Στόχος των συριζαίων: Να σταθεροποιηθούν ως «ΠΑΣΟΚ»

«Επιτέλους τέλος!», πανηγύριζε η ΕφΣυν μετά την αποχώρηση Καμμένου από την κυβερνητική συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν εκδήλωση ιδεολογικής ανακούφισης κάποιων που επί τετραετία υπέφεραν από τον (αναγκαστικό, όπως έλεγαν) εναγκαλισμό με τον Καμμένο. Αν είχαν ιδεολογικό πρόβλημα από τη συγκατοίκηση με τον Καμμένο, θα είχαν το ίδιο πρόβλημα και με τα στελέχη του που παρέμειναν στη συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ και που στις επόμενες εκλογές θα φιγουράρουν στα ψηφοδέλτιά του. Δεν πρόκειται για μια εξαίρεση, όπως είχαν δικαιολογήσει την ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ της Ραχήλ Μακρή το 2014, αλλά για την πλειοψηφία των προβεβλημένων στελεχών του Καμμένου: Κουίκ, Κουντουρά, Χρυσοβελώνη, Κόκκαλης, Παπαχριστόπουλος.

Το «επιτέλους τέλος!» δεν ήταν στεναγμός ανακούφισης, αλλά πολεμική ιαχή. Τέλος με τον Καμμένο, που θόλωνε το τοπίο, για ν’ ασχοληθούμε με τη συγκρότηση της «μεγάλης προοδευτικής παράταξης», εντάσσοντας ομάδες και στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας, που είναι ο φυσικός μας χώρος.

«Αλέξης Τσίπρας: Οι Πρέσπες ανοίγουν τον δρόμο για τη συμπόρευση όλων των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου», ήταν ο τίτλος που έβαλε η «Αυγή» την προηγούμενη Κυριακή, στη συνέντευξη που της «παραχώρησε» ο Τσίπρας. Τι δουλειά έχουν οι Πρέσπες με την «ενότητα του προοδευτικού χώρου»; Ο Καμμένος έφυγε, καιρός να έρθουν οι άλλοι, θα λέγαμε σε ελεύθερη απόδοση. Μη σπεύσετε να μας κατηγορήσετε για αυθαιρεσία. «Η συμφωνία των Πρεσπών λειτουργεί ως καταλύτης για την επιτάχυνση μιας διαδικασίας που ούτως ή άλλως θα συνέβαινε», λέει ο Τσίπρας. Και εξηγεί: «Στην Ελλάδα, διαχρονικά υπήρχαν δύο ισχυροί πολιτικοί πόλοι. Αυτός της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης και αυτός της συντηρητικής. Τις δεκαετίες του ’80, του ’90 και του 2000, αυτό το ζήσαμε με τη μορφή ενός άγονου δικομματισμού. Σήμερα δίνεται η ευκαιρία να περάσουμε σε έναν γόνιμο διπολισμό ανάμεσα στην προοδευτική και τη συντηρητική παράταξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παίζει ασφαλώς κεντρικό ρόλο στον προοδευτικό πόλο, αλλά ούτε επιθυμεί ούτε μπορεί να είναι μόνος του. Επιθυμεί να συγκροτήσει μια ευρεία συμπαράταξη, έναν αστερισμό ολόκληρο, που θα συγκροτείται στη βάση των προγραμματικών συγκλίσεων και του ισότιμου διαλόγου».

Δεν υπάρχει κάποια πρωτοτυπία στη δήλωση Τσίπρα. Επί της ουσίας είναι το ίδιο με το αλήστου μνήμης «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» της δεκαετίας του ’80. Και τότε δίνονταν όρκοι από πλευράς ΠΑΣΟΚ για «ισότιμη συνεργασία», αλλά στην πράξη ίσχυε το δόγμα της παντοκρατορίας του ισχυρού. Οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» ήταν κάποια πολιτικά ρετάλια (τύπου Γλέζου, Μάρκου Βαφειάδη και άλλων), που το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιούσε σαν γλάστρες για να υποδηλώνει την… αριστεροσύνη του.

Η κατάσταση σήμερα είναι, βέβαια, διαφορετική (το κυριότερο είναι πως δεν υπάρχει διεκδικητικό κίνημα των εργατικών, εργαζόμενων και νεολαιίστικων μαζών), όμως ο πυρήνας της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος με τον πυρήνα της τακτικής του τότε ΠΑΣΟΚ.  Κάποιοι (κυρίως αρθρογράφοι της Δεξιάς, που καμώνονται τους διαπρύσιους υποστηρικτές του Κέντρου και παρουσιάζουν τη Γεννηματά σαν… μεγάλη πολιτική ηγέτιδα!) ισχυρίζονται πως όλοι αυτοί που ετοιμάζονται να μαζευτούν γύρω από τον Τσίπρα δεν είναι παρά πολιτικά ρετάλια, που δεν εκπροσωπούν τίποτα πέραν του εαυτού τους. Κάνουν όμως πως ξεχνούν τη δυναμική που έχει η χρήση των συμβόλων στο πλαίσιο μιας προπαγάνδας. Δηλαδή, όταν ο Θεοδωράκης ή ο Θεοχαρόπουλος συμμετείχαν στο ΚΙΝΑΛ ήταν «αρχηγοί κομμάτων που προσδίδουν στο εγχείρημα μια πληθυντική δυναμική», ενώ τώρα που έφυγαν από το ΚΙΝΑΛ και τραβάνε κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά έγιναν «πολιτικά ρετάλια που δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τον εαυτό τους»; Ο ισχυρισμός ξεφουσκώνει αμέσως, χάνοντας οποιοδήποτε στοιχείο αληθοφάνειας.

Θεοδωράκης, Θεοχαρόπουλος και σία θα έψαχναν την ψήφο τους αν κατέβαιναν στις εκλογές με το Ποτάμι και τη ΔΗΜΑΡ. Συνεργαζόμενοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, υπό οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας, προσφέρονται σαν καρυκεύματα στη σαλάτα της «προοδευτικής συμμαχίας» που διατείνεται ότι θέλει να δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η χρησιμότητά τους για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, ό,τι μπορούν αυτοί οι τύποι να προσθέσουν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα το αφαιρέσουν από το ΚΙΝΑΛ, που μένει σκέτο ΠΑΣΟΚ, με την προσθήκη του Καμίνη. Το εγχείρημα της«ενότητας της Κεντροαριστεράς», μέσω του οποίου το ΠΑΣΟΚ και οι αβανταδόροι του ήλπιζαν ότι μπορεί να ορθοποδήσουν και να επαναπατρίσουν ψήφους που από το 2012 και μετά πήγαιναν σταθερά στον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγήθηκε σε ναυάγιο. Ποιος ήταν ο προπαγανδιστικός πυρήνας του εγχειρήματος; Οτι μαζεύονται «αι γενεαί πάσαι» της σοσιαλδημοκρατίας, της Κεντροαριστεράς και του Κέντρου και δημιουργούν ένα νέο φορέα, απαλλαγμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος, ο οποίος θα πιάσει τουλάχιστον διψήφιο νούμερο στις επόμενες εκλογές και θα καταστεί ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων, έτσι που την επόμενη φορά να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον στείλει ξανά στο 4% που είχε μέχρι το 2010. Ποια είναι η εικόνα του σήμερα; Το Ποτάμι έφυγε (πλην κάποιων δευτεροκλασάτων στελεχών), η ΔΗΜΑΡ έφυγε (πλην κάποιων στελεχών, επίσης) και ο Γιωργάκης εκφράζει δημόσια τη στήριξή του στη Συμφωνία των Πρεσπών, δείχνοντας σε όλους πως μοναδικός του στόχος είναι να ξαναγίνει βουλευτής (ακόμα και μ’ ένα ΚΙΝΑΛ του 5% το έχει σχεδόν σίγουρο ότι θα πάρει την έδρα της Αχαΐας) και μετά να παίζει το δικό του παιχνίδι, αδιαφορώντας για τη Γεννηματά και την παρέα που την περιβάλλει.

Υποτίθεται ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα κλόνιζε την κυβέρνηση Τσίπρα και θα συγκλόνιζε τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα (το πρακτικό αποτέλεσμα και όχι το εγκεφαλικό που κατασκευάζουν οι διάφοροι Πρετεντέρηδες) ήταν ο Τσίπρας να ξεφορτωθεί τον Καμμένο και να αποκτήσει νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία,  να ψηφίσει με ακόμα μεγαλύτερη πλειοψηφία τη Συμφωνία, το Ποτάμι να βαρέσει διάλυση, το ΚΙΝΑΛ να ξεπέσει σε ΠΑΣΟΚ+Καμίνης και η ΔΗΜΑΡ να οδηγείται σε νέα διάσπαση, με την πλειοψηφία των στελεχών της (με επικεφαλής τους Θεοχαρόπουλο-Χατζησωκράτη) να προσανατολίζεται σε επαναπροσέγγιση με τον κυρ-Φώτη Κουβέλη, δηλαδή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, το ΚΙΝΑΛ έπεσε στην παγίδα που υποτίθεται πως είχε στήσει για τον ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενο να στηρίξει τη Συμφωνία των Πρεσπών (όχι επειδή διαφωνούσε με το περιεχόμενό της, αλλά καθαρά για λόγους πολιτικού ανταγωνισμού).

Τη μέρα που δημοσιευόταν η συνέντευξη Τσίπρα, η Γεννηματά διέγραφε τον Θεοχαρόπουλο από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΣΥ, ο Μητσοτάκης έβαζε τον Αμυρά να γράψει επιστολή ανεξαρτητοποίησης από το Ποτάμι, την οποία θα κατέθετε πρωί-πρωί τη Δευτέρα, ώστε ο Θεοδωράκης να πάψει οριστικά να είναι αρχηγός κοινοβουλευτικής ομάδας, ενώ ο Γιωργάκης Παπανδρέου απολάμβανε τον απόηχο της συνέντευξής του στην ΕφΣυν, με την οποία τασσόταν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών (με τη Γεννηματά να καταπίνει αμάσητη την προσβολή). Καλύτερη εξέλιξη δε θα μπορούσαν να περιμένουν οι συριζαίοι.

Φυσικά, τίποτα δεν έγινε «ξαφνικά». Ολα ήταν αποτέλεσμα πολύμηνου παρασκηνίου, με τη συμμετοχή παραγόντων του καπιταλιστικού κόσμου, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και των ξένων πρεσβειών. Ο Θεοδωράκης παρίστανε τον ταλαντευόμενο για το τι θα ψηφίσει στις Πρέσπες και έφυγε από την ταλάντευσή του μετά από μια συνάντηση με τον αμερικανό πρέσβη Πάιατ, την οποία δεν κατάφερε να κρατήσει κρυφή. Η Μέρκελ επισκέφτηκε την Ελλάδα και προσέφερε αμέριστη στήριξη στον Τσίπρα. Λέτε ο γερμανός πρέσβης και οι εκπρόσωποι γερμανικών καπιταλιστικών ομίλων να παρακολουθούν απαθείς τα δρώμενα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας; Αποκαλύφθηκε ότι η Γεννηματά πήγε να πει χρόνια πολλά στον Αντώνη Λιβάνη και βρήκε εκεί τον Τσίπρα (και το μισό υπουργικό του συμβούλιο), γύρω από τον οποίο συνωστίζονταν γηραιοί βαρόνοι του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, όπως ο Λαλιώτης, η Βάσω Παπανδρέου, ο Τσούρας και άλλοι. Λέτε να πήγε απρόσκλητος ο Τσίπρας στην ονομαστική γιορτή του άλλοτε παντοδύναμου μυστικοσύμβουλου του Ανδρέα Παπανδρέου;

Το παρασκήνιο έχει πάρει φωτιά και είναι φανερό ότι ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει το πάνω χέρι. Εχει και τη στήριξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και η επόμενη κίνησή του θα είναι να ανακοινώσει τη στήριξη του σοσιαλδημοκράτη Τίμερμανς για την προεδρία της Κομισιόν.

Το ουσιαστικό ερώτημα, όμως, δεν είναι τι θα κάνουν ο Θεοδωράκης και ο Θεοχαρόπουλος, ποιους θα πάρει και ποιους θ’ αφήσει ο Τσίπρας κτλ. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι ποια πολιτική στηρίζουν όλοι αυτοί. Ποια πολιτική θα στηρίξει ένας ΣΥΡΙΖΑ διευρυμένος σε «προοδευτική παράταξη». Η απάντηση έχει ήδη δοθεί από την τετραετή αντιλαϊκή πολιτική, η οποία συνεχίζεται. 

Πηγή: Κόντρα