Όλα αυτά, ωστόσο, δεν αποτελούν δικαιολογία. Πάντοτε στις απεργίες κάποιοι απεργούν και κάποιοι ταλαιπωρούνται. Το ερώτημα είναι εάν αυτοί που απεργούν δικαίως αντιδρούν σε μια κυβερνητική απόφαση. Εν προκειμένω για τις αντ-εργατικές διατάξεις του αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου, οι κοινωνικοί φορείς θεωρούν πως δικαίως αντιδρούν. Υπήρξαν, άλλωστε, σχετικές συζητήσεις. Η κυβέρνηση δεν πείθεται, θεωρεί το πολυνομοσχέδιο μείζονα μεταρρύθμιση και προχωράει μπροστά με τις γνωστές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και θα κριθεί επ΄αυτού στο μέλλον.
Ο διαχωρισμός, όμως, της κοινωνίας σε αυτούς που απεργούν και σε εκείνους που ταλαιπωρούνται σε τι αποσκοπεί αν όχι στην πρόκληση αντανακλαστικών μερίδας της κοινωνίας. Εκείνης, μάλιστα, της μερίδας που υποκινείται από “κομματικό πατριωτισμό”, είτε έχει διαβάσει το πολυνομοσχέδιο και έχει αντιληφθεί τις πιθανές συνέπειες, είτε όχι.
Βουλευτές και συνδικαλιστές της Ν.Δ δεν πρωταγωνιστούσαν στις κινητοποιήσεις κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ παλαιότερα; Δεν σκαρφάλωναν σε τρακτέρ και εκσκαφείς; Τότε, ήταν με τους “λίγους” και δεν νοιάζονταν τους “πολλούς” που ταλαιπωρούνταν. Οι αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων για τη σημερινή απεργία δεν ελήφθησαν με τη σύμφωνη γνώμη και των εκπροσώπων των συνδικαλιστικών οργανώσεων της Ν.Δ; Μήπως απείχαν και εξέφρασαν την αντίθεσή τους και δεν το γνωρίζουμε; Είναι και αυτοί “επαγγελματίες του συνδικαλισμού”; Και γιατί δεν τους στέλνει στα…αζήτητα το συνδικαλιστικό της Ν.Δ; Ή, καλύτερα, γιατί δεν το καταργούν μια και καλή. Τι χρειάζεται ο συνδικαλισμός εάν οργανώνει απεργίες για να ταλαιπωρούνται οι πολλοί;
Υπάρχουν “κακοί” συνδικαλιστές; Αναμφίβολα. Υπάρχουν “επαγγελματίες” συνδικαλιστές. Φυσικά. Όπως υπάρχουν και “κακοί” πολιτικοί, και “επαγγελματίες” πολιτικοί που με τις αποφάσεις και την συμπεριφορά τους ταλαιπωρούν τους πολίτες. Ούτε τον συνδικαλισμό θα καταργήσουμε, ούτε την πολιτική. Διότι στην απλοϊκή ή την απλουστευτική προσέγγιση αρκετών θιασωτών της αντίληψης του πρωθυπουργού κάτι τέτοιο υφέρπει. Το είδαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης που η χώρα κατέληξε μια εργασιακή “ζούγκλα”. Το είδαμε σε συνδικαλιστικούς νόμους και στις “προτροπές” του ΔΝΤ.
Με αυτά και μ’ αυτά, μήπως, εν κατακλείδι, να το ξανασκεφτούμε και με τις εκλογές; Το 50%, ίσως και παραπάνω, δεν προσέρχονται να ψηφίσουν. Ίσως να νοιώθουν ότι “ταλαιπωρούνται” με το αποτέλεσμα της διαδικασίας;
Πηγή: Σ.Κ – anatropinews
Αφήστε μια απάντηση