Από τους «τάφους» της ΝΔ στις «κρύπτες» του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι φανερό πως οι επόμενοι μήνες μέχρι τις εκλογές θα κυλήσουν στον αστερισμό της «κάθαρσης».

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ θα καταφεύγει πάντα στο ύστατο καταφύγιο των «σκανδάλων», καθώς κάθε άλλη προσπάθεια της να αναστρέψει το αρνητικό κλίμα καταλήγει σε επικοινωνιακό φιάσκο. Η συμφωνία με τον Ιερώνυμο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, η φιλόδοξη επικοινωνιακή βόμβα του «χωρισμού εκκλησίας – κράτους» έγινε πηγή έμπνευσης για άφθονα ανέκδοτα και ανάγκασε ακόμη και τους φανατικότερους απολογητές του ΣΥΡΙΖΑ να κρύβονται ή να ασχολούνται με τη μελαγχολία του φθινόπωρου.

Όσο λοιπόν θα σβήνουν τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα θα επιστρέφουμε στη βασική στρατηγική για την αντιμετώπιση της κοινωνικής οργής και απαξίωσης: Να αλλάξουμε την πολιτική ατζέντα, μέσα από «αποκαλύψεις» για γνωστές υποθέσεις με πρωταγωνιστές στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που εννοείται δεν κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Μια ψευδεπίγραφη «κάθαρση», μέσα από «πορίσματα» και εργαλειακή αντιμετώπιση της δικαιοσύνης.

1989: Διαφορές και ομοιότητες…

Είναι λογικό να γίνονται συνειρμοί με το, αλήστου μνήμης, 1989: Ίδιες κορώνες, ίδιες υποσχέσεις και μερικές κοινές φιγούρες, προεξάρχοντος του Δραγασάκη. Ας ξεκινήσουμε από τις διαφορές: Η «κάθαρση» του 1989 ήταν το επιθετικό σχέδιο των δυνάμεων που εξέφραζαν τον επελαύνοντα τότε νεοφιλελευθερισμό και ήθελε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τα εναπομείναντα κομμάτια της ριζοσπαστικοποίησης που εξέφρασε το ΠΑΣΟΚ. Μια συνολική αναδιάταξη του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά. Η «κάθαρση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η άμυνα ενός -υπό διαμόρφωση- συστήματος εξουσίας απέναντι στο ανερχόμενο, επιθετικό, ακροδεξιό εθνικιστικό ρεύμα που, μην το ξεχνάμε, η πολιτική της κυβέρνησης τρέφει. Μεταξύ τους δεν υπάρχουν ουσιαστικές πολιτικές διαφορές, γεγονός που οξύνει τις αντιπαραθέσεις τέτοιου τύπου.

Αυτή η διαφορά δυναμικής εκφράζεται και στους «στόχους» που επιλέγονται: Στην περίπτωση του 1989 στον στόχο μπήκαν οι «κορυφές»: Ο Αντρέας, ο Κουτσόγιωργας, ο Τσοβόλας. Σήμερα στον στόχο είναι πολιτικά ρετάλια που είναι μισητά, απαξιωμένα πρόσωπα χωρίς όμως πολιτικό ρόλο.

Υπάρχουν και ομοιότητες, πολύ σημαντικές. Τέτοιου είδους «καθάρσεις» είναι αναγκαίες στο σύστημα, εκτονώνουν τη λαϊκή οργή. Πάνω απ’ όλα ο μεγάλος στόχος είναι ο αφοπλισμός, η περιθωριοποίηση και, τελικά, ενσωμάτωση της Αριστεράς. Το 1989 διέλυσε την Αριστερά πολιτικά και ηθικά. Σήμερα, αν ευοδωθεί η επιδίωξη αυτή, η Αριστερά θα μετατραπεί σε κατοικίδιο του ΣΥΡΙΖΑ, του συστημικού πυλώνα που εφαρμόζει την πιο ακραία αντιλαϊκή και υποτελή στους ιμπεριαλιστές πολιτική. Είναι ακριβώς η πολιτική που σε όλον τον κόσμο, και στην Ελλάδα ενισχύει το ακροδεξιό εθνικιστικό ρεύμα.

Μα …να μην τιμωρηθούν;

Είναι το ερώτημα που κυκλοφορεί, από πολλούς καλοπροαίρετα. Ένας ολόκληρος κόσμος είδε τη ζωή του να διαλύεται και οι πρωτεργάτες αυτού του εγκλήματος όχι μόνο γλεντούσαν αλλά του κουνούσαν και το δάχτυλο αποκαλώντας τον «τεμπέλη» που «ζούσε πάνω από τις δυνατότητές του». Λογικό λοιπόν να απαιτεί την τιμωρία τους. Προφανώς και υπάρχουν τεράστια σκάνδαλα στον χώρο της υγείας, στους εξοπλισμούς κλπ.  Προφανώς και πρέπει να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Η «κάθαρση» όμως της κυβέρνησης δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος, τις δομές και τις διαδρομές της διαφθοράς. Δεν αγγίζει τη διαδρομή των ΝΑΤΟΪκών οπλικών συστημάτων, το τεράστιο πάρτι. Δεν αγγίζει τον έλεγχο του χώρου της υγείας από τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες σε διαπλοκή με διοικητικά στελέχη και μια ελίτ μεγαλογιατρών. Αυτά τα κυκλώματα μένουν στο απυρόβλητο, πουθενά δεν φαίνεται η πρόθεση να έρθουν στην επιφάνεια αυτοί που έδιναν τις μίζες αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Πάνω απ’ όλα δεν φαίνεται  η πολιτική πρόθεση να επιστραφούν αυτά που κλάπηκαν από τους συνταξιούχους, τους μισθωτούς και τους ανέργους.

Καλά ο υπουργός… ο υφυπουργός;

Το πόσο ψευδεπίγραφη είναι αυτή η διαδικασία γίνεται εύκολα κατανοητό ακόμα και στο επίπεδο των ονομάτων. Στο στόχαστρο μπαίνουν, για παράδειγμα, υπουργοί υγείας των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί το γεγονός πως η έρευνα «ξεχνά» πως όταν οι «κοστολογήσεις φαρμάκων και υλικών περίθαλψης» ανήκαν στο υπουργείο Υγείας, γενική γραμματέας ήταν η Μ. Ξενογιαννακοπούλου. Γενικός γραμματέας Υγείας διετέλεσε εκείνη την περίοδο κι ο Μ. Κουρουπλής. Ευθύνες αποδίδονται και στον Μ. Βορίδη, που ήταν υπουργός, αλλά όχι στην Κ. Παπακώστα που ήταν υφυπουργός. Το ίδιο ακριβώς και για την περίπτωση Λοβέρδου: Είναι υπεύθυνος για κάθε αμάρτημα σε αυτόν τον κόσμο αλλά πόσο πιστευτό είναι το γεγονός πως ο υφυπουργός του Μ. Μπόλαρης δεν ήξερε τίποτα για όσα γίνονταν στο υπουργείο; Το κοινό φυσικά όλων αυτών των… «αθώων» είναι πως πρόλαβαν και χώθηκαν στην μεγάλη αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως το δεξί χέρι του «επάρατου» Άκη που δεν γνώριζε κι αυτό τίποτα για το τι γινόταν στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ως εκ τούτου επιβραβεύεται με την θριαμβευτική εκλογή του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ!

Επικίνδυνος δρόμος…

Η πρακτική αυτή εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Ουσιαστικά ενισχύει την αποπολιτικοποίηση, τον κοινωνικό αυτοματισμό και τελικά τα ακροδεξιά ρεύματα. Η έλλειψη ουσιαστικών πολιτικών διαφορών με τη ΝΔ οδηγεί την κυβέρνηση στην επιλογή να μετατρέψει την πολιτική ζωή σε δικαστική σειρά. Η καταγγελία ανώτατης δικαστικού για την κατεύθυνση που έχει δοθεί ήταν σαφής: «άσκησε δίωξη και το πολύ πολύ να αθωωθεί αργότερα». Με απλά λόγια θα ασκούνται διώξεις, τα πρωτοσέλιδα και τα τηλεπαράθυρα θα δικάζουν και θα καταδικάζουν. Όσο για το τι θα συμβεί στο μακρινό τέλος, ποιος νοιάζεται, η επικοινωνιακή δουλειά έχει γίνει. Επικοινωνιακά σώου, μεταμεσονύκτιες χολυγουντιανές συλλήψεις, «κρύπτες» που ανακαλύπτονται εντελώς τυχαία προσφέρονται ως θέαμα στην αρένα, μιας και από «άρτο» η κυβέρνηση δεν έχει και πολλά να δώσει στην κοινωνία ενώ το «παντεσπάνι» προσφέρεται αφειδώς στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές.

Δηλαδή, για να θυμηθούμε πάλι τους καλοπροαίρετους, «λυπάστε τους Γιάννους και τους Άκηδες»; Όχι, καθόλου. Το θυμικό όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαθιστά την πολιτική άποψη, «το μυαλό είναι ο στόχος», όπως έγραφε κι η Κατερίνα Γώγου. Πρώτα από όλα, γιατί κοντεύουμε να το ξεχάσουμε: Αριστερά σημαίνει αρχές και οι αρχές δεν ισχύουν όπου και όποτε μας αρέσει. Τα δικονομικά δικαιώματα ή η άρνηση της διαπόμπευσης οποιουδήποτε, ισχύουν και για τους Άκηδες και για τους Γιάννους και για τον μεγαλύτερο εγκληματία. Αν το ξεχάσουμε αυτό περπατάμε σε πολύ επικίνδυνους δρόμους, αυτούς που η κυβέρνηση ανοίγει. Οι δρόμοι του κοινωνικού αυτοματισμού και κανιβαλισμού είναι πολύ γνώριμοι στην ακροδεξιά. Φτάνει γρηγορότερα στο τέρμα τους και εκεί περιμένει όσους αφελώς πιστεύουν σε τέτοιες «καθάρσεις». Οι τυφλωμένοι από τη λαγνεία της εξουσίας θα έπρεπε να διδάσκονται από αυτό που συμβαίνει γύρω μας, στο παγκόσμιο χωριό. Ας δουν ποιοί βρίσκονται στις φυλακές, από τη Βραζιλία μέχρι την Ιταλία. Οι συνοδοιπόροι τους είναι. Οι πάντες ξέρουν στην Ελλάδα πως η επόμενη κυβέρνηση θα ακολουθήσει την ίδια πρακτική.

Στο κοινωνικό επίπεδο, οι πρακτικές αυτές είναι λίπασμα για στο έδαφος της ακροδεξιάς. Δικαιώνουν όλα τα ιδεολογήματα της για τους «κλέφτες προδότες πολιτικούς» που είναι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας και της κοινωνίας. Πάνω από όλα αθωώνουν το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Μέσα ο «μιζαδόρος» υπουργός Άμυνας, τις μίζες από ποιες εταιρείες, ποιών χωρών τις έπαιρνε; Μέσα ο μιζαδόρος υπουργός Υγείας, υπάρχει μεγάλη ελληνική φαρμακοβιομηχανία που λύνει και δένει; Αυτά όχι μόνο μένουν έξω από τη συζήτηση αλλά την ίδια στιγμή της «κάθαρσης» οι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ συναγελάζονται με τους ίδιους ακριβώς «υγιείς επιχειρηματίες».

Το αποτέλεσμα εκφράζεται, όπως πάντα, στη σφαίρα της πολιτικής. Η μικρή, δημοσκοπική ανάσα που δίνει στην κυβέρνηση αυτή η τακτική πόρρω απέχει από την ουσιαστική αναστροφή του κλίματος, γεγονός που αποτυπώνεται στην καθημερινή εμπειρία, στις εκλογές σε μεγάλους κλάδους κ.λπ. .Αντίθετα, σε συνδυασμό και με τις εξελίξεις στα λεγόμενα «εθνικά» θέματα και την οικονομία, δυναμώνει στην κοινωνία ένα σκληρό ακροδεξιό, εθνικιστικό ρεύμα που επιδιώκει σε πρώτη φάση να εκφράσει η ΝΔ και αναζωογονεί τα ακροδεξιά, ναζιστικά μορφώματα.

Η Αριστερά; «έχω θέση, στην κερκίδα…»

Η πολιτική αυτή αρένα, όπως κάθε αρένα, έχει και θεατές. Η Αριστερά είναι σταθερή στην κερκίδα, μοιάζει να έχει αγοράσει «διαρκείας» εισιτήριο.

Ένα κομμάτι της γοητεύεται και απολαμβάνει το έργο «ο Γιάννος με χειροπέδες». Αφού δεν νικάμε πουθενά εμείς, ας απολαύσουμε το θέαμα. Ένα άλλο αδιαφορεί, απασχολημένο με τους πανηγυρισμούς κάθε φορά που αποκαλύπτεται «κι άλλος δεξιός οπορτουνιστής». Στην πραγματικότητα, και οι δύο αφήνουν ελεύθερο το πεδίο, και στις δύο περιπτώσεις το κυρίαρχο ρεύμα ασκεί αφόρητη πίεση οδηγώντας σε αποδοχή της καταπάτησης ακόμα και στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων ή στην …ενός λεπτού σιγή για τον Κατσίφα. Αποτέλεσμα του πολιτικού κενού: Οι μεγάλοι στόχοι του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, της αξιοπρέπειας ενός λαού και της ειρήνης χαρίζονται στον αντίπαλο ως «καταραμένος πατριωτισμός», επιτρέποντας να γεννιούνται «ήρωες» τύπου Κατσίφα, η ανάγκη μαχητικού κινήματος διεκδίκησης του ψωμιού, της δουλειάς, του ελεύθερου χρόνου αντικαθιστώνται από «αίμα» στους τηλεοπτικούς δέκτες και το ίντερνετ.

Οποιαδήποτε προσπάθεια για να επανέλθει η πολιτική συζήτηση στο πεδίο των κοινωνικών αναγκών, για να διαμορφωθεί ένα άμεσο πρόγραμμα μάχης γι’ αυτές αντιμετωπίζεται εχθρικά. Η ανάγκη για τη μέγιστη συσπείρωση δυνάμεων, πριν από όλα στο κίνημα, μεταλλάσσεται στην άθλια σαπουνόπερα «η ημερομηνία της απεργίας» όπου, με κύρια ευθύνη του ΚΚΕ, καταρρακώνεται κάθε έννοια συνδικαλιστικής πρακτικής. Οι απαντήσεις λοιπόν, στα υπαρκτά ζητήματα, δίνονται χωρίς αντίπαλο από την άλλη πλευρά. Απαντήσεις, φασιστικές, επικίνδυνες, αδιέξοδες… αλλά απαντήσεις. Και όταν υπάρχει κενό, κυριαρχούν. Και για τον λαό, μένει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο κακά, με κριτήριο τις «κρύπτες» του ΚΕΕΛΠΝΟ και τα «μυστικά κονδύλια» του Κοτζιά.

Πόσο λείπει ένα ρωμαλέο κίνημα, ένα μεγάλο αριστερό μέτωπο που θα έβαζε το ζήτημα της διαφθοράς στη βάση του: Στην εξάρτηση της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στην εξάρτηση της κοινωνικής ζωής από το κεφάλαιο. Ένα κίνημα που θα έβαζε και τον στόχο της κάθαρσης στη βάση του: Πάνω από όλα να επιστραφούν στους μισθούς, στις συντάξεις, στην κοινωνική πολιτική όσα κλάπηκαν.

«Τάφος» εναντίον «Κρύπτης»!

Το 2014 όταν η κοινωνική οργή κατά του Σαμαρά φούντωνε, προσπάθησαν να παρουσιάσουν το νέο «εθνικό» αφήγημα του Τάφου της Αμφίπολης. Ποιοι μισθοί και ποιες συντάξεις, εδώ είμαστε μπροστά στον τάφο του Αλέξανδρου, της Ολυμπιάδας, του Ηφαιστίωνα… κάποιου τέλος πάντων! Για να προχωρήσει το αφήγημα καταπατήθηκε κάθε επιστημονική δεοντολογία, κάθε κανόνας και νόμος. Τελικά, άνθρακες ο θησαυρός! Κλειδί στην κατάρρευση του σκηνικού η μεγάλη ιδεολογική και πολιτική μάχη που έδωσε η Αριστερά και οι συλλογικότητες και εργαζόμενοι του χώρου. Ήταν και άλλο το κλίμα, ο αέρας του 2010 -2012 φυσούσε ακόμα…

Σήμερα, το νέο αφήγημα θα περιλαμβάνει «κρύπτες» που τα κυβερνητικά λαγωνικά θα «ανακαλύπτουν» σε κάθε επεισόδιο της σειράς. Ήττα του αφηγήματος αυτού προϋποθέτει ιδεολογική και πολιτική μάχη απέναντι στην «κάθαρση» του ΣΥΡΙΖΑ, όρος επιβίωσης για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Η ανεξαρτησία από τα διλήμματα που πάνε να στηθούν χτίζεται με υλικά την ξεκάθαρη τοποθέτηση για το χαρακτήρα αυτής της διαδικασίας και τις τεράστιες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάγκη της ήττας του στη συνείδηση του λαού.

Η Αριστερά που έχουμε μπορεί να το κάνει; Μπορεί να αρνηθεί το δίπολο «μεγαλόστομος θεατής στην εξέδρα ή κατοικίδιο του ΣΥΡΙΖΑ»; Πρέπει να μπορέσει, και οι δύο δρόμοι οδηγούν σε μαύρες (κυριολεκτικά) μέρες. Και τότε, κανείς δεν θα κρατήσει ενός λεπτού σιγή…

Πηγή: του Σπύρου Αλεξίου – kommon

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *