Συνεχίζεται και σήμερα το έργο: “Δεν είναι όλοι φασίστες και χρυσαυγίτες αυτοί που πήγαν στο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη”. Ναι. Φυσικά και δεν είναι. Ακριβώς αυτό είναι το τρομαχτικό.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης – “Κουτί της Πανδώρας”
Αν αυτοί που πήγαν στο συλλαλητήριο που έστησαν πολιτικοί, παραστρατιωτικοί και θρησκευτικοί κύκλοι στο Λευκό Πύργο, ήταν όλοι ή ακόμα και η πλειοψηφία τους, φασίστες, ακροδεξιοί και νεοναζί, τότε τα πράγματα θα ήταν απλοποιημένα. Στην Αμερική το ονομάζουν «militia»… πολιτοφυλακή. Και αυτό ακριβώς θα ήταν λαμβάνοντας υπόψιν και την δολοφονική επίθεση εθνικιστών στην κατάληψη Libertaria.
Όχι, δεν ήταν όλοι φασίστες, ακροδεξιοί και εθνικιστές στο συλλαλητήριο. Υπήρχαν νέα παιδιά, δημοκράτες και ηλικιωμένοι με τοπικιστικές ευαισθησίες. Άνθρωποι που πρέπει να σκύψουμε και να ακούσουμε τους προβληματισμούς τους. Να προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε το ιστορικό υπόβαθρο του χθες και τις πολιτικές σκοπιμότητες του σήμερα. Κυρίως όμως να καταλάβουν πως το μόνο που χρειάζεται ο φασισμός και ο εθνικισμός για να απλώσει τα καρκινικά του κύτταρα στο σώμα της κοινωνίας, είναι η αδιαφορία και η αποδοχή του ως κάτι φυσιολογικό. Ο καλύτερος σύμμαχος του φασισμού ήταν πάντα το «no politica» … η ουδετερότητα. Αν δεν το καταλάβουν, μπορεί να μην είναι φασίστες, είναι όμως κάτι χειρότερο. Συνυπεύθυνοι.
Δυστυχώς με το να θεωρούνται «πατριώτες», οι στρατόκαυλοι, οι θρησκόληπτοι και οι ακροδεξιοί επαγγελματίες του «όχλου», συμπαρασύρουν στο επικίνδυνο «παιχνίδι» τους και ανυποψίαστους -πολλές φορές και ανιστόρητους- πολίτες.
Η εθνική ταυτότητα είναι πολλές φορές επίπλαστη και κατασκευασμένη. Είναι το προϊόν που πουλάνε στο θλιβερό μικροαστό που κοιτάζει την πάρτι του, τον νοικοκυραίο που ανακουφίστηκε που δεν ήρθαν στα μέρη του οι πρόσφυγες, τον φασίστα της διπλανής πόρτας που η βία δίνει νόημα και μαύρο χρώμα στη ζωή του. Αυτόν που γεννήθηκε τυχαία σε ένα οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη και νιώθει περήφανος για κάποιους που έζησαν χιλιάδες χρόνια πριν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο.
Βλέπετε, η εθνική ταυτότητα είναι όπως η επιλογή διαμερίσματος. Μετά από λίγο καιρό καταλαβαίνεις πως απλά έτυχε να είσαι κάτω απ’ τον μαλάκα του πάνω ορόφου που κάνει φασαρία…
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», λέει το γνωστό εμβατήριο. Δυστυχώς. Ίσως θα πρέπει αυτή η Ελλάδα να πεθάνει. Είναι βασική προϋπόθεση ώστε κάποτε ν’ αναστηθεί.
YΓ. Και γιατί όχι, αργότερα ο στρατηγός Φράνκο Φραγκούλης να μη συνεργαστεί με μια σοβαρότερη Νέα Δημοκρατία;
ΥΓ2. Σε άλλα νέα, η Ofxam ανακοίνωσε πως το 82% του πλούτου που δημιουργήθηκε πέρυσι σε παγκόσμιο επίπεδο κατέληξε στα χέρια του 1%… στους 42 πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη. Και αυτό είναι σοβαρός λόγος και αφορμή για συλλαλητήριο.
Αφήστε μια απάντηση