Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Γιατί τηλεφώνησε, μεσάνυχτα Σαββάτου προς Κυριακή, ο αμερικανός αντιπρόεδρος Μάικ Πενς στον Τσίπρα και τι του είπε; Το Μαξίμου υπήρξε λακωνικότατο. «Ο Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, είχε σήμερα τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Μάικ Πενς, για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και ειδικότερα για τις διαπραγματεύσεις σε σχέση με το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ», αναφέρει η επίσημη ανακοίνωση. Ανεπισήμως, βέβαια, διέρρευσαν ότι ο αμερικανός αντιπρόεδρος «αναγνώρισε τις προσπάθειες που καταβάλλει η Ελλάδα για την εξεύρεση λύσης και τόνισε πως στηρίζει τις προτάσεις του ειδικού μεσολαβητή του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς», γεγονός που -κατά την κυβερνητική ερμηνεία- «δείχνει ότι η συζήτηση θα επανέλθει στη λίστα ονομάτων Νίμιτς».
Μόλις είχε καταρρεύσει η προσπάθεια του Τσίπρα να περάσει την ονομασία «Μακεδονία του Ιλιντεν», που είχε συμφωνήσει με τον Ζάεφ, οπότε η κυβέρνηση είχε ανάγκη τόνωσης μέσω… Πενς. Ο ίδιος ο Πενς, πάντως, φρόντισε να διαψεύσει τις διαρροές του Μαξίμου, γράφοντας στο twitter λίγο μετά την τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Τσίπρα: «Μίλησα σήμερα με τον Ελληνα Πρωθυπουργό Τσίπρα. Τον ευχαρίστησα για την ηγεσία του, μαζί με τον Μακεδόνα Πρωθυπουργό Ζάεφ, σχετικά με τις προσπάθειες επίλυσης της μακροχρόνιας διένεξης για το όνομα. Ιστορική ευκαιρία. Ελπίζω ότι και τα δύο μέρη μπορούν να καταλήξουν σε αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία και να προάγουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή».
Ο Πενς δεν αναφέρθηκε στον Νίμιτς και τη λίστα του, έβαλε τον Τσίπρα και τον Ζάεφ στην ίδια μοίρα, ενώ χρησιμοποίησε εθνικά (και όχι τοπικά) επίθετα. Δεν αναφέρθηκε στους πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της FYROM, αλλά στον έλληνα και στον μακεδόνα πρωθυπουργό. Τυχαίο; Οχι βέβαια. Με την παρέμβασή του, ο Πενς θέλησε να καταστήσει υπεύθυνη την ελληνική πλευρά για το ναυάγιο της ονομασίας «Δημοκρατία του Ιλιντεν», που -όπως όλα δείχνουν- συμφώνησαν ο Τσίπρας με τον Ζάεφ στη Σόφια. Πλέον, ο Τσίπρας είναι έκθετος ενώπιον των ιμπεριαλιστών. Συμφώνησε σ’ ένα όνομα και μετά αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει, επειδή δεν μπορούσε να το περάσει στη χώρα του. Δεν μπορούν, βέβαια, να του πάρουν το κεφάλι, ούτε θ’ ανεβάσουν τους τόνους -τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση- όμως η διαπραγματευτική του θέση χειροτέρευσε. Αυτό πρέπει να του το έκανε σαφές ο Πενς, στην ασυνήθιστα μακρά τηλεφωνική τους επικοινωνία (20 λεπτά), ενώ ακόμα πιο σαφές πρέπει να το έκανε ο Πομπέο στον Κοτζιά.
Για το ότι ο Τσίπρας συμφώνησε στο όνομα «Μακεδονία του Ιλιντεν» δε χρειάζεται να ανατρέξουμε στη δήλωση του Μητσοτάκη, που τον «έδωσε» κανονικά, χωρίς να υπάρξει κυβερνητική διάψευση. Πριν ακόμα ο Τσίπρας τηλεφωνήσει στον Μητσοτάκη και στους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, είχε δοθεί εντολή στα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας να προετοιμάσουν το κλίμα. «Πρόβα λύσης με όνομα-έκπληξη» πανηγύριζε ο πρωτοσέλιδος τίτλος της ΕφΣυν την Παρασκευή 18 Μάη, δίπλα σε μια τεράστια φωτογραφία του Τσίπρα και του Ζάεφ σε στάση χειραψίας με πλατιά χαμόγελα.
Ο Ζάεφ σκέφτηκε κουτοπόνηρα. Με το όνομα «Δημοκρατία του Ιλιντεν» πρόσφερε στον σλαβομακεδονικό εθνικισμό αυτό που θέλει: αναφορά στις «χαμένες πατρίδες» ή «αλησμόνητες πατρίδες» (για να θυμηθούμε τους όρους που χρησιμοποιεί ο ελληνικός εθνικισμός). Στον Τσίπρα «πούλησε» δυο πράγματα. Πρώτο, την απεμπλοκή από τις αρχαιομακεδονικές αναφορές. Χάρισε στον ελληνικό εθνικισμό τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο (μαζί με τον Βουκεφάλα). Δεύτερο, το erga omnes, δηλαδή την ισχύ του συγκεκριμένου ονόματος έναντι όλων, χωρίς την ανάγκη της διπλής ονομασίας, στην οποία επέμενε μέχρι τώρα η κυβέρνηση Ζάεφ.
Και γιατί ο Τσίπρας δέχτηκε το «Δημοκρατία του Ιλιντεν»; Οσο κι αν σας φανεί παράξενο, εκτιμούμε ότι πρόκειται για μια ακόμα εκδήλωση «παιδικής χαράς». Είμαστε σίγουροι ότι δεν έχει καμιά ιδέα τι σημαίνει το Ιλιντεν για τους Σλαβομακεδόνες. Οτι είναι το ίδιο με την 25η Μάρτη του 1821 για τους Ελληνες. Πήγε να διαπραγματευθεί με τον Ζάεφ χωρίς να έχει δίπλα του τον Κοτζιά, ο οποίος χειρίζεται τη διαπραγμάτευση με τον Ντιμιτρόφ. Είχε, βέβαια, ενημέρωση από τον Κοτζιά, αλλά το «Ιλιντεν και erga omnes» έπεφτε για πρώτη φορά στο τραπέζι. Δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τι θα προκαλούσε στους έλληνες εθνικισταράδες αυτή η ονομασία και την πάτησε.
Αρχικά, οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης ήταν ήπιες. Περιορίστηκαν στην άρνηση του ονόματος από Μητσοτάκη, Κουτσούμπα, Γεννηματά Λεβέντη, πλην Θεοδωράκη που είπε «να το δούμε μαζί με όλο το πακέτο». Μετά, ειδικά όταν η ΝΔ αντιλήφθηκε τι γκάφα διέπραξε ο Τσίπρας, άρχισε το σφυροκόπημα με όρους «εθνικής προδοσίας». Και η προπαγάνδα πήρε τη μορφή γκεμπελισμού με την πλήρη διαστροφή των ιστορικών γεγονότων. Παρουσίαζαν την επανάσταση του Ιλιντεν, μια γνήσια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην οποία μάλιστα πήραν μέρος και ελληνικοί πληθυσμοί της τότε Μακεδονίας, σαν επανάσταση ενάντια στους Ελληνες. Ακούσαμε τη Βούλτεψη να λέει στο δελτίο ειδήσεων του Real FM (Τρίτη μεσημέρι), ότι οι επαναστάτες του Ιλιντεν έσφαζαν Ελληνες και πυρπολούσαν τα χωριά τους! Ταύτισε δηλαδή αυτή τη βραχύβια εξέγερση (βραχύβια γιατί την κατέπνιξαν τα στρατεύματα του σουλτάνου, με τη βοήθεια και του βουλγαρικού και του ελληνικού κράτους) με τα εγκλήματα του βουλγαρικού Κομιτάτου στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάπνιξη της εξέγερσης του Ιλιντεν. Εγκλήματα που δεν έγιναν μόνο σε βάρος Ελλήνων, αλλά και Σλαβομακεδόνων. Οπως εγκλήματα ενάντια στους Σλαβομακεδόνες διαπράχτηκαν από τα ελληνικά παραστρατιωτικά τμήματα και από τους ένοπλους πογκρομιστές του δεσπότη Καραβαγγέλη.
Το «Μακεδονία του Ιλιντεν» είχε πια καεί. Η κυβέρνηση, αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα με μια δήλωση ότι προέχουν όλα τα άλλα και όχι το όνομα (ήταν μια προσπάθεια να προστατευθεί ο Τσίπρας και να μην εκτεθεί στα μάτια του Ζάεφ και κυρίως των ιμπεριαλιστών, που γνώριζαν ότι μεταξύ των δύο πρωθυπουργών είχε επέλθει συμφωνία για το όνομα), αναγκάστηκε τη Δευτέρα να δηλώσει -διά στόματος Τζανακόπουλου- ότι επιστρέφει στη λίστα ονομάτων που έχει καταθέσει ο Νίμιτς (ανάμεσα στα οποία δεν υπάρχει το «Μακεδονία του Ιλιντεν»). Κι όλα φαίνονται να ξεκινούν από την αρχή.
Το σύγχρονο «Μακεδονικό», μια καρικατούρα του πραγματικού «Μακεδονικού» που ταλαιπώρησε την περιοχή ως τμήμα του λεγόμενου Ανατολικού ζητήματος στις αρχές του 20ού αιώνα και λύθηκε όπως λύθηκε, με πολέμους, με σφαγές, με εξανδραποδισμούς λαών και με σκληρή εθνική καταπίεση των μειονοτήτων που απέμειναν εντός των κρατικών ορίων που χάραξαν οι ιμπεριαλιστικές συνθήκες, εξακολουθεί να συνθλίβεται στις συμπληγάδες των εθνικισμών. Ο ελληνικός εθνικισμός είναι ο πιο σκληρός, καθώς θέλει να επιβάλει σε μια γειτονική χώρα πώς θα ονομάζεται και στην πλειοψηφία του λαού της ποια θα είναι η εθνική της ταυτότητα και πώς θα ονομάζεται η γλώσσα της.
Οι ιμπεριαλιστές, βέβαια, δε δίνουν δεκάρα για όλ’ αυτά τα εθνικιστικά. Ετσι κι αλλιώς, όλοι αποκαλούν τη γείτονα Μακεδονία, τους κατοίκους της Μακεδόνες και τη γλώσσα τους μακεδονική – και το ίδιο θα συνεχίσουν να κάνουν και μετά από ενδεχόμενη ελληνο-μακεδονική συμφωνία, ανεξάρτητα από το αν το όνομα που θα συμφωνηθεί θα έχει μπροστά το επίθετο «Ανω» ή «Νέα» ή κάτι άλλο. Για τους ιμπεριαλιστές σημασία έχει να δημιουργήσουν αναχώματα στη διείσδυση του ρωσικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια. Και γι’ αυτό βιάζονται. Γνωρίζουν, βλέπετε, ότι δε βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’90, όταν η Ρωσία του Γιέλτσιν παρακολουθούσε ανήμπορη πρώτα να της διαμελίζουν τη Γιουγκοσλαβία και μετά να πλήττουν τη Σερβία, την τελευταία σφαίρα επιρροής που της είχε απομείνει στα Βαλκάνια. Τα πράγματα έχουν αλλάξει και έχουν δει τη Ρωσία να έχει «καταπιεί» την Κριμαία και να νικά στη Συρία. Σπεύδουν, λοιπόν, να μετατρέψουν τα Βαλκάνια στο σύνολό τους σε δυτική σφαίρα επιρροής. Το ΝΑΤΟ θέλει να εντάξει τη ΔτΜ και την Αλβανία και η ΕΕ έχει εκπονήσει στρατηγική για την ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων. Κι εκεί που τα έχουν έτοιμα, βλέπουν να τους καθυστερούν το σχέδιο ο Μητσοτάκης, ο Κουτσούμπας, ο Καμμένος και ο Λεβέντης. Είναι να μη βγάζουν φλύκταινες;
Δε βρισκόμαστε, όμως, στην εποχή των βαλκανικών πολέμων. Οι ιμπεριαλιστές ξέρουν ότι σήμερα όλα πρέπει να γίνουν «στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας». Η πίεσή τους θα είναι μεγάλη και στις δυο χώρες και ιδιαίτερα στη ΔτΜ, που είναι και η «επισπεύδουσα», όπως λένε οι «μακεδονομάχοι». Πίεση, όμως, θα ασκήσουν και στην ελληνική πλευρά. Ο Τσίπρας με τον Κοτζιά πρέπει να πήραν μια καλή γεύση κατά τις επαφές τους με υψηλόβαθμους αμερικανούς αξιωματούχους (Πενς, Πομπέο, Μίτσελ, Μπόλτον – Πομπέο και Μπόλτον θεωρούνται «γεράκια» ακόμα και από τους Ρεπουμπλικανούς).
Ζάεφ και Ντιμιτρόφ, πάντως, όταν κατάλαβαν τι «έπαιξε» στην Ελλάδα, πήραν το πιο γλυκό τους ύφος και κάλεσαν την κυβέρνηση Τσίπρα να επανεξετάσει την ονομασία «Μακεδονία του Ιλιντεν», γιατί αυτή είναι η ιδανική λύση, καθώς δίνει στην Ελλάδα μια σύνθετη ονομασία με χρονικό προσδιορισμό (άρα, αφήνει στην άκρη τη… μακεδονοπληξία). Ο Ζάεφ έκανε ένα βήμα παραπέρα, δηλώνοντας ότι η ονομασία «Μακεδονία του Ιλιντεν» δεν προϋποθέτει αλλαγή του Συντάγματος της χώρας του, διαδικασία που -όπως είπε- είναι δύσκολη λόγω των ενστάσεων της αντιπολίτευσης στα Σκόπια. Προφανώς, ο Ζάεφ δεν έκανε τις συγκεκριμένες δηλώσεις για να τις ακούσει ο Τσίπρας και ν’ αλλάξει γνώμη, αλλά για να τις ακούσουν οι ιμπεριαλιστές και να ρίξουν το φταίξιμο στον Τσίπρα, παίρνοντας την πίεση από τις δικές του (του Ζάεφ) πλάτες και μεταφέροντάς την στις πλάτες του Τσίπρα.
Ολα ξεκινούν από την αρχή; Δε βιαζόμαστε να το πούμε. Περιμένουμε να δούμε τα επόμενα βήματα και κυρίως την -από κάθε άποψη- κρίσιμη συνάντηση Κοτζιά-Ντιμιτρόφ, χθες και προχθές στην Ουάσινγκτον, παρουσία του Νίμιτς. Θα υπάρξει επιστροφή στη λίστα Νίμιτς ως προς τα ονόματα; Και τι θα γίνει με το erga omnes, στο οποίο επιμένει η ελληνική πλευρά; Το βέβαιο είναι πως αυτή ειδικά η συνάντηση θα γίνει υπό αμερικάνικη επιτροπεία, καθώς ο Κοτζιάς πέρασε ήδη από το «κριτήριο» (Πομπέο, Μπόλτον), ενώ το «Μακεδονικό» το συζήτησε με τον υφυπουργό Μίτσελ, ο οποίος έχει χρεωθεί το θέμα από πλευράς Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
«Καμμενιές» ή αλήθειες;
Γίνεται «Μακεδονικό» χωρίς Καμμένο; Ελειψε για ένα τριήμερο, στη διάρκεια του οποίου γινόταν το πατιρντί με το «Μακεδονία του Ιλιντεν», αλλά την Τρίτη το πρωί, αφού στο μεταξύ η κυβέρνηση έκανε την ανάποδη κωλοτούμπα και πήρε πίσω το «Μακεδονία του Ιλιντεν», βγήκε και ο Καμμένος σε ραδιοφωνικό σταθμό για να πει (πάντοτε σόλο) «ενδιαφέροντα» πράγματα.
Τη συζήτηση για το όνομα την περιφρόνησε με… εθνική υπερηφάνεια: «Εμείς δεν θα ψηφίσουμε κανένα όνομα, ούτε γκόρνα, ούτε νόβα. Δεν θα συμφωνήσουμε σε κανένα όνομα σύνθετο με τον όρο Μακεδονία», γιατί «από τη στιγμή που θα περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία θα είναι αλυτρωτικό. Είτε λέγεται κάτω, είτε λέγεται Μακεδονία του Βαρδάρη πάντα θα είναι Μακεδονία». Αυτά, βέβαια, δεν είναι καινούργια. Καινούργια ήταν η ερμηνεία της κυβερνητικής θέσης που έκανε ο Καμμένος: η θέση της κυβέρνησης είναι ότι δε θα υπάρξει ψήφιση και κύρωση της συμφωνίας εάν δεν έχει περάσει η συνταγματική αλλαγή στα Σκόπια. Εμείς άλλα έχουμε ακούσει και από τον Κοτζιά και από τον Τζανακόπουλο, ως κυβερνητική θέση. Οτι ζητούν συμφωνία που θα περιλαμβάνει σύνθετη ονομασία με χρήση έναντι όλων (erga omnes) και οδικό χάρτη για τις απαραίτητες αλλαγές στο Σύνταγμα της FYROM. Ο Κοτζιάς μάλιστα έχει εξηγήσει πως ο οδικός χάρτης θα είναι σαφής, με χρονοδιάγραμμα εντός του οποίου θα πρέπει να ολοκληρωθούν οι συνταγματικές αλλαγές, από τις οποίες θα εξαρτηθεί η τελική έγκριση της Ελλάδας για την είσοδο της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Είναι η περιβόητη «σαλαμοποίηση», για την οποία η κυβέρνηση κατηγορήθηκε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ο Καμμένος παρουσίασε διαφορετικά την κυβερνητική θέση, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «δεν θα βρεθεί λύση και δεν θα βρεθεί γιατί οι ίδιοι οι Σκοπιανοί έχουν πλάσει ένα μύθο για τη Μακεδονία και δεν αλλάζουν το Σύνταγμά τους». Τα ίδια τα έχει πει πριν λίγο καιρό και στη Βουλή, σ’ εκείνη τη μεταμεσονύχτια εμφάνισή του «στο τσακίρ κέφι». Πρόκειται για «καμμενιές» ή για αποκάλυψη μιας αλήθειας, την οποία η κυβέρνηση δεν ομολογεί, για να μην εκτεθεί στους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους; Αν κρίνουμε από την πρεμούρα του Τσίπρα να περάσει στους άλλους αστούς πολιτικούς αρχηγούς το «Μακεδονία του Ιλιντεν», μάλλον πρόκειται για «καμμενιές». Η κυβέρνηση δείχνει να επιδιώκει λύση, την οποία θα στηρίξουν και τα άλλα αστικά κόμματα (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ). Αν όμως αυτό δεν καταστεί δυνατό, τότε θα παίξει -όσο μπορεί- το blame game, οδηγώντας τη διαπραγμάτευση σε αποτυχία, την οποία θα φορτώσει στην κυβέρνηση Ζάεφ και την «αδιαλλαξία» της.
Σαν κοινός προβοκάτορας
«Η ιστορία και η εξέγερση του Ιλιντεν είναι ταυτισμένη με το Μακεδονικό αλυτρωτισμό, είναι μια ονομασία η οποία ταυτίστηκε με μία εθνικιστική εξέγερση η οποία είχε τότε ως βασικό της σύνθημα η Μακεδονία στους Μακεδόνες και την δημιουργία μιας μεγάλης Μακεδονίας με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη». Τάδε έφη Κυριάκος Μητσοτάκης. Σαν κοινός προβοκάτορας, με μοναδικό στόχο να εξάψει τον εθνικιστικό όχλο, να τον στρέψει ενάντια στον Τσίπρα, να κερδίσει απ’ αυτόν ψήφους για τη ΝΔ.
Τι παραλείπει να πει ο Μητσοτάκης; Πότε και ενάντια σε ποιους έγινε η εξέγερση του Ιλιντεν. Τι θα καταλάβει ο αγράμματος εθνικιστικός όχλος; Οτι η εξέγερση του Ιλιντεν έγινε ενάντια στο ελληνικό κράτος. Γι’ αυτό και ο Μητσοτάκης τη βαφτίζει σκόπιμα εθνικιστική (και όχι εθνική) και της φορτώνει το αίτημα της Μεγάλης Μακεδονίας. Αίτημα που δεν είχαν οι επαναστάτες του Ιλιντεν, οι οποίοι ζητούσαν ανεξάρτητη Μακεδονία. Ανεξάρτητη από ποιον; Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην οποία ανήκαν τότε όλα τα εδάφη της ιστορικής Μακεδονίας. Γιατί η επανάσταση του Ιλιντεν έγινε το 1902, πριν από τους βαλκανικούς πολέμους που διαμόρφωσαν τα σημερινά σύνορα των βαλκανικών χωρών και πριν από τις τεράστιες βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών, που άλλαξαν την εθνική σύνθεση της (ελληνικής κυρίως) Μακεδονίας. Ο Μητσοτάκης χαρακτηρίζει εθνικιστική μια εξέγερση που είχε μεν εθνικό χαρακτήρα (τη διοργάνωσε η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, που ήταν το ιστορικό ανάλογο της ελληνικής Φιλικής Εταιρίας), ταυτόχρονα όμως διακήρυσσε την ισότητα όλων των εθνικών ομάδων που κατοικούσαν τότε στη Μακεδονία. Γι’ αυτό και στις τάξεις των επαναστατών συμμετείχαν και Ελληνες και Βλάχοι, οι οποίοι υπέφεραν το ίδιο υπό τον οθωμανικό ζυγό.
Η εξέγερση του Ιλιντεν καταπνίγηκε από τα οθωμανικά στρατεύματα, τα οποία βοηθήθηκαν από τους πράκτορες του βουλγαρικού κράτους (που ήθελε να προσαρτήσει ολόκληρη τη Μακεδονία, βαφτίζοντας τους Σλαβομακεδόνες Βουλγάρους) και του ελληνικού κράτους (που ήθελε επίσης να προσαρτήσει ολόκληρη τη Μακεδονία, βαφτίζοντας τους Σλαβομακεδόνες σλαβόφωνους Ελληνες). Η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν υπό κατάρρευση, η οποία σε λίγα χρόνια έγινε πραγματικότητα. Η Μακεδονία μοιράστηκε ανάμεσα στη Σερβία, την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, όχι με κριτήρια εθνικότητας των κατοίκων της, αλλά με βάση τη στρατιωτική ισχύ. Οπου έμπαινε ένας στρατός κάρφωνε τη σημαία της χώρας του. Ακολούθησαν μετά οι ιμπεριαλιστικές διασκέψεις που καθόρισαν τα σύνορα, μοιράζοντας το σλαβομακεδονικό έθνος, το μοναδικό στην περιοχή που δεν είχε συγκροτηθεί κρατικά, ανάμεσα στα τρία βαλκανικά κράτη.
Η επανάσταση του Ιλιντεν ανήκει στην ιστορία. Αυτή την ιστορία διαστρεβλώνει ο Μητσοτάκης (και όχι μόνον αυτός), προκειμένου να μη μάθει ο ελληνικός λαός την ιστορική αλήθεια για το πώς ήταν διαμορφωμένη η Μακεδονία στις αρχές του 20ού αιώνα και πώς διαμορφώθηκε μετά, από άποψη κρατικών συνόρων και εθνικής σύνθεσης του πληθυσμού της. Και κυρίως για να μη γίνει καμιά συζήτηση για τον πολύχρονο και ανελέητο κατατρεγμό των Σλαβομακεδόνων από το ελληνικό αστικό κράτος, τις κοινοβουλευτικές και τις δικτατορικές κυβερνήσεις του.
Αφήστε μια απάντηση