Τέλος εποχής

Αν έχουν μια διαφορά οι τελευταίες μεταγραφές του ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ (Μωραΐτης-Τόλκας) σε σχέση με προηγούμενες (Κουρουμπλής, Τζάκρη, Μπόλαρης, Ξενογιαννακοπούλου, Κατσέλη και σία) είναι πως οι τελευταίοι ξεκίνησαν ως μνημονιακοί (επί Γιωργάκη), αλλά κάποια στιγμή το έπαιξαν αντιμνημονιακοί και έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ είτε ως εν ενεργεία βουλευτές είτε ως στελέχη εκτός Βουλής. Αντίθετα, Μωραΐτης και Τόλκας ξεκίνησαν ως μνημονιακοί (ο Μωραΐτης έγινε υπουργός επί Γιωργάκη και ξαναέγινε επί Παπαδήμου), συνέχισαν στο ΠΑΣΟΚ και μετά στο ΚΙΝΑΛ, αποχώρησαν πρόσφατα και εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ ως μνημονιακοί. Δε χρειάστηκε να διαφοροποιηθούν σε τίποτα, αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα καθαρόαιμο μνημονιακό κόμμα, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να χρησιμοποιήσει αντιμνημονιακή ρητορική.

Από την άποψη αυτή, οι μεταγραφές των Μωραΐτη και Τόλκα συμβολίζουν και ένα τέλος εποχής. Το ίδιο τέλος εποχής που συμβολίζουν οι συνεχείς εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΠΑΣΟΚ για τη συγκρότηση «προοδευτικού μετώπου». Τον Γενάρη του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκε κατευθείαν με τον Καμμένο (η συνεργασία είχε «ψηθεί» από πριν, στο παρασκήνιο), χωρίς καν να απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ. Η δικαιολογία ήταν ότι δεν μπορούσε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, ένα μνημονιακό κόμμα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή εξακολουθούσε να συμμετέχει στις μνημονιακές κυβερνήσεις (τρεις κατά σειρά, Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά).

Τον Σεπτέμβρη του 2015, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν ήδη υπογράψει το τρίτο Μνημόνιο και τους σκληρούς εφαρμοστικούς του νόμους. Μάλιστα, επειδή είχαν χάσει την πλειοψηφία (είχαν αποχωρήσει 25 βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ), χρειάστηκαν οι ψήφοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Μολονότι είχε ήδη διαμορφωθεί -για πρώτη φορά- μια ευρύτατη μνημονιακή συμμαχία, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συνεργαστεί και πάλι με τον Καμμένο και όχι με το ΠΑΣΟΚ ή/και το Ποτάμι, που περίμεναν εναγωνίως μια  πρόσκληση (ιδιαίτερα το Ποτάμι). Τώρα, που η συνεργασία με τον Καμμένο έλαβε τέλος, άρχισε η στρατολόγηση καραμπινάτων μνημονιακών πασόκων.

Οπως σωστά το διατύπωσε ο Τσίπρας, η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ο καταλύτης που επιτάχυνε την αποδρομή του Καμμένου από το κυβερνητικό σχήμα. Θα μπορούσε να διατυπωθεί και διαφορετικά: η Συμφωνία των Πρεσπών επέτρεψε στους Τσιπραίους να ξεφορτωθούν τον Καμμένο, αφού προηγουμένως τον έστυψαν καταπίνοντας και την τελευταία σταγόνα «χυμού» που του είχε απομείνει. Του πήραν βουλευτές και στελέχη και τον άφησαν να βουρλίζεται και να ξεκατινιάζεται με τον Κοτζιά. Η επιχείρηση «στροφή στην Κεντροαριστερά» είχε ξεκινήσει πριν επισημοποιηθεί η ρήξη με τον Καμμένο. Ψήνεται εδώ και πολύ καιρό, καθώς οι Τσιπραίοι θέλουν να έχουν τις πλάτες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας για να μείνουν στο παιχνίδι της κυβερνητικής εναλλαγής, στο πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού. 

Αυτή η τακτική μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από συγκλίσεις με το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με το κόμμα που έβαλε τη χώρα στα Μνημόνια και ουδέποτε απομακρύνθηκε από την υποστήριξη της μνημονιακής πολιτικής. Κι αν το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ σ’ αυτή τη φάση δεν ανταποκρίνεται στις… επιθέσεις φιλίας του ΣΥΡΙΖΑ (για λόγους που έχουν να κάνουν με εσωκομματικές του ισορροπίες, με πιέσεις από καπιταλιστές που στηρίζουν τη ΝΔ κτλ), ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υλοποιήσει την ίδια τακτική εντάσσοντας στις γραμμές του πασόκους κάθε είδους, ύφους και ήθους. Μέχρι τώρα έπαιρνε εκείνους που διαφοροποιήθηκαν όσο ακόμα το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβερνητικό κόμμα. Αυτοί πλέον δεν προσφέρουν τίποτα. Το «φρέσκο αίμα» πρέπει να είναι από πασόκους που υποστήριξαν με φανατισμό τα Μνημόνια. Σαν τον Μωραΐτη και τον Τόλκα.

Και δεν μιλά κανένας γι’ αυτό. Ολοι μένουν σε ζητήματα ηθικής τάξης, λες και υπάρχει ηθική στην αστική πολιτική (πλην της ηθικής της καρέκλας και της κονόμας). Λες και ο Μωραΐτης με τον Τόλκα είναι χειρότεροι από τον Κουρουμπλή, την Κατσέλη, τον Κοτσακά, την Τζάκρη και τον Μπόλαρη. Ακόμα και εκείνοι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που ψιλογκρίνιαξαν (από Κουρουμπλή μέχρι «53+») για τους δικούς τους λόγους, δεν κατέφυγαν σε επιχειρηματολογία για το μνημονιακό παρελθόν των δύο νέων εκ ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μεταγραφών, αλλά στα όσα αυτοί «έσουρναν», ακόμα και μέχρι πρόσφατα, στον ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό μιλάμε για τέλος εποχής. Η ψευδεπίγραφη αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο αποτελεί πλέον παρελθόν για όλους. Κι ας μην έχει αλλάξει τίποτα απ’ αυτά που θεσπίστηκαν κατά τα μνημονιακά χρόνια. Το σύνολο των αστικών δυνάμεων αποδέχεται τη μνημονιακή πολιτική όχι ως αναγκαίο κακό ή ως κάτι που επιβλήθηκε τραμπούκικα από τους δανειστές, αλλά ως μια χρήσιμη διαδικασία, η οποία θεράπευσε παθογένειες του παρελθόντος και διαμόρφωσε ένα νέο δημοσιονομικό, εργασιακό και κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού.

Πηγή: ¨ΚΟΝΤΡΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *