Καμία μόνη!
Πολλοί θεωρούν ότι η 8η Μάρτη είναι άλλη μια μέρα καταναλωτισμού και δώρων προς το γυναικείο φύλο. Από πολύ μικρή ηλικία μας μαθαίνουν ότι αυτή είναι η μέρα που πρέπει να αγοράσουμε στην μητέρα μας λουλούδια για να της δείξουμε πόσο την εκτιμάμε, είναι η μέρα που τα κυρίαρχα πρότυπα θέλουν τον άντρα να δίνει δώρα στην γυναίκα.
Όμως η 8η Μάρτη δεν είναι μια τυχαία ημέρα όπως οι περισσότεροι πιστεύουν. Το 1857 στις 8 Μάρτη οι εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και ιματισμού στη Νέα Υόρκη κατέβηκαν σε απεργία εξαιτίας των άθλιων συνθηκών εργασίας και του χαμηλού μισθού. Ο γνωστός σε όλους μας κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους επενέβη βίαια και διέλυσε αυτήν την διαμαρτυρία, δύο χρόνια αργότερα οι γυναίκες αυτές δημιούργησαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τους αγώνες για τη χειραφέτηση τους. Το 1910 κηρύχθηκε από το σωματείο Σοσιαλιστριών Γυναικών η 8η Μάρτη ως μέρα τιμής στους αγώνες που δίνουν καθημερινά οι γυναίκες. Είναι μέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις εργάτριες που έσπασαν το φόβο τους, τολμώντας να διεκδικήσουν όσα τους ανήκαν, και για όσες άλλες τις ακολούθησαν αργότερα.
Η θέση της γυναίκας από τότε μέχρι σήμερα στην παραγωγή βελτιώθηκε μέσα από αλλεπάλληλους συνεχείς εργατικούς αγώνες, όπως και μέσα από αυτούς κατάφερε να διεκδικήσει χώρο έκφρασης στην κοινωνία. Παρά τη σημαντική βελτίωση αυτή, όμως, οι έμφυλες διακρίσεις δεν έχουν εκλείψει από τη σημερινή κοινωνία είτε στην εργασία, είτε στην καθημερινότητα μιας γυναίκας.
Η βία που ασκεί η καπιταλιστική κοινωνία με τη συντήρηση στην ουσία του πατριαρχικού μοντέλου είναι η πρόσθετη ταξική εκμετάλλευση-καταπίεση των γυναικών στους εργασιακούς χώρους, είναι τα μικρότερα μεροκάματα που εισπράττουν σε αρκετές περιπτώσεις, οι απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης, η απλήρωτη οικιακή εργασία, τα καθημερινά εγκλήματα εις βάρος γυναικών και ΛΟΑΤΙΚΑ+ ατόμων, οι αμέτρητες καθημερινές σεξιστικές επιθέσεις που δέχονται, από το επίπεδο της σεξουαλικής παρενόχλησης στη δουλειά, στο δρόμο, στην οικογένεια, στις παρέες, μέχρι την κακοποίηση, τον βιασμό και την γυναικοκτονία.
Πολλά νέα κορίτσια και γυναίκες κυρίως μετανάστριες πέφτουν θύματα του trafficking και εξαναγκάζονται στην πορνεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συγκεκριμένα στην Μόρια, οι γυναίκες αναγκάζονται να φοράνε πάνες μωρών έτσι ώστε να μην χρειάζεται να πάνε τουαλέτα από φόβο μην βιαστούν, η τριπλή γυναικοκτονία στον Έβρο από στρατιωτικό μαχαίρι, η πρόσφατη γυναικοκτονία στη Σητεία καθώς και η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.
Αυτά είναι λίγα παραδείγματα από μία ασφυκτική πραγματικότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα καθημερινά. Μπορεί οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα να παίρνουμε θάρρος και να καταγγέλλονται ολοένα και περισσότερα περιστατικά, παρόλα αυτά είναι ελάχιστες οι καταγγελίες μπροστά στην πραγματική διάσταση του θέματος.
Ταυτόχρονα, η όποια προσπάθεια δημοσιοποίησης μιας σεξουαλικής παρενόχλησης ή/και βιασμού αποθαρρύνεται από πλευράς αστικού στρατοπέδου καθώς η αστική δικαιοσύνη μεροληπτεί και συγκαλύπτει περιστατικά βιασμών ενώ, την ίδια στιγμή γυναίκες που αμύνθηκαν και υπερασπίστηκαν τα σώματά τους διώκονται χωρίς αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα. Παράλληλα, με το νέο σωφρονιστικό νόμο, επανέρχεται ο κολπικός έλεγχος στις φυλακές, λίγα χρόνια μετά τη δολοφονία της Κατερίνας Γκουλιώνη, η οποία είχε πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για τη κατάργησή του.
Παρά τα μεγάλα λόγια για τις πολιτικές ισότητας από την πλευρά του νεοφιλελεύθερου στρατοπέδου βλέπουμε ότι οι εργαζόμενες γυναίκες στην Ε.Ε. πληρώνονται λιγότερο από τους άντρες συναδέλφους τους, τα ποσοστά ανεργίας τους είναι πολύ μεγαλύτερα, ενώ οι γυναίκες αποτελούν κατά κύριο λόγω τη στρατιά των ελαστικά, κακώς αμειβόμενων, ανασφάλιστων και χωρίς δικαιώματα εργαζομένων.
Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση, σε πολλά μέρη ανά τον κόσμο, ξεσπούν πολλά μαχητικά και ανατρεπτικά κινήματα. Στη Βραζιλία, στην Παλαιστίνη, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία και την Ιταλία, στην Πολωνία, στη Τουρκία και στο Κουρδιστάν οι γυναίκες βγαίνουμε μπροστά και διεκδικούμε την πλήρη αυτοδιάθεση στα σώματά μας, «ούτε μία λιγότερη», δικαίωμα στην έκτρωση, ισότητα και δημοκρατικά δικαιώματα!
Παίρνουμε την σκυτάλη από αυτές αλλά και από τις γυναίκες στο Μεξικό που ακύρωσαν την “Δεύτερη Διεθνή Συνάντηση των Γυναικών που Αγωνίζονται” γιατί πρέπει τώρα να υπερασπίσουν την γη τους ενάντια στα σχέδια της ΄κακιάς ΄όπως λένε, κυβέρνησης που θέλει να αφανίσει τους ιθαγενείς λαούς. Τις χαιρετίζουμε και τους απαντάμε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι κάθε γυναίκα να νιώθει και να είναι ισότιμη στο σπίτι και στην εργασία. Μέχρι καμία μας να μην κινδυνεύει όταν περπατάει μόνη και να μην έχει καμία σημασία σε κανένα δικαστήριο τί φοράμε ή με πόσους άντρες πήγαμε!
Θα συνεχίσουμε τον Αγώνα μέχρι κανένας εκτός από εμάς να μην έχει δικαίωμα να ορίζει τα σώματά μας. Μέχρι οι εκτρώσεις να είναι δωρεάν στα δημόσια νοσοκομεία και όχι να κωλυσιεργούν ή να μπαίνουν πρώτα οι “προσωπικές” πεποιθήσεις γιατρών και αναισθησιολόγων ώστε να αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε ιδιώτες.
Μέχρι όλες οι εξετάσεις που χρειάζονται στην εγκυμοσύνη να είναι δωρεάν, και οι μητέρες να έχουν τα οικονομικά μέσα να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Μέχρι το κράτος να παρέχει όλα τα απαραίτητα για την επιβίωση των μωρών μας τους πρώτους τους μήνες.
Μέχρι κάθε παιδί να έχει θέση στους δημόσιους παιδικούς σταθμούς και μετέπειτα στο σχολείο να παίρνει όλες τις απαραίτητες γνώσεις και να κάνει όλες τις δραστηριότητες για να μην χρειάζεται πια να τρέχουμε από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ σε εξωσχολικές δραστηριότητες.
Ακόμη και τώρα πολλά από αυτά τα αιτήματα φαντάζουν ουτοπικά, δεν είναι όμως ! Σε πολλές χώρες έχουν ήδη κερδηθεί με αγώνες. Το γυναικείο κίνημα στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο δυναμώνει. Τα χρόνια που έρχονται θα χρειαστεί να είμαστε σε επαγρύπνηση καθώς μεγαλώνει και η αντίδραση.
Αυτόν τον Μάρτη και κάθε Μάρτη μέχρι να νικήσουμε , «Ούτε μία λιγότερη», δικαίωμα στην έκτρωση, ισότητα στην εργασία και στο σπίτι!
Καλούμε σε συμμετοχή στη στάση εργασίας της ΑΔΕΔΥ και στη συγκέντρωση στα Λιοντάρια στις 13:00 το μεσημέρι και στις 18:00 το απόγευμα στο κάλεσμα συλλογικοτήτων .
Γραφείο Τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηρακλείου
Αφήστε μια απάντηση