Συρία: Πόλεμος, παζάρια και μπίζνες σε αιματηρό φόντο

Βαρύ φόρο αίματος εξακολουθεί να πληρώνει ο συριακός λαός, με τη χώρα του να έχει μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο πεδίο μάχης με πολλές αντιτιθέμενες πλευρές. Δε φτάνει που στα περισσότερα από οκτώ χρόνια πολέμου έχουν σκοτωθεί 465 χιλιάδες άνθρωποι, έχουν τραυματιστεί πάνω από ένα εκατομμύριο και έχουν φύγει ως πρόσφυγες πάνω από 12 εκατομμύρια (ο μισός πληθυσμός), αλλά το αιματοκύλισμα συνεχίζεται κανονικά!

Η αύξηση της πολεμικής εμπλοκής των ΗΠΑ, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε περιοχές που ελέγχει το «Χαλιφάτο», οδήγησε την περασμένη Τρίτη στο θάνατο 28 ατόμων (οι 22 από τους οποίους ήταν άμαχοι, συγγενείς μαχητών του ISIS). Είχε προηγηθεί την προηγούμενη Παρασκευή άλλο κύμα βομβαρδισμών, που οδήγησε στο θάνατο 41 αμάχων, μεταξύ των οποίων 17 παιδιά, στα ανατολικά του Ευφράτη (στην περιοχή κοντά στα σύνορα με το Ιράκ), σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (οργάνωση που εδρεύει στο Λονδίνο και κάθε άλλο παρά ως φιλοκαθεστωτική μπορεί να χαρακτηριστεί). Οι βομβαρδισμοί ήταν υποστηρικτικοί της επέλασης των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF), της αμερικανοστήρικτης συμμαχίας στην οποία ηγούνται οι Κούρδοι της Συρίας (ναι, οι… επαναστάτες που οικοδομούν τον… κομμουνισμό στο Κομπάνι), που ξανάρχισε μετά από την αναστολή των επιχειρήσεων στις 31 Οκτώβρη, λόγω της τουρκικής εμπλοκής κατά των Κούρδων στη Βόρεια Συρία. Οι Αμερικάνοι βρήκαν έναν τρόπο να «μαζέψουν» τους Τούρκους κι έτσι οι επιχειρήσεις των SDF κατά του ISIS ξεκίνησαν πάλι την περασμένη Κυριακή (δηλαδή δυο μέρες μετά τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς).

Επομένως, οι διαμαρτυρίες του καθεστώτος Ασαντ στον ΟΗΕ για την αμερικάνικη αιματηρή εμπλοκή δεν ήταν αστήρικτες, ανεξάρτητα από το ότι το καθεστώς την ίδια στιγμή παραβίαζε την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί στις 17 Σεπτέμβρη με την αντιπολίτευση (ό,τι έχει απομείνει από αυτήν τέλος πάντων) με ρωσική και τουρκική διαμεσολάβηση.  Κατά τη συμφωνία, θα δημιουργούνταν μία αποστρατιωτικοποιημένη-ουδέτερη ζώνη βάθους 15-20 χιλιομέτρων καθ’ όλο το μήκος του μετώπου του Ιντλίμπ, που περιελάμβανε τμήματα των επαρχιών Λατάκια, Χάμα και Χαλέπι. Οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες (ισλαμιστές μαχητές από διάφορες ομάδες που μάχονται κατά του Ασαντ στο Ιντλίμπ, όπως η Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ που ήταν παρακλάδι της Αλ Κάιντα) θα έπρεπε να αποσύρουν όλο το βαρύ οπλισμό τους μέχρι τις 10 Οκτώβρη.

Ομως οι αψιμαχίες ποτέ δε σταμάτησαν, παρά το γεγονός ότι οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες δήλωσαν ότι απέσυραν τον βαρύ οπλισμό τους -όχι όμως και τους μαχητές τους- από την ουδέτερη ζώνη. Αυτό έκανε το καθεστώς να συνεχίσει τις επιθέσεις του, προειδοποιώντας τους ισλαμιστές μαχητές ότι αν δεν αποχωρήσουν θα τους εξολοθρεύσει η ρωσική αεροπορία. Το τεθωρακισμένο όχημα του συριακού στρατού που μπήκε στις 13 Οκτώβρη στην ουδέτερη ζώνη καλούσε τους εναπομείναντες ισλαμιστές μαχητές να επιλέξουν ή έναν ατιμωτικό θάνατο από τα ρωσικά αεροπλάνα ή να επιστρέψουν στην αγκαλιά της πατρίδας! Μέχρι στιγμής, τα ρωσικά αεροπλάνα δε φαίνεται να ήρθαν, όμως η εκεχειρία που αποφασίστηκε στις 17 Σεπτέμβρη καταρρέει. Ανθρωπιστικές οργανώσεις προειδοποιούν ότι αν ανάψει για τα καλά το μέτωπο του Ιντλίμπ, η ανθρωπιστική καταστροφή θα είναι ανείπωτη.

Με όλα αυτά τα μέτωπα ανοιχτά, είναι αβέβαιο το πότε θα τελειώσει η αιματοχυσία που συνεχίζεται για όγδοη χρονιά στον άδικο (απ’ όλες τις πλευρές) πόλεμο της Συρίας. Η τελευταία συνάντηση που έγινε στην Ιστανμπούλ στα τέλη Οκτώβρη (μετά από πολλές αναβολές, αφού είχε προγραμματιστεί για τις αρχές Σεπτέμβρη) ήταν μία συνάντηση που έφερε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τις δύο βασικές ομάδες χωρών που εμπλέκονται στο συριακό πρόβλημα. Την ομάδα των ειρηνευτικών συμφωνιών της Αστάνα (Ρωσία, Τουρκία και Ιράν) και τη Συριακή Ομάδα Εργασίας (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία και Αίγυπτο). Οι τετραήμερες συνομιλίες δεν οδήγησαν πουθενά, πέρα από ένα κοινό ανακοινωθέν, σύμφωνα με το οποίο όλα τα μέρη διατράνωσαν την αντίθεσή τους στις «τρομοκρατικές ομάδες» (ISIS και παρακλάδια της Αλ Κάιντα) και συμφώνησαν ότι το συριακό πρόβλημα δε θα λυθεί στρατιωτικά αλλά μέσω της ενίσχυσης της πολιτικής διαδικασίας με τη βοήθεια του ΟΗΕ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για «ελεύθερες εκλογές». Ανάλογα με τις περιστάσεις, θα συγκληθεί στη Γενεύη η «συνταγματική επιτροπή», μέχρι το τέλος του χρόνου, για να αποφασίσει τη συνταγματική αναθεώρηση, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος προς τις εκλογές. Αυτό το «ανάλογα με τις περιστάσεις» αφήνει ανοικτό το παράθυρο για παράταση αυτής της διαδικασίας, που όπως καταλαβαίνετε βάζει στο απυρόβλητο τον Ασαντ.

Για να έχετε ένα μέτρο της αξίας που έχουν στην πράξη αυτές οι συνομιλίες, δείτε πώς κατέληξε ο «χαιρετισμός» της συμφωνίας της 17ης Σεπτέμβρη από όλες τις πλευρές της συνάντησης της Ιστανμπούλ και οι διαβεβαιώσεις για τη θετική εξέλιξη της αποστρατιωτικοποίησης της ουδέτερης ζώνης. Η εκεχειρία κατέρρευσε, όπως είπαμε παραπάνω, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε γι’ αυτό. Ενα ακόμα παράδειγμα είναι η κατάσταση των προσφύγων που εγκατέλειψαν τις περιοχές του «Χαλιφάτου». Σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο, η κατάσταση των προσφύγων είναι άθλια, με πλήρη έλλειψη βασικών μέσων διαβίωσης και περίθαλψης και με τις τιμές των τροφίμων να εκτινάσσονται όλο και περισσότερο λόγω των φόρων που επιβάλλει το καθεστώς στους εμπόρους. Παρολαυτά, η σύνοδος της Ιστανμπούλ υπογράμμισε την ανάγκη να δημιουργηθούν οι συνθήκες στη χώρα προκειμένου να επιστρέψουν με ασφάλεια όλοι οι πρόσφυγες!

Η ουσία του συριακού προβλήματος βρίσκεται στο μοίρασμα της λείας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Οι Αμερικάνοι με τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), δηλαδή κυρίως τους Κούρδους, κατέχουν περίπου το ένα τρίτο των εδαφών. Η Ρωσία μέσω του Ασαντ κατέχει πάνω από τη μισή Συρία, με τις υπόλοιπες περιοχές να ελέγχονται είτε από την Τουρκία, μέσω των συμμαχικών της πολιτοφυλακών, είτε από τις ισλαμικές ομάδες (πρώην Αλ Κάιντα, που ελέγχει ένα μικρό θύλακα στο Ιντλίμπ) και το ISIS (που κι αυτό έχει «στριμωχτεί» στα σύνορα με το Ιράκ).

Η Ρωσία ζητά να φύγουν όλοι οι ξένοι στρατοί, όχι γιατί κόπτεται για την ανεξαρτησία της χώρας, αλλά γιατί έχει το πλεονέκτημα να ελέγχει απόλυτα το καθεστώς Ασαντ (χάρη στη δική της επέμβαση κρατήθηκε ο Ασαντ στην εξουσία, ας μην το ξεχνάμε αυτό). Οι Αμερικάνοι στηρίζουν τους Κούρδους, όχι γιατί κόπτονται για τα εθνικά δικαιώματα του κουρδικού λαού, αλλά γιατί απέκτησαν μία αξιόμαχη δύναμη που μπορούν να την ελέγχουν (κυρίως με την οικονομική και στρατιωτική τους υποστήριξη) σε μία περιοχή που βρίσκεται το 90% των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας. Η «ευαίσθητη» Ευρώπη παρακολουθεί από δίπλα, χωρίς όμως να έχει τη δύναμη των δύο μεγάλων παικτών, ΗΠΑ και Ρωσίας. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα επιχειρήσει να διεκδικήσει μερίδιο από την πίτα της «ανοικοδόμησης» που κάποια στιγμή θα έρθει στη Συρία.

Ενα από τα κοράκια που έκανε μπίζνες στη χώρα εν μέσω πολέμου, ήταν η γνωστή μεγάλη γαλλική τσιμεντοβιομηχανία Lafarge. Την περασμένη βδομάδα, παίχτηκε στη χώρα μας ένα θεατρικό έργο (του σύρου σκηνοθέτη Ομάρ Αμπουσάαντα) με ακριβώς αυτό το θέμα, το βρώμικο ρόλο της Lafarge στη Συρία, με την πλήρη αδιαφορία για τη ζωή των εργατών της που συνέχιζαν να παράγουν τσιμέντο παρά τις μάχες που διεξάγονταν στη Βόρεια Συρία, ενώ η Lafarge πλήρωνε με άφθονο χρήμα το ISIS για να μην πειράξει το τσιμεντάδικο. Αυτό οδήγησε σε σκάνδαλο στη Γαλλία το καλοκαίρι του 2017, με την έρευνα να συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και τον πρώην πρόεδρο της Lafarge, Μπρούνο Λαφόν, να χάνει ένα μέρος της αποζημίωσης των οκτώ εκατομμυρίων ευρώ που έλαβε το 2015 όταν εγκατέλειπε τη θέση του προέδρου της Lafarge, μετά από την εξαγορά της από τη σουηδέζικη ανταγωνίστριά της Holcim. Ετσι, ο Λαφόν έχασε γύρω στα 2.5 εκατομμύρια ευρώ (το ένα τρίτο της αποζημίωσής του), γιατί το ποσό αυτό κατασχέθηκε το περασμένο καλοκαίρι από τις ερευνητικές αρχές που διερευνούν την υπόθεση της λειτουργίας του τσιμεντάδικου στην πόλη Τζαλαμπίγια στη Βόρεια Συρία, όταν αυτή βρισκόταν στα χέρια του ISIS. Ποιος είπε ότι πόλεμος και μπίζνες δεν αλληλοσυμπληρώνονται;

πηγή: ΚΟΝΤΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *