Της Τ. Γ.
Μια μάνα, ένα παιδί.. Δυο ακόμα αριθμοί ανάμεσα στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες της Λέσβου…
Πόσος πόνος, πόση δυστυχία, πόση αδικία, χωρούν άραγε σε έναν αριθμό;
Εναν αριθμό, που δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομα του, τα δεινά που απ’ τον τόπο του τον έδιωξαν για να βρεθεί στη γειτονιά μας, διπλά φοβισμένος, διπλά κυνηγημένος…
Φωτιά χτες στο κολαστήριο της Μόριας. Φωτιά που, σύμφωνα με την έρευνα του Ανακριτικού της Πυροσβεστικής, οφείλεται σε βραχυκύκλωμα σε καλώδιο οροφής λυόμενου οικίσκου, και όχι σ εμπρησμό εκ των έσω, όπως χαιρέκακα ούρλιαζαν τα “καμμένα” ρατσιστικά μυαλά, που αναίσχυντα πάνω στους νεκρούς, σκύλευαν…
Και δίπλα στη φωτιά, η καταστολή, το μόνο όπλο που η εξουσία διαθέτει απέναντι στη δική της ανικανότητα, ανεπάρκεια, αδικία, ταξική πολιτική…
Χημικά δίπλα σε φλόγες και καπνούς και πως την ανάσα σου να γλιτώσεις μάνα, πώς το σπλάχνο σου να προστατεύσεις…
Δεν με φοβίζουν οι άνθρωποι με τα σκούρα δέρματα, οι γυναίκες που καλύπτουν τα μαλλιά τους με μαντίλες…
Με τρομάζουν όμως οι μαύρες ψυχές, οι έκδηλοι πια ρατσιστές που κι αυτή την υποτυπώδη γλωσσική κάλυψη πέταξαν, και ξέσκεπα και ξεδιάντροπα την σκοτεινιά του μυαλού τους περιφέρουν…
Φοβάμαι για τον φτωχό πρόσφυγα, τον ανίσχυρο και αδύναμο μετανάστη, που με το φαρμάκι της γλώσσας τους, στοχεύουν…
Γιατί για τους ισχυρούς, ανεξάρτητα τη χώρα προέλευσης τους και τη θρησκεία τους, την γλώσσα έχουν μόνο για να γλύφουν…
Φοβάμαι…
Και μετά από κάθε τραγωδία, φοβάμαι ακόμα περισσότερο…
Υ. Γ. Faride Tajik ετών 49. Αφγανή. Η νεκρή της Μόριας. Η 16χρονη κόρη της νοσηλεύεται σε κακή ψυχολογική κατάσταση στο νοσοκομείο της πόλης.
Αφήστε μια απάντηση