Οι διοργανωτές του εθνικοφασιστικού συλλαλητήριου σκέφτηκαν έξυπνα: αντί για τον «είναι τρελός ο στρατηγός» Φράγκο, με τα «ζήτω ο στρατός και οι ειδικές δυνάμεις», που προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση σε πολύ κόσμο και προκάλεσαν την οργή της ΝΔ, που φοβήθηκε ότι «ψήνεται» δημιουργία νέου «πατριωτικού» κόμματος στα δεξιά της, σκέφτηκαν να βάλουν κεντρικό ομιλητή τον «αριστερό» Μίκη Θεοδωράκη. Κι αυτός δεν τους απογοήτευσε, καθώς δεν περιορίστηκε στο γνωστό ανιστόρητο εθνικιστικό παραλήρημα των γελοίων «μακεδονομάχων», αλλά μίλησε για «αριστερόστροφο φασισμό» που είναι «η πιο απατηλή και επικίνδυνη μορφή του φασισμού», για «εθνομηδενιστές» και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά.
Απογοήτευσε, όμως, όλο τον αριστερό κόσμο. Κακώς, βέβαια, γιατί δε θα έπρεπε να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό από τον πρώην υπουργό του Μητσοτάκη, που αποφάσισε (μαζί με τον… αντιμνημονιακό Κασιμάτη) να ηγηθεί ως κεντρικός ομιλητής ενός εθνικοφασιστικού συλλαλητήριου. Τέτοιος ήταν τέτοιος παραμένει (θυμίζουμε μερικά πράγματα στη σελίδα 15). Αυτό, όπως και να το κάνουμε, ήταν ένα… παράπλευρο κέρδος. Δύσκολα θα βρεθεί αριστερός άνθρωπος να φάει την «πατριωτική» φόλα και να συμπορευτεί με τα κνώδαλα του εθνικοφασισμού, με τον Θεοδωράκη, τον Κασιδιάρη, τον γιο του Σκαλούμπακα (που είδε στην ομιλία του Θεοδωράκη τη δικαίωση του βασανιστή της Μακρονήσου πατέρα του), τον Φαήλο Κρανιδιώτη (που ευγνωμονεί τον «τεράστιο Μίκη» επειδή «εξευτέλισε τους αριστερόστροφους φασίστες και το παρακράτος τους»), τον Σαμαρά, τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη κι όλους εκείνους που έσπευσαν να πάρουν θέση «παρά τω Μίκη». «Μίκη, αλλάζεις την Ιστορία», κραύγαζε ο εθνικιστικός όχλος. Μπέρδεψε την Ιστορία με τη Γεωγραφία, γιατί μόνο τη Γεωγραφία προσπαθούσε ν’ αλλάξει ο κεντρικός ομιλητής με το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μία και ήταν, είναι και θα είναι πάντα ελληνική», με το οποίο έκλεισε την ομιλία του.
Οπως γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο, όλοι, από τους ανοιχτούς φασίστες μέχρι τη ΝΔ και τον Καμμένο και από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Περισσό, χρησιμοποιούν το «Μακεδονικό» για λόγους ανταγωνισμού και ψηφοθηρίας στο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Ειδικά απ’ όταν είδαν τα λαϊκά πλήθη που συνέρευσαν στη Θεσσαλονίκη, κατάλαβαν ότι υπάρχει «ψωμί» από το οποίο προσπαθούν να πάρουν όσο γίνεται μεγαλύτερη φέτα.
Για τους φασίστες δε χρειάζεται να ειπωθεί κάτι το αναλυτικό. Δεκαετίες τώρα, αυτή είναι η δουλειά τους: να δηλητηριάζουν τον ελληνικό λαό με το εθνικιστικό και ρατσιστικό μίσος. Ετσι εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους. Είτε μιλάμε για τα διάφορα «σωματεία» με τα βαρύγδουπα ιστορικά ονόματα, είτε για τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Για τους πρώτους αρκεί μια επισήμανση δεξιού αρθρογράφου, που ήταν ταυτόχρονα και προειδοποίηση προς τον Κούλη: «Στην πράξη απεδείχθη ότι υπάρχει μια μεγάλη ασύντακτη πατριωτική παράταξη, κρυμμένη σε πολιτιστικούς συλλόγους, σε εξειδικευμένες πολιτικές, διπλωματικές, στρατιωτικές, θρησκευτικές σελίδες στο διαδίκτυο, σε αθλητικούς φορείς, παντού, και δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο από τον προσδιορισμό τόπου και χρόνου συνάντησης για να κατέβει στον δρόμο» (Μανόλης Κοττάκης, «Δημοκρατία»).
Οι νεοναζί αυτή τη φορά δεν είχαν «σεμνή» παρουσία, όπως στη Θεσσαλονίκη, αλλά μαζική, με επικεφαλής τον ίδιο τον φίρερ, που έκανε και δήλωση. Κατέβηκαν με τα λάβαρά τους και κανείς δεν τους είπε να φύγουν, κανείς δεν τους ενόχλησε. Ηταν μια… προσθήκη στο «εθνικό σώμα». Ο Θεοδωράκης φρόντισε να προσφέρει… έξτρα νομιμοποίηση στη ναζιστική, δολοφονική συμμορία, σε συνέντευξή του μετά το συλλαλητήριο: «Θα μου πείτε γιατί όχι τη Χρυσή Αυγή που αγαπούν την Πατρίδα; Ναι την αγαπούν, αλλά με ένα τρόπο εριστικό»! Λύθηκε έτσι η απορία. Το «αδέρφια μου φασίστες, ρατσιστές», με το οποίο ο Θεοδωράκης άνοιξε την ομιλία του, δεν ήταν ειρωνικό (η συνέχεια της απεύθυνσης του ομιλητή: «…. αναρχικοί, τρομοκράτες, τραμπούκοι» έδειχνε πως τους θεωρεί όλους… «πατριώτες»). Και βέβαια, οι νεοναζί δεν έχασαν την ευκαιρία να προβάλουν από τη ρυπαρή ιστοσελίδα τους αυτή τη δήλωση, υπό τον άκρως χαρακτηριστικό (και καθόλου παραπλανητικό τίτλο: «Μίκης Θεοδωράκης: Και οι Χρυσαυγίτες αγαπούν την Πατρίδα – ΒΙΝΤΕΟ». Χρειάζεται μήπως να θυμίσουμε ότι ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη τους για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, για το λιντσάρισμα των αιγύπτιων αλιεργατών και για τη δολοφονική επίθεση σε αφισσοκολλητές του ΠΑΜΕ;
Τα εθνικοφασιστικά συλλαλητήρια είναι για διάφορα ακροδεξιά μορφώματα ο φυσικός τους χώρος. Οπως οι ενώσεις αποστράτων και άλλα… ευαγή ιδρύματα, το παπαδαριό (μπορεί οι ταυτότητες να μη γράφουν πια το ΧΟ, όμως το σύνθημα «όταν το ράσο γίνεται σημαία, τότε η νίκη είναι βεβαία» ξαναδόνησε την ατμόσφαιρα), το ακροδεξιό μόρφωμα του Καμμένου (που βρήκε το εργαλείο για να προσπαθήσει «να σώσει την παρτίδα» και στις επόμενες εκλογές).
Η ηγετική ομάδα της ΝΔ, βλέποντας κι αυτή την επιτυχία των φασιστών «επί του πεδίου», αποφάσισε να τους αρπάξει τη μπουκιά από το στόμα, πραγματοποιώντας μια θεαματική στροφή. Από την Κυριακή της Θεσσαλονίκης, με τη θερμή χαιρετιστήρια δήλωση Μητσοτάκη, φάνηκε η στροφή. Ακολούθησε ο στενός εναγκαλισμός του Μητσοτάκη με τον Σαμαρά και η… γεμάτη νόημα δήλωσή του μετά το συλλαλητήριο της Αθήνας. Αφού είπε ότι «η σημερινή έκφραση εθνικής υπερηφάνειας από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βρέθηκαν στο Σύνταγμα από κάθε γωνιά της χώρας δεν είχε κομματικό χρώμα» και ότι «κανείς δεν δικαιούται να εκμεταλλευτεί πολιτικά μια τόσο μεγάλη συγκέντρωση», πέρασε στο… παρασύνθημα: οι διαδηλωτές «εξέφρασαν και την αγωνία τους, την έλλειψη εμπιστοσύνης τους σε μία κυβέρνηση που…». Για να καταλήξει: «Οι Ελληνες είναι προφανές πια ότι δεν εμπιστεύονται τον κ. Τσίπρα, τον κ. Καμμένο και τον κ. Κοτζιά να διαπραγματευτούν οτιδήποτε. Πόσο μάλλον ένα μέιζον εθνικό θέμα». Η προσπάθεια να δοθεί στα εθνικοφασιστικά συλλαλητήρια χαρακτήρας αποδοκιμασίας της κυβέρνησης «εφ’ όλης της ύλης» είναι προφανής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιτεθεί στους «διοργανωτές» (που… παρέσυραν τον κόσμο με τα… αγνά αισθήματα), να αποδομήσει τον Θεοδωράκη (καθόλου δύσκολο, ιδιαίτερα μετά το παραλήρημά του), να «παίξει» με το μέγεθος του συλλαλητήριου και την επομένη να ρίξει στην πιάτσα την υπόθεση Novartis για ν’ αλλάξει την εσωτερική πολιτική ατζέντα. Το ίδιο το Γραφείο του Τσίπρα αποφάνθηκε ότι «η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που το παρακολούθησε από τους τηλεοπτικούς του δέκτες, ανεξαρτήτως απόψεων συγκλίνει στην εκτίμηση ότι τα μείζονα θέματα της εξωτερικής πολιτικής δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με οδηγό το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία». Ο Τσίπρας και η παρέα του εμφανίζονται ως αυθεντικοί εκφραστές εκείνων που δεν πήγαν στο συλλαλητήριο! Αυτό τους βολεύει, αυτό λένε. Ο Καμμένος, βέβαια, δεν έχει την ίδια γνώμη. Αυτός αποφάνθηκε ότι «το συλλαλητήριο ήταν η ψυχή των Ελλήνων ανεξάρτητα κομμάτων που κανένας δεν μπορεί να μην σεβαστεί». Το τελευταίο ήταν σαφής μπηχτή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά, που έδειξε ότι ο Καμμένος δεν είναι διατεθειμένος ν’ αφήσει την ευκαιρία να του ξεφύγει. Αλλωστε, αυτός ήταν ο πρώτος που «σήκωσε» το θέμα, εκφράζοντας την αντίθεσή του στην κυβερνητική πολιτική (ανεξάρτητα από τις κωλοτούμπες και τις κόντρα-κωλοτούμπες που έκανε και εξακολουθεί να κάνει).
Πάντως, επειδή οι συριζαίοι ξέρουν πολύ καλά ότι τον τόνο τον δίνουν οι εθνικιστές κι αυτοί είναι που τους δημιουργούν πρόβλημα (ειδικά με τη στάση του Καμμένου και μετά τη στροφή της ΝΔ), φρόντισαν να πετάξουν άρον-άρον το σκάνδαλο Novartis στην πιάτσα, για να κυριαρχήσει στην επικαιρότητα (αυτό ήταν σίγουρο με τόσα τρανταχτά ονόματα) και να εκτοπίσει το «Μακεδονικό».
Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι παρέμειναν «κουλ». Απέφυγαν οποιαδήποτε ανάμιξη ή συμμετοχή και στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Ο μεν Θεοδωράκης εξακολουθεί να προσφέρει στήριξη στον Τσίπρα, αποφεύγοντας κάθε αιχμή, η δε Γεννηματά ψελλίζει κάποια κριτική για έλλειψη ενημέρωσης και διάσπαση του εθνικού μετώπου από τον Τσίπρα, χωρίς να παραλείπει να ρίξει ίσης έντασης βολές και στον Μητσοτάκη, ενώ εξακολουθεί να ζητά σύσκεψη πολιτικών αρχηγών. Επί της ουσίας η Γεννηματά συντάσσεται με τη θέση των Τσίπρα-Κοτζιά, ενώ η κριτική της έχει ως σκοπό να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη «εθνικά υπεύθυνη πολιτική δύναμη». Η σύσκεψη στο προεδρικό δε θα στριμώξει μόνο τον Τσίπρα (που θα έχει απέναντί του τον Καμμένο), αλλά και τον Μητσοτάκη (που θα πρέπει να πάρει θέση). Γι’ αυτό και δεν τη βλέπουμε να γίνεται (τουλάχιστον προς το παρόν).
Ο Περισσός έχει «βρει» τη δική του γραμμή, που είναι ένα μείγμα εθνικισμού και φραστικού «αντιιμπεριαλισμού». Από τη μια καταγγέλλει ότι όλα γίνονται βάσει των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ (πράγμα που είναι σωστό, βέβαια) και από την άλλη χαϊδεύει τ’ αυτιά του εθνικιστικά παραζαλισμένου πλήθους με τις ανιστόρητες απόψεις που πλήττουν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα του σλαβομακεδονικού λαού (εθνική ταυτότητα, γλώσσα, πολιτισμός), στο όνομα της καταπολέμησης -δήθεν- του αλυτρωτισμού. Ετσι, από τη μια καταγγέλλει τους «νατοϊκούς σχεδιασμούς» και από την άλλη ζητάει από την κυβέρνηση να μην προχωρήσει σε καμιά συμφωνία για το ονοματολογικό, αν προηγουμένως η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν αλλάξει το σύνταγμά της ως προς την εθνική ταυτότητα και ως προς τη γλώσσα! Πώς θα το κάνει αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα; Αξιοποιώντας τη θέση της στο ΝΑΤΟ για την προβολή βέτο! Αλλο τρόπο δεν έχει υποδείξει ο Περισσός, όπως δεν έχει πει πώς θα ήθελε να ονομάζονται οι Σλαβομακεδόνες και η γλώσσα τους. Αν ας πούμε καταλύξουν στην ονομασία Nova Macedonija, να ονομάζονται… Νεομακεντονίτες και η γλώσσα τους… νεομακεντονική;
Μιλάμε για γελοιότητες, πίσω από τις οποίες η ηγεσία του Περισσού προσπαθεί να κρύψει την εθνικιστική της θέση, μέσω της οποίας προσπαθεί να ψαρέψει ψηφαλάκια στα βαλτόνερα του εθνικισμού. Οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ είναι ένα ζήτημα και τα εθνικά δικαιώματα του σλαβομακεδονικού λαού είναι ένα άλλο ζήτημα. Οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο ακέραιο ακόμα και με την υιοθέτηση της θέσης του Περισσού. Δηλαδή, να υποχρεωθεί η -έτσι κι αλλιώς ξενόδουλη- ηγεσία της ΔτΜ να δεχτεί μετονομασία και της εθνικής ταυτότητας και της γλώσσας. Τι θα έχει απομείνει τότε; Οι νατοϊκοί σχεδιασμοί ακέραιοι και η εθνική αξιοπρέπεια του γειτονικού λαού τσαλαπατημένη. Αυτό ζητά επί της ουσίας η ηγεσία του Περισσού. Η αντινατοϊκή-αντιιμπεριαλιστική φλυαρία είναι απλώς καπνός παραλλαγής για να κρύψει τον εθνικισμό της.
«Γκάζι» στο παρασκήνιο
Η εκτίμηση που κάνουν στο Μαξίμου, μετά το συλλαλητήριο της Αθήνας με την κάτω του αναμενόμενου (από τους διοργανωτές) συμμετοχή, είναι πως τα «καύσιμα» για τη διοργάνωση εθνικιστικών συλλαλητηρίων έχουν τελειώσει. Δε γίνονται κάθε μέρα τέτοια «πανηγύρια». Εριξαν και τη Novartis στην αρένα, προκειμένου να εξαφανίσουν την όποια δυναμική και να έχουν λυτά τα χέρια τους. Δε χρειαζόμαστε καμιά πληροφόρηση για να αντιληφθούμε ότι το παρασκήνιο έχει πάρει φωτιά.
Η πολιτική ηγεσία της ΔτΜ δεν «τσίμπησε» στα συλλαλητήρια και απάντησε με… «επίθεση φιλίας και ρεαλισμού», όπως ακριβώς τη συμβουλεύουν οι «προστάτες» της στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο Ζάεφ ανακοίνωσε τη μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων από «διεθνές αεροδρόμιο Μέγας Αλέξανδρος» σε «διεθνές αεροδρόμιο Σκοπίων» και της εθνικής οδού που οδηγεί στα σύνορα με την Ελλάδα, από «εθνική οδός Αλέξανδρος ο Μακεδών» σε «εθνική οδό Φιλίας». Το σημαντικότερο είναι πως για πρώτη φορά ακούστηκε από χείλη σλαβομακεδόνα πολιτικού ότι η χώρα του είναι έτοιμη να αποδεχτεί γεωγραφικό προσδιορισμό στην ονομασία της. Πριν τις δηλώσεις Ζάεφ υπήρξε κυβερνητική ανακοίνωση που έλεγε ότι «η κοινή γνώμη της χώρας είναι πλήρως ενημερωμένη, η λύση είναι εφικτή και για αυτό τον σκοπό βρίσκεται σε εξέλιξη διαπραγματευτική διαδικασία». Η ανακοίνωση σημείωνε ότι «για πρώτη φορά μετά από δύο δεκαετίες, αποδεσμεύτηκαν οι διαδικασίες που οδηγούν σε αξιοπρεπή λύση των ανοιχτών θεμάτων της Ελλάδας και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ως δύο γειτονικών ευρωπαϊκών χωρών».
Αν κάποιοι απορούν γιατί δεν αντιδρά η εθνικιστική -αλλά εξίσου αμερικανόδουλη- αντιπολίτευση των Γκρουέφσκι-Ιβάνοφ, θα πρέπει να ανατρέξουν στη «δέσμη ιδεών Νίμιτς», μέσω της οποίας οι συνταγματικές αλλαγές παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες και το μόνο προς άμεση διευθέτηση ζήτημα είναι η ονομασία της γειτονικής χώρας. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι όλο το πολιτικό προσωπικό της ΔτΜ, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είναι εξίσου αμερικανόδουλο και ως πρώτιστο «εθνικό» στόχο έχει την άμεση ένταξη στο ΝΑΤΟ και την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, μια «σπονδυλωτή» λύση μπορεί να το ενώσει. Αλλωστε, και ο Ζάεφ δεν παραλείπει να θυμίσει ότι εμμένει στα ζητήματα της εθνικής ταυτότητας και της γλώσσας.
Τη «σπονδυλωτή» λύση περιέγραψε -εμμέσως πλην σαφώς- και ο Κοτζιάς (συνέντευξη στο Euronews), λέγοντας ότι «ο κ. Ζάεφ διαθέτει επάρκεια πλειοψηφίας ώστε να επικυρώσει μία διεθνή Συμφωνία», ενώ «οι συνταγματικές αλλαγές θα γίνουν στην ώρα τους». Η άποψη του Βενιζέλου, σύμφωνα με την οποία μια διεθνής συμφωνία, που θα κατατεθεί στον ΟΗΕ, έχει υπερεθνική ισχύ (δηλαδή υπερισχύει του Συντάγματος μιας χώρας), είναι μια καλή διέξοδος για τους Τσιπροκοτζιάδες. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι θα υπάρξει τέτοια συμφωνία-πακέτο. Κι αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς με σιγουριά, ενόψει του ότι η ελληνική πλευρά απαιτεί σ’ αυτή τη συμφωνία να υπάρξει αλλαγή της ιθαγενικής ταυτότητας και της ονομασίας της γλώσσας. Ισως οι Τσιπροκοτζιάδες παίζουν απλά το γνωστό blamegame.
Αριθμολαγνεία με… νόημα
Πόσοι ήταν οι διαδηλωτές στο συλλαλητήριο της Αθήνας; Το ζήτημα αυτό είχε αναγορευτεί σε μέγιστο ζήτημα της πολιτικής επικαιρότητας στο διήμερο που προηγήθηκε της πΝ (προ Novartis) περιόδου. Οχι τυχαία. Οι διοργανωτές εμφανίζονταν σίγουροι ότι θα μαζευτεί η μισή Ελλάδα στην Αθήνα, προεξοφλούσαν ότι οι διαδηλωτές θα είναι τουλάχιστον ενάμισι εκατομμύριο, μιλούσαν για μισθώσεις χιλιάδων πούλμαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και για ανθρώπους που έκλαιγαν επειδή ήθελαν να έρθουν και δεν υπήρχε πούλμαν να τους μεταφέρει. Η κυβέρνηση, όταν είδε ότι ο αριθμός των συγκεντρωμένων ήταν μικρότερος κι απ’ αυτόν της Θεσσαλονίκης, αποφάσισε να εστιάσει σ’ αυτό το ζήτημα, για να υποστηρίξει ότι το σχέδιο των διοργανωτών απέτυχε. Εβαλε μάλιστα τους μπάτσους να κάνουν μια υποεκτίμηση του μεγέθους της συγκέντρωσης κι αυτοί τα έκαναν θάλασσα (η μπατσαρία είναι γνωστή για την ανικανότητά της σε οτιδήποτε απαιτεί στοιχειώδη οργάνωση – μόνο στο ξύλο τα καταφέρνει).
Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τη γελοιότητα των διοργανωτών που εξακολουθούν να μιλούν για ενάμισι εκατομμύριο και με τη σπέκουλα του Τόσκα και των μπάτσων του, αλλά και με τους διάφορους «τοπογραφούντες» που κάνουν υπολογισμούς χωρίς καμιά απόδειξη, δημοσιεύουμε μια αποτύπωση του χώρου που εκτάθηκε το συλλαλητήριο και τη μέτρησή του όπως την κάνει το google earth και δε σηκώνει αμφισβητήσεις. Ο υπολογισμός βγάζει κάτι λιγότερο από 71.000 τετραγωνικά μέτρα. Αν υπολογίσουμε κατά μέσο όρο 3 άτομα ανά τετραγωνικό για όλη την έκταση (που είναι «πλούσιος» μέσος όρος, δεδομένου ότι σε μεγάλη πυκνότητα μπορούμε να έχουμε το πολύ 4 άτομα ανά τετραγωνικό), θα φτάσουμε τα 213.000 άτομα. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι το εθνικοφασιστικό συλλαλητήριο μάζεψε περί τους 200.000 διαδηλωτές. Τελεία και παύλα. Και για να κάνουμε και λίγη πλάκα, οι μπάτσοι (που μίλησαν για 50.000 τ.μ. έκταση και 140.000 διαδηλωτές, δηλαδή λογάριασαν 2,8 διαδηλωτές ανά τετραγωνικό) ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα από τους εθνικισταράδες, που νόμισαν ότι μπορούν με τόσο χονδροειδή τρόπο να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, στην Αθήνα έφτασαν 283 λεωφορεία (189 καταγράφηκαν στις Αφίδνες και 94 στην Ελευσίνα). Το σκέλος αυτό δε διαψεύστηκε από τους διοργανωτές (έκαναν γαργάρα τα «χιλιάδες πούλμαν»), οπότε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι από την επαρχία ήρθαν περί τα 20.000 άτομα (συμπεριλαμβανόμενων όσων ήρθαν με πλοία και με το τρένο). Προφανώς, δεν υπήρχε χρήμα για τη μίσθωση λεωφορείων. Ο,τι έβαλε το παπαδαριό.
Περιττεύει να πούμε (το είχαμε πει και στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης) ότι -ανεξάρτητα από τα ψέματα των εθνικιστών διοργανωτών, που θέλουν να δείξουν ότι «κάνουν κουμάντο στη χώρα»- υπήρξε και πάλι μια ογκώδης συγκέντρωση. Σημαντικά αποδυναμωμένη απ’ αυτήν της Θεσσαλονίκης (αν πάρουμε υπόψη και τα πληθυσμιακά μεγέθη των δύο πόλεων, που είναι 3 προς 1), όμως ογκώδης σε σχέση με τα δεδομένα της εποχής. Κι αυτό είναι το λυπηρό.
ΥΓ1. Η συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στην Αθήνα στις 5 Ιούνη του 2011 ήταν σαφώς μεγαλύτερη από το εθνικοφασιστικό συλλαλητήριο. Πρέπει δε να σημειωθεί ότι εκείνη τη μέρα έγιναν μεγάλες συγκεντρώσεις και σε πολλές ακόμα πόλεις της χώρας.
ΥΓ2. Το καλύτερο για το μέγεθος του συλλαλητήριου το έγραψε συντηρητικός αρθρογράφος: «Περιττοί οι τοπογράφοι. Αν ήταν όντως ένα-ενάμισι εκατομμύριο κόσμος, ο κ. Μητσοτάκης θα είχε απαιτήσει εκλογές από τις 3 μ.μ. της Κυριακής. Για να προλάβει και τον κ. Σαμαρά.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 10 ΦΛΕΒΑΡΗ
Αφήστε μια απάντηση