Διανύουμε ήδη τον 7ο χρόνο του εμφυλίου πολέμου και της επέμβασης μίας σειράς ξένων κρατών και πολιτικών δυνάμεων (Ρωσίας, Ιράν, Χεζμπολάχ, στρατευμάτων από το Ιράκ, Τουρκίας, ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών) στο συριακό έδαφος, ενός πολέμου που ήδη μετράει γύρω στα 600.000 θύματα και εκατομμύρια προσφύγων.
Εντούτοις, μέχρι και το Σάββατο 14/4/2018 καμία από τις βασικές αριστερές πολιτικές δυνάμεις της χώρας κατά τη διάρκεια αυτών των 7 ετών δεν είχε διοργανώσει κάποιο αντιπολεμικό συλλαλητήριο. Ενώ, εδώ και 7 χρόνια δεν έχουν πει ούτε μια καλή κουβέντα για τη μόνη γνήσια ριζοσπαστική πολιτική δύναμη στην περιοχή, το απελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων, αντίθετα έχουν κάνει χόμπυ να λοιδορούν τον ηρωικό τους αγώνα. Η επιχείρηση, όμως, των ΗΠΑ-Αγγλίας-Γαλλίας τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας, η οποία μάλιστα δεν είχε θύματα, αφού στράφηκε μόνο κατά στρατιωτικών εγκαταστάσεων και υποδομών, κινητοποίησε τα αντιαμερικανικά-αντιδυτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής αριστεράς, με αποτέλεσμα από τότε να διοργανώνει συνεχώς κινητοποιήσεις στην πρεσβεία των ΗΠΑ.
Για την ελληνική αριστερά λοιπόν ο πόλεμος δεν ξεκίνησε το 2011, αλλά τα ξημερώματα της 14/4/2018!!! Και ο πιο καλόπιστος απέναντι στην ελληνική αριστερά μπορεί να αντιληφθεί ότι εδώ σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με αντιπολεμική ευαισθησία, αλλά με ένα πολιτικό παιχνίδι νεκρανάστασης και βρυκολακιάσματος του ελληνικού αντιαμερικανισμού.
Ο αντιαμερικανισμός αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ελληνικής ιδεολογίας μετά την μεταπολίτευση. Πρόκειται για μία πολιτική ιδεολογία και πρακτική η οποία διαπερνά την πλειοψηφία τόσο των κοινωνικών στρωμάτων, όσο και των πολιτικών δυνάμεων του ελληνικού σχηματισμού. Ο αντιαμερικανισμός ήταν συγκροτητικό στοιχείο των πολιτικών συμμαχιών και συμβιβασμών τους οποίους πέτυχε το ελληνικό κράτος μετά την πτώση της χούντας, ενώ συνέβαλε τα μέγιστα στην εδραίωση του ΠΑΣΟΚ ως ενός λαϊκο-εθνικιστικού κινήματος, το οποίο κατάφερε να πετύχει καίριο πλήγμα στο προλεταριακό κίνημα και στην αντιφασιστική συνείδηση.
Ως οργανικό κομμάτι της εθνικής ιδεολογίας και αφήγησης βασικός στόχος του αντιαμερικανισμού είναι τόσο η ενίσχυση και η εδραίωση του ελληνικού έθνους ως μίας φαντασιακής κοινότητας, όσο και η συσκότιση των πραγματικών ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων οι οποίες διαπερνούν τον ελληνικό σχηματισμό.
Ο αντιαμερικανισμός, όπως κάθε μορφή αντιδραστικής σκέψης και ιδεολογίας, αξιώνει μία εύκολη εξήγηση για τα πάντα, για όλα τα δεινά του «έθνους, του λαού και της ανθρωπότητας». Επίσης στο ελληνικό αντιαμερικανικό φαντασιακό ο αντι-ΗΠΑ λόγος είναι συνυφασμένος και προϋποθέτει τον αντισημιτισμό/αντισιωνισμό, καθ’ όσον σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση «οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι κάνουν λόγω του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι που τις κυβερνά» (ό,τι δηλαδή λέει εδώ και δεκαετίες η αμερικανική ακροδεξιά, από την ΚΚΚ έως τον ίδιο τον Τραμπ).
Ο ελληνικός αντιαμερικανισμός δεν είναι αντιπολεμικός, ούτε αντιϊμπεριαλιστικός: στις συγκρούσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη διαλέγει στρατόπεδο, είτε το φωνάζει, είτε συνειδητά το υποκρύπτει. Και πρόκειται φυσικά για την προτίμησή τους στον άξονα (όπως, χωρίς να ντρέπονται, τον ονομάζουν) Ρωσίας-Άσαντ-Ιράν. Εξ άλλου ο φιλοπουτινισμός ενός σημαντικού κομματιού του ελληνικού πολιτικού φάσματος αποτελεί γι’ αυτούς τους κύκλους στρατηγική επιλογή.
Μάλιστα σε αυτήν την αντίληψη γίνεται προσπάθεια το αυταρχικό κράτος του Πούτιν να εμφανισθεί ως δήθεν αντιϊμπεριαλιστική και αντι-νεοφιλελεύθερη δύναμη και κληρονόμος των σοβιετικών παραδόσεων. Φυσικά, και ο πιο αδαής γνωρίζει ότι ο Πούτιν και οι ολιγάρχες του αποτελούν τους συνειδητούς νεκροθάφτες της Οκτωβριανής Επανάστασης. Είναι αυτοί που εδώ και δεκαετίες επέβαλλαν ένα, στυγνό, ληστρικό ακραία αυταρχικό καπιταλισμό ο οποίος δεν έχει κανένα πρόβλημα να επεμβαίνει στρατιωτικά στην «πίσω αυλή του», όποτε το αποφασίσει ο ίδιος, όπως δεν έχει κανένα πρόβλημα να εξοντώνει με τη συνέργεια των ναζιστών του Ντούγκιν πολιτικούς αντιπάλους και να βασανίζει νεολαίους αντιφασίστες. Σε αυτό το πλαίσιο ο ελληνικός φιλοπουτινισμός είναι η σύγχρονη εκδοχή του «ελλάς-ελλήνων-χριστιανών» και του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Αυτό που επιδιώκει, δεν είναι τίποτε άλλο από μία μεταμοντέρνα εκδοχή μίας ανοιχτά φασιστικής δικτατορίας, είτε το εικόνισμα του Πούτιν το προσκυνά η ΛΑΕ, είτε η ΧΑ και οι άλλες παραφυάδες της ακροδεξιάς.
Ο ελληνικός αντιαμερικανισμός έχει φιλο-σκοταδιστικά χαρακτηριστικά, καθ’ όσον ανερυθρίαστα απορρίπτει συλλήβδην πίσω από την ακροδεξιάς κοπής ρητορική της «νέας τάξης» αξίες και αρχές του δυτικού πολιτισμού οι οποίες έχουν τη σφραγίδα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και της ριζοσπαστικής κριτικής σκέψης και πρακτικής. Γι’ αυτό και ο ελληνικός αντιαμερικανισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα να «εκδηλώνει την αλληλεγγύη» του σε καθεστώτα που είναι αυταρχικά, θεοκρατικά, αντεργατικά και αντικομμουνιστικά: από τον σφαγέα των κομμουνιστών Νάσσερ έως τους μακελάρηδες των Βαλκανίων Μιλόσεβιτς και Κάραζιτς και από το παπαδαριό του Ιράν μέχρι τον τελευταίο δικτατορίσκο και περονιστή της Λατινικής Αμερικής.
Αν, όμως, όλα αυτά ήταν γνωστά από δεκαετίες για τον αντιαμερικανισμό της ελληνικής αριστεράς (εξωκοινοβουλευτικής και μη), αυτό που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό έως και θλίψη τα τελευταία χρόνια, είναι η προσχώρηση στον εθνικό αντιαμερικανισμό πολιτικών χώρων και δυνάμεων οι οποίες (υποτίθεται ότι) έχουν αναφορά στην αναρχία, την αντεξουσία, την εργατική αυτονομία και τον μαχητικό αντιφασισμό. Εξέλιξη η οποία επιβεβαιώνει την διαπίστωση για τον διαταξικό και διαπολιτικό χαρακτήρα του αντιαμερικανισμού ως ενός από τα βάθρα συγκρότησης του μεταπολιτευτικού εθνικού κορμού και του ελληνικού κράτους.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός, αφού έδωσε τη σκυτάλη, ή καλύτερα πήρε κατά την περίοδο 2010-2015 (του λαμπρού «λαϊκού αντι-μνημονιακού αγώνα») τη μορφή του αντιγερμανισμού και αντιευρωπαϊσμού, τώρα προσπαθεί να επανεμφανισθεί, έχοντας στη φαρέτρα του όλες τις παρωχημένες γραφικές πρακτικές και τα συνθήματά του.
Πλέον είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» με την απαραίτητη προσθήκη «Ισραήλ-κράτος δολοφόνος» δεν είναι αντιπολεμικό σύνθημα, αλλά η πολεμική κραυγή του ελληνικού εθνικού κορμού εις βάρος των προλετάριων και κάθε ανταγωνιστικού υποκειμένου που έχει την ατυχία να βρίσκεται στην Ελλάδα. Η όξυνση του αντιαμερικανισμού θα σημάνει έναν νέο γύρο επίθεσης εις βάρος τόσο της εργατικής δύναμης, όσο και των αυτόνομων ανταγωνιστικών πολιτικών κινήσεων και εγχειρημάτων, ενώ είναι βέβαιο, όπως πάντα συνέβαινε, ότι θα δώσει νέο αέρα στα πανιά της εθνικιστικής ακροδεξιάς και του πολιτικού φασισμού.
Ελληνικός αντιαμερικανισμός είναι το ζόμπι πτώμα του εθνάρχη «Μίκυ» να απευθύνεται στο πλήθος των ξεφτιλισμένων στην πλατεία Συντάγματος στο εθνικιστικό συλλαλητήριο του Φλεβάρη. Ελληνικός αντιαμερικανισμός είναι το αγκαζέ του Λαλιώτη με στελέχη της αριστεράς στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια του 2003. Ελληνικός αντιαμερικανισμός είναι οι έλληνες φασίστες εθελοντές-μισθοφόροι στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Είναι η φαιοκόκκινη συνεύρεση του σφυροδρέπανου, του αστεριού και του αλφαδιού, δίπλα στην ελληνική σημαία, τον βυζαντινό δικέφαλο αετό και τον μαίανδρο. Είναι ένα από τα ονόματα της προλεταριακής ήττας.
Αφήστε μια απάντηση