Ο Αδων-άριος

Είναι ο Άδωνης φασίστας; Το ερώτημα φυσικά δεν καλείται να το απαντήσει ο Αντιπρόεδρος του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος είναι έτοιμος να δηλώσει τόση πίστη στη Δημοκρατία όσο και σε μία κάμερα προκειμένου να αποδείξει το δημοκρατικό του φρόνημα.

Του Κώστα Βαξεβάνη – “Κουτί της Πανδώρας

Να το θέσω κάπως διαφορετικά. Αν σε ένα μανάβικο βάλεις μια πινακίδα που γράφει «Κρεοπωλείο» δεν σημαίνει ότι αγοράζοντας ντομάτες έχεις αγοράσει φιλέτο. Σημασία δεν έχει τι δηλώνει ο Άδωνης αλλά με τι είναι γεμάτο το καφάσι του.

Η ιδεολογική αποτίμηση του Αδώνηδος από την εποχή που φώναζε στα αμφιθέατρα τις απειλές του Γκέμπελς «θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη» ως την πρόσφατη αποκάλυψη πως στα ευαγή του ιδρύματα διδάσκει την μεγαλοσύνη της «Άριας Φυλής και του λευκού ανθρώπου», έχει ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Θα ήταν λάθος όμως να χαρακτηρίσει κάποιος φασίστα τον Άδωνη για να τελειώσει με την κατάταξή του στο ιδεολογικό στερέωμα. Ο Άδωνης Γεωργιάδης μπορεί να αποπνέει όλη την μπόχα που κουβαλάει η ακροδεξιά στην Ελλάδα η οποία ονειρεύεται και διαφημίζει το Γράμμο και το Βίτσι ως εθνική κάθαρση, μπορεί να δηλώνει πως θέλει μέτρα εξόντωσης για τους μετανάστες, μπορεί να διαφημίζει ως βίβλο της ιστορίας τα βιβλία του Πλεύρη, αλλά δεν είναι ένας Μιχαλολιάκος.

Ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι ένα κοκτέιλ πραγμάτων που απειλεί τη Δημοκρατία και εκχυδαΐζει την πολιτική ζωή προσπαθώντας να κάνει την αφεντιά του μέτρο και σύστημα αναφοράς. Δεν έχει καμιά ανάγκη να ανεμίσει σβάστικες, μπορεί να κάνει σήμα του ακόμη και το σήμα της Μερσεντές, αρκεί να επιβάλει τον εαυτό στην πολιτική σκηνή. Και το κάνει με αυτό το μίγμα ψέματος και κουτοπονηριάς που καμουφλάρει με πατριωτισμό από το καλάθι της λαϊκής.

Δεν έχει καμία ιδεολογική συγκρότηση που μπορεί να τον κατατάξει σε ιδεολογική ομάδα. Δανείζεται από τον πλούτο της ακραίας συντήρησης όσα μπορεί να αφομοιώσει και να αναπαράγει, όπως ακριβώς οι τηλεκήρυκες της αμερικανικής ενδοχώρας που παράγουν μεσσιανισμό στα δικά τους μέτρα, με τη δική τους ρηχή γνώση.

Ο Άδωνης δεν είναι παράγωγο ιδεολογίας, αλλά αντιθέτως παράγει ιδεολογικά σχήματα που μοιάζουν αρκετά με την τηλεοπτική σειρά Ζήνα, στην οποία συνυπάρχουν ο Ηρακλής με τον Αχιλλέα και τον Κολοκοτρώνη την ίδια χρονική περίοδο για τις ανάγκες ενός σεναρίου. Στην ιστορία του Άδωνη ο φασισμός αναμφίβολα τον γοητεύει αλλά το δικό του σενάριο είναι γεμάτο από τσιτάτα, ξεκαρδιστική αρχαιολαγνεία και βλαχομπαρόκ ελληνοπρέπεια αλλά κυρίως από προέδρους και κόμματα τα οποία εξυπηρετεί μέχρι να πάψουν να τον εξυπηρετούν. Είναι ικανός να πει πως το άριος που επικαλείται δεν είναι ναζιστικό, βγαίνει από το Αδωνάριος. Άλλωστε το σύνολο της μπουρδολογικής του ιστορικής και ιδεολογικής θεώρησης πρακτικά συνθέτει μια προσωπική κοσμοθεωρία στην οποία αναμφίβολα επικρατεί ο ίδιος ως πεφωτισμένος.

Εν ολίγοις ο Άδωνης είναι μια πιο πετυχημένη πολιτικά περίπτωση Λιακόπουλου ο οποίος κατάφερε την κατάλληλη στιγμή αντί να πουλάει βιβλία για τους Ελ και την Αριθμολογία να κάνει την ευεργετική στροφή προς την πώληση του εαυτού του. Αυτή ακριβώς η ανάγκη πώλησής του προς το τηλεοπτικό και πολιτικό κοινό τον ανάγκασε να διευρύνει την ημιμάθειά του προς κάθε κατεύθυνση. Και φυσικά να πουλήσει προς κάθε κατεύθυνση από κινέζικα κινητά και νανογιλέκα έως συνταγές πολιτικής επιτυχίας.

Κάθε κίνηση του Άδωνη, κάθε πολιτική του θεωρία, συνοδεύεται από το αντίστοιχο εμπορικό πακέτο. Δεν περιορίστηκε στις θεωρίες του αλλά φρόντισε να τις πουλήσει και να τις επιβάλει με τον τρόπο αυτό σε ένα ευρύ κοινό που μετατρέπεται σταδιακά σε πολιτικό μουτζαχεντίν του.

Ο κύκλος εμπορικής συμπεριφοράς του Άδωνη είναι ο ίδιος σε όλα του τα στάδια. Αρχικώς επιλέγει μια ακραία θεωρία της οποίας γίνεται πρεσβευτής. Αυτή τη θεωρία τη συνοδεύει με τσιτάτα και αρχαιοπρέπεια δίνοντας την ψευδή εικόνα της γνώσης. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή τη μετατρέπει σε μοναδικό προιόν. Στη συνέχεια πουλάει με επιμονή το προϊόν (και όχι πλέον μια θεωρία) δημιουργώντας τον κρίσιμο πυρήνα ανθρώπων και φυσικά χρήματος. Όσο ο όγκος δραστηριότητας μεγαλώνει, τόσο ο Άδωνης δεν πουλάει μόνο αλλά αλλάζει τον τρόπο που πουλάει δημιουργώντας εικόνα «επιστημονικής δραστηριότητας». Στο τέλος όλες οι δραστηριότητες του Άδωνη, από την πώληση των νανογιλέκων έως την πώληση Ελληνικής Αγωγής, χρησιμοποιούνται για να διεμβολίσουν το πολιτικό σύστημα και να κάνουν αναγνωρίσιμη την εικόνα του. Στη συνέχεια αυτή η επιπλέον αναγνώριση θα δημιουργήσει μια επιπρόσθετη υπεραξία στον εμπορικοπολιτικό του κύκλο επικράτησης.

Σε όλη αυτή τη συμπεριφορά πολλά αλλάζουν. Οι συμπάθειες, οι πολιτικοί αρχηγοί τους οποίους αγαπά αλλά μετά βρίζει, τα κανάλια που τον εμφανίζουν στις τηλεπωλήσεις έναντι αδρού τιμήματος , τα πάντα. Εκτός από ένα, το χρήμα. Η εμπορική δραστηριότητα η οποία δεν είναι ντροπή όπως λέει ο ίδιος να την ασκεί ενώ είναι Αντιπρόεδρος της ΝΔ, έχει ως κοινό παρονομαστή την είσπραξη.

Η επιτυχία του Άδωνη συνίσταται στο γεγονός ότι για κάποιους λόγους, πέρασε εκείνο το σύνορο που τον μετέφερε από τον κόσμο του Βελόπουλου και του Λιακόπουλου, στον κόσμο της τρέχουσας πολιτικής. Έκτοτε ο καλπασμός του είναι συνεχής.

Το κοινό του είναι τόσο παρακμιακό και μπερδεμένο ώστε μπορεί να συναντιέται ξεκινώντας από τις πιο διαφορετικές αφετηρίες. Άλλος αγόρασε κάποτε από τον Άδωνη «μηχανή καθαρισμού τσιγάρου», άλλος νανογιλέκο, άλλος έχει μάθει από την Ευγενία ότι «ο Παρθενώνας είναι εκεί εκατομμύρια χρόνια», άλλος θέλει να στείλει εξορία τους κομμουνιστές και άλλος αγαπά τον Άδωνη επειδή ξέρει ότι τον αγαπά ο Κυριάκος.

Επίσης βασικό στοιχείο επιτυχίας είναι η παραπλάνηση. Ο Άδωνης φροντίζει να είναι και να μην είναι κάτι, να είναι ακροδεξιός αλλά lifestyle, να είναι με τον Πλεύρη και τα κρεματόρια αλλά άμα χρειαστεί και με τους Εβραίους θύματα. Όποτε τον πιάσουν στα πράσα προφασίζεται ατύχημα ή παρανόηση ενώ όποτε εντοπιστεί να τα τρώει κιόλας είναι έτοιμος να δηλώσει βίγκαν. Δεν χρειάζεται να έχει κανόνες εκτός από τον βασικό «κάνω κάθε φορά αυτό που με συμφέρει».

Στην παρούσα κατάσταση όσα κάνει ο Άδωνης θεωρητικά συμφέρουν και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο τρυφερός γόνος της ΝΔ θεωρεί άλλωστε πως έτσι αποκτά το κόμμα το λαϊκό προφίλ και πελατεία κομμωτηρίου που δεν μπορεί να έχει ο ίδιος. Τους συνδέει εξάλλου ο κοινός «κομμουνιστικός κίνδυνος». Οι λογαριασμοί θα γίνουν στο μέλλον, όταν ο Άδωνης θα διακρίνει στο πρόσωπο του Κυριάκου (κατά τη συνήθεια του) τον χειρότερο πρόεδρο της ΝΔ. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα είναι η Μαρέβα.

Μία απάντηση στο “Ο Αδων-άριος”

  1. Στο παραπάνω άρθρο σας (Αδώνιδος Άρειος 8•10•18) που είναι αναδημοσίευσης από το ” κουτί της
    Πανδωρας του Κ. Βαξεβάνη θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω την εξής άποψη μου
    Ο κύριος Βαξεβάνης στο άρθρο του αυτό που περιγράφει τον βίο και την πολιτεία του βρομερούς και
    τρισάθλιου του αισχρος και ελεεινού υβριστή, ακροθιγώς μεταξύ των άλλων αναφέρει ότι υμνολογει
    και λιβανίζει προέδρους και κόμματα όσο τον εξυπηρετούν και ένα συνέχεια, αυτός ο γυρολογος της
    Πολιτικής αγοράς, τους καθυβρίζει με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς όταν πλέον πάψουν να τον
    εξυπηρετούν.. Πολύ σωστά. ” Ατυχώς ” όμως δεν κατονομάζει το μέγιστο δείγμα αυτής της προστυχης
    επιδεξιότητας του. Συγκεκριμένα το παραληρηματικό υβρεολόγιο του, όταν θητεύει στο Λαός και ήταν
    Και εκεί το μαντρόσκυλο του Καρατζαφερη, εναντίον της Ν.Δ. και κυρίως εναντίον της κυρίας Ντορας
    προσωπικά με μανία και πάθος ασυγκράτητο,. Χαρακτηριστικό βέβαια γνώρισμα του.
    Αυτή όμως η διαπίστωση παραπέμπει και σε κάποιο άλλο έξ ίσου σοβαρό, αν όχι σοβαρότερο, ζήτημα
    Στον αδιανόητο αμοραλισμό και την απύθμενη ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ της Ν.Δ. γενικώς καθώς και της του ίδιου
    Μητσοτακαιηκου ειδικώς , που έχει βέβαια παράδοση στον τομέα αυτόν (πανομοιότυπη περίπτωση
    Σαμάρα) και δεν υπάρχουν αναστολές , να συμπορευτούν με τους υβριστές τους έν αγαστη συμπνεια

Γράψτε απάντηση στο Κωνσταντίνου Α. Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *