Μπορεί η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση – μείζων και ελάσσων – να μη δίνουν δεκάρα για τη στοιχειώδη έστω αξιοπιστία της πολιτικής ζωής της χώρας, προτιμώντας να διεξάγουν με πάθος τη μάχη υπέρ του εκλεκτού της ολιγάρχη η κάθε μία – όπως πάντα συμβαίνει μεταξύ των συνενόχων του ίδιου, παρακμάζοντος συστήματος εξουσίας – όμως για όλους εμάς που θα είμαστε εδώ όταν θα έχουν φύγει και που πιθανά θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη Χρυσή Αυγή και τον εκφασισμό ως επίχειρα της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που προκαλούν, η διατήρηση της νηφαλιότητας και της καθαρής ματιάς καθίστανται περισσότερα αναγκαία από ποτέ.
Είναι αλήθεια ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να κατηγορεί ως «ναρκοέμπορο» οποιοδήποτε πολίτη με τα non– papers που κυκλοφορεί. Οι κυβερνήσεις δεν είναι καφενεία ούτε κερκίδες. Δεν μπορούν να δυσφημούν διότι ακριβώς αποτελούν την εν τοις πράγμασι ισχυρότερη εκδοχή της εκτελεστικής λειτουργίας. Ποιος είναι ή όχι, έμπορος ναρκωτικών το αποφασίζει μόνο ο φυσικός του δικαστής. Δεν πρόκειται για υπεράσπιση του κου Μαρινάκη αλλά για υπεράσπιση του κράτους δικαίου. Αν μάλιστα, ο κος Τζανακόπουλος απειλήθηκε, γιατί δεν πήγε στον εισαγγελέα; Το δρόμο τον ξέρει. Εκεί ήταν για το σκάνδαλο Novartis.
Εξίσου χυδαίο είναι το άγχος μεγάλου μέρους της αντιπολίτευσης όχι να υπερασπιστεί το κράτος δικαίου αλλά να ταυτιστεί με τον ίδιο το Μαρινάκη ως πρόσωπο. Δείχνει μια σήψη, βγαλμένη από τις χειρότερες μέρες του μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς, στην οποία έχει προσχωρήσει και μεγάλο μέρος της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Αποδεικνύει δε και την ταύτιση επί της αρχής με την κυβέρνηση. Τα πρόσωπα αλλάζουν: Σαββίδης, Μαρινάκης, Μελισσανίδης κλπ. Η νοοτροπία είναι ίδια.
Όλοι οι υπόλοιποι όμως οφείλουμε να σταθούμε με νηφαλιότητα και με αποφασιστικότητα. Ούτε οι ποδοσφαιρικές ομάδες, ούτε τα πληρωμένα έντυπα και ΜΜΕ από τους ολιγάρχες θα μας σώσουν ως λαό και ως πολίτες, από την καταστροφή που ένα μετασοβιετικό μοντέλο διαφοθράς εγγυάται για την Ελλάδα. Κανείς τους όχι μόνο δε θα μας σώσει από τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό που μας κληροδοτούν τα μνημόνια αλλά αντιθέτως, όλοι τους πατάνε σε αυτόν προκειμένου να συντρίβουν τους εργαζομένους και να αγοράζουν κοψοχρονιά τον τόπο. Κανείς τους δε θα κουνήσει το δαχτυλάκι του για την τεράστια δημογραφική και κοινωνική, υπαρξιακή κρίση. Μόνο ηλίθιοι μπορούν στο όνομα μιας ομάδας να ταυτίζονται με έναν τέτοιο, εις βάρος των ιδίων, παρασιτισμό.
Χρειαζόμαστε μια χώρα θεσμικά ολοκληρωμένη, με περισσότερη διαφάνεια και κυρίως χωρίς εσωτερικές και εξωτερικές εξαρτήσεις που θρέφουν τους ολιγάρχες και τους καθιστούν παντοδύναμους. Τη διαυγή, λαϊκή απόρριψη της ολιγαρχίας ως μοντέλου, συνολικά. Όχι την αλλαγή φρουράς στο υπάρχον σύστημα εξουσίας. Την ανατροπή του.
Συμφωνώ με το άρθρο. Εκεινο που δεν μπορώ να καταλάβω όμως είναι γιατί ο συντάκτης συνδέει όλη αυτή την κατάσταση με ένα “μετασοβιετικό μοντέλο διαφθοράς”, το οποίο υπάρχει μόνο στη φαντασία του. Γιατί άραγε το κάνει αυτό ;