Δεν ήμουν εκεί τα «παλιά και ηρωικά» χρόνια της αναρχίας. Δεν έζησα Ασιμο, Σιδηρόπουλο, Κωνσταντινίδη. Δεν έζησα τον πολέμαρχο. Τον μεγάλο τον Μπαλή. Δεν έζησα την ροκ αλητεία της πλατείας. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν πιστεύω ποτέ σε «παλιά και ηρωικά» χρόνια. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να μπερδεύουν την ομορφιά της νιότης τους με την ασχήμια της εποχής τους και να εξωραίζουν την δεύτερη στην θύμηση της πρώτης. Εγώ έσκασα πιτσιρικάς πλατεία το 88-89. Και πέτυχα τα απομεινάρια εκείνης της εποχής. Δεν ενθουσιάστηκα.
Στο γνωστό βιβλιοπωλείο πήγαινες και με το καλημέρα είχες μάθει ποιός αρπάχτηκε με ποιόν, ποιοι είναι προδότες της αναρχίας και ποιοι θέλουν να την σύρουν στα «άθλια μονοπάτια του Λενινιστικού ένοπλου», τι σφαλιάρες έπεσαν ανάμεσα σε ομάδες την τελευταία δεκαετία, μίζερα κουτσομπολιά που ξεκίναγαν απο κρεβάτια και κατέληγαν σε κουμπούρια. Τον Κωνσταντινίδη τον πέτυχα στο φουλ της παρακμής να σέρνεται στο πολυτεχνείο του 90 (η πορεία του Ανθού). Γνώρισα απο κοντά τις ολέθριες συνέπειες του Ασιμου στο κοντινό του περιβάλλον. Την Γώγου μια φορά την πέτυχα και προτιμώ να μην την θυμάμαι αφού θέλω να συνεχίσω να θυμάμαι την ποίηση της.
Κι όσο για κάτι άλλες μπαγαπόντικες ανθυποφίρμες της εποχής, ας μην ανοίξω το στόμα μου…
Γενικά δεν ψήνομαι με τους εξωραισμούς της παλιάς πλατείας. Αξίζει τιμή σε όσους έσπειραν αυτό τον αδάμαστο σπόρο στην ξεραίλα της μετεμφυλιακής ελλάδας, αλλά μαζί με τον σπόρο φύτεψαν και αρρώστιες που συνεχίζουν ακάθεκτες μέχρι σήμερα.
Ούτε τον Κάιν πρόλαβα. Μου έλεγαν παλιότεροι για έναν τύπο που μοιραζε τον «σπάστη». Ένα άγριο ροκ νιάτο, με ατομικιστική και μπαχαλότροπη διάθεση. Ένα φωτοστέφανο ακόμα σε μια νοσταλγική αγιογραφία στιγμών άγριας ελευθερίας στον γιδότοπο των 70’ς – 80’ς.
Τον Κάιν τον ανακάλυψα ξανά, νομίζω όπως οι περισσότεροι, μετά την σύλληψη της 17Ν. Σε κατάσταση σοκ όλοι τότε, όχι για το γεγονός της σύλληψης της οργάνωσης (που άλλωστε αν καλοβλέπαμε κάποιες απο τις ενέργειές της δεν καλοβλέπαμε καθόλου τον πολιτικό της λόγο) αλλά απο το μέγεθος της ήττας και του εξευτελισμού που γνώρισε, έως ότου τουλάχιστον παραδοθεί ο Κουφοντίνας και σώσει την σημαία. Φόβος και καταθλιπτική σιωπή απο όλο το κίνημα ενώ η άλλη πλευρά σάρωνε τα πάντα. Μέχρι που ήρθε εκείνη η πορεία τον Οκτώβρη και ξαναγίναμε όλοι και όλες άνθρωποι, αλλά ας μην αλλάξω θέμα.
Τα μεγάλα γεγονότα παράγουν ανεξέλεγκτο πολιτικό κεφάλαιο, αυτό είναι κανόνας. Η σύλληψη της 17Ν ήταν ένα τέτοιο γεγονός και το πολιτικό κεφάλαιο που έπεσε στην γη έθρεψε πολλούς. Ο Κάιν ήταν ένας απο αυτούς. Μετά από δεκαετίες ανυπαρξίας επανεμφανίζεται υιοθετώντας ένα ρόλο που από πάντα χήρευε. Μια αναρχική φωνή που λέει ότι θέλει να ακούσει η άλλη πλευρά. Μια ηθικολογική τροποποίηση του αναρχικού πνεύματος βουτηγμένη στο συναίσθημα και την «προφητική οργή». Ο Κάιν ήταν ο ιδανικός γιαυτό τον ρόλο. Παλιός, επώνυμος, ανύπαρκτος για χρόνια και άρα χωρίς γρατζουνιές μπορούσε ακίνδυνα να εκπροσωπήσει μια αναρχία που πλέον είχε γίνει αποδεκτή από το καθεστώς ως πολιτική δύναμη αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή ως λόγος και πράξη. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι από τα «παλιά και ηρωικά Εξάρχεια» είχαν περάσει αρκετοί από τους καθωσπρέπει καθεστωτικούς κυρίως των media, ο Κάιν ήταν ότι ακριβώς χρειάζονταν.
Βέβαια άλλο τα νεύρα των αναρχικών και άλλο η οργή του κράτους. Οταν ο Καιν έσκασε πουλώντας έναν εντελώς ανύπαρκτο καθαρολογικό πασιφιστικό αναρχισμό (150 χρόνια μάχης του αναρχικού κινήματος έχουν οριστικά ξεκαθαρίσει την σχέση μας με την βία) δεν μέτρησε σωστά που να σταματήσει. Υπήρχαν χρωστούμενα στον χώρο από παλιά κι έπρεπε να αφεθούν υποννοούμενα. Μόνο που στα υπονοούμενα οι αναρχικοί άντε να ρίξουν μερικές φάπες, το κράτος σε φωνάζει ΓΑΔΑ και άμα τελικά αποδειχθεί ότι λές βλακείες δεν καλοπερνάς εκεί μέσα. Αυτό συνέβει με τον Καιν και μετά σταμάτησαν τα υπονοούμενα και μας απέμεινε μόνο ένας Τολστόι από τα Lidl.
Κάθε τόσο λοιπόν, όταν γίνει ένα περιστατικό που σχετίζεται με την αναρχική δράση και δημιουργηθεί μιντιακή απαξία o Κάιν διεκδικεί το στασίδι του στην δημοσιότητα και τα χειροκροτήματα της άλλης πλευράς. Το τι θα γράψει κάθε φορά είναι νυσταλέα αναμενόμενο. Δεν είναι ο μόνος άλλωστε που τα λέει, υπάρχουν και άλλες μικρές φωνές στο κίνημα που όμως, ούτε τόσο πουθενάδες είναι ούτε επιλέγουν την Lifo για να εκφραστούν.
Μην παρεξηγηθώ, διαφώνησα με τις σφαλιάρες που έφαγε απο συντρόφους. Όχι γιατί αποκλείω την ενδοκινηματική βία (είναι εξ ορισμού κακό πράγμα αλλά όχι έξω από τις κινηματικές μας παραδόσεις από τον 19ο αιώνα) αλλά γιατί δεν ταίριαζε με κανένα τρόπο στην φάση. Ας βρει όσο ενδιαφέρον θέλει ο καθένας στο 15λεπτο δημοσιότητας που του αναλογεί. Ας ισχυριστεί ότι εκπροσωπεί το πνεύμα της αναρχίας, την ίδια την αναρχία, ας ισχυριστεί ότι θέλει. Οι σφαλιάρες εκτός απο υπερβολή έγιναν και μια άτυπη νομιμοποίηση του Καιν, του κάθε Καιν, στο κίνημα, ένα κίνημα που έχει στερηθεί την προσφορά του από τα «ηρωικά χρόνια» χωρίς να βιώσει καμία έλλειψη.
Το καθεστώς και οι παπαγάλοι του συνεχίζουν να θέλουν κάποιες αναρχικές φωνές που από την μία θα εμφανίζονται ως τέτοιες με κύρος και την απαραίτητη αδάμαστη ιστορία και από την άλλη θα λειτουργούν ως μαιντανοί. Εχουν βρει τον Παναγιώτη Παπαδόπουλο κι αυτός έχει βρει αυτούς για να αισθάνεται παράγοντας. Είναι μια ωραία σχέση που δεν βλάπτει κανέναν. Εμείς στον ρουβίκωνα ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα ποιά και πόσα είναι τα οφέλη και οι κίνδυνοι των 15λέπτων δημοσιότητας. Είναι λίγα και τα μεν και τα δε, κι αν συνυπολογίσουμε ότι εμείς τα δικά μας τα κλέβουμε με ρίσκα ενώ του Κάιν του προσφέρονται, τότε αυτά τα 15λεπτα είναι σαν να μην υπάρχουν καν.
Ας συνεχίσει λοιπόν να νοιώθει κάποιος, ας συνεχίσει να λέει τις απόψεις του εκεί που τις λέει. Σαρκασμό και τρολάρισμα είναι το μόνο που έχει να περιμένει. Διότι η ύπαρξη που περιγράφεται με τον όρο «αναρχικός/ή» ξεκινάει πάντα από τον αγώνα, την δέσμευση, την αφοσίωση στην υπόθεση. Δεν έχει σημασία αν λέει ενοχλητικά πράγματα. Φτάνει να τα παλεύει στον φυσικό του χώρο, στην βάση με τις δυνάμεις που έχει.
Αν δεν του αρέσει του Κάιν η βόμβα στον ΣΚΑΙ μπράβο του. Αν την θεωρεί «φασισμό» ξαναμπράβο του (αν και έχει γίνει εντελώς ενοχλητική αυτή η απολίτικη και ανιστόρητη χρήση του όρου «φασισμός» από τον κάθε μαλάκα που στραβώνει με κάτι). Αν θέλει όλα αυτά να τα πει στην LIFO ματαξαναμπράβο του – άλλωστε αν τα έλεγε σε αναρχικό έντυπο δεν θα το μάθαινε κανείς. Μιντιακοί παράγοντες, αποσυρμένοι προφήτες, σωτήρες που ιδιωτεύουν, μαϊντανοί κάθε τύπου, δαμασμένοι και αδάμαστοι ας κάτσουν στις γλάστρες τους. Εχουν το κοινό τους μόνο που αυτό το κοινό δεν είναι οι αγωνιζόμενοι.
ναι ,ο Κάϊν ειναι “προβλημα” και οχι ο σταλινισμος και η μιζερια της “πολιτικης δρασης” που διαιωνιζει ο καθε Δαπεργολας και “αγωνιστης” στον “χωρο” σας(ο “χωρος” ως ιδιοκτησια σας πλεον….)!!!!
αντε και…..
“Ο Χώρος αποφεύγει την αυτοκριτική όπως ο Διάολος το λιβάνι και μόνο υπό εξαιρετικές περιστάσεις έχει ψελλίσει, με απροθυμία και μέσα απ’ τα δόντια του, ορισμένες μισοκριτικές, όπως κατά τα γεγονότα της Μαρφίν. Η συνήθης του στάση απέναντι στην κριτική συνίσταται είτε στην άρνηση του προβλήματος, μέσα από χονδροειδή και αστεία επιχειρήματα (του τύπου «εδώ καταστρέφονται ζωές κι εσείς ασχολείστε μ’ ένα νεοκλασικό που κάηκε», «κι ο Γοργοπόταμος είχε παράπλευρες απώλειες» κ.λπ.), είτε στην άσκηση λεκτικής ή και σωματικής βίας. Η περίπτωση του «Κάιν» είναι γνωστή σε όλους και δεν θα πρέπει να κάνει εντύπωση το γεγονός πως, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί (με βιαιοπραγίες εναντίον του), τολμούν ορισμένοι να του ασκούν κριτική με ύφος που μας θυμίζει τις καλύτερες εποχές των σταλινικών φυλλάδων, όταν εγκαλούσαν στην τάξη τους διαφωνούντες και τους αποστάτες[4]. Γνωστές είναι επίσης ιστορίες με απειλές προς βιβλιοπωλεία, επειδή προέβαλαν βιβλία ή ιδέες με τα οποία ή τις οποίες διάφοροι δεν συμφωνούσαν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την επίθεση με βαριοπούλα ενάντια στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο στη Θεμιστοκλέους.”
αποσπασμα απο κειμενο της ομαδας “ΠΡΟΤΑΓΜΑ”……
…to the point!.