Η Ανοιχτή Κοινωνία και τα τείχη της

του Werner Rügemer

Η Ανοιχτή Κοινωνία ήταν μια κατευθυντήρια ιδεολογία, με την οποία οι υπερατλαντικές ελίτ οριοθετήθηκαν απέναντι στα σοσιαλιστικά κράτη πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και το Τείχος του Βερολίνου και σκηνοθετήθηκαν σαν πιο όμορφες και ελεύθερες.

Η κριτική που εξακολουθεί να βασίζεται στην κατασκευή Τείχους από τον Ντόναλντ Τραμπ είναι υποκριτική. Οι κριτικοί αυτοί αποσιωπούν το γεγονός, ότι ήδη από το 1994, οι προπαγανδιστές της Ανοιχτής Κοινωνίας έχουν στήσει έναν φράχτη υψηλής ασφαλείας μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού, που φτάνει μέχρι και τα επτά μέτρα ύψος. Ο φράχτης αυτός ξεκίνησε υπό τον πρόεδρο των ΗΠΑ Γουίλιαμ Κλίντον. Ο φράχτης, που ονομάζεται και The Wall ή Tortilla Wall, είναι εξοπλισμένος με φωτισμό προβολέων, κάμερες, ανιχνευτές κίνησης, αισθητήρες εδάφους, κινητά παρατηρητήρια και μη επανδρωμένα ιπτάμενα οχήματα (drones). Οι σκοπευτές που προστατεύουν το Τείχος, έχουν το δικαίωμα να σκοτώνουν τους πρόσφυγες χωρίς να καταδικάζονται ποτέ. Τους μετανάστες τους αφήνουν να πνίγονται στους ποταμούς και να πεθαίνουν από τη δίψα στην έρημο. Επίσημα, μέχρι το 2013 καταγράφηκαν 6029 νεκροί. Κατά τη διάρκεια της οκταετούς θητείας του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ απέλαυνε εδώ κατά μέσο όρο 400.000 μετανάστες ανά έτος, συνολικά πάνω από τρία εκατομμύρια ανθρώπους.

Και ενώ τώρα μόνο τα συμπληρωματικά σχέδια για το Τείχος του προέδρου Τραμπ κατηγορούνται σωστά ως απάνθρωπα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ συνεχίζουν να απελαύνουν. Κάθε χρόνο αφήνονται εκεί στα φρουρούμενα σύνορα να πνίγονται χιλιάδες πρόσφυγες. Παράλληλα, στα εξωτερικά σύνορα των κρατών της ΕΕ κατασκευάζονται νέοι φράχτες, αγκαθωτά συρματοπλέγματα και ένοπλα πόστα. Χωρίς οίκτο και δισταγμό συνεργάζονται επίσης οι νέοι χτίστες του Τείχους και με το τουρκικό καθεστώς της αδικίας. Η Ανοιχτή Κοινωνία είναι προφανώς συμβιβάσιμη με τη δικτατορία.

Παράλληλα, οικοδομείται ένα σιδερένιο τείχος πολιτικής και επικοινωνιακής σιωπής για τις αιτίες της φυγής. Οι άνθρωποι δραπετεύουν από τους πολέμους που διεξάγονται και ενισχύονται από τους προπαγανδιστές της Ανοιχτής Κοινωνίας στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, καθώς και από τους οικονομικούς πολέμους που κατακλύζουν τα φτωχοποιημένα κράτη των Βαλκανίων και της Αφρικής.

Στα κράτη της αυτο-ονομαζόμενης Ανοιχτής Κοινωνίας οι δισεκατομμυριούχοι κατασκευάζουν τείχη και GatedCommunities [περιφραγμένες κοινότητες] για να προστατευθούν από τους φτωχούς, στην εκμετάλλευση των οποίων βασίζεται ο προστατευμένος πλούτος. Και οι Ανοιχτές Κοινωνίες της Δύσης διασχίζονται από τείχη και περιφραγμένες κοινότητες του στρατού, είτε πρόκειται για το Στρατόπεδο Μπόνστιλ (με γυμναστήρια, αλυσίδες από εστιατόρια, ένα πολυκατάστημα ΡΧ, κινηματογράφους και ένα παρεκκλήσι με θείες λειτουργίες διαφόρων θρησκειών) στο λεηλατημένο Κοσσυφοπέδιο, είτε πρόκειται για το αρχηγείο με drones στην πόλη Ράμσταϊν στο γερμανικό [ομόσπονδο κρατίδιο] Ρηνανία-Παλατινάτο. Παρεμπιπτόντως, για το Στρατόπεδο Μπόνστιλ: Την ονομασία του την πήρε από τον ομώνυμο «ήρωα» των ΗΠΑ που πολέμησε ενάντια στο βιετναμέζικο απελευθερωτικό κίνημα.

Και, βασικά, γιατί χτίστηκε το πρώτο μεγάλο τείχος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Ο αντικομουνιστής Ουίνστον Τσόρτσιλ εκλαΐκευσε την έννοια Σιδηρούν Παραπέτασμα. Συνέλαβε την ψευδολογία τού ναζιστή υπουργού Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο οποίος είχε στηλιτεύσει έτσι το αποτέλεσμα του ότι πλησίαζε ο Κόκκινος Στρατός. Αυτό το ηπειρωτικό τείχος κατασκευάστηκε ώστε να εμποδίσει τις σοβιετικές προτάσεις για μια ουδέτερη και αφοπλισμένη Γερμανία και, επομένως, για μια ειρηνική μεταπολεμική Ευρώπη. Το τείχος συνόδεψε την διατλαντική Ανοιχτή Κοινωνία με ένα άνοιγμα στις παλιές ελίτ των ναζί, οι οποίες απέκτησαν τις παλιές ή νέες λειτουργίες τους. Και αυτό όχι μόνο στην ιδρυθείσα από τις δυτικές δυνάμεις Ομοσπονδιακή Δημοκρατία [Γερμανίας]. Η Ανοιχτή Κοινωνία ήταν επίσης ανοιχτή για την αποκατάσταση των δωσίλογων των ναζί σε υπεύθυνες θέσεις, όπως στη Γαλλία, στην Ιταλία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ελλάδα. Τα φασιστικά καθεστώτα στην Ισπανία και την Πορτογαλία, η Ανοιχτή Κοινωνία του ΝΑΤΟ τα δέχτηκε στις ανοιχτές αγκάλες του. Για μια πιθανή εκλογική νίκη της μετριοπαθούς κεντρο-αριστερής συμμαχίας με βάση τη δημοκρατική διαδικασία στην Ελλάδα το 1967, η Ανοιχτή Κοινωνία δεν ήταν ανοιχτή, αλλά με τους ντόπιους φασίστες οργάνωσε στρατιωτικό πραξικόπημα.

Το Σιδηρούν Παραπέτασμα για τους άδικους πολέμους και για παραπέρα κατακτήσεις, το ακολούθησαν επιπρόσθετα τείχη. Στην Κορέα, το απελευθερωτικό κίνημα είχε πίσω του την πλειοψηφία του πληθυσμού. Μόνο με την αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο επέμβαση των ΗΠΑ με την υποστήριξη των δυνάμεων της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικά ηγεμονικής Δυτικής Γερμανίας, έγινε δυνατό να ηττηθεί τουλάχιστον εν μέρει το απελευθερωτικό κίνημα. Για τη δημοκρατία, τη λαϊκή βούληση και το εθνικό συμφέρον, η Ανοιχτή Κοινωνία δεν ήταν ανοιχτή, παρά μόνο για τη δυτική πρωτόγονη βία. Το Τείχος χωρίζει τη χώρα μέχρι σήμερα.

Και ενώ η πτώση του Τείχους του Βερολίνου συνεχίζει να γιορτάζεται ανελλιπώς, το ισραηλινό κράτος από το 2002 χτίζει ένα νέο Τείχος ύψους μέχρι οχτώ μέτρων –παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, στα τρία τέταρτα πέραν της γραμμής ανακωχής, ενώ οι Παλαιστίνιοι απαλλοτριώνονται παράνομα. Το Τείχος πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για να οριστικοποιήσει την αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο κατοχή της Δυτικής Όχθης, που διαρκεί εδώ και 50 χρόνια. Και εδώ, οι σκοπευτές έχουν το δικαίωμα να πυροβολούν ανθρώπους χωρίς να τιμωρούνται. Τα φερέφωνα της Ανοιχτής Κοινωνίας δικαιολογούν και ανέχονται αυτό το Τείχος, μάλιστα για την γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, αποτελεί μέρος της κυβερνητικής της περιόδου. Εδώ περιλαμβάνονται επίσης τα κάπως μικρότερα τείχη και οι παράνομα κατασκευασμένοι οικισμοί και τα 27 ιδιαίτερα εξοπλισμένα σημεία ελέγχου μέσα στη Δυτική Όχθη.

«Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι εχθροί της», ήταν το βιβλίο του ξεχασμένου φιλόσοφου Καρλ Πόπερ. Ο Πόπερ μετά το τέλος του φασισμού ανθούσε στη Δύση, επειδή χαιρέτισε τη ρήξη της αντιχιτλερικής συμμαχίας και στηλίτευσε τη Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλισμό γενικά, σαν ολοκληρωτισμό, κολεκτιβισμό, αντιδημοκρατισμό και σαν «κλειστή κοινωνία». Η Ανοιχτή Κοινωνία, όμως, του διατλαντικού καπιταλισμού, αποκαλύφθηκε αυτό που ήταν από την αρχή: Έμοιαζε όλο και περισσότερο με τους παραισθησιογόνους εχθρούς της απ’ ό,τι ήταν αυτοί ποτέ στην πραγματικότητα. Αυτή η Ανοιχτή Κοινωνία έφθασε στο ηθικό τέλος της. Σ’ αυτήν πρέπει να δοθεί το πραγματικό τέλος.

Μια ανοιχτή κοινωνία, η οποία είναι και θέλει να παραμείνει δημοκρατική και αυτοδιάθετη, πρέπει κατ’ αρχή να ρυθμίσει και να προστατεύσει τα σύνορά της. Γιατί οι κοινωνίες της σύγχρονης εποχής σχηματίστηκαν διαφορετικά, ξεκινώντας πριν από μερικούς αιώνες ως ξεχωριστές, εθνικές κοινωνίες. Μέσα σ’ αυτά τα σύνορα αναπτύχθηκαν οι καλύτερες, αν όχι γενικά, δημοκρατικές διαδικασίες και ήταν σε θέση να αναπτυχθούν και να εδραιωθούν παραπέρα. Αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι η τελική κατάσταση. Μόνο, όμως, με βάση τις αρχές των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου, τα τείχη και τα σύνορα επιτρέπεται, πρέπει και μπορούν να διαλυθούν βήμα προς βήμα, ηπειρωτικά και πλανητικά.

Πηγή: Περιοδικό Ossietzky, τεύχ. 4, 2017

ΜετάφρασηΠαναγιώτης Γαβάνας

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *