Οι μνήμες δεν παρελαύνουν, εκδικούνται

Η αστική υποκουλτούρα έχει ριζώσει τόσο αμετάκλητα στη ελληνική κοινωνία που ακόμη και άνθρωποι που δηλώνουν ή πιστεύουν πως είναι αριστεροί ή ακόμη και κομμουνιστές, θεωρούν τα απορρίμματα του αστικού εθνικισμού και του αχαλίνωτου μιλιταρισμού ως θέσφατα, που δεν επιτρέπεται να αμφισβητούνται.

Πρόκειται για πολιτικό-ιδεολογικό ιδρυματισμό, ο οποίος παρατηρείται σε περιπτώσεις που η ήττα και η υποταγή δεν αφορούν τόσο στην μακροκλίμακα της ζωής αλλά στην μικροκλίμακα της καθημερινής τριβής με την πραγματικότητα. Εκεί στις γκρίζες περιοχές της ατομικής ζωής είναι που οι πολλαπλές υποχωρήσεις, οι ήττες και οι κυβιστήσεις μετατρέπονται σε δεύτερη φύση, σε ενεργή οντολογία, η οποία ρέπει , όντας αποκύημα της αστικής υποκουλτούρας, προς τον συντηρητισμό, την διανοητική αφυδάτωση και την εργαλειακή κατανόηση της σχέσης μεταξύ πραγματικού και δυνητικού.

Ο λόγος για τις παρελάσεις και την κατακλυσμιαία λαγνεία της ευθυγράμμισης. Για τις παρελάσεις του αστικού κράτους, δηλαδή των νικητών του εμφυλίου, των δολοφόνων του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Πέτρουλα, του Λαμπράκη , και του Τεμπονέρα, που δεν συνιστούν παρά εξευτελισμό της εθνικής αντίστασης, του ΕΑΜ, και του ΕΛΑΣ, κατασκευάζοντας μια φενάκη εθνικής ομοψυχίας που ποτέ δεν υπήρχε σε αυτόν το κακοτράχαλο τόπο. Διαστρεβλώνοντας ταυτόχρονα τις ιστορικές μνήμες και εξισώνοντας τους ήρωες με τους δοσίλογους, τους νεκρούς της αντίστασης με το πολιτικό , στρατιωτικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο που έδωσαν «γη και ύδωρ» στους ναζιστές και ανταμείφθηκαν αδρά, για αυτή τους την εκδούλευση.

Το να σέβεται οποιοσδήποτε τις φιέστες και τα πανηγύρια των εθνικοφρόνων, και να χειροκροτάει, απορριμματοφόρα, και σουβλατζίδικα, όπως και τον εσμό του αστικού καθεστώτος που υποδύεται τους «ταγούς του έθνους», συνιστά προσβολή στην ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, συνιστά όνειδος για οποιονδήποτε δηλώνει αριστερός, πόσο μάλλον κομμουνιστής. Συνιστά ασέβεια για τους «αλύγιστους της εργατικής τάξης».

Τα υπέροχα κορίτσια που χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες, την χλεύη και την τρομοκρατία διασάλευσαν μια δυσώδης, μια αφόρητη κανονικότητα, που θα έπρεπε να προκαλεί αποστροφή σε κάθε νοήμων ,ελεύθερο άνθρωπο, κατάφεραν να μας θυμίσουν πως οι παρελάσεις, οι μπάντες και οι ιλαροί επίσημοι, δεν αποτελούν παρά την νεκρώσιμη ακολουθία μιας εργατικής τάξης που έχει ξεχάσει τους νεκρούς της. Κυρίως έχει ξεχάσει, τους λόγους που οι σύντροφοι μας, επέλεξαν τον αξιοπρεπή θάνατο αντί για την ανέντιμη υποταγή.

Οι μνήμες δεν παρελαύνουν. Οι μνήμες, απλά εκδικούνται. Τους αμνήμονες.

Πηγή: Χρήστος Μιάμης, υπ. διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο – theradicalmarxismproject

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *