• 10.000 περίπου παιδιά εξαφανίστηκαν στα σύνορα της Ελλάδας τα τρία τελευταία χρόνια της μεγάλης προσφυγικής απόγνωσης. Θεωρείται ότι έπεσαν θύματα απαγωγής για οίκους ανοχής και εμπορία οργάνων.
Το τι είναι πυώδης, το ξέρουμε.
Μια χέουσα πληγή που κακοφορμίζει και βγάζει πύον.
Το τι είναι ευυποληψία, επίσης το ξέρουμε.
Η έξωθεν καλή μαρτυρία, με όλα τα σχετικά, περί ‘αμέμπτου ηθικής’.
Την διαθέτουν, σε μεγάλες ποσότητες, οι συστημικοί πολιτικοί, οι επίσκοποι, οι καρδινάλιοι, οι δικαστές, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, πρωτίστως, όσοι έχουν βαθιές, καμπανιστές τσέπες, όσοι, μ’ ένα λόγο, εκπροσωπούν την αφρόκρεμα μιας κοινωνίας και παρατάσσονται συνήθως στις εξέδρες των επισήμων.
Μπροστά τους παρελαύνει, ένστολη η νεολαία και τα στρατά που γυρνούν, με μια ρομποτική κίνηση, την κεφαλή κατά τη μεριά της αφρόκρεμας, σε ένδειξη τιμής, ευγνωμοσύνης και απέραντου σεβασμού στα πρότυπα των μελλοντικών πολιτών και τον επαρκή λόγο να δώσει ο φαντάρος τη ζωή του στα πεδία των μαχών.
Κατοικούν οι περισσότεροι σε πόλεις αλλά επισκέπτονται και τα χωρία, προκειμένου να συμμετάσχουν στην περιφορά των επιταφίων τις Μεγάλες Παρασκευές, να εγκαινιάσουν κάποιο έργο, να βραβευτούν ως ευεργέτες, να σφίξουν το χέρι του ψηφοφόρου ή να νουθετήσουν τους χαλαρού πατριωτικού αισθήματος, σε πιο σφιχτό πατριωτισμό.
Οι εξέδρες των επισήμων χωράνε βέβαια λίγους, τους πιο εκλεκτούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ανυπόληπτοι. Το καϊμάκι της κοινωνίας μπορεί να είναι περιορισμένης ποσότητας, γι αυτό και υψηλής πολυτιμότητας, όμως η ευυποληψία χαρακτηρίζει κι άλλους, συνήθως τους συνωθούμενους γύρω απ’ την εξέδρα.
Αυτοί οι δεύτερης, ας την πούμε, κλάσης ευυπόληπτοι πολίτες, είναι οι γνωστοί νοικοκυραίοι. Ήσυχοι, φρόνιμοι, υπάκουοι, νομοταγείς όταν τους βλέπουν, ελεήμονες όταν τους βλέπουν, ευλαβείς ωσαύτως όταν τους βλέπουν, κάργα πατριώτες όταν επίσης τους βλέπουν και εθελοντές ρουφιάνοι όταν δεν τους βλέπουν, συναποτελούν το πάνθεον των ευυπόληπτων χρήσιμων, άνευ των οποίων, η αφρόκρεμα της κοινωνίας, οι άριστοι των αρίστων δηλαδή, θα ήταν μετέωροι και επισφαλείς.
Αυτοί, οι άριστοι των αρίστων μεγαλώνουν με μια κυρίως γενική αρχή, ο κόσμος σας ανήκει, το χρήμα σας ανήκει, η εξουσία σας ανήκει, η δικαιοσύνη σας ανήκει, ο παράδεισος σας ανήκει.
Μάλλον είναι αυτοί, όχι μάλλον, σίγουρα είναι αυτοί που υπέρ τους συνομωτεί το σύμπαν του Κοέλο, και ενίοτε, εισαγγελείς, δικαστές, καναλάρχες και όποιος κατά περίσταση κρίνεται αναγκαίο να συνδράμει το σύμπαν.
Καμιά φορά, σ΄αυτό το διαρκή περίπατο στο δρόμο της αρετής και της ευυποληψίας, στα ανάκλιντρα των συμποσίων, στα παιδικά κρεβάτια των μπουρδέλων, στο δούναι και λαβείν που είναι κυρίως λαβείν, βγάζουν από τον κάματο φουσκάλες σε χέρια και πόδια.
Αν, κατά διαόλου σύμπτωση και πολύ σπανίως, οι φουσκάλες βγουν στη φόρα, κακοφορμίζουν και πυορρούν και αποτελούν σύμπτωμα της λεγόμενης πυώδους ευυποληψίας.
Τότε όλοι σαστίζουν και απορούν και λένε, “α πα, πα, πα”.
Γρήγορα όμως, χάρη στη βραχύβια μνήμη, την αλληλεγγύη της συνομοταξίας των ευυπόληπτων, την αυτοϊαση του χρήματος και τη θεία μεγαθυμία, η σιχασιά υποχωρεί και η ευυποληψία επανέρχεται.
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b
Αφήστε μια απάντηση