Κάθε κράτος ως προς το περιεχόμενο του, είναι δικτατορία της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή της τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής.
Έτσι λοιπόν το αστικό κράτος είναι στην ουσία του πάντοτε δικτατορία του κεφαλαίου, ακόμη κι αν αυτό έχει τη μορφή της αστικής δημοκρατίας. Αυτή μπορεί να μετατραπεί και ως προς την μορφή της σε φασιστική δικτατορία η οποία και αποτελεί μια μορφή του αστικού κράτους.
Αντίθετα η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ως προς την ουσία της η πολιτική κυριαρχία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή της μεγάλης πλειονότητας του λαού, και ως προς την μορφή της ένα μισό κράτος η κομμούνα που αποσκοπεί στην απονέκρωση του, και σε εκείνη της δημοκρατίας, η οποία και αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις, μια και δεν μπορεί να υπάρξει κράτος του δήμου η λαϊκό κράτος .
Και αυτό γιατί κάθε κράτος είναι “ανελεύθερο και μη λαϊκό “, είναι “μια παρασιτική απόφυση της κοινωνίας”, ένα “παγερό τέρας “.
Εξ ου και ο απώτερος στόχος των κομμουνιστών είναι μια αταξική, μη κρατική αυτοδιευθυνομενη κοινωνία.
Αφήστε μια απάντηση