Αδυνατείς να βρεις “κόσμιες” λέξεις για να σχολιάσεις το ποιόν των ατόμων που αποτελούν το Πειθαρχικό Συμβούλιο των Φυλακών Κορυδαλλού και τα οποία με ομόφωνη απόφασή τους απέρριψαν την αίτηση θεραπείας που υπέβαλε ο κρατούμενος απεργός πείνας και δίψας Βασίλης Δημάκης. (Θα προσπαθήσουμε να βρούμε και να δημοσιοποιήσουμε τα ονόματα αυτών των ανθρώπων).
Το αίτημά του 39χρονου κρατουμένου για έκτακτες άδειες μέχρι να του δοθεί το δικαίωμα να ξαναζητήσει εκπαιδευτικές θα εξεταστεί από Δευτέρα, και μέχρι τότε είναι αμφίβολο αν θα εξακολουθεί να ζει ο απεργός.
Αξίζει να παραθέσουμε το κείμενο της Δέσποινας Παπαγεωργίου
Θα βάψουν τα χέρια τους με αίμα απεργού πείνας όπως και η Μάργκαρετ Θάτσερ;
Και αυτά τα λένε άνθρωποι που δεν ρίσκαραν, όχι τη ζωή τους, αλλά ούτε καν… τηνκαρέκλα τους για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στο ΟΧΙ ενός ολόκληρου λαού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γκάντι, ο οποίος είχε κατέβει σε απεργία πείνας 17 φορές, επιλέγοντάς τη ως ειρηνικό μέσο διαμαρτυρίας ενάντια στην αποικιοκρατία, έγραφε σε μαθητή του ότι «υπό ορισμένες συνθήκες, η απεργία πείνας είναι το όπλο που ο θεός μας έδωσε για να χρησιμοποιούμε σε περιόδους πλήρους ανημπόριας».
Γιατί, πώς αλλιώς συμπεριφέρεται η κυβέρνησή του, παρά σαν Πόντιος Πιλάτος, όταν το υπουργείο Δικαιοσύνης δηλώνει αναρμόδιο για την υπόθεση Δημάκη και με ανακοίνωση προπαγανδίζει ανερυθρίαστα την εφαρμογή ανθρωπίνων δικαιωμάτωνα-λα καρτ, αναφέροντας ότι «η εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για προνομιακή μεταχείριση»; Τα δικαιώματα ή τα αναγνωρίζεις για όλους ή για κανέναν. Τελεία και παύλα. Αλλιώς, μιλάμε για κάτι άλλο, όχι για δημοκρατία.
Αφήστε μια απάντηση