Κατά τη διάρκεια της μνημονιακής συμφοράς, που τράβηξε κοντά 5 χρόνια, μαζί με όσα είδαμε και ζήσαμε, απωλέσαμε και συναισθήματα. Κι αυτή η απώλεια δεν θα ρυθμιστεί ποτέ. Η ζωή τότε μας προκαλούσε απελπισία, πόνο, ασφυξία. Είχε να κάνει με την πείνα, τους αρρώστους χωρίς φάρμακα, το κομμένο ρεύμα, την Αμυγδαλέζα, τα άπειρα δακρυγόνα, το βρωμόξυλο. Ήταν μια εμπόλεμη περίοδος σε καιρό ειρήνης, στη διάρκεια της οποίας συνέβη στον καθένα κάτι, που τον έκανε να επιστρέψει σπίτι του πιο άδειος από άλλες φορές.
Υπήρξαν δύο συμβάντα εκείνης της εποχής που έριξαν βαριά σιωπή εντός μου και άφησαν στεγνό το στόμα. Το μαύρο γκράφιτι του Πολυτεχνείου και οι πρώτες εικόνες σύλληψης των τεσσάρων νέων αναρχικών που αποπειράθηκαν να κλέψουν την τράπεζα στο Βελβενδό.
Το γκράφιτι του Πολυτεχνείου απεικόνισε με τον πιο ωμό τρόπο το μαύρο της ψυχής μας. Που κάποια στιγμή το ξέρασε όλο, και το έθεσε σε κοινή θέα. Κι όποιος δεν το κατάλαβε, μη σώσει και δεν το κατάλαβε.
Η άλλη εικόνα είχε αίμα. Δεν άντεχες να την κοιτάς. Τέσσερα νεαρά πρόσωπα σακατεμένα. Όλο το μίσος της ανενόχλητης αστυνομικής θηριωδίας είχε ξεσπάσει πάνω τους. Γιατί η σχέση εξουσίας και αλήθειας συναρθρώνεται πάνω στο σώμα. Μεταξύ των τεσσάρων, που στέκονταν όρθιοι και με σθένος ήταν κι ο Ν. Ρωμανός. Η ζωή του Ρωμανού έχει περάσει τέσσερεις φορές από τη μηχανή του κιμά. Πρώτη φορά, μαθητής ων, όταν υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της εν ψυχρώ δολοφονίας του φίλου του, Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Δεύτερη φορά όταν συνελήφθη και με τον τρόπο που συνελήφθη. Τρίτη φορά όταν διεκδίκησε τα νόμιμα ως φυλακισμένος, να παρακολουθεί δηλαδή μαθήματα της σχολής του. Τέταρτη φορά όταν δικάστηκε στο εφετείο.
Ο αναρχικός Ρωμανός δεν παίζει με τη ζωή του. Τη ζει όπως αυτός νομίζει. Και δεν χρειάζεται να συμφωνήσει κάποιος πολιτικά μαζί του για να του αναγνωρίσει ήθος και θάρρος. Ένα θάρρος που βγάζει μάτι και δύσκολα το αντέχει κάποιος.
Όταν διεκδίκησε με απεργία πείνας το δικαίωμα να παρακολουθεί μαθήματα στη σχολή του, είχαμε συγκυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου. Θυμίζω ότι ο τότε υπουργός δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου, υιός χίτη, που φλερτάριζε μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής, είχε απέρριψε πέντε προτάσεις νομοθετικού περιεχομένου στη σειρά κι είχε πει με μειλίχια κτηνωδία «σύμφωνα με το άρθρο 3, παράγραφος 3, θα χρειαστεί να πεθάνει». Μέχρι το τελευταίο τέταρτο αναγνώρισης της νομιμότητας του αιτήματος αυτό επιθυμούσαν να συμβεί. Τη συνέχεια ανέλαβε η δικαστική εξουσία. Η αυστηρότητά της απέναντι στο Ρωμανό, που εκφράζεται όχι μόνο με εξοντωτικές ποινές, θέτει αυτομάτως την αμφιβολία κατά πόσο του παρέχεται κάθε φορά μία δίκαιη δίκη. Αλλιώς δεν εξηγούνται οι αντιφάσεις ως προς το κατηγορητήριο σε σχέση με το ύψος των ποινών. Δεν περιμένουμε να εννοήσει η δικαστική εξουσία ποια είναι η ιστορία του, τι έγινε και πότε, μήτε να λάβει υπόψη όλες τις παραμέτρους. Αλλά υπάρχει απαίτηση για το αυτονόητο. Να δικάσει βάση προηγούμενων αθωωτικών αποφάσεων και σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα. Δηλαδή να δικαστεί όχι γι΄ αυτό που είναι αλλά για τις πράξεις του. Οι νομικές ακροβασίες σε βάρος των συλληφθέντων για ληστεία στο Βελβενδό αποκαλύπτουν μία ακόμη φορά τα συναισθήματα της εκτελεστικής δικαιοσύνης. Που είναι χαλαρά και εύκαμπτα όταν δικάζουν επιχειρηματίες σωματέμπορους, ανάλγητα και σκληρά όταν δικάζουν πλαστογραφία απολυτήριου δημοτικού μιας καθαρίστριας, και μίσος όταν δικάζουν ανθρώπους σαν το Ν Ρωμανό. Διότι μπορεί η δύναμή τους πέλαγος, αλλά κι η θέλησή του βράχος.
Εδώ παρουσιάζονται αναλυτικά όλα όσα αφορούν την προσφυγή της υπόθεσης στον Άρειο Πάγο
Αφήστε μια απάντηση