Η υποψηφιότητα του ομογενή προπονητή με την Χρυσή Αυγή δείχνει ότι η γραφικότητα δεν είναι και τόσο αθώα όσο πιστεύουμε.
Ο Στιβ Γιατζόγλου, προτού μιλήσει περί πολιτικής, ήταν για πολλούς ένας διασκεδαστικός τύπος: παικταράς στα νιάτα του, μέτριος κόουτς στη συνέχεια και σταθερά καλός αφηγητής ιστοριών.
Με την βαριά ελληνοαμερικανική προφορά του και την μάτσο περσόνα του, με τα υπερβολικά περιστατικά που ανέσυρε από το παρελθόν του (αληθινά ή όχι, μικρή σημασία έχει) και τις γλαφυρές περιγραφές του, ο Στιβ έγινε γρήγορα και εύκολα ο αγαπημένος των μίντια!
Μέχρι που αποφάσισε να παραστεί σε εκδήλωση της Χρυσής Αυγής, να δηλώσει ανοιχτά υποστηρικτής της και πλέον να ετοιμάζεται να πολιτευτεί μαζί της ως υποψήφιος βουλευτής στον Πειραιά.
Το πόσο αντιφατικό είναι όλο αυτό, δεν χρειάζεται να το επισημάνω εγώ: κάποιος που έχει ζήσει τη μετανάστευση στο πετσί του δεν γίνεται να συμμερίζεται τις απόψεις και τις θέσεις της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για σκέτο παραλογισμό. Αλλά έτσι κι αλλιώς, ο φασισμός είναι μια άκρως παράλογη, βαθιά προβληματική, ουσιωδώς ηλίθια θεωρία που απαιτεί από τους πιστούς της να σβήσουν ένα μεγάλο κομμάτι των εγκεφαλικών τους λειτουργιών για να την ακολουθήσουν.
Ταυτόχρονα, όμως, εκτός από αντιφατικό είναι και ενδεικτικό του με πόσο επικίνδυνα επιφανειακό τρόπο αντιμετωπίζουμε εδώ και χρόνια τον δημόσιο λόγο.
Και πρωτίστως τα ΜΜΕ που προσφέρουν βήμα σε κάθε γραφικό, είτε πρόκειται για πρώην προπονητή (Αλέφαντος, Γιατζόγλου), για τραγουδιστή (Σφακιανάκης, Γαϊτάνος), οπαδό (Τσουκαλάς), μοντέλο, παρουσιαστή, ηθοποιό και δεν συμμαζεύεται, για να εκφέρει με άνεση ρατσιστικές, σεξιστικές, φασιστικές παρόλες!
Στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτό γίνεται με το περιτύλιγμα της χαριτωμένης lifestyle εκπομπής, όπου οι καταφανώς προβληματικοί καλεσμένοι αντιμετωπίζονται χαμογελαστά, σαν εξωτικά πτηνά ας πούμε, σε στιλ «έλα μωρέ, τι πειράζει που ο Βασίλης Καρράς κάνει ομοφοβικές δηλώσεις, ποιον επηρεάζουν, άσε που θα γίνουν και viral, ας πάμε στα ζώδια τώρα»!
Μόνο που προφανώς πειράζει και πειράζει πολύ! Διότι με αυτόν τον ανέμελο τρόπο, ο φασισμός γίνεται οικείος – αποκτά το ανώδυνο προσωπείο μιας χαλαρής απογευματινής κουβέντας, που μοιάζει να μην έχει βάρος αλλά έχει: και βάρος και ολέθριες συνέπειες.
Για να τελειώνουμε: δεν επιτρέπεται σε μια χώρα που διαθέτει ισχυρό, νεοναζιστικό κόμμα (εγκληματική οργάνωση) εντός Βουλής και έχει θρηνήσει πολύ πρόσφατα θύματα από τον φασισμό, σε μια χώρα όπου χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν καθημερινά από τέτοιες απόψεις και τις συμπεριφορές που τις συνοδεύουν, να παραμένουμε τόσο αφελείς.
Δεν επιτρέπεται ο κάθε γραφικός φασίστας να παρλάρει στο γυαλί, δίχως ουσιαστικό αντίλογο, στο όνομα της δημοκρατίας, την οποία ειρήσθω εν παρόδω οι φασίστες δεν αναγνωρίζουν.
Προφανώς, υπάρχουν πολλοί λόγοι για την άνοδο της ακροδεξιάς παγκοσμίως.
Ένας από αυτούς είναι ο σταδιακός «εξαγνισμός» της από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Όσοι δίνουν μικρόφωνο στον κάθε Στιβ Γιατζόγλου και μάλιστα χωρίς την στοιχειώδη προσωπικότητα να αντιπαρατεθούν μαζί του, να τον εκθέσουν, να αποκαλύψουν την βλακεία του, όσοι χαζογελάνε με τις ρατσιστικές χοντράδες του Αλέφαντου, όσοι καλούν τον Νότη Σφακιανάκη και τον αφήνουν ελεύθερο να παρλάρει, για να κάνει νούμερα, είναι τελικά εξίσου επικίνδυνοι με τους ίδιους τους φασίστες.
Φοβάμαι και εξίσου ηλίθιοι…
Αφήστε μια απάντηση