Ανόητες συσχετίσεις για τη βία

«Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» ρωτούν κόμματα και μέσα ενημέρωσης και εγκαλούν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό προσωπικά ότι, ενώ εκφράζουν την οργή τους όταν έχουμε κρούσματα βίας από την Ακρα Δεξιά, δεν κάνουν το ίδιο όταν υπάρχουν κρούσματα βίας από αναρχικές και αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες.

Κουβέντα βεβαίως για τη βία της ανεργίας, τη βία της φτώχειας και τη βία του κράτους – καλά, αυτό έχει το μονοπώλιο. Κατά την κρίση τους αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων και δεν έχει νόημα να προσπαθείς να την ανατρέψεις. Υποστηρίζουν, επίσης, ότι δεν δικαιούται ο Τσίπρας να το παίζει προστάτης της δημοκρατίας, γιατί έχει πολιτικά και ηθικά νομιμοποιήσει τη βία, ενώ το κόμμα του ήταν αυτό που οργάνωσε τον Δεκέμβρη του 2008 και το κίνημα των πλατειών.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν μια εξέγερση. Αφορμή, η εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου (Αλ. Γρηγορόπουλος). Είχαμε πορείες, καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων σε πολλές πόλεις και ασχολήθηκαν εκτενώς μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Ηταν δηλαδή κάτι μαζικό.

Τρόμαξαν οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις και έσπευσαν να αναδείξουν τους βανδαλισμούς και τις λεηλασίες για να δυσφημήσουν τις διαδηλώσεις. Οι εξεγέρσεις δεν γίνονται με λουλούδια, δεν είναι προσκλήσεις για απογευματινό τσάι, κουλουράκια και χαλαρή συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Αναπόφευκτα θα υπάρχουν φαινόμενα βίας, ακόμη και ακραίας. Οταν μαζεύονται μεγάλα πλήθη είναι σίγουρο ότι θα εισχωρήσουν και ομάδες με λογικές τυφλής επιθετικότητας.

Ηταν και αυτό ο Δεκέμβρης του 2008, δεν ήταν όμως κυρίως αυτό. Σ’ ένα γράμμα που υπέγραφαν φίλοι του Γρηγορόπουλου αναφέρεται:

Είμαστε τα παιδιά σας. Κάνουμε όνειρα – μη σκοτώνετε τα όνειρά μας. Εχουμε ορμή – μη σταματάτε την ορμή μας. Θυμηθείτε. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη “βιτρίνα”, παχύνατε, καραφλιάσατε, ξεχάσατε. Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. Μάταια. Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δε δημιουργείτε. Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Υλη παντού. Αγάπη πουθενά – Αλήθεια πουθενά

Είναι καθήκον της νέας γενιάς, όπως γράφει ο Αγκάμπεν, «η βεβήλωση του αβεβήλωτου». Αυτό έκανε στο παρελθόν και προκάλεσε τα μεγάλα Συμβάντα, αυτό πρέπει να θέλουμε να κάνει ξανά στο μέλλον. Τι σχέση έχει αυτός ο Δεκέμβρης με τη δολοφονική δράση των ακροδεξιών ομάδων; Καμία προφανώς.

Μόνο πειραγμένα μυαλά μπορούν να κάνουν σύγκριση. Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την εποχή, οι αντίπαλοί του συνειδητά αναβαθμίζουν την εμπλοκή του για να κατασκευάσουν ένα σενάριο που βολεύει τη σημερινή στρατηγική τους. Δεν έδωσε αυτός τον τόνο κι ας ισχυρίζεται ο με σπασμένα φρένα Κυριάκος Μητσοτάκης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έκαψε την Αθήνα».

Στην προσπάθειά τους να αποδομήσουν οτιδήποτε ξεφεύγει από τα στερεότυπα που καθοδηγούν τη σκέψη τους, συκοφαντούν και τα κινήματα των πλατειών. Εστιάζουν σε κάποιες κακές πλευρές (προπηλακισμοί πολιτικών, παρεμβάσεις ακροδεξιών ομάδων), παρακάμπτοντας τις αιτίες που έφεραν τον κόσμο στις πλατείες. Και ποιες ήταν οι αιτίες;

Η χρεοκοπία της χώρας, η δραματική μείωση μισθών και συντάξεων, η εκτόξευση της ανεργίας, η γενικευμένη ανασφάλεια. Μόνον οι νεκροί, οι φανατικοί και οι ηλίθιοι δεν θα αγανακτούσαν βλέποντας τα κόμματα που υποσχέθηκαν ισχυρή Ελλάδα και επανίδρυση του κράτους να υπογράφουν και να εφαρμόζουν μνημόνια.

Μόνον οι νεκροί, οι φανατικοί και οι ηλίθιοι δεν θα εξεγείρονταν ακούγοντας εκείνους που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή να κατηγορούν την κοινωνία ότι είναι συνένοχη γιατί «όλοι μαζί τα φάγαμε», ότι δεν πρέπει να αντιδράσει στις βάρβαρες πολιτικές γιατί είναι για το καλό της.

Μόνον οι νεκροί, οι φανατικοί και οι ηλίθιοι θα κατάπιναν αμάσητη την πρόκληση των κομμάτων του συναινετικού δικομματισμού να εντάξουν τη χώρα στη σκληρή εποπτεία χωρίς να μπουν στον κόπο να ρωτήσουν τους πολίτες είτε με δημοψήφισμα είτε με εκλογές. Μόνον οι νεκροί, οι φανατικοί και οι ηλίθιοι θα ανέχονταν να βρίζουν οι εταίροι μας έναν λαό («τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, με ροπή στον τρυφηλό βίο») με τις ελληνικές κυβερνήσεις να μη βγάζουν κιχ για να μην ενοχληθούν οι δανειστές μας.

Αλλά δεν υπάρχει καλύτερος συνήγορος του κινήματος των πλατειών από εκείνον τον ανεκδιήγητο σοσιαλδημοκράτη Χοακίν Αλμούνια, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος με το καθήκον της παρακολούθησης της ελληνικής οικονομίας. Ρωτήθηκε από «Τα Νέα» (18.5.2018) γιατί η Ελλάδα υπέφερε περισσότερο από την οικονομική κρίση και απάντησε ως εξής: «Διότι ήταν, κατά τη γνώμη μου, η χώρα που κυβερνήθηκε με τη μεγαλύτερη ανευθυνότητα».

Μάλιστα. Είναι όμως αισιόδοξος. Πιστεύει ότι η ενωμένη (;) Ευρώπη θα επιζήσει μέσω της προώθησης διαρθρωτικών αλλαγών αποδεκτών από την κοινωνία. Ομως, οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν στο μυαλό τους ο συγκεκριμένος τύπος και οι ομόσταβλοί του ήταν αυτές που γέννησαν τους Αγανακτισμένους. Είναι αυτές που κάνουν σήμερα πολλούς στην Ευρώπη να αποστρέφονται το «γλυκό τέρας των Βρυξελλών».

Πηγή: Τάσος Παππάς – “Εφημερίδα των Συντακτών”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *