Κύριε Γιάννη, ο καπιταλισμός εχει εχθρούς, αλλά δεν έχει αντίπαλο

Κύριε Γιάννη, ο καπιταλισμός εχει εχθρούς, αλλά δεν έχει αντίπαλο

…και αφού δεν υπάρχει αντίπαλος, πως θα νικηθεί;

Κανένας δεν έχασε παλεύοντας μόνος του.

Η θεωρίες περί αυτοκαταστροφής του, μου θυμίζουν τις θρησκείες.

Ανακάλυψε η επιστήμη ότι θεός, με την έννοια που τον διακηρύσουν οι πραματευτάδες κληρικοί όλων των θρησκειών, δεν υπάρχει.

Ε, και λοιπόν; Περισσότερες εκκλησίες, περισσότερες θρησκείες, μεγαλύτερη εκμετάλευση του θρησκευτικού συναισθήματοις του λαού, από τους “θρησκοκαπιταλιστές”.

Ετσι κι ο καπιταλισμός.

Οσο διαπιστώνουμε ότι αποτελεί απάνθρωπο σύστημα οργάνωσης των κοινωνιών, τόσο εξαφανίζονται από το προσκήνιο οι αντίπαλοι του.

Οσο ο καπιταλισμός φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο, τόσο εκλείπουν τα εναλλακτικά πρόσωπα για να τον συγκρίνουμε και να τον αντικαταστήσουμε με αυτά.

Ηρθε κυρ Γιάννη μου το τέλος του καπιταλισμού;

ΚΑι ποιος το έφερε;;

Οι οίκοι αξιολόγησης;

Τα πράγματα κύριε Γιάννη δυστυχώς είναι απλά.

Τα τελευταία πενήντα μεταπολεμικά χρόνια, ο καπιταλισμός έγινε πιο έξυπνος.

Και αφού άφησε τους πολιτικους για πενήντα χρόνια να δοκιμάζουν τα ουμανιστικά τους όνειρα, δικαίωμα στη δουλειά, περιθαλψη, μόρφωση για όλους, κοινωνική δικαιοσύνη και τα τοιαύτα, αποφάσισε να δώσει στην ανθρωπότητα τη τελική εντολή.

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ.

Βέβαια μέσα στα κεφάλια είναι και παλιοί καπιταλιστές του περασμένου αιώνα, με κοινωνικές ευαισθησίες, και παραδοσιακούς τρόπους συσσώρευσης πλούτου.

Αυτούς δεν τους χρειάζεται πια.

Τώρα ο καπιταλισμός έχει σαν ηγέτη του, τις εταιρείες αξιολόγησης, αυριο τα συμβούλια οικονομικής διακυβέρνησης των λαών, τέλος το παγκόσμιο οικονομικό Υπουργείο, και τέλος.

Λες, κυρ Γιάννη , να βρεθεί ο παγκόσμιος ηγέτης, που θα ξεφύγει από τη προσοχή τους και θα πάρει την εξουσία προς το συμφέρον των λαών;;

Δεν πιστέυω να τα πιστεύεις αυτά.

Ξέρω, μας είναι δύσκολο όλων εμάς των παλιών να δεχτούμε ότι ο σοσιαλισμός ( όχι ο Παπανδρεικός εννοείται), και το κοινωνικό κράτος, ήταν ένα διάλλειμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά δυστυχώς έτσι ήταν κυρ Γιάννη.

Ενα διάλλειμμα.

Απλά, θεωρώ τους εαυτούς μας ευτυχείς, που περάσαμε από αυτή τη ζωή, κατά τη διαρκεια αυτού του διαλλέιματος.

Ενα διάλλειμμα που είχε Λενιν, Τσώρτσιλ, Ντε Γκώλ, Αντενάουερ, Κέννεντυ, Λογοθετίδη, Χατζηχρήστο, Αυλωνίτη, Καζαντζίδη, Τσιτσάνη, Καραμανλή, Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Βαμβακάρη, Λαμπράκη, Τζιμυ Χέντριξ, Τζόαν Μπαέζ, Πρίσλευ, Μπήτλς, Ρόλλινκ στόουνς, Ντοορς, Λούθερ Κίνγ, Μαντέλα, και τόσους μα τόσους άλλους.

Αλοίμονο στο πλανήτη που ξεκινάει το νέο αιώνα με Μπλαίρ, Κάμερον ΓΙωργάκη, Μπαρόζο, Ομπάμα, Μπερλουσκονι, Σαρκοζύ, Σακιρα, Λαίδη Γκάγκα, Μτιβι, Καλομοίρα, Ευγενία, Τσίπρα, Μέρκελ.

Φαντάζεσαι κανέναν από αυτούς, ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, κυρ Γιάννη;;

Οχι, δεν γελάω.

Κλαίω, γιατί έχω παιδιά…

Δε συμφωνώ 100% με όλα όσα λέει το άρθρο του “ΗΡΑΚΛΗ”. Για παράδειγμα, αν και έχει αίσθηση της ιστορίας, δε βλέπει ότι οι καπιταλιστές πάνε τελικά για παγκόσμιο πόλεμο, και όχι για παγκόσμια διακυβέρνηση, ενώ βάζει δίπλα-δίπλα…το Λένιν με το Τσώρτσιλ, μη μπορώντας να καταλάβει ότι η παρουσία του Λένιν -και γενικά η παρουσία του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ- ήταν αυτή που ανάγκασε τον καπιταλισμό να κάνει το “διάλειμμα” του “κοινωνικού κράτους”, να “παράγει” πιο σοβαρούς ηγέτες, προσωπικότητες, κτλ.

Τώρα όμως που δεν υπάρχει αντίπαλο δέος, το διάλειμμα τελείωσε και πλέον “τα κεφάλαια μέσα”, όπως ωραία λέει και το άρθρο. Και γι’ αυτό το αντέγραψα, γιατί παρά τις ενστάσεις μου, το άρθρο ΕΧΕΙ πιάσει το νόημα, και αυτό είναι το πιο βασικό. Τα υπόλοιπα μπορούμε να τα συζητήσουμε, αλλά τουλάχιστον το άρθρο κατανοεί το “τι “παίζεται”, και βέβαια κατανοεί ότι ο καπιταλισμός δε θα καταρρεύσει από μόνος του, αλλά θα πρέπει να ανατραπεί από κάποιον ΑΝΤΙΠΑΛΟ.