Θεμα-τοφύλακες της Ιστορίας του σκοταδισμού

Σχεδόν προφητικός ακόμα και για τον εαυτό του ήταν ο πανεπιστημιακός καθηγητής Χάρης Αθανασιάδης με ειδικό ερευνητικό αντικείμενο την Ιστορία της Εκπαίδευσης και τη Δημόσια Ιστορία.

Στο πρόσφατο βιβλίο του «Τα αποσυρθέντα βιβλία, Εθνος και σχολική Ιστορία στην Ελλάδα, 1858-2008» μελετάει για ποιους λόγους και υπό ποιες συνθήκες ένα σχολικό εγχειρίδιο γίνεται αντικείμενο δημόσιας διαμάχης.

Αφετηρία της μελέτης του ήταν η «πυρά» στην οποία έριξαν οι φανατικοί, οι εθνικιστές και οι κάθε λογής προπαγανδιστές τους το βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού που συντάχτηκε από την ομάδα ιστορικών υπό την εποπτεία της τότε υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου.

Η συγκεκριμένη μελέτη εξετάζει το πώς κάθε νέο βιβλίο που απέκλινε από το κατασκευασμένο εθνοποιητικό πρότυπο διδασκαλίας της Ιστορίας, το οποίο είχε διαμορφωθεί στα τέλη του 19ου αιώνα, αφοριζόταν ως αιρετικό και αποσυρόταν.

Ο ίδιος μάλιστα αναδεικνύει, σε αντίθεση με τον θλιβερό αυτόν κανόνα, το δημοφιλέστερο και μακροβιότερο αναγνωστικό του 19ου αιώνα, που κατάφερε, αν και απέκλινε από τον ισχύοντα κανόνα, να αναγνωριστεί διαχρονικά ακριβώς επειδή είχε γραφτεί λίγο πριν αυτός ο κανόνας κατισχύσει ολοκληρωτικά.

Να λοιπόν που η σημερινή πραγματικότητα ξεπέρασε τον καθηγητή, μια και στην προκειμένη περίπτωση η αθλιότητα και οι επιθέσεις στο πρόσωπό του, στις μελέτες και στις έρευνές του εξαπολύθηκαν πριν ακόμα ο ίδιος βάλει την προσωπική του συμβολή σε μια προσπάθεια να υπάρξει επιτέλους μια σύγχρονη γραφή και διδασκαλία της Ιστορίας.

Ο ταγός του εθνολαϊκισμού, τηλεπαρουσιαστής και εκδότης Θέμος Αναστασιάδης, ακονίζει από τώρα τα δόντια του πλάι στις ακροδεξιές κραυγές για τα σχολικά βιβλία που… θα γραφτούν!

Η δημόσια παιδεία για άλλη μια φορά καλείται να υποκλιθεί στους «survivors» της κλειδαρότρυπας, του σεξισμού, του ρατσισμού, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας και κυρίως στους αγράμματους και στους υπερασπιστές του δόγματος «αν δεν μας αρέσει η Ιστορία, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν».

«Σύμβουλος του Γαβρόγλου παραχαράκτης της Ιστορίας» («Πρώτο Θέμα» 9/4/2017).

Στο «ρεπορτάζ» ο καθηγητής Χάρης Αθανασιάδης με «έγκυρες αναλύσεις» στιγματίζεται περίπου ως προδότης λόγω της παραδοχής ότι ο ελληνικός στρατός στη Σμύρνη προέβη σε σφαγές ή ότι η Κωνσταντινούπολη λέγεται Ιστανμπούλ.

Εξ αυτού μάλιστα συνάγεται ότι είναι ένας υβριστής και παραχαράκτης της Ιστορίας, που δεν είναι δυνατόν να επιμορφώνει εκπαιδευτικούς.

Με τη γνωστή μέθοδο του τσουβαλιάσματος μελετών και ιστορικών ερευνών, που απαγορεύει τη διαφορετική προσέγγιση ακόμα κι όταν βασίζεται σε ιστορικές πηγές και αρχεία τα οποία δεν αμφισβητούνται, η συνταγή είναι κοινή: οι ιστορικοί μύθοι που διαμορφώνουν όλοι οι λαοί είναι –ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας– η μόνη αλήθεια και το διαβεβαιώνουν αυτό οι συνεργάτες του «Πρώτου Θέματος»!

Το πολεμικό αφιέρωμα

Μετά το συντονισμένο μιντιακό και ακροδεξιό πογκρόμ που εξαπολύθηκε εναντίον του βιβλίου Ιστορίας της Εκτης Δημοτικού το 2007, το «Πρώτο Θέμα» έκλεισε την πολύμηνη εκστρατεία με ένα γκάλοπ της Metron Analysis και ένα πολεμικό αφιέρωμα 7 σελίδων αθλιότητας σε βάρος τής τότε υπουργού Παιδείας και των επιστημόνων συγγραφέων του βιβλίου, με κεντρικό σημείο την ατυχή διατύπωση περί «συνωστισμού», που αποτέλεσε το φιτίλι για τη συντονισμένη επίθεση.

«Να πάνε σπίτια τους οι γενίτσαροι της ιστορίας. Προσωπικά δεν περίμενα το ανιστόρητο βιβλίο της ιστορίας για να καταλάβω ότι η Μαριέττα δεν πολυστέκει στα καλά της.

Ειλικρινά είναι πολιτικά ηλίθια […] ακατάλληλη για υπουργός Παιδείας, μονομανής, εμπαθής και προκλητική […]

Το σύστημα επιτρέπει να γράφεται η ιστορία από τέσσερις πέντε περιθωριακούς […] Ειλικρινά ούτε η Ντόρα δεν το έκανε τόσο ωμά {…}

Η Ελλάδα τους φτύνει κι αυτά τα ακαδημαϊκά παράσιτα νομίζουν ότι βρέχει»

(«Πρώτο Θέμα» 25/3/2007).

Ενα χρόνο μετά τη δημόσια διαμάχη για το «εθνικά προβληματικό» βιβλίο ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, που αποσύρθηκε μετεκλογικά από τον υπουργό Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, δημοσιεύτηκαν στον Τύπο τα ονόματα της συγγραφικής ομάδας στην οποία ανατέθηκε η σύνταξη του επόμενου εγχειριδίου.

«Πρόκειται για τους καθηγητές του ΑΠΘ Ιωάννη Κολιόπουλο και Ιάκωβο Μιχαηλίδη, τον σχολικό σύμβουλο Θανάση Καλλιανιώτη και τον φιλόλογο Χαράλαμπο Μηνάογλου. Ο τ. υπουργός είχε δώσει τότε εγγράφως εντολές για το πώς θα γραφτεί το βιβλίο» (Ιός 21/6/2008, Το ξαναγράψιμο (του βιβλίου) της ιστορίας, υμνητές δωσιλόγων στη θέση της Ρεπούση).

Το δεύτερο πογκρόμ έγινε αναδρομικά και αφορούσε κατά κύριο λόγο την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θάλεια Δραγώνα.

Οταν ως βουλευτής τοποθετήθηκε ειδική γραμματέας εκπαιδευτικού σχεδιασμού στο υπουργείο Παιδείας, έγινε αντικείμενο χλευασμού από τους ίδιους κύκλους – με προεξάρχοντες και πάλι τον Θέμο Αναστασιάδη και τη φυλλάδα του.

Η Θάλεια Δραγώνα υπέβαλε τον Οκτώβριο του 2010 την παραίτησή της στην τότε «εκσυγχρονίστρια» υπουργό Αννα Δαμαντοπούλου, που την έκανε αμέσως δεκτή όταν άρχισαν να… διαρρέουν στο διαδίκτυο αποσπάσματα από την ύλη που επρόκειτο να περιληφθεί στα σχολικά βιβλία κι ενώ τα «κίτρινα» ψευδή ρεπορτάζ αμφισβητούσαν ακόμα και το επιστημονικό κύρος της Θ. Δραγώνα.

Η κ. Δραγώνα δήλωσε ότι αναγκάστηκε να φύγει «μη αντέχοντας άλλο τον πόλεμο του παρακράτους».

Προηγήθηκε και πάλι η γνωστή φυλλάδα, που δημοσίευσε τον Μάρτιο του 2010 επικριτικό άρθρο εναντίον της με αφορμή τη διαμάχη της με τη δασκάλα Χαρά Νικοπούλου.

Πρόσφατα δε, μετά και την τοποθέτηση της Χαράς Νικοπούλου ως μετακλητής υπαλλήλου στο γραφείο χρυσαυγίτη βουλευτή, κορυφώθηκε η καριέρα της συγκεκριμένης ως «ηρωικής δασκάλας» της ακριτικής Θράκης, ως «σύγχρονης Μπουμπουλίνας» ως «θηλυκού Λεωνίδα της Σπάρτης», ως «δασκάλας με παντελόνια», ως «φυσικής συνέχειας του Ρήγα Φεραίου, του Μαρίνου Αντύπα και του Δημήτρη Γληνού».

Λίγο πριν από την παραίτηση Δραγώνα «ανακαλύφθηκε» από ακροδεξιούς και παρακρατικούς κύκλους το βιβλίο που είχε συγγράψει με την πανεπιστημιακή καθηγήτρια Αννα Φραγκουδάκη το 1997 «Τι είν’ η πατρίδα μας; – Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση».

Είναι γνωστό ότι το 1996 η καθηγήτρια της Κοινωνιολογίας Αννα Φραγκουδάκη και η Θάλεια Δραγώνα διαμόρφωσαν το πρόγραμμα εκπαίδευσης των μουσουλμανόπαιδων της Θράκης.

Απόλυτη διαστρέβλωση

Στόχος του, η αναβάθμιση της εκπαίδευσης των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας.

Το πρόγραμμα βέβαια πέτυχε, είναι μέχρι σήμερα ζωντανό, ενώ οι εθνικιστικές κορόνες των χουντικών και των κάθε λογής φανατικών εθνικιστών κατέρρευσαν μπροστά στην ευρύτατη αποδοχή του και από τις τοπικές κοινωνίες.

Στον ιστορικό Αντώνη Λιάκο επιφύλαξε αναφορά όχι μόνο στο «Πρώτο Θέμα» αλλά και στην τηλεοπτική εκπομπή του ο Θέμος Αναστασιάδης, με την προσφιλή μέθοδο της απόλυτης διαστρέβλωσης και της κατασυκοφάντησης τον Δεκέμβριο του 2015.

Ανέφερε ότι ο καθηγητής διδάσκει όλες τις θεωρίες κατά της Ελλάδας.

Μάλιστα, ανάμεσα στις επιστημονικές ατάκες του, ο ΟΛΑ ΞΕΚΟΛΛΑ απεφάνθη ότι είναι καλύτερα να βάζουμε πανεπιστημιακούς από την Τουρκία και τη Βουλγαρία να διδάσκουν καθώς θα είναι φτηνότεροι και πιο φιλέλληνες.

Το «Πρώτο Θέμα» φιλοξένησε και τρεις σελίδες αθλιότητας για τον καθηγητή, γραμμένες με προσπάθεια απομίμησης επιστημονικού ύφους και αφού πρώτα ο Αντώνης Λιάκος είχε ήδη στοχοποιηθεί από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα κατά καιρούς δημοσιεύματα και οι εκστρατείες εναντίον καθηγητών και βιβλίων από το «Πρώτο Θέμα» και τους άλλους οπαδούς της κλειδαρότρυπας, του εθνικισμού και του μισαλλόδοξου λόγου αμέσως αφομοιώνονται με τις ανάλογες αναρτήσεις από τη Χρυσή Αυγή.

Διαχρονικά πογκρόμ κατά καθηγητών

Υπάρχουν διαχρονικά επιθέσεις σε πανεπιστημιακούς καθηγητές, για τις μελέτες και το έργο τους, που ενώ φτάνουν ακόμα και στο «διά του Τύπου» προσωπικό λιντσάρισμα με συκοφαντίες και ύβρεις, εντούτοις δεν απασχολούν την ειδησεογραφία, ούτε τους ευέξαπτους δημοσιογράφους που δηλώνουν ότι κόπτονται για την παιδεία, ούτε όμως και το υπόλοιπο εκπαιδευτικό δυναμικό των ΑΕΙ, που συνήθως τη στιγμή εκείνη κοιτάζει… αλλού!

Τρεις πανεπιστημιακοί καθηγητές που δέχτηκαν άθλιες επιθέσεις τοποθετούνται στην «Εφ.Συν.» για το φαινόμενο αυτού του «μεταμοντέρνου» σκοταδισμού, που σαρώνει συχνά την επιστημονική έρευνα και κυρίως την ενημέρωση.

Θάλεια Δραγώνα: «Ζούμε σε μια καθηλωμένη χώρα»

Η επίθεση στον Χάρη Αθανασιάδη από κάπηλους του πατριωτισμού δεν αποτελεί έκπληξη. Μας έχουν συνηθίσει οι αδαείς και δημαγωγοί λαϊκιστές στον δηλητηριώδη και εμπαθή λόγο τους, στη διαστρέβλωση και τη συκοφάντηση.Αυτό που για μένα αποτελεί συνεχή έκπληξη είναι η καθήλωση που επικρατεί στον τόπο μας. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1918, που τα «Ψηλά Βουνά» εξοβελίστηκαν από το σχολείο με παρόμοιες διαστρεβλώσεις. Τα ίδια διακυβεύματα, τα ίδια ανέξοδα επιχειρήματα, η ίδια δειλία από τη μεριά των κυβερνώντων.

Σε μια συγκυρία που η φυγή προς τα εμπρός είναι τόσο επιτακτική και οι αναστοχαστικές διεργασίες πιο αναγκαίες παρά ποτέ, εμείς συνεχίζουμε να παλεύουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος και παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε θέματα που σε κάθε εκσυγχρονισμένη χώρα έχουν απαντηθεί.

Και εκεί όμως όπου δεν έχουν απαντηθεί, αποτελούν αντικείμενο σοβαρού και παραγωγικού διαλόγου θέματα όπως ποιοι είναι υπεύθυνοι για τη συγγραφή σχολικών βιβλίων, τι επιδιώκει το σχολικό μάθημα της Ιστορίας, πώς καλλιεργείται η εθνική συνείδηση σε παιδιά που θα ζήσουν με ορίζοντα μεγαλύτερο των εθνικών συνόρων και, τέλος, πώς δημιουργεί το σχολείο πολίτες υπεύθυνους, με εθνική αυτογνωσία και κριτική ικανότητα. Ούτε μισό βήμα μπροστά.

Μαρία Ρεπούση: «Χρειάζεται να μιλήσουν πολλοί»

Το φαινόμενο της στοχοποίησης προσώπων που προέρχονται κυρίως από τον ακαδημαϊκό χώρο είναι πια χαρακτηριστικό γνώρισμα της δημόσιας κουλτούρας, και της δημοσιογραφικής και της πολιτικής.Και δεν προέρχεται μόνον από τις γνωστές φυλλάδες του Τύπου που επιδίδονται στη διαπόμπευση ανθρώπων. Είναι οριζόντιο και με αναλογίες διακομματικό.

Στοχοποιούνται κυρίως όσοι και όσες διαφοροποιούνται από τον εθνικολαϊκιστικό λόγο και τις αντίστοιχες πρακτικές με στόχο την απόλυτη περιθωριοποίησή τους και τη σιωπή.

Οι πανεπιστημιακοί ιστορικοί έχουν την πρωτοκαθεδρία.

Ακριβώς, διότι λόγω ειδικότητας είναι σε θέση να προβληματίσουν το κυρίαρχο εθνικολαϊκιστικό αφήγημα και να δρομολογήσουν αλλαγές στον τρόπο που αυτό εμπεδώνεται και διαιωνίζεται μέσα από τη σχολική Ιστορία.

Το ακραία ανησυχητικό είναι η αποτελεσματικότητά του. Ελπίζω αυτή τη φορά να διαψευστεί.

Για να διαψευστεί όμως χρειάζεται να μιλήσουν πολλοί και όχι μόνον οι συνήθεις ύποπτοι.

Αντώνης Λιάκος: «Δεν άλλαξε τίποτα από την εποχή του διασυρμού»

Τα φαινόμενα λιντσαρίσματος δεν είναι καινούργια στην ιστορία των ελληνικών εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων.Από την εποχή του διασυρμού του Δελμούζου και του Παπανούτσου σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Η ιεροποίηση της εθνικής Ιστορίας και των λεγόμενων εθνικών ζητημάτων προσφέρεται για τη σκόπιμη υποκίνηση της ηθικής αγανάκτησης.

Δεν πρόκειται όμως για διαχρονικό δομικό πρόβλημα συγκρότησης της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας.

Δυστυχώς, καθώς η κρίση του Τύπου συνοδεύεται από την κατακόρυφη πτώση της σοβαρότητάς του, αυτή η δημοσιογραφία της συκοφαντίας, της στοχοποίησης, της διαστροφής, της σκανδαλολογίας και της συνωμοσιολογίας δεν περιορίζεται σε περιθωριακά έντυπα.

Το στιλ ενός διάχυτου «αυριανισμού» δεν δημιουργεί απλώς παράσιτα στην επικοινωνία, αλλά έναν καινούργιο τύπο πολιτικής επικοινωνίας και κουλτούρας.

Επομένως δεν είναι αυτοί οι τύποι το πρόβλημα, αλλά η φιλοξενία τους, η προβολή τους, η χρησιμοποίησή τους, η ανοχή και ο εθισμός.

Επιδεικνύουμε οξυμένα ανακλαστικά για την ελευθερία του Τύπου.

Αφασία όμως για την υπευθυνότητα, την εξακρίβωση και τη διασταύρωση πληροφοριών και τη δεοντολογία της δημόσιας ενημέρωσης και κριτικής.

Οι «αποκαλύψεις» της αμάθειας

Η αποκαλυπτική δημοσιογραφία του «Πρώτου Θέματος» περιορίζεται σε ανθρωποφάγα ρεπορτάζ, καθώς τα λαγωνικά της εφημερίδας αναζητούν εναγωνίως, με μνημειώδη ασχετοσύνη της Ιστορίας του τόπου, «εθνοπροδότες» στα επιτελικά κλιμάκια του υπουργείου Παιδείας

Εδώ και καιρό, η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» επιδίδεται σε μια εναγώνια αναζήτηση «εθνοπροδοτών» ιστορικών στα επιτελικά κλιμάκια του υπουργείου Παιδείας. Τελικά, όμως, το μόνο που αποκαλύπτεται είναι η μνημειώδης ασχετοσύνη των λαγωνικών της εφημερίδας για την ιστορία του τόπου.

Η πανηγυρικότερη απόδειξη γι’ αυτή την αναγόρευση της αμάθειας σε «αποκαλυπτική δημοσιογραφία» δόθηκε την περασμένη Κυριακή.

«Σύμβουλος του Γαβρόγλου παραχαράκτης της Ιστορίας», διακήρυσσε πρωτοσέλιδα η εφημερίδα του Θέμου Αναστασιάδη, με τη διευκρινιστική προσθήκη ότι «υβριστής του Ελληνισμού θα επιμορφώνει εκπαιδευτικούς».

Ιδια γεύση και στους τίτλους του δισέλιδου ρεπορτάζ – ακριβώς πριν από την πολυσέλιδη συνέντευξη του αρχιεπισκόπου:

«Παραχαράκτης της Ιστορίας ο σύμβουλος του Γαβρόγλου.

Με ερντογανικό μένος αποκαλεί την Πηνελόπη Δέλτα “εθνικίστρια”, ενώ υποστηρίζει ότι η γενοκτονία των Ποντίων ήταν εθνοκάθαρση και χαρακτηρίζει “τοκογλύφο” τον στρατηγό Μακρυγιάννη».

Στόχος των «αποκαλύψεων» ήταν ο καθηγητής Ιστορίας της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Χάρης Αθανασιάδης, συγγραφέας ενός εξαίρετου βιβλίου για τις περιπέτειες της σχολικής ιστορίας («Τα αποσυρθέντα βιβλία», Αθήνα 2015, εκδ. Αλεξάνδρεια), πρόσφατα διορισμένος ως άμισθος ειδικός σύμβουλος στο υπουργείο Παιδείας.

Μάταια, ωστόσο, ο αναγνώστης θα αναζητήσει στο κείμενο οποιαδήποτε «παραχάραξη» (ή έστω κάποια αμφιλεγόμενη διατύπωση) που να δικαιολογεί αυτούς τους καταφανώς συκοφαντικούς τίτλους.

Κανένα απολύτως από τα άφθονα παραθέματα που κοσμούν το δημοσίευμα (από βιβλία, άρθρα και δημόσιες ομιλίες του καθηγητή) δεν ξεφεύγει απ’ όσα οι ιστορικοί θεωρούν δεδομένα εδώ και πολλές δεκαετίες.

Δεδομένα που ο συντάκτης του ρεπορτάζ και οι προϊστάμενοί του προφανώς αγνοούν, παρά την αξίωσή τους να υπαγορεύουν τι και πώς πρέπει να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία.

1. Ο Χάρης Αθανασιάδης κατηγορείται, λ.χ., ότι «χαρακτηρίζει “τοκογλύφο” τον στρατηγό Μακρυγιάννη».

Για την ακρίβεια, σε κείμενό του που σταχυολογεί η εφημερίδα, εξηγεί τις αλλαγές που επέφερε η καταλυτική εμπειρία του 1821 στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αντιπαραβάλλοντας τον προεπαναστατικό αγωνιστή με τον μετεπαναστατικό εαυτό του:

«Στην Αρτα ο Μακρυγιάννης ήταν ένας τοκογλύφος ενταγμένος στο οθωμανικό σύστημα εξουσίας. Μετά την Επανάσταση ήταν άλλα πράγματα.

Ηταν πολίτης ενός σύγχρονου κράτους. Αλλαξε ο ίδιος, καθώς μετείχε στο διακύβευμα αυτό».

Αν τα λαγωνικά του Θέμου Αναστασιάδη είχαν μπει στον κόπο να ξεφυλλίσουν έστω και τις πρώτες σελίδες των απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη, θα διαπίστωναν πως η τοκογλυφική δραστηριότητα του μετέπειτα στρατηγού κατά την τελευταία προεπαναστατική δεκαετία (προαγορά της σοδειάς των χωρικών σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές) περιγράφεται εκεί καταλεπτώς από τον ίδιο.

Η αλλαγή πάλι των ανθρώπων, ως αποτέλεσμα των ιστορικών συνθηκών, είναι κάτι το αυτονόητο για όποιον έχει διαβάσει κάτι σοβαρότερο από τα εφηβικά «Μπλεκ» – όπου «καλοί» και «κακοί» παρέμεναν αναλλοίωτοι από την αρχή μέχρι το τέλος της αφήγησης.

2. Ως «παραχάραξη της Ιστορίας» καταγγέλλεται επίσης ο χαρακτηρισμός της Πηνελόπης Δέλτα ως «γνήσιας εθνικίστριας» και του Ιωνα Δραγούμη ως «παθιασμένου εθνικιστή».

Στην πραγματικότητα, η ίδια η Δέλτα αυτοπροσδιοριζόταν όχι απλά ως εθνικίστρια αλλά ως «chauvine», δηλαδή «σοβινίστρια» (Π.Σ. Δέλτα, «Ελευθέριος Βενιζέλος», Αθήνα 1988, σ. 221 & 223).

Ο δε Ιων διακήρυσσε, αναφερόμενος στον εαυτό του, πως «οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί» («Ο Ελληνισμός μου και οι Ελληνες», κεφ. Γ’, μέρος β’, §4).

Να υποθέσουμε πως οι συντάκτες του «Πρώτου Θέματος» μπέρδεψαν αυτές τις δύο ιστορικές φυσιογνωμίες με τη γλυκανάλατη αναπαράστασή τους στο γνωστό σίριαλ του ΑΝΤ1;

3. Το «Πρώτο Θέμα» ισχυρίζεται πως ο κ. Αθανασιάδης ζητά «σε στυλ… Ερντογάν τη μετονομασία των πινακίδων [«Κωνσταντινούπολη»] σε “Ιστανμπούλ”». Πουθενά δεν έχει γράψει, όμως, κάτι τέτοιο.

Το δημοσίευμα το συνάγει παντελώς αυθαίρετα, επειδή στο facebook ειρωνεύτηκε τις βυζαντινότροπες πινακίδες (μετά δικεφάλου) «προς Κωνσταντινούπολη» που τοποθέτησε στην Καβάλα κάποια τοπική ακροδεξιά οργάνωση!

4. Το βαρύ πυροβολικό του ρεπορτάζ επικεντρώνεται στην άποψη του καθηγητή ότι μια αξιόπιστη περιγραφή της μικρασιατικής τραγωδίας οφείλει να μνημονεύει όχι μόνο τις σφαγές των ελληνικών πληθυσμών το 1922, αλλά και τις βιαιότητες του ελληνικού στρατού που προηγήθηκαν. Κατά την εφημερίδα, κάθε αναφορά στη βία του ελληνικού στρατού είναι «ερντογανισμός» που αρμόζει σε «Τούρκο», όχι σε Ελληνα ιστορικό.

Οι εθναμύντορες του «Πρώτου Θέματος» δεν έχουν προφανώς διαβάσει τη Συνθήκη της Λωζάννης (την οποία κατά τα άλλα αναγορεύουν σε θεμέλιο λίθο της εθνικής μας ασφάλειας, ιδίως όταν την αμφισβητεί ο Ερντογάν).

Αν το έκαναν, θα γνώριζαν ότι περιλαμβάνει ειδικό άρθρο (§59) με το οποίο η Ελλάδα αναγνωρίζει πως διέπραξε εγκλήματα πολέμου στη Μικρασία και οφείλει στην Αγκυρα σχετική αποζημίωση – από την οποία η Τουρκία απλώς «παραιτείται, λαμβάνουσα υπ’ όψιν την οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος»…

Παιδεία ή «ομαδάρα»;

Το υπόβαθρο του ανθρωποφάγου αυτού ρεπορτάζ, πέρα από τη διαυγή αντιπολιτευτική στόχευση, είναι προφανές.

Για τους αυτοδιόριστους ταγούς της εθνοπρεπούς λειτουργίας των ελληνικών σχολείων, εθνικό δεν είναι το αληθινό (όπως υποστήριζε εκείνος ο μυστήριος Διονύσιος Σολωμός), αλλά ό,τι μας συμφέρει ως ομαδάρα: οι μαθητές δεν πρέπει να μάθουν πώς ακριβώς δρομολογήθηκαν οι μεγάλες συλλογικές επιτυχίες και καταστροφές του παρελθόντος, αλλά να πειστούν ότι είχαμε πάντα δίκιο, ο αντίπαλος παραβίασε τους κανόνες και μας αδίκησε η διαιτησία.

Τι είδους πολίτες θα προκύψουν από μια τέτοια εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση είναι, βέβαια, εξίσου προφανές: βαθιά κομπλεξαρισμένοι εθνοχουλιγκάνοι, αποφασισμένοι να εκδικηθούν κάποτε για όλες αυτές τις «αδικίες», διαθέσιμοι για κάθε χειραγώγηση εν ονόματι της εθνικής σημαίας.

Ο,τι ακριβώς, δηλαδή, πρέπει να αποφύγει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που φιλοδοξεί να δημιουργήσει αυτεξούσιους, δημοκρατικούς και σκεπτόμενους πολίτες.