Μη σε σοκάρω τώρα …

Ο τροχός δε θα γυρίσει κι εμείς οι φτωχοί δε θα γαμήσουμε ποτέ, ρε. Θα μας γαμάνε μέχρι να πεθάνουμε, κατάλαβες; Και πεθαμένους θα μας γαμάνε, άμα γουστάρουνε. Κι όποιος μιλήσει για συμπαντική δικαιοσύνη, να έρθει να πάμε μια βόλτα στους δρόμους της δεύτερης γειτονιάς μου, εκεί που τα πρεζάκια σέρνονται κιόλας νεκρά με ανοιχτές τις πληγές με φρέσκο το αίμα στο σώμα τους από τα φτηνά ναρκωτικά που καταναλώνουν και οι αρρωστιάρες πουτάνες παίρνονται για πέντε ευρώ στα όρθια μέσα στα κατουρημένα βρωμερά σοκάκια.

Να κάνουμε και μια επίσκεψη στο μπατσάδικο της Ομόνοιας, όποιος γουστάρει, που οι τοίχοι είναι ματωμένοι και ουρλιάζουν πόνο και ταπείνωση και απόγνωση και θάνατο, αμέ.
Ε, ρε ξύλο μαύρο που έχει πέσει πάνω σε μελαμψά φτωχά κορμιά εκεί μέσα!
Να τον ξεναγήσω και στα πεζοδρόμια στα πέριξ με τους αμέτρητους άστεγους που τρώνε και κοιμούνται εκεί ακριβώς που χέζουν και βρωμάει απίστευτα φίλε, η αποφορά δεν αντέχεται. Να περάσουμε κι από τους ζητιάνους, τους για ώρες ακίνητους, μπας και προσγειωθεί στο απλωμένο λερό τους χέρι κάνα κέρμα, ποιος ξέρει.

Δεν πάμε και μια βόλτα από τις πλατείες γύρω γύρω από το κέντρο της Αθήνας, να ρίξουμε μια ματιά στους ξεριζωμένους από τις ρημαγμένες και βομβαρδισμένες χώρες τους, “ξένους”;
Και δεν πάμε; Ας μπούμε και στα λεωφορεία να τους δούμε που τους βρίζουνε, που είναι ξένοι ρε και βρωμάνε κιόλας και μας παίρνουν τις θέσεις ή τους κοιτάνε με μισό μάτι στην καλύτερη περίπτωση,
οι συμπατριώτες μας, οι έλληνες ντε!

Ε, να μην περάσουμε κι από τα σπίτια χωρίς ρεύμα και χωρίς φαί στην κατσαρόλα,
όχι μια και δυο μέρες, μιλάμε για πείνα,
όχι μαλακίες, με τους άνεργους γονείς να μαραζώνουν από της φτώχειας την αρρώστια; Θες να δεις φτωχά και υποσιτισμένα παιδιά που γίνονται έρανοι για να τους πάνε ελεημοσύνη, μια στο τόσο, κάνα ληγμένο γάλα, κάνα μπαγιάτικο τσουρέκι να καρδαμώσουν λίγο; Θες να δεις γέρους και γριές άρρωστους σε μουχλιασμένα διαμερίσματα, που ζούνε
με 400 ευρώ συντάξεις;

Μη σε σοκάρω τώρα και σε πάω και σε τίποτα σωφρονιστικά παγωμένα μπουντρούμια, τίγκα στην κατσαρίδα και στον κοριό, εκεί που τους πετάμε αυτούς που δεν ταιριάξανε, ξέρεις τι λέω τώρα. Θες να σου δείξω
και τα δικά μας τυχερά σπίτια, εμάς των προνομιούχων, τις μισοφωτισμένες μας κουζίνες, αργά τη νύχτα, που ξενυχτάμε υπολογίζοντας δόσεις, λογαριασμούς και προθεσμίες; Να σε πάω στις κακοπληρωμένες μας δουλειές, να μας δεις δουλικούς και παραιτημένους, να δεις πώς μας το ρουφάνε το μεδούλι ώρα την ώρα, ε;

Ποια δικαιοσύνη ονειρεύεστε, ρε γαμώ το μυαλό σας; Η δικαιοσύνη επιβάλλεται με όπλα και φωτιά, μην προσεύχεστε και μην παρακαλάτε. Ποιον παρακαλάτε καταρχάς, κανα θεό ξέρω γω; Ρε άντε τσακιστείτε,
δεν υπάρχουν τέτοια πράματα. Ο φτωχός θα είναι φτωχός, μέχρι να αποφασίσουμε ότι αυτό είναι παράλογο και αδιανόητο. Ο ξένος θα είναι ξένος μέχρι να κόψουμε με τσεκούρι το άδικο χέρι που σηκώνεται και τον χτυπά. Προσευχές και κατάρες, μάλλον δεν πιάνουν τελικά.

ΥΓ Κουράστηκα να εκπλήσσομαι από το αβαθές του βαρελιού, από τις πτώσεις από τα σύννεφα, από την ανεξάντλητη ανοχή μας, από την μαστουρωμένη παραίτησή μας.
Στον εαυτό μου μιλάω.

Κείμενο που αλιεύσαμε από την παρουσία της Χρύσας Αναστοπούλου – f/b