Οι «νοικοκυραίοι» ξεκίνησαν το λιντσάρισμα και οι μπάτσοι το ολοκλήρωσαν. Αυτό πρέπει να κρατήσουμε για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Κι όχι να μπλέξουμε σε νομικισμούς, ιατροδικαστικές εκθέσεις και τα παρόμοια. Γιατί όταν αυτά μπαίνουν στην πρώτη θέση, μικραίνουν την εικόνα και στενεύουν τον ορίζοντα της σκέψης.
Δυο ύαινες, μαγαζάτορες, «νοικοκυραίοι» έβγαλαν όλο το μίσος τους πάνω σ’ έναν ανήμπορο άνθρωπο. Αν στη θέση αυτού του ανήμπορου τοξικοεξαρτημένου βρισκόταν ένας πραγματικός ληστής, θα στέκονταν σούζα. Εκαναν τους νταήδες όντας σίγουροι ότι το θύμα ήταν «του χεριού τους». Το είχαν καταλάβει όταν τον είδαν να παραπαίει μέσα στο μαγαζί, να μην μπορεί να σηκώσει έναν πυροσβεστήρα, να ψάχνει σοκαρισμένος και πανικόβλητος μια τρύπα για να βγει.
Το ίδιο έκαναν οι μπάτσοι, που δεν είχαν καν το «ελαφρυντικό» του θυμού. Εφτασαν μετά και έβγαλαν όλα τα χαμερπή τους ένστικτα πάνω στο «πρεζόνι». Κυριολεκτικά τον αποτελείωσαν, ενώ έβλεπαν μπροστά τους έναν άνθρωπο βουτηγμένο στο αίμα.
Οπως αποδείχτηκε, ούτε απόπειρα ληστείας υπήρξε (άλλωστε ο μαγαζάτορας δεν ήταν μέσα για να τον απειλήσει ο «επίδοξος ληστής»), ενώ το περιβόητο μαχαίρι (αν υποθέσουμε ότι ήταν του νεκρού), ήταν ένα απλό μαχαίρι φρούτων, όχι απ’ αυτά που χρησιμοποιεί κάποιος για να κάνει ληστεία. Ούτε καν απόπειρα κλοπής υπήρξε. Αν υπήρχε απόπειρα κλοπής, ο νεκρός θα είχε πάνω του κάποια από τα κλοπιμαία, έτσι δεν είναι;
Και απόπειρα κλοπής να υπήρχε, η ουσία δε θα άλλαζε. Το ότι δεν υπήρξε, κάνει ακόμα πιο αποτρόπαια τη φασιστική πράξη του λιντσαρίσματος ενός τοξικοεξαρτημένου σε στιγμή κρίσης.
Υστερα, έφτιαξαν μια δικογραφία από την οποία απουσίαζε η δολοφονία. Μια δικογραφία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δολοφόνων. Των «νοικοκυραίων» και των ίδιων των μπάτσων. Και η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη, αυτή που για ψύλλου πήδημα στέλνει διαδηλωτές στη φυλακή (συνήθως με εμφανώς κατασκευασμένες από τους μπάτσους δικογραφίες), φρόντισε ν’ αφήσει ελεύθερο τον πρώτο από τους δράστες, ικανοποιώντας το «περί δικαίου αίσθημα των νοικοκυραίων», που αποτέλεσε και τον πυρήνα της υπερασπιστικής γραμμής του δράστη: ένας βιοπαλαιστής είναι, η περιοχή έχει καταντήσει γκέτο, οι δουλειές πάνε κατά διαόλου, είδε τον ληστή, θόλωσε!
Ο καπιταλισμός σε κρίση εκφασίζει. Αλίμονο, όμως, αν αυτό χρησιμοποιείται ως άλλοθι «κατανόησης» των φασιστικών συμπεριφορών. Ως βάση εξαφάνισης κάθε ατομικής ευθύνης για τέτοιες συμπεριφορές.
Ο καπιταλισμός σε κρίση αποτελεί θερμοκήπιο για την ανάπτυξη του φασισμού. Οχι μόνο του φασισμού τύπου «Χρυσής Αυγής», αλλά και του φασισμού των «νοικοκυραίων» που πότε κραδαίνουν καραμπίνες για να προστατευθούν από τους κλέφτες, πότε ψηφίζουν ΧΑ για «να τιμωρήσει τους κλέφτες» και πότε λιντσάρουν τοξικοεξαρτημένους για να «καθαρίσουν» τη γειτονιά τους.
Αν υπάρξει «κατανόηση» για τέτοιες συμπεριφορές, θα υπάρξει και ανοχή για τις συνέπειές τους. Θα αντιμετωπίσουμε τις κοινωνικές διεργασίες ως διεργασίες που αφορούν ξεχωριστά άτομα (που έχουν «τα δίκια τους» ή που αποτελούν «θύματα των καταστάσεων») και όχι ως διεργασίες που πρέπει να σφραγίζονται από την πάλη των τάξεων, δηλαδή από συλλογικές διαδικασίες. Ο φασίστας μπορεί να είναι ταυτόχρονα θύμα και θύτης. Για την κοινωνία, όμως, είναι μόνο θύτης και ως τέτοιος πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται.
ΥΓ. Πριν από λίγο καιρό, ένας άλλος «νοικοκυραίος» άδειασε την καραμπίνα του πάνω σε μια ομάδα Τσιγγάνων, επειδή νόμιζε ότι κάποιος από τον καταυλισμό τους τον είχε κλέψει. Ενα 12χρονο κορίτσι έπεσε νεκρό. Το «κατάπιαμε». Ενα-δυο κείμενα κι αυτό ήταν όλο. Το κοριτσάκι δεν είχε φίλους με επιρροή στα μίντια. Ας σκεφτούμε πόσο σχετικοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής κάποιοι από τους «επώνυμους» που πρωταγωνιστούν σε καταγγελίες για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.
Αφήστε μια απάντηση