Ο σύντροφος που έγραψε το παρακάτω κείμενο στην εφημερίδα της Νέας Σμύρνης ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΑΝΑΠΟΔΑ δε βρίσκεται πια στη ζωή. Δραστήριο μέλος του σωματείου των πλακάδων και του ΚΚΕ παλαιότερα, στο συνδικάτο οικοδόμων αργότερα. Βρέθηκε αντιμέτωπος με πολλαπλά σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία όμως αντιμετώπισε με αξιοζήλευτη δύναμη και θάρρος. Μέχρι το τέλος της ζωής του ενδιαφερόταν για τις εξελίξεις στο κίνημα. Το κείμενό του είναι βιωματικό. Ζώντας ο ίδιος μέσα στο πρόβλημα, δε μασάει τα λόγια του. Το αναδημοσιεύουμε στη μνήμη του σήμερα που έχουμε και άλλες σχετικές αναρτήσεις
Όλοι γνωρίζουμε την Ακρόπολη του Περικλή, όπως και τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Τις πυραμίδες των Φαραώ τις ξέρουμε. Ξέρουμε και τους Φαραώ. Τους χιλιάδες δούλους που πέθαναν όμως για να χτιστούν αυτά τα μεγαθήρια δεν τους ξέρει κανένας. Άγνωστοι λοιπόν. Στη σύγχρονη υποκριτική κοινωνία η εργασία έχει δημιουργήσει χιλιάδες νεκρούς αλλά και χιλιάδες ανάπηρους εν ονόματι της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Άγνωστοι λοιπόν και οι ανάπηροι της σημερινής κοινωνίας.
Μέσα στις συμπληγάδες της ταλαιπωρίας που έχουν υποστεί από την αδιαφορία και το ρατσισμό του κράτους και του ασυνείδητου κομματιού της κοινωνίας μένουν ανενεργοί κοινωνικά, αμέτοχοι, «απράγμονες»… Περιθωριοποιούνται. Αυτό συμβαίνει και στη συνοικία μας, στη Νέα Σμύρνη. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες υφίστανται το ρατσισμό σε μεγάλο βαθμό. Δε μπορούν να κυκλοφορήσουν. Δε μπορούν να παρκάρουν: Δεν υπάρχει ούτε μία θέση πάρκινγκ ΑΜΕΑ γύρω από το κέντρο της Νέας Σμύρνης όπου υπάρχουν οι τράπεζες, το ΙΚΑ, τα καταστήματα, όπως και το Δημαρχείο, με αποτέλεσμα να στερούνται την ελευθερία της μετακίνησης και εξυπηρέτησης. Όπως και να χάνουν τη διασκέδασή τους και την κοινωνική συναναστροφή μιας και είναι δύσκολο να προσεγγίσουν στην πολύ όμορφη πλατεία της Νέας Σμύρνης. Και είναι απορίας άξιον πώς οι «εξαίρετοι» διοικούντες το Δήμο σκέφτηκαν να κάνουν ένα ακριβό και άχρηστο για τους περισσότερους νεοσμυρνιώτες τέρας, το πάρκινγκ της πλατείας Καρύλλου, και δεν σκέφτηκαν να λύσουν άλλα ουσιώδη προβλήματα που απασχολούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και τους υπόλοιπους κατοίκους της πόλης. Αποδεικνύεται λοιπόν έτσι ότι ο Δήμος στρέφει την προσοχή του στην κατασκευή έργων εντυπωσιασμού και όχι ουσίας.
Στη Νέα Σμύρνη το άτομο με ειδικές ανάγκες «πεθαίνει». Μαζί του πεθαίνουν οι ελπίδες, τα οράματα και οι προοπτικές χιλιάδων πολιτών της Νέας Σμύρνης που θέλουν μια πόλη πιο υγιή κοινωνικά, αφού όπως φαίνεται στερείται ευαισθησίας, πολιτισμού, αλλά τελικά και έργων. Μια πόλη που θα μπορεί ο κάθε νεοσμυρνιώτης να έχει πρόσβαση. Υπάρχει ευτυχώς ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας που ενδιαφέρεται πραγματικά για τα προβλήματα των κατοίκων της Ν. Σμύρνης. Παλεύει για να κοινωνικοποιηθούν αυτές οι αδύναμες ομάδες του πληθυσμού αλλά και να δραστηριοποιηθούν ξεφεύγοντας απ’ την απραξία και την κατάθλιψη.
Ζώντας αυτές τις πραγματικότητες τα άτομα με ειδικές ανάγκες χάνουν την υπομονή τους, στερούνται τα πιο ουσιαστικά πράγματα από τη ζωή τους και βιώνουν σε άγριο βαθμό το ρατσισμό του Δήμου της Ν. Σμύρνης αλλά, δυστυχώς, και ενός μέρους της κοινωνίας. Δε χάνουν όμως τη διάθεσή τους για κοινωνική συμμετοχή, συλλογικότητα και αγώνα. Άτομα με ειδικές ανάγκες ναι, απόμαχοι όχι!
Β.Δ.
Πηγή: ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΑΝΑΠΟΔΑ
Αφήστε μια απάντηση