Επιθετικές και αναίτιες προσαγωγές ανήλικων παιδιών καταγγέλλουν γονείς
Στις 02-03-2019, μετά την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως, αστυνομικοί προσήγαγαν ανήλικους που κάθονταν στο πεζουλάκι έξω από τον σταθμό του Μετρό στις 11.30 το βράδυ και παρά το γεγονός ότι τους έδωσαν τα στοιχεία τους δεν τους άφησαν καν να καλέσουν τους γονείς τους και να τους ενημερώσουν πως τους πάνε στη ΓΑΔΑ.
Οι ανήλικοι κρατήθηκαν στη ΓΑΔΑ έως τις 4 το πρωί, ενώ με έκπληξη οι γονείς τους διάβασαν τις επόμενες μέρες στον Τύπο ότι είχε δοθεί εντολή άνωθεν πως όποιοι καταφέρουν να κάνουν προσαγωγές κερδίζουν ρεπό!
Συγκεκριμένα όπως γράφει η «Καθημερινή»: …«Θέλω προσαγωγές, φέρε μου γύρω στα 20 άτομα στην Κρατική», φέρεται να ζήτησε από τους υφισταμένους του βαθμοφόρος, στέλεχος της διοίκησης. Η συνέχεια, μάλιστα, παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς –σύμφωνα με μαρτυρίες– διευκρίνισε: «Φέρτε μου προσαγωγές, άσχετους, δεν με νοιάζει ποιοι θα είναι» και κατέληξε υποσχόμενος ότι όποιος υλοποιούσε την εντολή, την επόμενη μέρα θα έχει αδιάθετο, δηλαδή ρεπό. «Ψάχναμε χαράματα τα παιδιά μας και δεν γνωρίζαμε που είναι» λέει η Ελένη Τσιόλη, μία από της μητέρες, η οποία περιγράφει την επιχείρηση της ΕΛΑΣ ως «κανονική αρπαγή»!
Οι μαρτυρίες
Ακολουθεί η μαρτυρία στο tvxs.gr, της μητέρας ενός από τους ανήλικους, η οποία μας περιγράφει το χρονικό της αστυνομικής αυθαιρεσίας και τι έζησε το βράδυ του Σαββάτου η ίδια, ο γιος της και οι φίλοι του. Οι γονείς αλλά και οι ανήλικοι μιλούν για καψόνια από την πλευρά των αστυνομικών στους ανυποψίαστους ανήλικους, στους οποίους δεν έδωσαν καν νερό όταν το ζήτησαν.
«Τα παιδιά εκείνο το Σάββατο αποφάσισαν να πάνε στο υπαίθριο πάρτι του καρναβαλιού που γίνεται κάθε χρόνο στη γειτονιά μας, στον πεζόδρομο της οδού Ολυμπίου Γεωργάκη. Γνωστά παιδιά θα ΄ναι , στην εμβέλειά μας είναι, κάτι να γίνει θα είμαστε δίπλα. Έτσι σκεφτήκαμε. Όλα πάνε καλά, χορός στη μέση του δρόμου, γέλια , πλάκες,… μέχρι τη στιγμή πού θα γίνει επίθεση στο γειτονικό αστυνομικό τμήμα από μασκαρεμένους νεαρούς. Μολότωφ , πυροσβεστικά, δακρυγόνα, καπνοί , φωτιά . Αυτά στον αποπάνω δρόμο, στην οδό ΒεΪκου. Το σκηνικό μεταβάλλεται. Δίνεται η εντολή να γίνουν προσαγωγές. Εφορμούν ομάδες αστυνομικών στους τριγύρω δρόμους. Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό! Προσαγάγουν μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα, δέκα τρεις υπόπτους, τους οποίους επειδή το τμήμα έχει υποστεί φθορές , τους μεταφέρουν στην Γενική Διεύθυνση Ασφαλείας Αθηνών».
«Προχωρούσαμε με τους φίλους μας στην οδό Δημητρακοπούλου, όταν σταμάτησε μπροστά μας ένα περιπολικό. Βγήκε έξω ένας αστυνομικός. Μας ζήτησε ταυτότητες. Κάποιοι είχαν, κάποιοι άλλοι δεν είχαμε πάνω μας. Μας είπε να μπούμε στο περιπολικό να μας πάνε για εξακρίβωση στοιχείων. Όλοι, και αυτοί που έδωσαν ταυτότητα και οι άλλοι.. Αντιδράσαμε. Τους ρωτήσαμε για ποιό λόγο. Δεν απάντησαν. Γίνανε πιο βλοσυροί για να κάμψουν την αντίδρασή μας . Τους ζήτησα να πάρω τον μπαμπά μου , λέγοντάς τους ότι ήταν στον παραδίπλα δρόμο. Πιο επιτακτικά μας ζήτησαν να επιβιβαστούμε …και μας φέρανε στη Γ.Α.Δ.Α.» περιγράφει ένας από τους νεαρούς.
«Η ώρα ήταν έντεκα και μισή περίπου. Είχα φύγει από το πάρτι και καθόμουνα στο πεζουλάκι έξω από το σταθμό του μετρό , περιμένοντας τους φίλους μου, για να επιστρέψουμε σπίτι μας, όταν είδα να πλησιάζει ένας αστυνομικός, ο οποίος στην αρχή κοίταξε γύρω-γύρω, μετά με κοίταζε επίμονα και στο τέλος στάθηκε μπροστά μου και μου ζήτησε την ταυτότητά μου. Σηκώθηκα του έδωσα την ταυτότητα και τον ρώτησα τον λόγο. Δεν πήρα καμιά απάντηση. Αφού έριξε μια ματιά στην ταυτότητα μου, ζήτησε να ψάξει την τσάντα μου. Του την έδωσα. Έψαξε και μετά μου ζήτησε να μπω στο περιπολικό. Αρνήθηκα, λέγοντας του ότι είμαι ανήλικος. Τότε ο άλλος αστυνομικός, ο οδηγός του περιπολικού, εύσωμος και μεγαλύτερης ηλικίας, πλησίασε και κοφτά-κοφτά μου είπε να υπακούσω, διαφορετικά … θα μου έβαζαν χειροπέδες! Μπήκα στο περιπολικό. Ξεκίνησαν και τους ρώτησα πού με πήγαιναν. Δεν μου απάντησαν ποτέ. Τους προειδοποίησα ότι θα ανοίξω την πόρτα και θα κατέβω. Μου απάντησε ο οδηγός:-Για δοκίμασε. Δοκίμασα, αλλά η πόρτα είχε προφανώς την παιδική ασφάλεια. Όταν φτάσαμε στην πλατεία Συντάγματος , υπέθεσα ότι πάμε στην Γ.Α.Δ.Α. Τηλεφώνησα στην μητέρα μου και της είπα ότι με είχαν συλλάβει κάποιοι αστυνομικοί και μάλλον, με οδηγούσαν στην Γ.Α.Δ.Α. Εκείνη μου ζήτησε να μιλήσει με κάποιον απ’ αυτούς. Τους έδινα το τηλέφωνο να μιλήσουν με την μητέρα μου. Καμιά αντίδραση.
Φτάσαμε, μου είπαν να κατέβω. Ένας από τους αστυνομικούς πήρε την τσάντα μου και μέχρι να φτάσουμε στον έκτο όροφο την κρατούσε με τόση αδιαφορία πού άκουγα που την χτυπούσε δεξιά αριστερά. Του είπα ότι είχα μέσα φωτογραφική μηχανή και πράγματα αξίας .Έδειξε μεγαλύτερη προσοχή. Στον έκτο όροφο διασχίσαμε έναν διάδρομο και έξω από ένα γραφείο πού στην πόρτα έγραφε, νομίζω, σε μια ταμπέλα “Ασφάλεια πολιτεύματος” μου είπαν να καθίσω. Τους ξαναρώτησα για ποιο λόγο ήμουν εκεί και πάλι δεν πήρα απάντηση. Τούς ζήτησα την τσάντα μου για να πάρω ένα τηλέφωνο. Με κοίταξε άγρια ο ένας απ’αυτούς και μου είπε :-“όταν έρθει ο αξιωματικός υπηρεσίας”. Μετά από λίγη ώρα βλέπω να καταφθάνουν άνδρες της ομάδας Δέλτα με μια ομάδα άλλων παιδιών, μεταξύ των οποίων αναγνώρισα γνωστά μου παιδιά από το σχολείο, μασκαρεμένα, που είχα συναντήσει προηγουμένως στο χώρο του πάρτι. Αφού κάθισαν δίπλα μου , άρχισαν να με ρωτάνε αν ήξερα για ποιο λόγο μας είχαν πάει εκεί. Δήλωσα την άγνοιά μου. Κάποια στιγμή ζήτησα να πιω νερό. Ένας αστυνομικός μού είπε: “σε λίγο”. Μετά ήρθε άλλη μια ομάδα παιδιών μαζί με κάποιους αστυνομικούς. Η ώρα είχε πάει μία και μισή. Ξαναζήτησα νερό, για να ξαναπάρω απάντηση “σε λίγο”. Ρώτησα τι περιμέναμε και μου απάντησαν ότι δεν ήταν δουλειά μου να ρωτάω. Στις δύο περίπου το πρωϊ κατέφθασε και ο αξιωματικός υπηρεσίας . Φαινόταν ότι τον είχαν φέρει άρον-άρον μέσα στην νύχτα. Μας ζήτησε να κάνουμε ησυχία και να περνάμε ένας-ένας, όταν ακούγαμε το όνομά μας, στο γραφείο, για να καταγράψουν τα στοιχεία μας. Με τα πράγματά μας. Άκουσα το όνομά μου. Σηκώθηκα και μπήκα στο γραφείο. Ένας αστυνομικός μου ζήτησε τα στοιχεία μου, τα οποία τα κατέγραφε. Όταν τελείωσε, μου ζήτησε να περάσω σε ένα παρακείμενο δωμάτιο, έβαλε ένα ζευγάρι γάντια, μου είπε να σηκώσω τα χέρια μου και μού έκανε σωματική έρευνα. Κατόπιν με ρώτησε αν όλα αυτά τα πράγματα που ήταν αραδιασμένα πάνω στο γραφείο του ήταν όλα κι όλα όσα είχα μαζί μου. Του απάντησα καταφατικά.
Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία της καταγραφής των στοιχείων και της σωματικής έρευνας όλων μας, η ώρα είχε πάει τρεις και μισή. Ο αξιωματικός υπηρεσίας μας είπε να επανενεργοποιήσουμε τα κινητά μας και να τηλεφωνήσουμε στους γονείς μας. Θα περιμέναμε λίγο ακόμα μέχρι να διαπιστώσουν από τις βιντεοταινίες που είχαν στην κατοχή τους αν παρευρισκόμαστε στο σημείο του συμβάντος ». Αυτή είναι η διήγηση άλλου παιδιού.
Άξια απορίας ζητήματα από την μητέρα
Το αξιοσημείωτο είναι πως όλοι οι προσαγόμενοι ήταν δεκαέξι χρονών, με εξαίρεση δυό-τρείς που ήταν ενήλικες. Όχι πάνω από δεκαεννέα ετών. Είναι απορίας άξιον! Δεν έκανε σε κανέναν εντύπωση αυτό το γεγονός; Άν κάποιος αστυνομικός, διερευνώντας μια περίπτωση, για παράδειγμα, βιασμού γυναίκας, διαπίστωνε ότι η πλειοψηφία προσαγαγομένων ήταν γυναικείου φύλου και μεταξύ τους υπήρχε ένας αρσενικός κι αυτός παραπληγικός σε αναπηρικό καροτσάκι , κάτι δεν θα του κινούσε την περιέργεια; Δεν θα αναρωτιότανε αν τα εντεταλμένα όργανα έκαναν σωστά τη δουλειά τους ή αντιθέτως εκτέλεσαν με «δημοσιοϋπαλληλικό» ζήλο την εντολή την οποία έλαβαν και επέλεξαν την πιο εύκολη λύση;
Τα «αμούστακα» ανήλικα δεν έχουν και πολύ μεγάλες αντιστάσεις. Λίγο να τα πιέσεις, λίγο να τα παραπλανήσεις με τις εξουσίες που εξυπακούονται από τα διακριτικά της στολής σου, λίγο να τους αγριέψεις – και βοηθάει και ο σωματότυπός σου μερικές φορές και σε ακολουθούν όπου θες.
Άλλο άξιο απορίας είναι το κριτήριο βάσει του οποίου έγινε η προσαγωγή. Βασίστηκαν σε αποχρώσες ενδείξεις, δηλαδή, κατοχή ύποπτων υλών, ύποπτα ίχνη επί αντικειμένων, άρνηση συνεργασίας, προκλητική αντίδραση και αντίσταση; Ή κριτήριο ήταν η εμφάνιση (επιστροφή στην δεκαετία του ’60) ή το ότι ο ανήλικος ήταν ασυνόδευτος ή ότι ήταν περασμένη η ώρα (το περιστατικό έγινε έντεκα και μισή το βράδυ) ή το νεαρό της ηλικίας του και η απειρία του να αντιμετωπίσει παρόμοια κατάσταση ή η συμπτωματική παρουσία του στον πέριξ χώρο όπου συχνάζουν «αντικοινωνικά» στοιχεία (οι περισσότεροι κάτοικοι των Αθηνών στην περιοχή «Μακρυγιάννη» κάνουν την κυριακάτικη βόλτα τους) ή γιατί επέδειξε άγχος προκαλούμενο από τον αιφνιδιασμό πού δέχτηκε, μετά από τον επιτόπιο απρόσκοπτο έλεγχο των στοιχείων του και την ανεμπόδιστη έρευνα των προσωπικών αντικειμένων του, του επιβλήθηκε η επιβίβαση του στο περιπολικό . Διερωτώμαι. Δεν τους πέρασε από το νου ο διασυρμός ενός νέου παιδιού, ο οποίος υποχρεώνεται, στη γειτονιά του, να μπει στο περιπολικό; Αν τον έβλεπε εκείνη την ώρα ο συμμαθητής, η γειτόνισσα, ο διευθυντής του σχολείου του, τι εντυπώσεις θα σχημάτιζαν; Αυτό δεν έχει συνέπειες στην προσωπική και κοινωνική του ζωή;
Περίπου δώδεκα η ώρα, που έφτασα στην Γ.Α.Δ.Α., ζήτησα να συναντηθώ με κάποιον υπεύθυνο, για να έχω κάποιες εξηγήσεις. Η απάντηση που έλαβα ήταν να περιμένω να περατωθεί η διαδικασία. Σε ερώτησή μου πόση ώρα απαιτούνταν γι’ αυτό, έλαβα απάντηση «περίπου δύο ώρες». (Τόσο χρειαζόταν ο αξιωματικός υπηρεσίας να ειδοποιηθεί, να διακόψει τον βραδινό ύπνο του (ή την διασκέδασή του), να βάλει το παντελόνι και την γραβάτα του να πάει στη Γ.Α.Δ.Α. και βαριεστημένα να διεκπεραιώσει την καταγραφή των στοιχείων των ανηλίκων-Αυτή ήταν «η διαδικασία»). Καμία ενημέρωση από κανέναν. Ούτε για το τι αφορούσε η προσαγωγή, ούτε περί ποιας «διαδικασίας» επρόκειτο, ούτε καν επιβεβαίωση ότι πράγματι το παιδί μου είναι εκεί.
Δεν επέδειξαν την παραμικρή ευαισθησία να πάρουν την πρωτοβουλία να ενημερώσουν οι ίδιοι τους γονείς των ανήλικων παιδιών για τις ενέργειές τους. Στην δε παρατήρησή μου αυτή, απάντησαν ότι εφόσον είχαν κινητά τηλέφωνα μαζί τους , είχαν την δυνατότητα να επικοινωνήσουν με τους οικείους τους. Δηλαδή η Ελληνική Αστυνομία βρίσκεται στη διλημματική αντίφαση να αναγνωρίζει ωριμότητα στην ενέργεια ενός ανηλίκου ότι ορθώς θα επικοινωνήσει με τους οικείους του και δεν θα φοβηθεί (και συνεπώς καλύπτεται η ανεπάρκεια ενεργειών της υπεύθυνης αστυνομικής αρχής) και από την άλλη αποδέχεται την ανωριμότητα της ηλικίας τους και την επιβολή επιμέλειας και εποπτείας του ανηλίκου. Θεσμοθετημένη επιβολή ακόμα και με αυτεπάγγελτη δίωξη («παραμέληση»). (Μέχρι τότε οι γονείς αγνοούν πού είναι τα παιδιά τους και τ’ αναζητούν μεσ’ στ’ άγρια μεσάνυχτα ).
Επίσης αναγνωρίζει ωριμότητα στα ανήλικα, που έχει περιμαζέψει, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, να υποβληθούν σε ασκήσεις θάρρους (ακολουθώντας αγνώστους με περιβολή αστυνομικoύ και πηγαίνοντας στο άγνωστο, σχεδόν σαν απαγωγή), αφύπνισης, ετοιμότητας (αποφυγή αντιδράσεων και προκλήσεων ), αιφνιδιασμού, αυτοπροστασίας (αποστέρηση οποιασδήποτε συνδρομής,οικείων,ειδικών) και – το σημαντικότερο όλων – να δεχτούν αδιαμαρτύρητα την άσκηση ψυχολογικής βίας, καψονιών, σε ένα ξένο περιβάλλον όπου εντείνεται η αβεβαιότητά και η ανασφάλειά τους.
Όταν, περίπου στις τέσσερις η ώρα το πρωϊ, μας κάλεσαν ανά δυάδες να παραλάβουμε τα παιδιά μας , μας πρότειναν να υπογράψουμε ένα χαρτί. Χωρίς να μας ενημερώσουν τι υπογράφουμε, κάτω από την ψυχολογική πίεση της περιστάσεως, υπογράψαμε χωρίς πολλά-πολλά. Χωρίς άλλη εξήγηση περί τίνος επρόκειτο. Άφησαν στην φαντασία μας να εικάζουμε ότι δεν συνέτρεχαν λόγοι περαιτέρω κράτησης των παιδιών μας.
Αντιθέτως δε, μας αντιμετώπισαν και με επιθετικότητα. Σε παρατήρηση ποιο ήταν το περιεχόμενο του φακέλου που βρισκόταν πάνω στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας, στον οποίο αναγραφόταν το όνομα του παιδιού μου, ο αξιωματικός λίγο έλειψε να με προσαγάγει για μια «καταθεσούλα», όπως είπε.
Για ποιο λόγο τα παιδιά μας παραπλανήθηκαν, μειώθηκαν, στιγματίστηκαν και ενδεχομένως φακελώθηκαν, πέρασαν όλη αυτή την «διαδικασία» με τον τρόπο που αυτή εξελίχθηκε, υπέστησαν αυτή τη δοκιμασία συσσωρεύοντας όση ένταση και αρνητικά συναισθήματα, κανείς δεν μας εξήγησε.
Εικάζουμε επειδή έπρεπε να προσαχθούν κάποιοι άνθρωποι για αναζήτηση ευθυνών για ένα περιστατικό πού ασφαλώς ενέχει μεγάλη ευθύνη των υπευθύνων του Α.Τ. Ακροπόλεως, οι οποίοι παρέβλεψαν το ενδεχόμενο ότι η συνάθροιση νεαρών ατόμων σε μικρή απόσταση από το τμήμα, θα μπορούσε να παρεκτραπεί , δεν επέδειξαν επαγρύπνηση και δεν είχαν λάβει τα προσήκοντα μέτρα ασφαλείας . Ασφαλώς και δεν δικαιολογεί αυτό την επίθεση σε αστυνομικό τμήμα, ασφαλώς όμως και οι υπεύθυνοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών και ως προς την πρόβλεψη και ως προς την διερεύνηση του συμβάντος και όσων επακολούθησαν.
Στην κρίση του καθενός είναι να αξιολογήσει τα γεγονότα, καθώς στην περίπτωση αυτή δεν αφορούν την παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων ενηλίκων, αλλά ανηλίκων που βρίσκονται υπό καθεστώς διαπαιδαγώγησης και εποπτείας . Μία χώρα η οποία αντιπαραβάλλει την έλλειψη δημοκρατικών συνθηκών σε γείτονες χώρες, ασκώντας δικαίωμα αρνησικυρίας για την είσοδό τους σε διεθνείς οργανισμούς, η ίδια αυτή χώρα ανέχεται την παραβίαση δικαιωμάτων ακόμα και ανηλίκων. Μια χώρα η οποία αντιπαραβάλλει στην τήρηση της ασφάλειας και προστασίας των πολιτών, την συσσώρευση θυμού αυτών των ανηλίκων που διέσυρε . Αναιτολογήτως. Αυτό δε συνιστά «πολεμική στάση» και παραγωγή αποστροφής σε αντιδιαστολή ως προς την μείωση της αξιοπρέπειας και του προκληθέντος φόβου των ανηλίκων προς τους εκπροσώπους της εννόμου τάξεως. Επειδή, το κράτος, με την στάση των εκπροσώπων του φαίνεται πως είναι σε διαμάχη με τους ανήλικους.
Αν νοήσουμε την «αντικοινωνικότητα» ως συμπεριφορά που αντιβαίνει στις αξίες μιας κοινωνίας και αποσκοπεί στην αποσύνθεσή της, προκαλώντας αρνητικά συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης, φόβου, προσβολής στην περίπτωση αυτή ποιος έχει επιδείξει αντικοινωνική συμπεριφορά; Τα –απαχθέντα και διασυρμένα – ανήλικα παιδιά, οι γονείς που κατάκοποι, αγχωμένοι και δεν ξέρω τι άλλ , υπέστησαν αυτή την αντιμετώπιση και δεν πήραν την παραμικρή εξήγηση ή οι εκπρόσωποι του κράτους; Και τελικά τι θα συμβουλέψουμε αύριο τα παιδιά μας που θα βρεθούν στην ίδια θέση; Να το βάλουν στα πόδια, αψηφώντας τις υποδείξεις των αστυνομικών, με κίνδυνο να διασταυρωθούν με καμιά σφαίρα; Σε τι δίλημμα θα βρεθούν οι παιδαγωγοί τους;!
Πηγή: tvxs
Αφήστε μια απάντηση