Σαν σήμερα, στις 3 Ιούνη του 1963, σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του μεγάλου Τούρκου κομμουνιστή ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ.

Ο Χικμέτ αγαπάει τη ζωή και την τραγουδάει. Όπου και να βρίσκεται, ό,τι και να βιώνει. Και μέσα στους τοίχους της φυλακής και καταδιωκόμενος και βασανιζόμενος και εξόριστος μακριά απ την αγαπημένη του πατρίδα, παντού και πάντα η ζωή είναι ωραία. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Πώς θα μπορούσε αν δεν αγαπούσε βαθιά και δίχως όριο τη ζωή να δίνει τα πάντα γι αυτήν;

Για τον Χικμέτ υπέρτατη αξία είναι ο άνθρωπος που με όλη του τη δύναμη και την αδυναμία, το θάρρος και το φόβο, την ελπίδα και το όραμα δίνει τον αγώνα το καλό για να γίνει η ζωή ομορφότερη, δικαιότερη, ευτυχέστερη, πληρέστερη σε νόημα και αξία για όλους τους ανθρώπους.

Κι αυτή η αγάπη, η κατάφαση της ζωής σε πείσμα όλων των αρνήσεων και των τραυμάτων γίνεται φλόγα ψυχής και δύναμη και πάθος για την αναζήτηση του καλύτερου, του απρόσιτου και του απέραντου . Για τη διεκδίκηση τελικά όλων αυτών που θα κάνουν τον κόσμο όμορφο στα μέτρα της καρδιάς.

Η καρδιά του βάρδου της ειρήνης και του κομμουνισμού σταμάτησε στη Μόσχα στις 3 Ιουνίου 1963. Άφησε μια τεράστια παρακαταθήκη για όλο τον κόσμο. Τα σπουδαία ποιητικά και θεατρικά του έργα που υμνούν την ελευθερία, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και τον διαρκή αγώνα κατά της αδικίας. Είναι ένας από τους κορυφαίους ποιητές παγκοσμίως.

Κάποια από τα λόγια έχουν στολίσει αμέτρητες διαδηλώσεις τόσο στην Τουρκία όσο και σε άλλες χώρες του κόσμου.

“Να βλέπεις, ν ακούς, να νιώθεις
να σκέφτεσαι και να μιλείς
κι όσο μπορείς να τρέχεις
τρελά, ανέγνοια να τρέχεις
Τί όμορφη που ναι η ζωή
που να την πάρει ο διάβολος
τί όμορφη που ναι!
Μ όλη τη δύναμή σου σκέψου
τη γυμνή βοή του νερού
που στάζει πάνω σ ένα μαύρο λιθάρι
Σκέψου το χρώμα, τη σάρκα
και τ όνομα του καρπού που επιθυμείς.
Σκέψου τη γλυκύτητα που στα μάτια αφήνει
ο κατακόκκινος ήλιος,
το καταπράσινο χορτάρι,
το σεληνόφως που ανοίγει
σαν άνθος τεράστιο γαλάζιο.
Σκέψου
η καρδιά, το μυαλό και το μπράτσο του ανθρώπου, που
ανασκαλεύοντας τα σπλάχνα της γης
έπλασαν θεούς με πύρινα μάτια,
μπορούν τη γη με μια γροθιά να τη συντρίψουν
Το δέντρο που δίνει τα ρόδια
μια φορά το χρόνο
μπορεί χίλιες φορές περισσότερα
να δώσει
Τόσο μεγάλος, τόσο όμορφος ο κόσμος μας είναι
και τόσο φαρδύ, τόσο φαρδύ ναι
το ακρογιάλι
που μπορούμε όλοι κάθε νύχτα
πλαγιάζοντας πλάι πλάι πάνω στη χρυσή άμμο
να τραγουδούμε τα έναστρα νερά.
Πόσο είναι ωραίο να ζούμε
πόσο είναι ωραίο να ζούμε
τον κόσμο σαν ένα βιβλίο εννοώντας
νιώθοντάς τον σαν ένα ερωτικό τραγούδι
απορώντας σαν ένα παιδί να ζούμε..
Να ζούμε χωριστά καθένας
κι όλοι μαζί
όπως ένα μεταξωτό ύφασμα
κανείς υφαίνει
να ζούμε όπως χορωδιακά κανένας ψάλλει ένα ύμνο στη χαρά
να ζούμε..
Κι όμως τί γελοία υπόθεση
τί γελοία ιστορία
αυτό το τόσο απίστευτα όμορφο
αυτό το τόσο άφατο ευχάριστο
τόσο σκληρό σήμερα να ναι
τόσο στενό, τόσο αιματοβαμμένο
τόσο αποκρουστικό…”.

Ναζίμ Χικμέτ. Από το ποίημα Πέμπτο γράμμα προς την Ταράντα-Μπαμπού.

Εδώ ο αγαπημένος Μάνος σε ένα αφιέρωμα για τον ποιητή. Από τα λατρεμένα μου.

Της Π.Μ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *