Της Αλέκας Ζορμπαλά
Έξι χρόνια κιόλας πέρασαν από την μέρα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, από τους Χρυσαυγίτες, μέσα στη γειτονιά του, το Κερατσίνι.
Έξι χρόνια και η δίκη της ΧΑ κλείνει έναν ιστορικό κύκλο, που προδικάζει την ποινική καταδίκη (υπάρχουν ήδη καταδικαστικές αποφάσεις χρυσαυγιτών σε συναφείς υποθέσεις, πχ Συνεργείο κλπ).
Πέρασαν έξι χρόνια και η Χρυσή Αυγή, αυτό το “δικό μας παιδί” του συστήματος, που με αγάπη και φροντίδα το εξέθρεψε και το γιγάντωσε, βλέπουμε, ότι ηττάται κατά κράτος, ως πολιτική οντότητα, ως οργανωτική δομή. Τα μέλη της λακίζουν, καταδίδουν ο ένας τον άλλον, τα γραφεία της κατεβάζουν ταμπέλες.
Μέρες χαράς λοιπόν; ίσως και χαράς, αλλά και μιας ανησυχίας.
Γιατί μια φασίζουσα ιδεολογία κυριαρχεί σιγά σιγά στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη. Όχι μόνον σε επίπεδο κράτους, αλλά και μέσα στην κοινωνία.
Γιατί φασισμός δεν είναι, μόνον, η μπρουτάλ φάση, του ούγκανου με το ξυρισμένο κεφάλι και τα αρχαιοπρεπή τατοο.
Είναι η “εκλεπτυσμένη” εκδοχή στα βουλευτικά έδρανα και στα κοινωνικά σαλόνια, που καταγγέλλει μέλος της Frontex, που αγκαλιάζει θαλασσοδαρμένο πρόσφυγα, που κατά τύχη δεν πνίγηκε στη γαλάζια μας θάλασσα του Αιγαίου, που ζητά να καταργηθεί ο εορτασμός του Πολυτεχνείου στα σχολεία, σε μια προσπάθεια διαγραφής της ιστορικής μνήμης..
Η μάχη κατά του φασισμού, ο αγώνας ενάντια σε νεοναζιστικές πρακτικές είναι, οφείλει να είναι καθημερινός, διαρκής, ανυποχώρητος και έμπρακτος!
Γιατί τον φασισμό δεν τον νικάς ούτε στα δικαστήρια, ούτε στη βουλευτικά έδρανα και μόνον. Θέλει δουλειά πολύ.
Για αύριο, πάντως, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Κερατσίνι.
Αφήστε μια απάντηση