Οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι» σύμμαχοί τους στη Λατινική Αμερική, όπου συντελείται μια βαθιά αντιδραστική στροφή, επιταχύνουν την υλοποίηση του σχεδίου που έχουν καταστρώσει εδώ και πολύ καιρό. Επικρατέστερο σενάριο ο οικονομικός στραγγαλισμός της Βενεζουέλας και του λαού της, ανοιχτό παραμένει ωστόσο και το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης.
- Σε πλήρη εξέλιξη η επιχείρηση ανατροπής του Νικολάς Μαδούρο
«Κλειδί» η στάση του στρατού, ενώ ο λαός μοιάζει αποκαμωμένος από την οικονομική κρίση
Την περασμένη Τετάρτη, οι δρόμοι του Καράκας, της πρωτεύουσας της Βενεζουέλας, γέμισαν με διαδηλωτές. Ήταν η 23ηΙανουαρίου, η επέτειος της πτώσης της τελευταίας χούντας, αυτής του Κάρλος Πέρες Χιμένες, 61 χρόνια πριν. Οι διαδηλώσεις είναι ένας ιδιότυπος «θεσμός». Μέχρι στιγμής, λοιπόν, τίποτα το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο. Μόνο που φέτος, πιο έντονα και πιο μαζικά από ποτέ, υπήρχαν δύο διαδηλώσεις: Από τη μία πλευρά της πόλης, αντιπολίτευση, με τα «λευκά και άσπιλα» μπλουζάκια και από την άλλη οι Τσαβίστας, κοινώς όσοι στηρίζουν την «μπολιβαριανή διαδικασία».
Κάποτε έτσι την έλεγαν, ωστόσο οι περισσότεροι, εντός και εκτός της χώρας, το έχουν ξεχάσει. Μία «πραξικοπηματική» ενέργεια, όμως, εκ μέρους του Χουάν Γουαϊδό, του προέδρου της Εθνοσυνέλευσης και του νέου «ηγετικού» στελέχους της αντιπολίτευσης, ο οποίος με μία θεατράλε κίνηση αυτοανακηρύχτηκε, ενώπιον του πλήθους, « πρόεδρος» της Βενεζουέλας, άλλαξε τα δεδομένα. Τα διεθνή ΜΜΕ γέμισαν με εικόνες για την «Βενεζουέλα που είναι καζάνι που βράζει», για τους «δύο προέδρους», τον Μαδούρο που «σπέρνει το χάος» και τόσα άλλα. Τεχνηέντως και ντε φάκτο, η κρίση «νομιμότητας» του προέδρου της Βενεζουέλας διεθνοποιήθηκε.
Η κίνηση του Γουαϊδό δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι η κλιμάκωση της εκστρατείας εκτροπής της κυβέρνησης του Νικολάς Μαδούρο που εκτυλίσσεται χρόνια και κλιμακώνεται σταδιακά μετά την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα, τον περασμένο Μάιο. Παρά την αποχή μεγάλου τμήματος της αντιπολίτευσης οι εκλογικές διαδικασίες ελάχιστα έχουν ελάχιστα αμφισβητηθεί στο εσωτερικό (με συμμετοχή 48% επί των εγγεγραμμένων, ο Μαδούρο έλαβε το 68%, δηλαδή εξελέγη με το 32.6% επί του συνόλου του εκλογικού σώματος). Αμφισβητήθηκαν όμως από την πρώτη στιγμή από τις ΗΠΑ και την Ομάδα της Λίμα, που συστάθηκε τον Αύγουστο του 2017 με βασικό στόχο την προώθηση «μίας ειρηνικής διεξόδου στην κρίση στη Βενεζουέλα». Πρόκειται για τους λεγόμενους «πληρεξούσιους» (proxies) των ΗΠΑ – και της ΕΕ – στην Λατινική Αμερική, μια ομάδα στην οποία συμμετέχουν 14 χώρες – Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κολομβία Κόστα Ρίκα, Γουατεμάλα, Γουϊάνα, Ονδούρα, Παναμάς, Παραγουάη, Περού, Σάντα Λουτσία και Μεξικό, το οποίο όμως, μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, απέχει και έχει αναγνωρίσει τον Μαδούρο.
Οι ΗΠΑ, τυπικά, δεν συμμετέχουν σε αυτό το «παραμάγαζο» του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Εννοείτε πως το καθοδηγούν. Για την ακρίβεια, το καθοδηγρεί η πιο δηλητηριώδης και νεοφασιστική τριπλέτα που εδράζει την Ουάσινγκτον: Ο αντιπρόεδρος Μάικ Πένς, ο πρώην επικεφαλής της CIA και νυν υπουργός Εξωτερικών, Μάικ Πομπέο και ο υπεύθυνος Εθνικής Ασφαλείας, Τζον Μπόλτον.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παίζουν προσεκτικά. Μαστίγιο και καρότο. Λαμβάνοντας υπόψη τους το βασικό: Ότι, δηλαδή, η ιστορία τους στις επεμβάσεις και πολύ βίαιες, αιματηρές ανατροπές κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική από το 1898, μόνο οργή προκαλεί, ενώ δυνητικά μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Κυρίως «εκρήξεις» με απρόβλεπτες συνέπειες για τα συμφέροντά τους, δεδομένου πως όλη η περιοχή είναι στα κόκκινα με το ιθαγένικο κίνημα να συνιστά αυτή την περίοδο τη μεγαλύτερη απειλή, αφού βρίσκεται στο στόχαστρο κυβερνήσεων και πολυεθνικών και πλέον συντονίζεται σε επίπεδο ηπείρου συσπειρώνοντας και μεγάλα τμήματα των λαϊκών κινημάτων των χωρών.
Στην περίπτωση ενός «πραξικοπήματος» δεν πρέπει πουθενά να βρεθούν τα «δακτυλικά αποτυπώματα» των Αμερικανών. Η «δημοκρατία» θα πρέπει να θριαμβεύσει… Έτσι, το μαστίγιο κρατούν οι πληρεξούσιοι. Και το σκηνικό κλιμακώνεται, μέρα τη μέρα. Απειλές για νέες κυρώσεις, διεύρυνση των στόχων με τις δηλώσεις Μπόλτον που αποκάλεσε τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Νικαράγουα «Τρόικα της Τυραννίας». Τα 11 από τα 14 μέλη της Ομάδας της Λίμα δηλώνουν πως στηρίζουν τον ηγέτη της αντιπολίτευσης για την έναρξη της δημοκρατικής μετάβασης στη Βενεζουέλα «προκειμένου να διεξαχθούν εκλογές το συντομότερο δυνατόν». Η Βενεζουέλα διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και από την πλευρά τους οι ΗΠΑ συγκάλεσαν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ…
Όσο για τα σενάρια της επόμενης μέρας είναι κυρίως δύο, και τα δύο δυσοίωνα. Το πρώτο: Στρατιωτική επέμβαση, με Βραζιλία και Κολομβία σε μία τέτοια περίπτωση να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Εάν οι ΗΠΑ επιδιώκουν πραγματικά να «συριοποιήσουν» την Βενεζουέλα και την ευρύτερη περιοχή, είναι σε απόλυτη θέση να το κάνουν. Μέχρι πρότινος το σενάριο φάνταζε απίθανο – όχι πια, όμως, δεδομένης της αλλαγής των συσχετισμών στη Λατινική Αμερική.
Το δεύτερο και πιθανότερο: Αργός, βασανιστικός, τιμωρητικός στραγγαλισμός. Πώς; Σε επίπεδο οικονομίας, με ένα πλήρες εμπάργκο πετρελαίου. Ήδη οι κυρώσεις από το 2017 έχουν γονατίσει την οικονομία. Η παραγωγή πετρελαίου, λόγω των κυρώσεων βρίσκεται στα επίπεδα της δεκαετίας του ’40, έχοντας μειωθεί κατά 90% ή πάνω από ένα εκατομμύριο βαρέλια αργού ημερησίως. Και πολιτικά, με τη συνεχιζόμενη εκστρατεία διπλωματικής απομόνωσης και διεθνούς αναγνώρισης του Γουαδιό, άγνωστου εντελώς μέχρι πριν από ένα δίμηνο.
Ταυτόχρονα, άσκηση πίεσης προς το στρατό για να επέμβει εξαιτίας της λαϊκής δυσαρέσκειας και της επιδεινούμενης και αναμενόμενης ανθρωπιστικής κρίσης, με παράλληλη προσφορά ανταλλαγμάτων, όπως αμνηστεία – την οποία ο Γουαϊδό ήδη πρόσφερε στον Μαδούρο! Για την ώρα, η ηγεσία του στρατού δηλώνει πλήρη στήριξη προς την κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς θα πράξουν, σε μελλοντικό χρόνο και υπό τρομακτικές πιέσεις , τα «μεσαία στελέχη» και ειδικά κάποια τμήματα της αστυνομίας, όπως η SEBIN (πρώην DISIP, μυστικές υπηρεσίες), στα οποία φαίνεται πως η αντιπολίτευση έχει βάση. Και φυσικά διαδηλώσεις. Guaribas. Έτσι ονομάστηκαν όταν πρωτοξεκίνησαν από την ομώνυμη πόλη το 2013, με« μεταφερόμενους» διαδηλωτές σε φτωχογειτονιές ώστε να σπείρουν το τρόμο και το θάνατο.
Αυτό το εφιαλτικό σκηνικό εξυφαίνεται ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση Μαδούρο να παραδοθεί. Φυσικά θύμα θα είναι ο λαός της Βενεζουέλας.
Πηγή: Χριστίνα Μαυροπούλου – “Πριν”
Αφήστε μια απάντηση