Γ». Πρόκειται για τη γνωστή θλιβερή τακτική-πασπαρτού: όποιος διαφωνεί μαζί μας, είναι με τη Νέα Δημοκρατία.
* Όποιος, τέλος, δεν έχει ασθενή μνήμη, όποιος θυμάται λοιπόν το πρόσφατο λοκ-άουτ στη Νομική, την απαγόρευση της διαδήλωσης κατά του Ομπάμα ή τα κωλύματα στην παράσταση «Ισορροπία του Nash», δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με την παρατήρηση του Δικτύου: τα έργα και οι ημέρες της «αντιτρομοκρατίας» δεν είναι μόνο τεκμήρια ότι «το κράτος έχει συνέχεια» – είναι, επίσης, τεκμήρια αφοσίωσης και αυτής της κυβέρνησης στους υπερατλαντικούς συμμάχους της. Η εφαρμογή του αυτονόητου, με άλλα λόγια, δεν αναιρεί την αδιανόητη διαχείριση της υπόθεσης ως το απόγευμα της Κυριακής.
Το σημαντικό είναι πως, έστω και έτσι, το παιδί της Ρούπα θα είναι με τη γιαγιά του. Αν όμως χρειάστηκε γι’ αυτό μια ολόκληρη κινητοποίηση, που απαίτησε να μην είναι όλα πολιτική, είναι γιατί στο χρηματιστήριο πολιτικών αξιών του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι πια σε ιστορικό χαμηλό. Ψήφους δεν έφερναν ποτέ – εξού και πάντα οι «δικαιωματικοί» περιβάλλονταν με την καχυποψία των «ρεαλιστών κυβερνητικών». Με τις σημερινές ιεραρχήσεις, το αυτονόητο περνά αυτονοήτως από τον αντίποδα: από την κρισάρα «ειδικών» και «θεσμών», εντός και εκτός, που δεν διακρίνονταν ποτέ για τον δικαιωματισμό τους.
Πηγή: Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου – rednotebook.
Αφήστε μια απάντηση