Συντάκτης: Τάσος Παππάς – “Εφημερίδα των Συντακτών”Κινητικότητα δεν παρατηρείται μόνο στην περιοχή της Κεντροαριστεράς, η οποία ψάχνεται για να βρει τον ρόλο της στο πολιτικό σκηνικό, κινητικότητα υπάρχει και στον χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Βεβαίως δεν πρόκειται για κάτι πρωτοφανές.
Κόμματα, κινήσεις, ομάδες και ανένταχτες προσωπικότητες αυτής της Αριστεράς συζητούν εδώ και πολλά χρόνια και αναζητούν τρόπους προκειμένου να ξεπεραστεί η πολυδιάσπαση που την ταλανίζει. Ανεπιτυχώς μέχρι τώρα.
Οι μικροί εμφύλιοι και οι δίκες προθέσεων έδιναν τον τόνο.
Η εντύπωση πάντως που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο που παρακολουθεί και ενδιαφέρεται (δεν πρόκειται για αμελητέο μέγεθος) είναι ότι, με βάση τις επίσημες θέσεις που έχουν διατυπωθεί και τους στόχους που η κάθε πλευρά θέτει, αυτά που χωρίζουν τις διάφορες συλλογικότητες είναι λιγότερα απ’ αυτά που τις ενώνουν.
Στους τρίτους, σ’ αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με το σύμπαν της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, πάντα έτσι φαινόταν η κατάσταση και γι’ αυτό δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν συμπορεύονται δυνάμεις που σε γενικές γραμμές συμφωνούν και στο ποιος είναι ο αντίπαλος και στο ποια πρέπει να είναι η επιδίωξη της Αριστεράς.
Ο ναρκισσισμός της λεπτομέρειας, η διεκδίκηση της αυθεντίας σ’ ό,τι αφορά την ερμηνεία των ιδρυτικών κειμένων, η έπαρση της μοναδικότητας, η διαφορετική εκτίμηση για το τι έφταιξε και το πρώτο σοσιαλιστικό πείραμα εκφυλίστηκε, αλλά και οι μικροηγεμονισμοί ήταν μερικές από τις αιτίες.
Κάπως έτσι οι συνεχείς ήττες ήταν το φυσικό περιβάλλον της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Ηττες που χρεώνονταν άλλοτε στις δυσμενείς αντικειμενικές συνθήκες, άλλοτε στην κακή προετοιμασία του επαναστατικού υποκειμένου, άλλοτε στον ταξικό αντίπαλο (αυτός βεβαίως τη δουλειά του έκανε), άλλοτε στον εσωτερικό εχθρό (ρεφορμισμός, ρεβιζιονισμός) που υποτίθεται πως ήταν η πέμπτη φάλαγγα της αστικής τάξης στο εσωτερικό του κινήματος.
Στην παρούσα φάση πάντως η συγκυρία προσφέρεται για να ξεκινήσει ένας οργανωμένος διάλογος, χωρίς προαπαιτούμενα, αστερίσκους και μακροβούτια στην Iστορία, ο οποίος μπορεί να έχει αίσια κατάληξη, δηλαδή να οδηγήσει στην απόφαση για κοινό βηματισμό σε όλα τα επίπεδα: και στην καθημερινή πάλη για την υπεράσπιση των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση και στις εκλογές για να έρθει μια αξιοπρεπής επίδοση στις κάλπες που θα δώσει στο εγχείρημα τη δυνατότητα να απευθυνθεί σε ευρύτερο ακροατήριο, να αγωνιστεί από καλύτερες θέσεις και να αξιολογηθεί όχι μόνο για την ένταση της καταγγελίας του (σχετικά εύκολη υπόθεση), αλλά και για την ποιότητα των λύσεων που προτείνει.
Οι παράγοντες που λειτουργούν ενισχυτικά προς αυτήν την κατεύθυνση είναι πολλοί:
Το ευρωπαϊκό μοντέλο έχει χάσει σημαντικό μέρος από την αίγλη του.
Το ευρώ δεν συγκεντρώνει τα θηριώδη ποσοστά των προηγούμενων ετών.
Η γερμανική Ευρώπη προκαλεί αποστροφή σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Το βασικό ιδεολογικό αφήγημα του νεοφιλελευθερισμού ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» αμφισβητείται έντονα, ενώ οι πολιτικές εφαρμογές του -μόνιμη λιτότητα, εργασιακός μεσαίωνας, προκλητικές ανισότητες- συναντούν την αντίδραση των πολιτών.
Τα παλιά πολιτικά κόμματα δεν είναι σε θέση, λόγω του κακόφημου παρελθόντος τους, να λειτουργήσουν ως μηχανισμοί εκτόνωσης και ακίνδυνης για το σύστημα έκφρασης της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Τα κυρίαρχα συναισθήματα στην ελληνική κοινωνία, όπως προκύπτει από τις σχετικές έρευνες, είναι ο θυμός και η οργή.
Μέρα με τη μέρα κερδίζει έδαφος η αντίληψη ότι οι συσχετισμοί που επικρατούν στην Ευρώπη δεν επιτρέπουν καμία απόκλιση, έστω και σοσιαλδημοκρατικής λογικής, από το ασφυκτικό καθεστώς που έχουν επιβάλει οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Ενα σημαντικό κομμάτι της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως αυτό που προέρχεται από τη ριζοσπαστική και την παραδοσιακή Αριστερά, εμφανίζεται απογοητευμένο με τους συμβιβασμούς της κυβέρνησης, κρατάει αποστάσεις, δεν πριμοδοτεί το ΚΚΕ και για την ώρα συνωστίζεται στις κατηγορίες των αναποφάσιστων και της αποχής.
Ετσι, είναι αξιοσημείωτη η πρωτοβουλία που πήρε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καταθέσει ένα σχέδιο συνεργασίας πάνω στους εξής πολιτικούς άξονες:
▶ Ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης του αστικού, μνημονιακού μπλοκ κυβέρνησης-Ε.Ε.-ΔΝΤ-κεφαλαίου, με τη δύναμη του εργατικού λαϊκού κινήματος.
▶ Αμεση, «μονομερής» ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως π.χ. η προστασία των ανέργων, οι αυξήσεις των μισθών, των συντάξεων και του λαϊκού εισοδήματος.
▶ Κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων της κοινωνικής καταστροφής και της επιτροπείας.
▶ Αμεση στάση πληρωμών στους δανειστές-τοκογλύφους, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους.
▶ Εξοδος από την ευρωζώνη, ρήξη/αποδέσμευση από την Ε.Ε. από τη σκοπιά του διεθνισμού, στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των λαϊκών-εργατικών αναγκών.
▶ Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.
▶ Εξοδος της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, αποδέσμευση από τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού.
▶ Υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων ενάντια στην εργοδοτική βία, την κρατική καταστολή, τη δικτατορία των μιντιοκρατών, την αστυνομοκρατία και τον νεοφασισμό.
▶ Να σταματήσει η κλοπή των εργαζομένων από τις τράπεζες. «Σεισάχθεια» στο ιδιωτικό χρέος των λαϊκών οικογενειών.
◼ Το πλαίσιο έχει σαφές ιδεολογικό στίγμα και είναι ευρύχωρο πολιτικά για να χωρέσει όλες τις αποχρώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Το ζητούμενο είναι αν θα υπάρξει ανταπόκριση.
Ρε παιδιά,αυτός ο νυν και αεί καραπασόκος-πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστής και σοσιαλδημοκράτης
βαστάζος των αφεντικών, ο συστημικός Τάσος Παππάς, δεν έχει βαρεθεί ακόμη να βαράει το ταμπούρλο
της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της ριζοσπαστικής κτλ αριστεράς που πρέπει να ενωθεί κτλ με ένα κοινό πρόγραμμα για να ανακουφίσει το λαό ( χα, χα, χα μέσα στον καπιταλισμό, μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ που δεν αμφισβητούνται, όπως έλεγε εξαρχής ο Τσίπρας). Κανέναν άλλο πιο φρέσκο δεν έχουν;